Μια το 1948 και μια ακόμα, 21 χρόνια αργότερα, το 1969. Η πρώτη στον εμφύλιο και η δεύτερη στη χούντα. Η πρώτη ήταν (περίπου) αποτυχημένη και η δεύτερη (άκρως) επιτυχημένη. Και οι δυο έγιναν για πολιτικούς λόγους. Οι αεροπειρατείες στη χώρα μας δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Όταν γίνονται, ωστόσο, μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένες από την πένα κάποιου σεναριογράφου του Χόλιγουντ. Μια ημέρα σαν σήμερα, πριν από 53 χρόνια, ένας Κρητικός αποφάσισε πως ο μόνος τρόπος για να γλιτώσει από τη χούντα ήταν να τα παίξει όλα για όλα. Και το έκανε.
Η πρώτη αεροπειρατεία στην Ελλάδα
Αλλά μιας και αναφερθήκαμε στην πρώτη αεροπειρατεία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ας «επιστρέψουμε» στην Ελλάδα του εμφυλίου. Τον Σεπτέμβριο του 1948. Είναι η εποχή που οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, χάνουν διαρκώς έδαφος. Κάποιοι από αυτούς κάνουν ήδη σχέδια διαφυγής. Ανάμεσα σε αυτούς και έξι μαθητές γυμνασίου οι οποίοι ήταν οργανωμένοι στο παράνομο ΚΚΕ. Οι Αλέξανδρος και Δημήτριος Κουφουδάκης (ετών 21 και 23 αντίστοιχα), Αχιλλέας Κετιμλίδης (ετών 19), Αντώνης Βογιάζος (ετών 18), Γιώργος Κέλας (ετών 17) και Σπύρος Χειλμιάδης (ετών 18), ξεκινούν από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό την Αθήνα δήθεν για να δώσουν εξετάσεις για την εισαγωγή τους στο Πολυτεχνείο. Ήθελαν να πάρουν το αεροπλάνο από και να επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη. Έτσι έλεγαν, δηλαδή. Ο πραγματικός τους στόχος ήταν να φτάσουν στη Γιουγκοσλαβία και από εκεί αφού οργανωθούν να περάσουν στα ελληνικά βουνά για να πολεμήσουν στο πλευρό των ανταρτών του ΔΣΕ.
Λίγα λεπτά μετά την απογείωσή του και ενώ το αεροσκάφος πετούσε ανάμεσα σε Εύβοια και Σκύρο οι τέσσερις από τους έξι έφτασαν έξω από το πιλοτήριο, μπήκαν στον θάλαμο διακυβέρνησης και με την απειλή ενός σουγιά και ενός σπασμένου μπουκαλιού… γκαζόζας ζητάνε από τους πιλότους να οδηγήσουν το αεροπλάνο σε Γιουγκοσλαβικό έδαφος. Ακολούθησε μάχη μέσα στο πιλοτήριο, απογειώθηκαν πολεμικά αεροσκάφη για να αποτρέψουν την αεροπειρατεία, αλλά τελικά το αεροσκάφος τύπου DC-3 (Ντακότα) προσγειώθηκε στο Όφτσε Πόλε 60 χλμ. Νοτιοανατολικά των Σκοπίων.
Οι έξι αεροπειρατές δικάσθηκαν ερήμην από το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης και καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Η απόφαση αυτή, ωστόσο, δεν εκτελέστηκε ποτέ. Το σχέδιο τους, πάντως, δεν πέτυχε στην ολότητά του. Δυο από αυτούς σκοτώθηκαν σε μάχες στον εμφύλιο, δυο άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά και επέστρεψαν στην Γιουγκοσλαβία, ο πέμπτος έφυγε για Ρουμανία και ο τελευταίος ο 18χρονος Αντώνης Βογιάζος, που ήταν η «ψυχή» της αεροπειρατείας, πέρασε στην Ελλάδα αλλά όταν το ΚΚΕ έδωσε την ιστορική εντολή να τεθούν τα όπλα «παρά πόδα», έφυγε για την Ε.Σ.Σ.Δ. Εκεί σπούδασε κινηματογράφο και έγινε ο επίσημος μεταφραστής του έργου του Λένιν στα ελληνικά.
Η πρώτη επιτυχημένη αεροπειρατεία στην Ελλάδα
Και αν οι έξι δεν κατάφεραν να πετύχουν το σχέδιο τους, δεν έγινε το ίδιο με τον 30χρονο Κρητικό λατόμο, Γεώργιο Φλαμουρίδη ή Παραβολιδάκη ο οποίος ήταν ένας από όλους αυτούς που εξαιτίας των πολιτικών τους πιστεύω ήταν στο στόχαστρο της χούντας. Όταν ο 30χρονος αντιλήφθηκε πως ο κλοιός στενεύει επικίνδυνα γύρω του, αποφάσισε να επαναλάβει το εγχείρημα των έξι.
Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 2 Ιανουαρίου 1969, πέντε λεπτά μετά την απογείωση του αεροπλάνου από την Κρήτη με προορισμό την Αθήνα, εισέβαλε στο πιλοτήριο και απαίτησε από τον πιλότο να γυρίσει το αεροσκάφος και να κατευθυνθεί στο Κάϊρο της Αιγύπτου. Το αεροσκάφος ήταν ένα Ντάγκλας DC-6Β με 97 επιβάτες και 5μελές πλήρωμα. Σύμφωνα με το αιγυπτιακό πρακτορείο ΜΕΝΑ, ο κυβερνήτης του αεροσκάφους, δήλωσε αργότερα στις αιγυπτιακές Αρχές, ότι αρχικά αρνήθηκε να υπακούσει στις εντολές του οπλισμένου νεαρού, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να πυροβολήσει για εκφοβισμό πάνω από το κεφάλι του πιλότου, προκαλώντας ζημιά στο παράθυρο του θαλάμου διακυβέρνησης.
«Άλλη προσπάθεια του κυβερνήτη, να κατευθυνθεί προς την Αθήνα, έγινε αντιληπτή από τον αεροπειρατή,ο οποίος φαινόταν αποφασισμένος για τα πάντα. Ο κυβερνήτης φαίνεται ότι προσπάθησε να επικοινωνήσει με την Αθήνα. Κατευθυνόταν ήδη προς την Αίγυπτο, όταν δυο καταδιωκτικά της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας πλησίασαν πολύ κοντά το αεροσκάφος, με την διαταγή να επιστρέψει προς την Αθήνα. Η απάντηση του αεροπειρατή ήταν ότι, με την πρώτη προσπάθεια αλλαγής της πορείας, θα ανατίναζε το αεροσκάφος. Τα καταδιωκτικά συνέχισαν να πετούν πολύ κοντά στο αεροσκάφος προσπαθώντας να το αναγκάσουν σε αλλαγή πορείας. Μετά από μερικά λεπτά κι όταν το DC-6 είχε φθάσει κοντά στα όρια του Ελληνικού εναέριου χώρου, τα πολεμικά αεροσκάφη αποσύρθηκαν, προκειμένου να μην παραβιάσουν τον εναέριο χώρο της Αιγύπτου.
Τότε ο κυβερνήτης ζήτησε άδεια από τον Έλεγχο Εναέριας Κυκλοφορίας της Αιγύπτου να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Καΐρου, λόγω αεροπειρατείας. Οι Αιγυπτιακές αρχές επέτρεψαν την προσγείωση, θέτοντας ταυτόχρονα τον Διεθνή Αερολιμένα του Καΐρου σε αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Η ορατότητα στο αεροδρόμιο του Καΐρου ήταν πολύ περιορισμένη και υπήρξε η σκέψη να προσγειωθούν στην Αλεξάνδρεια. Όμως η ορατότητα στην Αλεξάνδρεια ήταν ακόμη χειρότερη και ο διάδρομος προσγείωσης μικρότερος. Το αεροσκάφος τελικά προσγειώθηκε με την βοήθεια του ραντάρ προσέγγισης του αεροδρομίου στις 12:40 το μεσημέρι στο Κάιρο, όπου ο αεροπειρατής ζήτησε πολιτικό άσυλο. Το βράδυ της ίδιας μέρας, στάλθηκε στο Κάιρο ένα αεροσκάφος Β707 για την παραλαβή και επιστροφή των επιβατών στην Αθήνα» γράφει ο Αντώνης Βασάκης στο βιβλίο του «Η ιστορία των δημοσίων αερομεταφορών στην Ελλάδα».
Πίσω στην Αθήνα, η λογοκρισία ξεκινάει τη διαδικασία αποδόμησης τόσο του ίδιου του αεροπειρατή όσο βέβαια και του στόχου του και επιβάλλει στις εφημερίδες να γράψουν ότι ο Παραβολιδάκης «τελεί εν διαστάσει μετά της συζύγου του και του πατρός του» και να δημοσιεύσουν το ποινικό του μητρώο: «Το 1954 κατηγορήθη υπό του διαρκούς στρατοδικείου Αθηνών επί λιποταξία και κατακρατήσει ειδών ιματισμού του δημοσίου, κατεδικάσθη δε υπό του πλημμελιοδικείου Ηρακλείου κατ’ επανάληψιν εις φυλάκισιν δι εξύβρισιν και πρόκλησιν σωματικών βλαβών. Εξ άλλου έχει καταδικασθή και εις φυλάκισιν ενός έτους δι’ απείθειαν εις διαταγήν στρατιωτικής Αρχής. Δια το τελευταίον αδίκημα είχεν αμνηστευθή τον Δεκέμβριον του 1967, οπότε και απελύθη εκ των φυλακών Αβέρωφ». Από τις εφημερίδες δεν γίνεται καμία περαιτέρω αναφορά στην ταυτότητα και τα κίνητρα του δράστη και το θέμα δεν υπάρχει καν στην ειδησεογραφία την μεθεπόμενη ημέρα.
Ο Παραβολιδάκης αφού κρατήθηκε επί επτά μήνες σε φυλακές της Αιγύπτου, βρέθηκε στη Σουηδία, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο. Η Στοκχόλμη αρνήθηκε να τον εκδώσει στην Ελλάδα και τον Ιούλιο του 1970 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 22 μηνών, ποινή που επικυρώθηκε και στον δεύτερο βαθμό, τέσσερις μήνες αργότερα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
