«Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο! Ηλίθιοι δήμιοι! Η ''τάξη'' σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα ''ανυψωθεί με μια βροντή'' και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!». Σα να ένιωσε τον θάνατο να έρχεται για να τη συναντήσει, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, λίγες ώρες πριν την άγρια δολοφονία της, είχε γράψει τα συγκεκριμένα λόγια. Ήταν σαν, με λίγες λέξεις, να ήθελε να αφήσει μια πολιτική παρακαταθήκη αν και η αλήθεια είναι πως αυτό πρόλαβε να το κάνει (και με το παραπάνω) μέσα από τις πράξεις της.
Ποια ήταν η «κόκκινη Ρόζα»
Στις 5 Μαρτίου 1871, στο Ζάμοστς της Ρωσίας (σήμερα, πλέον, είναι πολωνικό έδαφος) γεννιέται το τελευταίο από τα πέντε παιδιά μιας μεσοαστικής εβραϊκής οικογένειας εμπόρων. Η Ρόζα. Ήδη από τα μαθητικά της χρόνια, είχε έντονη πολιτική δράση. Αναγκάστηκε να φύγει για την Ελβετία προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη! Όταν σπούδαζε (νομικά και πολιτική οικονομία) στη Ζυρίχη ήρθε σε επαφή στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα και γνώρισε σημαντικούς εκπροσώπους της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας.
Η Λούξεμπουργκ ήταν μια φλογερή επαναστάτρια που δε δίστασε να τα βάλει ακόμα και με συντρόφους της. Το βασικό σημείο των διαφωνιών της ήταν το ζήτημα της πολωνικής αυτοδιάθεσης, την οποία πρέσβευαν τόσο το πολωνικό, όσο και με το ρωσικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Η Ρόζα πίστευε ότι η αυτοδιάθεση στην ουσία εξασθένιζε το παγκόσμιο σοσιαλιστικό κίνημα και ενίσχυε την κυριαρχία της αστικής τάξης στα κράτη που αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους.
Για τη Λούξεμπουργκ η μεγάλη δύναμη του σοσιαλιστικού κινήματος ήταν ο διεθνιστικός χαρακτήρας του. «Η ηγεσία απέτυχε. Ακόμα και έτσι, η ηγεσία πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου, από τις μάζες και μέσα από τις μάζες. Οι μάζες είναι το αποφασιστικό στοιχείο, είναι ο βράχος πάνω στον οποίο θα κτιστεί η τελική νίκη της επανάστασης», έλεγε.
Την περιγράφουν ως χλωμή, μικροκαμωμένη και εξαιτίας μιας παιδικής ασθένειας (την εκδήλωσε όταν ήταν 5 ετών) στα ισχία. Έμεινε στο κρεβάτι για περίπου ένα χρόνο με το ισχίο της σε νάρθηκα και όταν σηκώθηκε, το ένα πόδι ήταν πιο κοντό από το άλλο, με αποτέλεσμα να κουτσαίνει ελαφρώς. Όσο αδύναμη, ωστόσο, φαινόταν εξωτερικά, τόσο δυνατή και ασυγκράτητη ήταν εσωτερικά. Οι ομιλίες της (της οποίες συνήθως, επειδή ήταν μικροκαμωμένη, έκανε ανεβασμένη σε μια καρέκλα) ήταν πυρήνες. Ακόμα και αυτοί που δεν την έβλεπαν, την άκουγαν. Και για εκείνη αυτό είχε σημασία.
Μαζί με τους στενότερους από τους συντρόφους της ίδρυσαν το Πολωνικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, από το οποίο προήλθε ο πυρήνας του μετέπειτα Πολωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 1898 φεύγει για το Βερολίνο ώστε να συμμετέχει ενεργά στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (SPD), το πιο ισχυρό τότε σοσιαλιστικό κόμμα στην Ευρώπη. Για να το πετύχει αυτό παντρεύεται τον Γκούσταφ Λίμπεκ και λαμβάνει τη γερμανική υπηκοότητα, αν και ήδη πριν από το 1891 ήταν (και θα παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της) παράφορα ερωτευμένη με τον «αιώνιο εραστή» της Λέο Γιόγκιχες.
Μέσα στα επόμενα χρόνια η Λούξεμπουργκ είχε γίνει η πιο έντονη φωνή της πιο ενοχλητικής αριστερής πτέρυγας του SPD. Πολεμούσε πάντοτε σε δύο μέτωπα: στο ένα αντιμετώπιζε τον αιώνιο πολιτικό και ταξικό εχθρό, την αστική τάξη, και στο άλλο τους ομοϊδεάτες της σοσιαλιστές. Τα έβαλε ακόμα και τον Λένιν για τον οποίο έλεγε πως «δεν είχε επιβάλει τη δικτατορία του προλεταριάτου, όπως διατεινόταν, αλλά δικτατορία επί του προλεταριάτου»!
Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα υποστήριξε τη γερμανική κυβέρνηση, απόφαση με την οποία διαφώνησε η Λούξεμπουργκ, περνώντας αμέσως στην αντιπολίτευση. Συμμάχησε με τον Καρλ Λίμπκνεχτ και άλλα ριζοσπαστικά στοιχεία της αριστερής πτέρυγας και σχημάτισαν την Ένωση Σπάρτακος. Οι «Σπαρτακιστές» είχαν ως αποκλειστικό στόχος τους να θέσουν τέλος στον πόλεμο με επανάσταση και όταν γίνει αυτό να εγκαθιδρυθεί προλεταριακή κυβέρνηση. Από την «Spartakusbund» προέκυψε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας.
Η εξέγερση των Σπαρτακιστών και η άγρια δολοφονία
Τον Ιανουάριο του 1919 ξέσπασε στο Βερολίνο η λεγόμενη και εξέγερση των Σπαρτακιστών με την οποία, όμως, διαφωνούσε η Λούξεμπουργκ η οποία είχε ενδοιασμούς για το αν ήταν έτοιμοι να την κάνουν. Τελικά, η εξέγερση συνετρίβη από τα «Φράικορπς», την παράνομη παραστρατιωτική οργάνωση που, 14 χρόνια μετά, θα αποτελούσε τον πυρήνα των ταγμάτων εφόδων που βοήθησαν τον Χίτλερ να αρχίσει την πορεία του προς την εξουσία και η οποία εκείνη την εποχή βρίσκονταν στην υπηρεσία του... σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Φρίντριχ Έμπερτ
Μια ημέρα σαν σήμερα, η Ασφάλεια κατάφερε να εντοπίσει το κρησφύγετο όπου κρύβονταν ο Λίμπκνεχτ και η Λούξεμπουργκ, συλλαμβάνοντας και τους δυο. Υποτίθεται πως θα τους μετέφεραν στο Επιτελείο Μεραρχίας Ιππικού της Φρουράς του Βερολίνου. Κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά έγινε και αν ποτέ οι δυο επαναστάτες έφτασαν μέχρι εκεί. Το πιθανότερο είναι πως και η δυο (και ειδικά η Ρόζα) ξυλοκοπήθηκαν, βασανίστηκαν και τελικά δολοφονήθηκαν πριν καν φτάσουν εκεί. Λίγες ώρες αργότερα το πτώμα του Λίμπκνεχτ βρέθηκε στο νεκροτομείο ως «πτώμα αγνώστου ανδρός», ενώ το πτώμα της Λούξεμπουργκ ρίχτηκε από τη γέφυρα του Λιχτενστάιν στο κανάλι Λάνβεχρ. Το Μάη του 1919 το πτώμα βγήκε στην όχθη.
«Ο Λίμπκνεχτ δέχτηκε χτυπήματα με υποκόπανο όπλου. Κατόπιν τον ρίξανε σε ένα αυτοκίνητο, φτάσανε στο Νόιερ Σέε μέσα στο πάρκο Τιέργκαρντεν, τον βγάλανε από το αυτοκίνητο μισολιπόθυμο, τον τράβηξαν μερικά βήματα και τον δολοφόνησαν. Το πτώμα του το παρέδωσαν κατόπιν σε ένα σταθμό πρώτων βοηθειών με τη δήλωση ότι πρόκειται για το πτώμα αγνώστου... Με δυο χτυπήματα του υποκόπανου έσπασαν το κρανίο τη Ρόζας. Σχεδόν άπνους ρίχτηκε μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Μερικοί αξιωματικοί πηδήσανε στο όχημα. Ένας χτύπησε τη Ρόζα με τη λαβή του περιστρόφου του. Ο υπολοχαγός Φόγκελ την πυροβόλησε στο κεφάλι. Το πτώμα μεταφέρθηκε μέσω του Τιέργκαρντεν και από εκεί ρίχτηκε από ψηλά, από τη γέφυρα του Λιχτενστάιν, στο κανάλι Λάνβεχρ. Τον Μάη του 1919 το πτώμα βγήκε στην όχθη», σύμφωνα με τον Πάουλ Φρέλιχ, σύντροφο της Ρόζας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
