Το τελευταίο διάστημα, ο αγαπημένος ηθοποιός Νίκος Ξανθόπουλος, δίνει τη σημαντικότερη μάχη της ζωής του. Εδώ και περίπου ένα μήνα νοσηλεύεται στην εντατική μονάδα ιδιωτικής κλινικής αντιμετωπίζοντας σοβαρότατα προβλήματα υγείας (κυρίως με την καρδιά του). Το «παιδί του λαού», όπως έγινε γνωστός μέσα από τις ταινίες του, προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή. Ο ίδιος, άλλωστε, έχει δώσει πολλές μάχες από τις οποίες βγήκε πάντα νικητής. Νικητής με τις ερμηνείες του στον κινηματογράφο. Νικητής όταν φυλακίστηκε σε ηλικία 9 ετών επειδή ο πατέρας του ήταν αντιστασιακός. Νικητής και στους στίβους όταν αγωνιζόταν φορώντας τη φανέλα της, αγαπημένης του, ΑΕΚ.
«Όσα Θυμάμαι και Όσα Αγάπησα»
Αυτός είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του Νίκου Ξανθόπουλου. Και η αλήθεια είναι πως ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας πραγματικός αγωνιστής, είχε πολλά να θυμηθεί. Ο Νίκος Ξανθόπουλος, δεν έπαιζε απλά το «λαϊκό παιδί» που το κυνηγούσε η φτώχεια και η αδικία των πλουσίων. Το είχε ζήσει κιόλας. Παιδί προσφύγων από τον πόντο μεγάλωσε μέσα στην απόλυτη φτώχεια. Ο πατέρας του, αν δεν εξαφανιζόταν από το σπίτι για μεγάλα χρονικά διαστήματα, δούλευε περιστασιακά σαν τσαγκάρης ή σαν ψαράς. Ήταν αντιστασιακός και κρυβόταν για να αποφύγει τη σύλληψη. Και αυτό που προσπαθούσε να αποφύγει ο πατέρας τελικά το υπέστησαν ο Νίκος Ξανθόπουλος και η μάνα του οι οποίοι συνελήφθησαν. Ο 9χρονος, τότε, Νίκος μπήκε στη φυλακή, βιώνοντας μια εξαιρετικά τραυματική εμπειρία την οποία δεν ξέχασε ποτέ.
Όταν ο Νίκος Ξανθόπουλος μεγάλωσε «ερωτεύτηκε» το θέατρο. Στην πραγματικότητα το είχε ερωτευτεί από νωρίς όταν «τρύπωνε» μέσα στο τυπογραφείο ενός γείτονά του. Δανειζόταν λογοτεχνικά βιβλία πολλά από τα οποία είχαν μεταφερθεί στο θέατρο και αυτό φανταζόταν και ο ίδιος για τον εαυτό του. Να υποδύεται τους ήρωες των βιβλίων στο θεατρικό σανίδι. Ίνδαλμα του Ξανθόπουλου ήταν ο σπουδαίος Μάνος Κατράκης. Σε αυτόν ήθελε να μοιάσει.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1957 στο θίασο της Κατερίνας με την κομεντί του Μ. Αντρέ «Βιργινία». Το 1958 πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο στην κωμωδία του Φίλιππα Φυλακτού «Το Εισπρακτοράκι». Στην αρχή έπαιξε ρόλους κακού, σκληρού και γενικά δευτερότριτους ρόλους. Η καριέρα του εκτοξεύτηκε όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ξεκίνησε η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη και παραγωγό Απόστολο Τεγόπουλο.
Ήταν η περίοδος που ο Ξανθόπουλος ταυτίστηκε στη συνείδηση του κοινού με την «περσόνα» του φτωχού βιοπαλαιστή που παλεύει απέναντι σε θεούς και... πλούσιους προκειμένου να τα καταφέρει και να επιβιώσει. «Περιφρόνα με γλυκειά μου» (1965), «Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί» (1967), «Άδικη κατάρα» (1967), «Ξεριζωμένη γενιά» (1968), «Η σφραγίδα του Θεού» (1969), «Φτωχογειτονιά αγάπη μου» και το «Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» (1969), είναι μερικές από τις τεράστιες επιτυχίες που έκανε.
Παράλληλα, με τον κινηματογράφο, ωστόσο, η Ξανθόπουλος έκανε και καριέρα τραγουδιστή. Στις ταινίες του, ωστόσο, σχεδόν πάντα τραγουδούσε. Έκανε 9 μεγάλους δίσκους και 55 σινγκλ (συνολικά ηχογράφησε 330 τραγούδια), ενώ εμφανίστηκε και σε νυχτερινά μαγαζιά! Σαν τραγουδιστής, μάλιστα, έκανε περιοδείες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Το 1996 εμφανίστηκε για τελευταία φορά στον κινηματογράφο, στην ταινία του Γιώργου Ζερβουλάκου «Με τον Ορφέα τον Αύγουστο», δίπλα στη Βάνα Μπάρμπα.
Ο αθλητισμός και η ΑΕΚ
Πέρα από όλα αυτά, ο Νίκος Ξανθόπουλος είχε και μια άλλη αγάπη. Τον αθλητισμό. Βασικά είχε δυο ακόμα αγάπες. Τον αθλητισμό και την ΑΕΚ! Γεννημένος στη Νέα Ιωνία, άλλωστε, αγάπησε από μικρός την ομάδα της γειτονιάς του. Όταν δεν διάβαζε κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο και δεν φανταζόταν τον εαυτό του πάνω στο θεατρικό σανίδι και δίπλα στον Μάνο Κατράκη, ο Νίκος Ξανθόπουλος, αγαπούσε ιδιαίτερα τον στίβο. Ήταν πολύ καλός στο τριπλούν και στο τρέξιμο μετ' εμποδίων. Μια ημέρα σαν σήμερα, το 1952, ο, τότε, 18χρονος Νίκος Ξανθόπουλος, εκδίδει αθλητικό δελτίο στην ΑΕΚ με αριθμό μητρώου ΣΕΓΑΣ 14038 ως αθλητής του ύψους, τριπλούν και χαμηλών εμποδίων.
Τελικά, τον κέρδισε ο καλλιτεχνικός χώρος. Το θέατρο, το τραγούδι και, βέβαια, ο κινηματογράφος. Ο ίδιος, ωστόσο, ποτέ δεν ξέχασε την αγάπη του για τον αθλητισμό και την ΑΕΚ.
«Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα φτάσω 80 ετών. Για δες, λέω, Νικολάκη, τα κατάφερες. Είδες που φοβόσουν, όταν 9 χρονών σε είχαν φυλακή οι Γερμανοί κι έτρεμες μήπως σε στείλουν να γίνεις σαπούνι. Ογδόντα χρόνια δεν είναι λίγα, μακάρι να τα φτάνανε κι άλλοι. Τώρα όπως είμαι απάνω-απάνω στο τελευταίο σκαλοπάτι και κοιτάζω κάτω, λέω: Μην απογοητεύεσαι για την κατάσταση. Δεν πιστεύω να κάνεις καμιά κουτουράδα διάβολε, έχεις παιδιά, εγγόνια, σύνελθε. Ο πλούτος σου είναι τα παιδιά σου», έγραφε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook ανήμερα των γενεθλίων του. Σήμερα, οκτώ χρόνια αργότερα, δίνει τη σημαντικότερη μάχη της ζωής του και όλοι ελπίζουν να καταφέρει για ακόμα μια φορά να βγει νικητής.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.