Οι ατάκες της ξεκαρδιστικές. Η παρουσία της και μόνο, σε μια ταινία, ήταν πολλές φορές, από μόνη της ικανή, να εγγυηθεί την εισπρακτική επιτυχία. Η Γεωργία Βασιλειάδου ανήκει σε ένα άτυπο, κλειστό, κλαμπ Ελλήνων ηθοποιών που οι θεατές γέμιζαν τους κινηματογράφους απλά και μόνο για να τους απολαύσουν χωρίς να έχουν ρωτήσει ποια θα είναι η υπόθεση ή τι ρόλο θα έχει. Η πιο όμορφη «άσχημη» του ελληνικού κινηματογράφου είχε το χάρισμα να κλέβει τις εντυπώσεις ακόμα και όταν δεν «κρατούσε» τον πρώτο ρόλο. Όλοι θα τη θυμόμαστε με ένα φλιτζάνι στο χέρι, να το κοιτάει με... περισπούδαστο ύφος και να λέει «μεγάλη πόρτα θα διαβείς»!
Τα δύσκολα πρώτα χρόνια
Την πρωτοχρονιά του 1897 γεννήθηκε στην Αθήνα η Γεωργία Αθανασίου. Πολλά χρόνια αργότερα ο κόσμος θα τη μάθει ως Γεωργία Βασιλειάδου. Μέχρι να φτάσει εκεί, ωστόσο, θα περάσει από... 40 κύματα. Τα πρώτα χρόνια της ζωής της ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε 10 παιδιά! Ο πατέρας της, Απόστολος Αθανασίου από τον Τρύφο Αιτωλοακαρνανίας, ήταν αξιωματικός του Ιππικού και έχασε τη ζωή του ξαφνικά και απροσδόκητα, σε ηλικία 32 ετών, πέφτοντας από το άλογό του.
Τότε η νεαρή Γεωργία υποχρεώθηκε να αφήσει νωρίς το σχολείο για να εργαστεί ως πωλήτρια σε στο κορνιζάδικο του θείου της, προκειμένου να βοηθήσει την πολυμελή οικογένειά της. Και μπορεί να εγκατέλειψε το σχολείο, αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψε το όνειρό της που δεν ήταν άλλο από το να παίξει στο θέατρο. Πριν, ωστόσο, προλάβει να συνειδητοποιήσει την απώλεια του πατέρα της, ήρθε και ο χαμός της μητέρας της. Από εκεί τη στιγμή, εκτός από πωλήτρια που έφερνε μεροκάματο στο σπίτι, έγινε και πατέρας και μάνα για τα αδέρφια της. Χωρίς λεφτά και με τρύπια παπούτσια, η Γεωργία πήγαινε στη δουλειά της στην Αιόλου, σκαρφαλωμένη στο πίσω μέρος του τραμ.
Η αγάπη της για το θέατρο και το τραγούδι σε συνδυασμό με το εφηβικό της θράσος, ωστόσο, ήταν αυτά που της άνοιξαν την πόρτα σε μια καλύτερη ζωή. Λέγεται πως μια ημέρα που πήγαινε στη δουλειά, πέρασε έξω από το θέατρο «Ολύμπια», όπου εκείνη την εποχή στεγαζόταν η Λυρική Σκηνή. Άκουσε τις πρόβες των σπουδαστών και μπήκε μέσα αρχικά για να ακούσει και στη συνέχεια για να... δοκιμαστεί. Όταν βγήκε από εκεί μέσα, ήταν... σπουδάστρια κλασικού τραγουδιού! Σπουδάζει φωνητική μουσική στη Γεννάδιο Σχολή και ξεκίνησε την καριέρα της στο Λυρικό Θέατρο ως χορωδός στην όπερα του Βέρντι «Ο Ερνάνης». Γρήγορα μεταπήδησε στο θέατρο και συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θεατρικούς θιάσους της εποχής, όπως της Κυβέλης, της Μαρίκας Κοτοπούλη (1925-1931) και Αιμίλιου Βεάκη (1932-1935). Η ζωή της φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο.
Ένας αποτυχημένος γάμος, ωστόσο, θα τη φέρει αρκετά πίσω και η Γεωργία Βασιλειάδου, επιλέγει να «θυσιάσει» την πορεία της προκειμένου να αφιερωθεί απόλυτα στο μεγάλωμα του παιδιού της. Λίγο πριν την αυγή του 1940, ωστόσο, η τύχη φαίνεται να της χαμογελά και μέσω του Αλέκου Σακελλάριου να της χαρίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Ο κορυφαίος συγγραφέας και σκηνοθέτης, τη συναντά και της δίνει έναν μικρό ρόλο στη μουσική κωμωδία «Κορίτσια της παντρειάς». Από εκείνο το σημείο και έπειτα η ζωή της Γεωργίας Βασιλειάδου δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Γίνεται πρωταγωνίστρια σε διάφορους θιάσους ενώ σχηματίζει ακόμα και δικούς της με τους οποίους περιοδεύει σε ολόκληρη την Ελλάδα κερδίζοντας το χειροκρότημα του κοινού.
«Η κωμικιά των κωμικών»
Αυτός ήταν ο χαρακτηρισμός που χάρισε ο σπουδαίος Κώστας Χατζηχρήστος στη Γεωργία Βασιλειάδου και όχι άδικα. Μετά από εκείνο τον μικρό ρόλο που της έδωσε ο Σακελλάριος η καριέρα της Βασιλειάδου στον κινηματογράφο απογειώθηκε, χαρίζοντας σε όλους μας ρόλους που έχουν μείνει αναλλοίωτοι μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Η καθολική αναγνώριση ήρθε μέσα από την ταινία, «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται» (1948) με τον κόσμο να λατρεύει αυτή τη γοητευτική άσχημη, με το άπλετο ταλέντο. Βέβαια, η μεγάλη επιτυχία ήρθε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’50, όταν και ξεκίνησε η συνεργασία της με τον Φίνο και τις επιτυχίες να διαδέχονται η μία την άλλη. «Η κυρά μας η Μαμή», «Η θεία από το Σικάγο», «Η Μαρίνα, ο Κλέαρχος και ο κοντός», «Η ωραία των Αθηνών» είναι κάποιες από τις ταινίες της που λάτρεψε το κοινό.
Ήταν ο ορισμός της κωμικής ηθοποιού, που πέρα από το ταλέντο της, είχε κι έναν άλλο άσο στο μανίκι: την εμφάνισή της. Λέγεται πως κάποτε ο Νίκος Τσιφόρος της είχε πει: «Βρε Γεωργία το σκέφτηκες ποτέ να κάνεις πλαστική προσώπου;» Και η Βασιλειάδου του απάντησε: «Κι εσύ σκέφτηκες ότι τότε οι κωμωδίες σου θα πήγαιναν στράφι;». Και όλα αυτά σε μια εποχή που η νοοτροπία που επικρατούσε για τις γυναίκες ηθοποιούς ή τραγουδίστριες ήταν απαξιωτική. Χαρακτηρίζονταν ως «πριμαντόνες», όχι με την πραγματική σημασία της λέξεως αλλά προσδίδοντας της μια άλλη, υποτιμητική ιδιότητα. Όμως η Γεωργία Βασιλειάδου έκανε την διαφορά.
Η ζωή της καλυτέρεψε αισθητά με τα χρήματα που έπαιρνε από κινηματογράφο και θέατρο. Απέκτησε σπίτι και μια άνετη ζωή που δεν είχε μέχρι τότε ονειρευτεί. Η Βασιλειάδου συνέχιζε να ζει απλά. Η μοναδική «πολυτέλεια» που επέτρεψε στον εαυτό της, ήταν ένας προσωπικός σοφέρ για να την πηγαίνει με το αυτοκίνητό της παντού όπου χρειαζόταν καθώς η ίδια δεν κατάφερε να μάθει να οδηγεί καθώς, πλέον ήταν μεγάλη σε ηλικία. Οι φίλοι την πείραζαν λέγοντας: «Πάλι με τον εραστή μας ήρθε η Γεωργία»! Εκείνη ανεκτική στο χιούμορ και στα πειράγματα επαναλάμβανε καμιά φορά αυτό το «εραστής μου».
Η Γεωργία Βασιλειάδου, αποφάσισε να αποσυρθεί «με ζήτω και όχι με γιούχα» όπως έλεγε η ίδια. Προτίμησε να αφήσει το θέατρο και τον κινηματογράφο πριν ο κόσμος κουραστεί από την παρουσία της. Επέλεξε να περάσει τα επόμενα χρόνια ήσυχα στον κήπο του σπιτιού της στο Μαρούσι. Μοναδική εξαίρεση που έκανε ήταν το 1975 όταν εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό αριστούργημα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», σε μεγάλη πια ηλικία. Μετά από αυτό αποσύρθηκε οριστικά. Η πιο όμορφη «άσχημη» του ελληνικού κινηματογράφου, πέθανε μια ημέρα σαν σήμερα, στις 12 Φεβρουαρίου του 1980. Κηδεύτηκε παρουσία λίγου κόσμου, δυο ημέρες αργότερα, σε ένα βροχερό πρωινό, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
