Σε πόσες και πόσες τραγωδίες δεν έχετε ακούσει πως αν τα θύματα δεν είχαν αποφασίσει αυτή τη μοιραία αλλαγή της τελευταίας στιγμής τώρα θα ζούσαν; Οι άνθρωποι προσπαθούν με διάφορους τρόπους να μετριάσουν τον πόνο που προκαλείται από μια τραγωδία. «Αν είχαν κάνει αυτό, τώρα θα ζούσαν...». Αυτό ακριβώς ισχύει και στην ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω. Οι σταρ του ροκ εν ρολ Ρίτσι Βάλενς, Μπάντι Χόλ και Τζάιλς Ρίτσαρτσον αποφάσισαν να κάνουν μια κοινή περιοδεία. Η περιοδεία αυτή τερματίστηκε με τραγικό τρόπο μια ημέρα σαν σήμερα πριν από 65 χρόνια. Οι τρεις αποφάσισαν να αφήσουν το λεωφορείο με το οποίο πήγαιναν από πολιτεία σε πολιτεία και να πάρουν ένα μικρό αεροσκάφος. Και το αεροσκάφος έπεσε. Οι τρεις σταρ σκοτώθηκαν και πολλοί είπαν πως η 3η Φεβρουαρίου είναι η ημέρα που πέθανε η μουσική.
The Winter Dance Party
Το 1958 ο Μπάντι Χόλ δεν ήταν απλά ένας 22χρονος μουσικός της ροκ εν ρολ που είχε το ταλέντο να φτάσει ψηλά στη μουσική. Με τραγούδια όπως το That'll Be the Day και Peggy Sue ήταν το αντίπαλο δέος του «βασιλιά» Έλβις Πρίσλεϊ. Όπου και αν έπαιζε τα κοριτσόπουλα έκαναν τον κακό χαμό και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί τον αποθέωναν.
Από την άλλη ο 17χρονος Ρίτσι Βάλενς είχε κάνει μια τεράστια εμπορική επιτυχία η οποία βασίστηκε σε μια πανέξυπνη ιδέα. Είχε πάρει ένα παραδοσιακό μεξικάνικο τραγούδι, το είχε «ντύσει» με ροκ εν ρολ ρυθμό και είχε... τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Το θρυλικό «La Bamba», το οποίο τραγούδησε στα ισπανικά χωρίς ο ίδιος να ξέρει τη γλώσσα, συνεχίζει ακόμα και σήμερα, τόσες δεκαετίες αργότερα, να ξεσηκώνει όσους περιμένουν το κατάλληλο τραγούδι για να σηκωθούν από τις θέσεις τους και να αρχίσουν τον χορό. Παράλληλα, είχε κυκλοφορήσει και το Donna ένα ερωτικό τραγούδι που μιλούσε για τον χαμένο του έρωτα στα χρόνια του λυκείου: Ένα θέμα που είχε κάνει χιλιάδες κοριτσίστικες καρδιές να σκιρτήσουν και αλλά τόσα «σκληρά» αγόρια να το σιγοτραγουδούν.
Από την πλευρά του ο 28χρονος Τεξανός Τζάιλς Ρίτσαρτσον είχε κάψει καρδιές με την επιτυχία του Chantilly Lace και ταυτόχρονα μέσα από τις εκπομπές του στο ραδιόφωνο ήταν ο βασικός υπεύθυνος που πολλοί μαθητές πήγαιναν αδιάβαστοι στο σχολείο τους αφού αντί να διαβάζουν το «έριχναν» στον χορό.
Οι τρεις αυτοί αστέρες της ροκ εν ρολ (μαζί τους ήταν και οι Dion and the Belmonts) βγήκαν περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες με το εύλογο όνομα «The Winter Dance Party». Μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων θα έδιναν συνολικά 24 συναυλίες. Το πρόγραμμα ήταν τόσο σφιχτό που οι καλλιτέχνες πρακτικά δεν είχαν καθόλου χρόνο για ξεκούραση. Ότι προλάβαιναν να κάνουν σε ότι αφορά την ξεκούραση και τον προσωπικό χρόνο, ήταν στο ενδιάμεσο και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Επιπλέον, είχαν να αντιμετωπίσουν και τις δύσκολες καιρικές συνθήκες αφού ο χειμώνας στις μεσοδυτικές πολιτείες ήταν ιδιαίτερος σκληρός εκείνη τη χρονιά.
Η περιοδεία ξεκίνησε στις 23 Ιανουαρίου 1958 και όσες συναυλίες πρόλαβαν να δώσουν ήταν μεγάλη επιτυχία. Το πρόβλημα ωστόσο, είναι πως για τις (ούτως ή άλλως) δύσκολες μετακινήσεις τους είχαν νοικιάσει ένα πούλμαν το οποίο αποδείχθηκε λανθασμένη επιλογή αφού έβγαζε συνέχεια προβλήματα. Το κυριότερο, όμως, είναι πως μέσα σε κακές καιρικές συνθήκες το πούλμαν δεν είχε καν θέρμανση αφού ο κλιματισμός είχε χαλάσει.
Οι τρεις τραγουδιστές του ροκ εν ρολ είχαν έρθει στα όρια τους. Ακόμα και ο λίγος χρόνος που είχαν στη διάθεσή τους για ύπνο και ξεκούραση είχε μεταβληθεί σε μια μάχη ενάντια στο κρύο. Κάπως έτσι η μεγάλη φίρμα της περιοδείας, ο Μπάντι Χόλ αποφάσισε πως δεν πάει άλλο καθώς αρκετοί μουσικοί είχαν αρρωστήσει.
Έτσι μετά τη συναυλία στην Αϊόβα ο Χολ αποφάσισε να μισθώσει ένα μικρό αεροσκάφος (ένα τετραθέσιο Beechcraft Bonanza B35 ) προκειμένου να μετακινηθούν στη Μινεσότα όπου θα έδιναν την επόμενη συναυλία τους χωρίς να ταλαιπωρηθούν. Εκτός από τον Χολ και τον 21χρονο πιλότο Ρότζερ Πέτερσον υπήρχε χώρος για δυο ακόμα επιβάτες. Και εδώ αρχίζουν τα «παιχνίδια» της μοίρας. Ο Χολ αρχικά είχε πει πως θα πάρει μαζί του τον Γουέιλον Τζένινγκς (ο μπασίστας τους) και τον Τόμι Όλσαπ (ο κιθαρίστας του). Λίγη ώρα πριν την απογείωση, ωστόσο, ο Τζένινγκς έδωσε τη θέση του στον Τζάιλς Ρίτσαρτσον διότι ήταν ξεκάθαρο πως είχε αρρωστήσει και επειδή ο ίδιος θεώρησε πως το εισιτήριο ήταν ακριβό. Επιπλέον, ο Τόμι Όλσαπ και ο Ρίτσι Βάλενς έπαιξαν την τέταρτη και τελευταία θέση στο «κορώνα ή γράμματα». Ο Ρίτσι Βάλενς ήταν ο «τυχερός» που κέρδισε τη θέση.
Λίγο πριν επιβιβαστούν στο μικρό αεροσκάφος ο Χόλι γύρισε και είπε στον Τζένινγκς: «ελπίζω το παλιολεωφορείο να παγώσει ολόκληρο». Μέσα σε γέλια και πειράγματα ο Τζένινγκς απάντησε στον Χόλι: «Οκ! Και εγώ ελπίζω το παλιοαεροπλάνο σου να πέσει»...
«Η ημέρα που πέθανε η μουσική»
Στις 00:55 τα ξημερώματα της 3ης Φεβρουαρίου το τετραθέσιο Beechcraft Bonanza B35 ξεκίνησε από τον αεροδιάδρομο 17 το ταξίδι του προς τη Μινεσότα. Οι καιρικές συνθήκες ήταν κάκιστες. Υπήρχαν δυνατοί άνεμοι και σφοδρή χιονόπτωση. Λίγα λεπτά μετά την απογείωση ο νεαρός πιλότος του μικρού αεροσκάφους είχε χάσει την προσανατολισμό του.
Δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε καν σε τι υψόμετρο βρισκόταν αφού το συγκεκριμένο όργανο του αεροπλάνου έδειχνε λάθος ένδειξη. Ο νεαρός πιλότος προσπάθησε μάταια να βρει ένα φωτεινό σημείο στον ορίζοντα ώστε να έχει ένα σημείο αναφοράς στην πτήση. Η ορατότητα εξαιτίας της σφοδρής χιονόπτωσης ήταν σχεδόν μηδενική. Έτσι, χωρίς να το καταλάβει, είχε δώσει στο μικρό αεροσκάφος μια μικρή καθοδική πορεία. Η αντίστροφή μέτρηση είχε ξεκινήσει...
Όπως αποδείχθηκε την επόμενη ημέρα το πρωί το Beechcraft Bonanza B35 είχε προλάβει να διανύσει μόλις δέκα χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο πριν πέσει στο έδαφος πρώτα με το δεξί φτερό και έπειτα από την «κοιλία». Υπολογίστηκε πως έπεσε στο χιονισμένο χωράφι με ταχύτητα 270 χλμ/ώρα!
Ο πιλότος δεν είχε καταθέσει σχέδιο πτήσης όταν ξεκίνησε και έτσι ο εντοπισμός του μικρού αεροσκάφους άργησε πολύ να γίνει. Το βρήκαν περίπου 10 ώρες μετά. Κανείς από τους τέσσερις επιβαίνοντες, πάντως, δεν επέζησε της μοιραίας πτώσης. Μόνο ο πιλότος βρέθηκε μέσα στο αεροσκάφος. Ο Χόλι και ο Βάλενς βρέθηκαν σε μικρή απόσταση δίπλα από το Beechcraft Bonanza B35. Το άψυχο σώμα του Ρίτσαρτσον εκτινάχθηκε και πέρασε πάνω από τον φράχτη που σταμάτησε την πορεία του αεροπλάνου και βρέθηκε στο διπλανό χωράφι. Ο ιατροδικαστής κατέληξε πως ο θάνατος και των τεσσάρων ήταν ακαριαίος τη στιγμή της πρόσκρουσης. Ή έρευνα που ακολούθησε κατέληξε στο συμπέρασμα πως η τραγωδία οφείλεται τόσο στον ανθρώπινο παράγοντα όσο και στη δυσλειτουργία των οργάνων του αεροσκάφους.
Η τραγωδία, ωστόσο, δεν τελείωσε εκεί. Είχε και άλλο ένα θύμα. Ένα αγέννητο θύμα. Πριν οι Αρχές ενημερώσουν τους συγγενείς των θυμάτων οι δημοσιογράφοι είχαν μάθει τα ονόματα των νεκρών και επειδή το θέμα ήταν τεράστιο τα έδωσαν στη δημοσιότητα χωρίς να σκεφτούν το κακό που θα μπορούσαν να προκαλέσουν. Την ώρα εκείνη η σύζυγος του Χόλι, Μαρία Ελένα η οποία ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί έβλεπε τηλεόραση και εκεί άκουσε πως ο αγαπημένος της σκοτώθηκε στο αεροπορικό δυστύχημα. Λίγες ημέρες αργότερα απέβαλλε ενώ από το σοκ δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία του συζύγου της. Ταυτόχρονα η μητέρα του Χόλι που έβλεπε και αυτή τηλεόραση εκείνη την ώρα κατέρρευσε και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα προκειμένου να καταφέρουν οι γιατροί να την κρατήσουν στη ζωή.
Εξαιτίας αυτών των δυο τραγικών περιστατικών άλλαξε η νομοθεσία στις Ηνωμένες Πολιτείες και, πλέον, απαγορεύεται η αναφορά ονομάτων νεκρών μετά από τραγωδίες πριν οι Αρχές επιβεβαιώσουν ότι οι οικογένειες των θυμάτων έχουν ενημερωθεί!
Το 1971 ο Ντον Μακλίν έγραψε το τραγούδι «American Pie» και στους στίχους περιέγραψε την ημέρα του αεροπορικού δυστυχήματος ως την ημέρα που πέθανε η μουσική. Στην πραγματικότητα βέβαια καμία μουσική δεν πέθανε εκείνη την ημέρα. Με τον στίχο αυτό, ωστόσο, ο στιχουργός θέλησε να δείξει πως εκείνη την ημέρα πέθανε η πρώτη και ίσως πιο αθώα περίοδος της ροκ εν ρολ μουσικής. Κάποιοι είπαν πως η ίδια η Αμερική έχασε εκείνη την ημέρα την αθωότητά της.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
