Η αλήθεια είναι πως αν ακούς μια ιστορία για κάποιον βασιλιά, στρατηλάτη, πολεμιστή ή οτιδήποτε σχετικό το πιθανότερο είναι πως περιμένεις να ακούσεις για το τέλος του πως έπεσε ηρωικά σε κάποια μάχη, πως τον δολοφόνησαν οι εχθροί του ή έστω πως πέθανε σε βαθιά γεράματα επειδή ο στρατός του είχε καταφέρει να τον προστατέψει. Το να ακούς πως ένας σκληροτράχηλος βασιλιάς σκοτώθηκε όταν μια γριά του πέταξε στο κεφάλι ένα κεραμίδι είναι, μάλλον, περίεργο.
Ο σκληροτράχηλος ηπειρώτης βασιλιάς Πύρρος
Όσο περίεργα τελειώνει η ιστορία του Πύρρου, άλλο τόσο περίεργα ξεκινάει. Μέσα από μια σειρά γεγονότων, βρέθηκε βασιλιάς της Ηπείρου μόλις στα 12 του χρόνια. Ο ίδιος, βέβαια, ήταν ανήλικος και δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Το έκαναν άλλοι για εκείνον και το έκαναν με όλους τους λάθους τρόπους και κάπως έτσι σε μια εξέγερση εναντίον του, εκθρονίστηκε και στα 17 του βρέθηκε εξόριστος.
Πήγε στην Ασία και εκεί φρόντισε να γίνει ένας καλός πολεμιστής. Έμαθε για τις πολιορκητικές μηχανές, για την τέχνη της πολιορκίας, την τέχνη του πολέμου. Έμαθε για το πως χρησιμοποιούνταν οι ελέφαντες σαν όπλο. Έγινε ένας σπουδαίος πολεμιστής. Είναι ενδεικτικό πως στη Φρυγία το 301 πΧ πολεμώντας κατά των τεσσάρων διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου αρχικά καταφέρνει να τρέψει τους αντιπάλους του σε φυγή αν και στο τέλος δεν μπόρεσε να αποφύγει την ήττα.
Ο Πύρρος είχε γαλουχηθεί ως στρατιώτης και έκανε ότι χρειαζόταν αρκεί αυτό να εξυπηρετούσε έναν σκοπό. Ακόμα και ως όμηρος στον βασιλιά Πτολεμαίο της Αιγύπτου, δέχθηκε να πάει. Εκεί, έγινε προστατευόμενος της βασίλισσας Βερενίκης και παντρεύτηκε την κόρη της, την Αντιγόνη. Ο Πύρρος κατάφερε και μετέτρεψε σε μοναδική ευκαιρία, μια δύσκολη για εκείνον στιγμή. Ο Πτολεμαίος είδε σε αυτόν πολλά χαρίσματα, μα πάνω απ' όλα είδε το τέλειο «αντίβαρο» στον μεγάλο του αντίπαλο, τον Δημήτριο Πολιορκητή. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες έκανε τον Πύρρο βασιλιά της Ηπείρου παρά το γεγονός πως εκείνη την εποχή (296 πΧ) εκεί βασίλευε ο Νεοπτολεμαίος. Ο Πύρρος είχε κάνει έναν τέλειο κύκλο. Έφτασε εκεί απ' όπου είχε ξεκινήσει.
Όταν ο Νεοπτολεμαίος προσπάθησε να εξοντώσει τον Πύρρο, εκείνος τον σκότωσε. Η εποχή που ο Πύρρος έχανε σε τέτοιου είδους διαμάχες είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Από εκείνο το σημείο και έπειτα ξεκινάει μια λαμπρή πορεία. Μετά τον θάνατο της Αντιγόνης, το 294 πΧ, ο Πύρρος παντρεύεται τη Λάνασσα, η οποία του έφερε ως προίκα την Κέρκυρα που εποφθαλμιούσε καθώς μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει ως ορμητήριο για μελλοντικές εκστρατείες. Στη συνέχεια καταφέρνει και εξασφαλίζει τα σύνορα του από του Ιλλυριούς και τους Παίονες. Το μεγάλο σχέδιο του Πύρρου, ωστόσο, ήταν να κατακτήσει την Ελλάδα και το ανατολικό κράτος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να το ενοποιήσει.
Μάχες, προσωπικές κόντρες, ίντριγκες και πάθη, αυξάνουν και μειώνουν (ανά περιόδους) τα σύνορα του βασιλείου του Πύρρου ο οποίος έχει αναγορευτεί από τους Ηπειρώτες «Αετός». Ότι και να συμβαίνει, ωστόσο, είτε κερδίζει είτε χάνει, ο μεγάλος στόχος του Πύρρου είναι πάντα η κατάληψη (και στη συνέχεια η ενσωμάτωση) της Μακεδονίας.
Μοναδικός αντίπαλος σε αυτόν τον στόχο ήταν ο Αντίγονος Γονατάς, γιος του Δημητρίου Πολιορκητή, ο οποίος φρόντιζε πάντα να βρίσκεται απέναντι από τον Πύρρο όποιος και αν ήταν ο αντίπαλος του Ηπειρώτη βασιλιά.
Ο Πύρρος πριν την τελική (όπως θεωρούσε) μάχη με τον Αντίγονο αποφάσισε πως πρέπει να «καθαρίσει» την Ελλάδα από τους συμμάχους του. Έτσι έφτασε μέχρι τη Σπάρτη. Την ίδια εποχή ο Αντίγονος βρισκόταν στην Κόρινθο. Όπως αποδείχθηκε και οι δυο είχαν στο μυαλό τους το ίδιο πράγμα: Να καταλάβουν το Άργος και μετά να αναμετρηθούν μεταξύ τους.
Το άδοξο και άδικο τέλος του βασιλιά Πύρρου
Εκείνη την εποχή στο Άργος υπήρχε σε εξέλιξη ένας ιδιότυπος εμφύλιος. Όταν οι δυο πλευρές αυτού το εμφυλίου είδαν πως στην πόλη τους καταφθάνουν δυο πανίσχυροι στρατοί έτοιμοι να αλληλοεξοντωθούν, έβαλαν στην άκρη τις διαφορές τους και τους ζήτησαν να φύγουν από την περιοχή. Ο Αντίγονος δέχθηκε, όχι όμως και ο Πύρρος. Ο βασιλιάς της Ηπείρου ήθελε να καταλάβει την πόλη παρά το γεγονός πως μια σειρά από κακούς οιωνούς τον προειδοποιούσαν να μην επιχειρήσει κατάληψη της πόλης. Λέγεται πως σε θυσία που πρόσφερε στους θεούς, ενώ τα κομμένα κεφάλια των βοδιών που θυσιάστηκαν κείτονταν στη γη, ξαφνικά άρχισαν να κινούνται οι γλώσσες τους και να γλείφουν το ίδιο τους το αίμα. Επιπλέον, η ιέρεια του ναού του Λυκείου Απόλλωνα διέσχισε σε κατάσταση αλλοφροσύνης τους δρόμους του Άργους και φώναζε ότι βλέπει την πόλη γεμάτη νεκρούς και αίματα και έναν «αετό» να εφορμά και έπειτα να χάνεται. Τέλος, τη νύχτα που εισήλθε ο Πύρρος στην αργολική πόλη έφιππος, μια κουκουβάγια κάθισε πάνω στο δόρυ που κρατούσε προτεταμένο και δεν έφευγε.
Ο Ηπειρώτης βασιλιάς δεν φοβήθηκε κανέναν από αυτούς του οιωνούς και έτσι επιτέθηκε στο Άργος για να το καταλάβει. Η μάχη στους δρόμους της πόλης ήταν σφοδρή. Γρήγορα η κατάσταση άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για τον Πύρρο. Ο στρατός του άρχισε να οπισθοχωρεί και τότε εκείνος για να δώσει το καλό παράδειγμα, έβγαλε όλα τα διακριτικά του για να μην τον αναγνωρίζουν οι αντίπαλοι και ρίχτηκε στη μάχη. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, καθώς κάλπαζε, ένα δόρυ τον έπληξε στον θώρακα. Ο θώρακας δεν άντεξε το χτύπημα και ο Πύρρος τραυματίστηκε ελαφρά.
Θυμωμένος ο βασιλιάς της Ηπείρου στράφηκε για να σκοτώσει τον Αργείο οπλίτη που τον τραυμάτισε. Τον πλησίασε σε απόσταση αναπνοής και τη στιγμή που ετοιμαζόταν να τον χτυπήσει με το σπαθί του στο κεφάλι, η γριά μητέρα του Αργείου, που παρακολουθούσε τη μάχη από τη στέγη του σπιτιού της, βλέποντας τον κίνδυνο που αντιμετώπιζε το παιδί της, άρπαξε ένα κεραμίδι και το εκσφενδόνισε με όλη της τη δύναμη κατά του Ηπειρώτη βασιλιά. Το κεραμίδι χτύπησε με σφοδρότητα την περικεφαλαία του Πύρρου. Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό - ίσως το έκανε πιο δυνατό και το βάρος της περικεφαλαίας – που έσπασαν οι σπόνδυλοι του τραχήλου του. Ο Πύρρος λιποθύμησε. Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκε ένας Ιλλυριός στρατιώτης και του κατάφερε το τελειωτικό χτύπημα.
Η είδηση του θανάτου του Πύρρου μεταδόθηκε αστραπιαία. Η σορός του κάηκε και η στάχτη του μεταφέρθηκε στην Αμβρακία και προς τιμήν του στήθηκε μνημείο, το γνωστό «Πύρρειον». Έτσι, ο «αετός» της Ηπείρου, άφησε την τελευταία του πνοή το 272 π. Χ, σε μια στοά του Άργους, σε ηλικία 46 χρονών. Λίγο μετά τον θάνατο του, πέθανε και ένας άλλος αετός. Ήταν ο αετός που είχε μαζί του ο Πύρρος, ο οποίος αρνήθηκε να ξαναπάρει τροφή από άλλο χέρι, μετά τον θάνατο του κυρίου του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
