Το παρελθόν στοιχειώνει. Όσο και να προσπαθήσεις να το μασήσεις, να το καταπιείς, να το στριμώξεις στα σωθικά σου να χωνευτεί, είναι πάντα εκεί και σε ταλαιπωρεί, σαν έλκος που δεν θεραπεύεται. Στριφογυρνάει στο στομάχι σου, σ' ανακατεύει, ανεβαίνει στο μυαλό σου και σου μιλάει, με μικρές κρίσεις στην αρχή μέχρι να σε κυριεύσει ολοκληρωτικά πάλι και να γίνει ξανά η αναπόδραστη πραγματικότητά σου.
Το Nitro έγινε πάλι η πραγματικότητα του Πέτρου Κωστόπουλου. Όσο κι αν προσπάθησε να το αποφύγει όπως εξομολογείται στο editorial του, τον κατέλαβε ξανά, τον τύλιξε στις σελίδες του και τον κατάπιε σαν παλιά κατάρα. Δεν ήταν έκπληξη αυτή η εξέλιξη. Δεν θα ήταν και απαραίτητα άσχημη αν το νέο Nitro έκανε τη διαφορά που έκανε κάποτε το παλιό. Άλλωστε ποιος μπορεί να ψέξει την επιστροφή κάποιου στο φυσικό του περιβάλλον;
Η επιστροφή του Nitro
Το τεύχος 1, το καλοκαιρινό Nitro των 260 σελίδων που βγήκε σήμερα στα περίπτερα και σηματοδοτεί την επιστροφή του Πέτρου Κωστόπουλου στα περιοδικά έχει δύο εκπλήξεις: την τιμή των 9 ευρώ και ένα λάθος στην εκτύπωση που συνοδεύεται από ένα απολογητικό ένθετο μήνυμα. Όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένου και του εξωφύλλου με το «New Tsarouchi Air» είναι τόσο αναπάντεχα όσο ένα σχολικό reunion: αυτό που βλέπεις είναι απογοητευτικότερο από αυτό που θυμάσαι.
Μια αναγκαία παρένθεση εδώ: Δεν βγάζω χολή για τον Πέτρο Κωστόπουλο. Δεν είμαι από εκείνους που τον λιθοβόλησαν όταν έπεσε, ούτε συντάσσομαι με τους παρανοϊκούς που τον θεωρούν έναν από τους ηθικούς αυτουργούς της σημερινής εθνικής κατάντιας. Ίσα-ίσα, ο Πέτρος Κωστόπουλος, ή καλύτερα τα περιοδικά του, ήταν ένας από τους λόγους που μπήκα σ' αυτή τη δουλειά. Επίσης δεν εργάστηκα ποτέ στην ΙΜΑΚΟ. Δεν έζησα την κατάρρευσή της εκ των έσω όπως πολλοι φίλοι και συνάδελφοι. Την παρακολούθησα όμως από ανταγωνιστική εταιρεία και έζησα το καταστροφικό ντόμινο που προκάλεσε -μαζί με την πτώση των Εκδόσεων Λυμπέρη- στην αγορά των περιοδικών. Άρα, επί της αρχής, η επανέκδοση το Nitro μόνο θετικά διακείμενο με βρίσκει. Αυτά για την ιστορία και για να διαλυθεί η υποψία της όποιας προκατάληψης του υπογράφοντα απέναντι στον «Πάπα» του lifestyle.
Από ΄κει και πέρα, το νέο Nitro δεν είναι νέο, δεν είναι καν το παλιό. Δεν ξέρω αν θα μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο, καλύτερο, δεν γνωρίζω τι σχέδια έχει καταστρώσει ο εκδότης του, ωστόσο το περιοδικό (για την ακρίβεια το coffee table magazine, όπως λέει ο Κωστόπουλος ότι είναι) που είδαμε δεν είναι αυτό που θα μπορούσε να είναι. Και η αιτία γι' αυτό είναι κυρίως οι εμμονές του δημιουργού του.
Η αυταπάτη σε ένα comeback δεν είναι η ίδια η απόπειρα επιστροφής. Είναι η ελπίδα ότι θα οδηγήσει στα επίπεδα της προηγούμενης δόξας. Και στις εποχές του 5G, του gov.gr και της καινοτομίας, η νέα προσπάθεια του Nitro, όσο συμπαθητικά και να τη δούμε, μοιάζει να μην εκπληρώνει ούτε καν τις γονιδιακές του προδιαγραφές.
Τι είναι το νέο Nitro;
Το νέο Nitro είναι το εξώφυλλό του. Ένα τσαρούχι αλλιώς. Δεν ξέρουμε ποια ακριβώς είναι η αλληγορία του, εάν είναι υπόσχεση για νέο «ξεβλάχεμα», αν είναι στο πνεύμα του ντουλαμά που φόρεσε η Γιάννα Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη για τα 200 χρόνια από το '21, αν είναι απλά ένας εξυπνακισμός. Τη μετάφραση άλλωστε την αφήνει ανοιχτή ο Κωστόπουλος στον καθένα μας. Θα κάνω λοιπόν κι εγώ τη δική μου.
Το νέο Nitro είναι το χόμπι του εκδότη του. Το ξεκαθαρίζει άλλωστε και ο ίδιος στο εισαγωγικό σημείωμά του. Ποιος όμως πληρώνει 9 ευρώ για να συντηρήσει το χόμπι του άλλου; Οι υποσχέσεις για ένα coffee table magazine καταρρεύουν με το πρώτο ξεφύλλισμα: φθηνό χαρτί, άθλια εκτύπωση, low budget φωτογραφικές παραγωγές χωρίς καμιά τρομερή σύλληψη, ενώ το graphic design δίνει στίγμα μόνο στα ανοίγματα των θεμάτων. Tο υπόλοιπο περιοδικό πηγαίνει στην τύχη.
Η θεματολογία κινείται στο γνωστό μείγμα: λίγο life-style, λίγο πολιτική, λίγο ρεπορτάζ, συνεντεύξεις και πορτραίτα και -φυσικά- Ιωάννα Τούνη σε μια προκλητική (;) φωτογράφηση. Φυλές του Instagram και ψεκασμένοι, Τσίπρας και νέοι ηθοποιοί, Μύκονος και μετανάστες, generation X και Αθηναϊκή Ριβιέρα, χορεύουν αγκαζέ στο νέο επεισόδιο του έντυπου lifestyle, όχι όμως ακριβώς στους ρυθμούς που αγαπήσαμε. Ξεχωρίζω το θέμα του Γιώργου Πανόπουλου για την Πολιτική Ορθότητα και την τυραννία των μειονοτήτων που είναι τελικά και το μόνο νέο που έχει να πει το νέο Nitro.
Πέρα από το μυστήριο του εξωφύλλου, αυτό που μένει αναπάντητο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του τεύχους είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της επιτυχίας κάθε brand: σε ποιους απευθύνεται. Ποιος θα διάβαζε σήμερα το Nitro; Είναι εκείνος που το διάβαζε τότε ή μήπως ένα νέο γενναίο αναγνωστικό κοινό που θα βρει σ' ένα περιοδικό κάτι που δεν βρίσκει online; Γιατί αυτή τη στιγμή το Nitro φαίνεται να στέκεται σαν σαστισμένος μεσήλικας στη μέση του δρόμου μετά από 9χρονη καραντίνα.
Ό,τι και να γράφουμε, είναι σίγουρο πως το 1ο τεύχος του νέου Nitro θα ταξιδέψει καλά αυτό το καλοκαίρι. Θα μοστραριστεί όμορφα σε καράβια και ξαπλώστρες, θα πετροβοληθεί ξανά ο Πέτρος Κωστόπουλος, θα συζητηθεί μετά από δυο ποτήρια ούζο χωρίς ίσως να καταλήξουμε και πάλι πουθενά. Ουσιαστική συζήτηση εύχομαι ολόψυχα να κάνει και η ομάδα που το υπογράφει. Και το 2ο τεύχος του Nitro να είναι όντως νέο και η έκπληξη, η φαντασία, όλο το fun που κάποτε υπόσχονταν τα περιοδικά, να μην περιορίζεται απλά σε ένα τζούφιο πυροτέχνημα στο εξώφυλλο. Αποδεδειγμένα μπορείς και καλύτερα, Πέτρο Κωστόπουλε. Σου το λέει ένας ανταγωνιστής σου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
