Η καθημερινότητα για τους ντελιβεράδες είναι ένας συνεχής αγώνας ανάμεσα σε δρόμους, πελάτες, καιρικά φαινόμενα και χρόνους παράδοσης. Θα τους δεις να τρέχουν με τα μηχανάκια μέσα στην βροχή, το κρύο και τον καύσωνα, χωρίς πολλές φορές να έχουν ατομικά μέσα προστασίας και φυσικά με χαμηλούς μισθούς και ακανόνιστα ωράρια.
Πέρα από όλα αυτά, υπάρχουν άνθρωποι που -πέρα από τις κακές συνθήκες εργασίας- έχουν να διαχειριστούν και τον κάθε πελάτη, που, προσπαθώντας να κάνει small talk, εκτοξεύει τις πιο εκνευριστικές, αμήχανες ή και προσβλητικές ατάκες. Και μπορεί σε κάποιους να φαίνεται ανούσιο, αλλά για τους εργαζόμενους που τις ακούνε καθημερινά, αυτές οι φράσεις είναι ένα μόνο κομμάτι των προκαταλήψεων αλλά και της έλλειψης ενσυναίσθησης που υπάρχει απέναντί τους.
Μιλήσαμε με δύο ντελιβεράδες -τη Μαίρη και τον Κώστα- οι οποίοι μοιράζονται τις πιο εκνευριστικές ατάκες που έχουν ακούσει στη δουλειά τους.
«Αχ, βρέχει, δεν το κατάλαβα»
«Να σου πω την αλήθεια, δεν είχα ποτέ κάτι πολύ άσχημο να θυμάμαι. Αλλά υπήρχαν στιγμές που ήταν πραγματικά άβολες. Όπως όταν άνοιγαν την πόρτα ημίγυμνοι, βλέπανε γυναίκα και ξαφνικά τους έπιανε πανικός και έτρεχαν να βάλουν μπλούζα ή παντελόνι. Εγώ απλώς ήθελα να δώσω το φαγητό και να φύγω.
Κουραστικό ήταν και το άλλο: «Α, γυναίκα; Πώς το αποφάσισες; Δεν κρυώνεις;» Πρέπει δηλαδή να δίνω εξηγήσεις για τη δουλειά μου. Ειδικά τον χειμώνα, όλοι αυτό λένε, λες και δεν είμαι επαγγελματίας.
Και φυσικά, η κορυφαία ατάκα όλων των εποχών: «Αχ, βρέχει, δεν το κατάλαβα», ενώ έξω ρίχνει κατακλυσμό και με βλέπουν να είμαι μούσκεμα.
Να σου πω και κάτι ακόμα; Μερικές φορές ένοιωθα πολύ άβολα με το πώς με κοιτούσαν. Άλλοι με οίκτο, άλλοι με αμηχανία. Κι όταν έβλεπαν ότι είμαι γυναίκα, προσπαθούσαν να βρουν ψηλά για να μου δώσουν tip, ακόμα κι αν τους έλεγα ότι δεν χρειάζεται. Δεν είναι κακό, αλλά εκείνη τη στιγμή νιώθεις περίεργα, διότι δεν ξέρεις αν το κάνουν από ευγένεια ή ενοχή».
-Μαίρη
«Έλα ρε φίλε δεν έχεις ρέστα;»
«Δουλεύω τέσσερα χρόνια σε ντελίβερι. Αν με ρωτήσεις ποια ατάκα με εκνευρίζει περισσότερο, θα σου πω χωρίς δεύτερη σκέψη: «Καλά, μόνο για έναν καφέ ήρθες;» Το ακούω κάθε φορά που αφήνω μια μικρή παραγγελία. Λες και εγώ ευθύνομαι για το μέγεθος της παραγγελίας. Μόνο όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά θα το καταλάβουν γιατί είναι μια άβολη ατάκα και ο πελάτης νομίζει πως είναι πλάκα, αλλά για εμάς που το ακούμε κάθε μέρα, είναι προσβλητικό, γιατί μειώνει τη δουλειά μας, σαν να υποννοούν ότι κάνουμε τζάμπα κόπο.
Επίσης, υπάρχει και το άλλο, το κλασικό: «Έλα ρε φίλε, δεν έχεις ρέστα;». Λες και είμαι υποχρεωμένος να κουβαλάω μαζί ένα σωρό λεφτά για να του δώσω ρέστα από 50ευρω για έναν καφέ των 2,20, τη στιγμή που καίγομαι να πάω άλλες πόσες παραγγελίες. Πληρώστε με κάρτα, ζούμε στο 2025!
Μία ακόμη ατάκα που δεν αντέχω είναι το “Όλη μέρα πάνω στο μηχανάκι ε;” Όχι ρε φίλε, έχω και ιδιωτικό jet. Δηλαδή, ξέρεις ότι είμαι ντελιβεράς, τι περιμένεις να κάνω;
Η χειρότερη στιγμή όμως είναι όταν τους βλέπεις να σε κοιτάνε αφ’ υψηλού. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους πελάτες αλλά για όλους. Υπάρχει αυτή η φράση που συχνά μας λένε «δούλεψε μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο». Για πολλούς, η δουλειά μας είναι κάτι προσωρινό, κάτι που κάνουμε μέχρι να «στρώσουμε». Μα για κάποιους από εμάς, αυτό είναι το επάγγελμά μας και θέλουμε να το κάνουμε σωστά, με ασφάλεια και αξιοπρέπεια».
-Κώστας
Ακολουθήστε το Reader στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις και τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
