«Αυτό που έχει ενδιαφέρον να γράψεις είναι για το στίγμα που κουβαλάει το χόμπι μας». Ο Οδυσσέας είναι, αν δεν κάνω λάθος, κάτω από 30, βρήκε τυχαία την Ακαδημία Λέοντες και έκτοτε αποτελεί μέλος τους. Αυτό που κάνουν, μου λέει, σε χώρες όπως η Γαλλία ή η Πολωνία μπορεί να μη φαίνεται περίεργο. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Το να δεις δύο άντρες με πανοπλίες των 30 και των 40 κιλών να κάνουν ασκήσεις ξιφομαχίας είναι αν μη τι άλλο ένα εντυπωσιακό θέαμα. Είναι όμως και αρκετά παράξενο. Τουλάχιστον αν τους πετύχεις να κάνουν τις ασκήσεις τους, Τετάρτη πρωί, στο παρκάκι που βρίσκεται δίπλα από το ΣΕΦ.
Αυτός ήταν ο χώρος και ο χρόνος της συνάντησής μου με τα μέλη της Ακαδημίας Λέοντες η οποία λειτουργεί υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Γεωργά, μεταξύ πολλών άλλων, πιστοποιημένου προπονητή Ξιφασκίας, εκπαιδευτή ένοπλου Παμμάχου και Οπλομαχίας από τη Διεθνή Ένωση Παμμάχου αλλά και ιστορικού ερευνητή της Μεσαιωνικής Περιόδου.
Με ένα γρήγορο ψάξιμο καταλαβαίνεις ότι ο Γιώργος δεν είναι απλά ένας τύπος που φοράει πανάκριβες πανοπλίες και παίζει με σπαθιά και ασπίδες. Ασχολείται με αυτό εδώ και πολλά χρόνια, σκάβει στη βιβλιογραφία, συζητάει με ακαδημαϊκούς και έχει μία αρκετά πολυπληθή ομάδα ανθρώπων από διάφορα backgrounds.
Οι πανοπλίες που φορούσε ο ίδιος και ο Νίκος ήταν πιστά αντίγραφα αυτών που χρησιμοποιούνταν στις μάχες (δεν θέλω να ρισκάρω μιλώντας για το πότε συγκεκριμένα). «Δεν τις αγοράζουμε μόνο για την αναπαράσταση, πρέπει να δούμε αν όλα αυτά που λέμε στο γυμναστήριο έχουν νόημα φορώντας σίδερα 35 κιλών πάνω σου»).
Μιλήσαμε μαζί του για τις ιστορικές πολεμικές τέχνες, για το πώς ο ίδιος ασχολήθηκε με αυτές και φυσικά με την Ακαδημία Λέοντες.
Πού μεγάλωσες;
Μεγάλωσα και ζω στο λιμάνι του Λέοντα ή του Δράκου, δηλαδή στον Πειραιά.
Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τις ιστορικές πολεμικές τέχνες;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτό που τώρα λέγεται Ιστορικές Ευρωπαϊκές Πολεμικές Τέχνες από το 1992. Τότε ο εκπαιδευτής μου είχε πρόσβαση σε εγχειρίδια του Ύστερου Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.
Ήταν όμως πολύ δύσκολο διότι τότε δεν υπήρχε για όλους διαδίκτυο όπως τώρα, ενώ όλες οι πηγές ήταν στα μεσαιωνικά γερμανικά. Ξεκίνησα να μαθαίνω τη χρήση του γερμανικού σπαθιού δύο χεριών, το λεγόμενο longsword και του ενάμιση χεριού, το λεγόμενο Μπάσταρδο σπαθί.
Να υποθέσω ότι σου άρεσε στο σχολείο η ιστορία;
Όχι ιδιαίτερα. Είμαι των θετικών επιστημών, αφού έχω τελειώσει την Επιστήμη των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών ως Μηχανικός. Όποτε έχω άλλη σκέψη στο τι είναι λογικό να λειτουργεί και τι όχι. Ιστορία άρχισα να μελετάω κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας.
Να ρωτήσω αν είσαι μεταλάς ή αν σου άρεσαν τα βιβλία φάνταζι;
Ναι βέβαια. Ακούω και Heavy Metal, epic, power metal. Με τα fantasy μεγάλωσα και για το πάω πιο πέρα είχα από τις πρώτες ομάδες Dungeons and Dragons που υπήρχαν στην Ελλάδα.
Ποια ήταν η πρώτη φορά που ακούμπησες σπαθί;
Ήταν τα γενέθλια μου το 1989. Δύο παιδικοί μου φίλοι μου έκαναν δώρο ένα κινέζικο πλατύστομο σπαθί (broadsword), το λεγόμενο Dao. Είναι ένα κυρτό σπαθί που θυμίζει χατζάρα.
Ήξεραν ότι μου άρεσαν τα σπαθιά, η ιπποσύνη κτλ και μου το έκαναν δώρο. Η χαρά μου ήταν τεράστια. Σύντομα πήγα σε σχολή όπου έμαθα την χρήση του. Φυσικά σε σχολή κινεζικών πολεμικών τεχνών.
Ποιες περιόδους της ιστορίας περιλαμβάνει αυτό που λέμε «ιστορικές πολεμικές τέχνες»;
Θα έλεγα πως καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα ανάλογα με το όπλο που ασχολείται ο κάθε εκπαιδευτής. Μπορεί να είναι από άοπλη συμπλοκή έως ένοπλη με διάφορους τύπους όπλων.
Η πιο διαδεδομένη είναι του Μακριού Σπαθιού η οποία καλύπτει από τα τέλη του 14ου μΧ αιώνα και φτάνει στα τέλη της αναγέννησης. Άλλος τύπος είναι το σπαθί και ασπίδιο (sword and buckler). Αυτό ξεκινά η μελέτη από το MS.I 33 και προχωρά.
Το ξίφος τύπου rapier ξεκινά από την Αναγέννηση μέχρι την παύση της χρήσης του. Ωστόσο υπάρχουν και άλλα όπλα τα οποία τα συναντούμε πολύ αργότερα. Για παράδειγμα, η στρατιωτική σπάθη η οποία ήταν σε χρήση στο πεδίο των μαχών έως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και τι περιλαμβάνει η Ακαδημία σας;
Στην σχολή η οποία είναι και μέλος της Συντεχνίας των Ελεύθερων Ξιφομάχων του Μέγερ (Meyer's Freifechter Guild), ένας διεθνής οργανισμός ξιφομαχίας περιλαμβάνει την εκμάθηση σε διάφορα τύπου όπλα: Μακρύ Σπαθί του Γερμανικού συστήματος, βυζαντινή σπάθη (παραμήριον), βυζαντινή σπάθα (σπαθί / ξίφος), dussack, κοντάρι, καθώς και τα όπλα της Ξιφασκίας.
Καταλαβαίνω ότι αυτό που κάνετε είναι ταυτόχρονα εκμάθηση αλλά και αναπαράσταση μιας πολεμικής τέχνης του παρελθόντος…
Όχι ακριβώς. Υπάρχουν κάποιες διαφορές. Η αναπαράσταση είναι διαφορετική. Ονομάζεται και αναβίωση. Σε αυτόν τον τομέα οποίος μπορεί να το κάνει, και φυσικά θέλει, ασχολείται με τη μελέτη της ενδυμασίας και του εξοπλισμού συγκεκριμένης περιόδου. Ο εξοπλισμός θα πρέπει να είναι όσο πιο πολύ ιστορικά ακριβής, ανάλογα με την περίοδο με την οποία ασχολείται κάποιος.
Φυσικά όσοι κάνουν ιστορικές αναπαραστάσεις δεν ξέρουν απαραίτητα και ξιφασκία. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να κάνει αναβίωση μεσαιωνικούς χορευτές που χορεύουν στον ρυθμό και στον ήχο μεσαιωνικής μουσικής. Άρα όσοι τον παρουσιάζουν θα πρέπει να έχουν ασχοληθεί ή να είναι ειδικοί μουσικοί και χορευτές αυτής της περιόδου.
Κάτι αντίστοιχο γίνεται στην αναβίωση στρατιωτών του Μεσαίωνα αλλά οι αναβιωτες καλούνται να ξέρουν τα βασικά τουλάχιστον της Οπλομαχίας. Φυσικά και αυτο πάλι δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση, αφού απλά μπορεί κάποιος να φορά τις ενδυμασίες και να κάνει μια απλή παρουσίαση που θα δείχνει τον εξοπλισμό.
Τουναντίον η Οπλομαχία και η ξιφασκία είναι ακριβώς ότι λένε οι λέξεις. Στην Οπλομαχία κανείς ασκήσεις και μάχες με τα ανάλογα όπλα, και στην ξιφασκία το ίδιο αλλά με ξίφη και σπαθιά ανεξάρτητου τύπου της ενδυμασίας.
Θα μου εξηγήσεις τι είναι το Πάμμαχον;
Από το 1999, ο ιδρυτής του Παμμάχου κ. Κώστας Δερβενης ο οποίος είναι και δάσκαλος μου σε αυτή την πολεμική αγωγή χρησιμοποιεί τον όρο «πάμμαχον» αναφερόμενος στις πολεμικές τέχνες, συμπεριλαμβανομένης και της μεθόδου εσωτερικής πειθαρχίας που εκφράζει η ατραπός των πολεμικών τεχνών. Θα μεταφέρω εδώ μέρος στο τι είχε γράψει ο ίδιος για το Πάμμαχον:
«Δεν είναι τυχαία η επιλογή αυτή, μια και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι ακριβώς τον όρο «πάμμαχον» χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας για τις πολεμικές τέχνες, αφού γνώριζαν καλώς τη διαφορά μεταξύ των πολεμικών τεχνών και των αθλημάτων μονομαχίας. Πέρα όμως από την ιστορική και τεκμηριωμένη χρήση της λέξης μέχρι και την παλαιοχριστιανική εποχή, είναι σαφές, τόσο για τους μαθητές των πολεμικών τεχνών όσο και για φιλολόγους, ότι οι λέξεις "μάχαιρα" και "μάχη" αναφέρονται στην ίδια ρίζα "μαχ"».
Έτσι, στην ουσία, η λέξη «μάχη» περιγράφει την πολεμική αντιπαράθεση με όπλα κοντινής εμβέλειας (τουτέστιν μαχαίρι, σπαθί, κοντάρι, λόγχη, ρόπαλο, κλπ.), καθώς και την (σημαντική και στην εποχή μας) άοπλη άμυνα εναντίον των φονικών αυτών όπλων. Μια ερμηνεία λοιπόν της σύνθετης λέξης «πάν-μαχον», θα μπορούσε να ήταν «ολική μάχη».
Θα το έλεγες περισσότερο ιστορία, τέχνη ή αθλητική δραστηριότητα;
Είναι κάτι που περικλείει και τα τρία. Μελετάμε εγχειρίδια Οπλομαχίας, ξιφασκίας και στρατηγικής άρα ασχολούμαστε με την ιστορία και αν κάποιος ασχοληθεί και με την αναβίωση θα χρειαστεί να έχει πρόσβαση και σε βιβλιογραφία αρχαιολόγων.
Κάνουμε άσκηση στα όπλα με συγκεκριμένο τρόπο οι οποίοι περικλείουν τεχνικές, τακτικές, ανώτερη σκέψη με σκοπό την τελειοποίηση του.
Και τέλος για να μπορέσουμε να τα εφαρμόσουμε πρέπει το σώμα μας να αντέχει, άρα πρέπει να οι μαχητές να κάνουν επίμονη και αποτελεσματική γυμναστική, για να πετύχουν τους στόχους.
Για παράδειγμα θες να εκτελέσεις μια συγκεκριμένη τεχνική όπως το "χτύπημα του Σταυρού" με το μακρύ σπαθί, για να το πετύχει κάποιος θα πρέπει να έχει μελετήσει τα ιστορικά εγχειρίδια ξιφομαχίας, να το έχει τελειοποιήσει πριν το δείξει, σύμφωνα με τις αρχές της Ξιφασκίας.
Για να το πετύχει, πρέπει να έχει γυμνάσει το σώμα του ανάλογα να αντέξει στην πίεση, το βάρους του σπαθιού και των προστατευτικών (μάσκα τζακετ, παντελόνι, γάντια, περικνημίδες), ενώ αν το εκτελεί με πανοπλία θα πρέπει να αντέξει το βάρος της πανοπλίας.
Δουλεύετε με πρωτογενείς πηγές και με βιβλιογραφία;
Σαφώς. Το Γερμανικό σύστημα ξιφομαχίας έχει τεράστια ύλη πηγών από πολλούς δασκάλους, ενώ στις ομαδικές συμπλοκές χρησιμοποιούμε τα τακτικά υψηλής στρατηγικής των προγόνων μας.
Ασχολείστε κατά βάση με το σπαθί ή και με άλλα όπλα (δόρυ, τόξο κτλ);
Τα βασικά όπλα είναι τα σπαθιά (μακρύ σπαθί, σπάθα, παραμήριον) και το κοντάρι / δόρυ φυσικό. Με το τόξο, όχι δεν ασχολούμαστε, παρά μόνο ως μελέτες.
Ποιο είναι το πιο κλασικό λάθος που κάνει ένας νέος μαθητής που έρχεται στην Ακαδημία σας;
Ένα κλασικό λάθος είναι να ρωτάνε για πιο πολύπλοκες και πιο προχωρημένες τεχνικές ενώ δεν έχουν κατανοήσει τις βασικές. Χωρίς τη γνώση των βασικών τεχνικών δεν μπορεί κάποιος να προχωρήσει. Θέλει πολλή δουλειά η κατανόηση της Ξιφασκίας και τη Οπλομαχίας. Όπως αναφέραμε προηγουμένως, πρόκειται για τέχνη.
Είναι αλήθεια ότι η HEMA αφορά κυρίως δυτικά μεσαιωνικά πρότυπα; Χρειάστηκε να κάνεις κάποιες προσαρμογές στο Βυζάντιο;
Η ΗΕΜΑ, ναι, σαφώς έχει στηριχθεί σε Δυτική βιβλιογραφία. Για τη Βυζαντινή Οπλομαχία χρησιμοποιούμε όπως αναφέραμε παραπάνω τα τακτικά υψηλής στρατηγικής των Βυζαντινών. Φυσικά γίνονται προσαρμογές για τις μάχες ένας εναντίον ενός.
Ωστόσο, σύμφωνα με τις πηγές, ξέρουμε από έναν Γερμανό δάσκαλο των Όπλων, τον Μάρτιν Ζιμπέρ, ότι το στυλ που περιγράφει στο εγχειρίδιο του (που ουσιαστικά είναι το Γερμανικό στυλ ), ήταν σε χρήση από δασκάλους των όπλων της χώρας των Γραικών όπως έλεγαν τότε το Βυζάντιο. Μιλάμε φυσικά για τον 15ο μΧ αιώνα. Για πιο πριν τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.
Για τη Βυζαντινή Οπλομαχία γίνεται μια πολύπλοκη έρευνα όπου χρησιμοποιούμε πολλές πηγές τόσο ελληνικές όσο και ξένων. Χρησιμοποιούμε κείμενα Βυζαντινών συγγραφέων οι οποίοι μπορεί να μην ήταν δάσκαλοι των όπλων αλλά περιγράφουν κάποιες σκηνές συμπλοκών, εξοπλισμό κτλ, έργα τέχνης που βρίσκουμε σε μινιατούρες, εικονογραφίες, τοιχογραφίες, γλυπτά, αγιογραφίες κτλ και για την κίνηση έχουμε τη ζωντανή παράδοση των Ελληνικών πολεμικών χορών όπου κρύβουν βηματισμούς και ρυθμό.
Από τις ξένες πηγές έχουνε βιβλιογραφία που περιγράφουν κάποιες τεχνικές. Όπως για παράδειγμα από το εγχειρίδιο Οπλομαχίας των Μαμελούκων ο συγγραφέας, ο οποίος κατά τους μελετητές ήταν Έλληνας, αναφέρει μια τεχνική που λέει ότι είναι Ρωμαϊκή,δηλαδή Βυζαντινή.
Βλέπουμε ότι υπάρχουν διαφορές της Δύσης και του Βυζαντίου στη μουσική, στη λογοτεχνία κτλ. Τη βλέπουμε και στον τρόπο που πολεμούσαν;
Εξαρτάται από την περίοδο. Για παράδειγμα, τον 14ο αιώνα είχαν γίνει τόσες ζυμώσεις ανάμεσα σε Φράγκους, Βυζαντινούς και Τούρκους που ο ένας έπαιρνε από τους άλλους ακόμα και στην τέχνη. Για παράδειγμα, οι Έλληνες ήταν που έγραψαν για πρώτη φορά ιπποτικά μυθιστορήματα. Θυμίζει δυτικό μυθιστόρημα όμως μέσα σε αυτό βλέπουμε τους θρύλους της Ρωμανίας, δηλαδή του Βυζαντίου.
Το ίδιο και στις πολεμικές τέχνες, όπως την χρήση των δύο σπαθιών ή σπαθιού και μαχαιράς ταυτόχρονα. Πριν την έλευση της Μεγάλης Καταλανικής Εταιρείας, όπου ήταν ένας μισθοφορικος στρατός, δεν συναντάμε αυτό το στυλ. Μετά την έλευση της, το συναντάμε συχνά στους Βυζαντινούς όπου προφανώς το υιοθέτησαν σχεδόν αμέσως.
Παλιότερα είχε γίνει το ίδιο με το κοντάρι. Το κοντάρι από τον καιρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου το κρατούσαν οι ιππείς, όταν έκαναν επίθεση στο ύψος του ισχύου, ενώ αν το κρατούσαν με τα δύο χέρια, είχαν τον τρόπο που κρατούσαν οι Μακεδόνες τη σάρισα. Αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιούσαν για αιώνες οι Βυζαντινοί μέχρι την έλευση των Νορμανδών. Οι Νορμανδοί το κρατούσαν κάτω από τη μασχάλη στις επιθέσεις τους. Σταδιακά το εφάρμοσαν και οι πρόγονοι μας.
Μια πολύ μεγάλη διαφορά τη βλέπουμε στις τεχνικές ομαδικής μάχης της πρώιμης και μέσης Βυζαντινής περιόδου. Εκεί έχουμε πολλές πηγές και για το ιππικό και για το πεζικό για την χρήση ασπίδων, σπαθιών και κονταριού οι οποίες ήταν διαφορετικές από τους άλλους λαούς που τους περιγράφουν κάποιες φορές.
Για παράδειγμα, στο εγχειρίδιο του Μαυρικίου έχουμε περιγραφή πώς πρέπει να χρησιμοποιήσουν την ασπίδα, τα σπαθιά και τα κοντάρια, πριν και κατά την συμπλοκή. Φυσικά αν κάποιος δεν γνωρίζει Οπλομαχία και Ξιφασκία δεν θα καταλάβει πολλά.
Άλλωστε το ίδιο γίνεται και με τα εγχειρίδια της Δύσης όπου οι τεχνικές είναι γραμμένες με κώδικα. Λογικά, αφού αυτά που έγραφαν οι συγγραφείς αφορούσαν ανθρώπους που ξέρουν. Τα πρώτα εγχειρίδια ξιφασκίας έχουν τη μορφή ποιήματος για καλύτερη απομνημόνευση. Φυσικά στην Αναγέννηση όλα αυτά άλλαξαν και έχουμε λεπτομερέστερα εγχειρίδια.
Άρα εν κατακλείδι, ανάλογα την περίοδο και την περιοχή ( η Αυτοκρατορία ήταν τεράστια και πολυεθνική ) βλέπουμε διαφορετικά στυλ, ώστε θέλει διάκριση για να βγουν συμπεράσματα. Όσο πιο παλιά πάμε τόσο πιο ελληνορωμαϊκό είναι το στυλ.
Έχουν καμία σχέση οι παραδοσιακές μορφές χρήστης του ξίφους με τη σημερινή ξιφασκία;
Σαφώς και έχουν. Η πρώτη αρχή είναι να αγγίξεις τον άλλον χωρίς να σε αγγίξει αυτός. Η μοντέρνα Ξιφασκία είναι η εξέλιξη της παλιάς. Άλλαξαν ονόματα, τεχνικές ακόμα και βηματισμοί αφού τώρα η ξιφασκία είναι γραμμική, όμως κάποια πράγματα είναι τα ίδια και απλά εξελίχθηκαν για τις ανάγκης της εποχής.
Για παράδειγμα, ένα μυστικό χτύπημα που υπάρχει στο μοντέρνο ξίφος είναι το passata soto. Είναι όμως μια τεχνική που προέρχεται από τον Θεσσαλικό Ξιφησμό. Ουσιαστικά είναι μια αντεπίθεση στην επίθεση του άλλου.
Στην αρχαιότητα, στα Ρωμαϊκά χρόνια και στο Βυζάντιο γίνονταν με σπαθί και ασπίδα. Τώρα γίνεται μόνο με σπαθί. Η νοοτροπία της όμως είναι ακριβώς ίδια. Μάλιστα σε εγχειρίδιο στρατιωτικής Οπλομαχίας του Β' Παγκόσμιου πολέμου την βρίσκουμε σε μάχη με ξιφολόγχης η οποία όμως δεν έχει προσαρτηθεί στο όπλο.
Συνεπώς η παράδοση μια και εξελίσσεται.
Yπάρχει κάποια κλασικό λάθος που βλέπουμε ως προς τις ξιφομαχίες που βλέπουμε στον κινηματογράφο;
Δεν θα ήθελα να κατηγορήσω τους συναδέλφους προπονητές θεατρικής ξιφασκίας. Η θεατρική ξιφασκία πρέπει να προσφέρει θέαμα. Η κανονική δεν προσφέρει αφού οι συμπλοκές είναι σύντομες, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα έχουν όλα τελειώσει.
Ας πούμε ότι υπάρχουν διάφορες. Μια μεγάλη διαφορά είναι ότι στη θεατρική δείχνουν με ένα κόψιμο του σπαθιού να κόβουν ή με ένα τρύπημα να τρυπούν πολεμιστή με ισχυρή θωράκιση.
Αυτό δεν γίνεται, εκτός αν η πανοπλία έχει φθορές. Υπήρχαν συγκεκριμένες τεχνικές ενάντια σε ισχυρά θωρακισμένους αντιπάλους όπως την χρήση του σπαθιού ως λόγχη ,άρα το κρατάς και απο την λάμα ή σαν σφυρί.
Όσοι μαθαίνουν ξιφασκία μέρα βλέπουν με διαφορετικό μάτι τις σκηνές ξιφομαχίας του κινηματογράφου. Για παράδειγμα, δεν πας στην μάχη χωρίς κράνος, κάτι που βλέπουμε συχνά στα καινούργια έργα, αν και έχει να κάνει αυτό με την αισθητική.
Χωρίς κράνος σε κλάσμα δευτερολέπτου είσαι εκτός. Τα περισσότερα χτυπήματα ήταν στο κεφάλι σε πραγματικές συμπλοκές ειδικά σε φάλαγγες, τείχος ασπίδων κτλ.
Ως προς τις στολές και τα όπλα που έχετε, θες να μας πεις τη διαδικασία δημιουργίας τους;
Να μιλήσουμε πρώτα για τις στολές Οπλομαχίας. Οι στολές που φοράμε είναι ειδικές για την ιστορική ξιφασκία. Χρησιμοποιούμε μαλακά ξιφασκίας, καταυχ’ενιο, προστατευτικό λαιμού, τζάκετ, παντελόνι , περικνημίδες, προστατευτικό μοιρών και γάντια. Αυτή είναι η περιγραφή μιας πλήρους στολής η οποία είναι σε χρήση με μεταλλικά σπαθιά.
Για την περίπτωση ξύλινων, συνθετικών ή μαλακών σπαθιών, τότε χρειάζονται μόνο μάσκα ξιφασκίας, προστασία αγκώνων και γάντια. Μπορεί να τα βρει τα περισσότερα κάποιος σε μαγαζιά που πουλούν είδη ξιφασκίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Για την αναβίωση είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα ανάλογα την περίοδο. Ας πάρουμε όμως την μέση βυζαντινή περίοδο. Θα χρειαστεί έναν χιτώνα, μάλλινο ή λινό, παντελόνι, γκέτες, παπούτσια και ζώνη. Αυτή είναι μια απλή στολή.
Αν θέλει να φτιάξει στρατιώτη, τότε θα χρειαστεί κλιβανιο ή αλυσιδωτό χιτώνιο το όποιο θα το φορά πάνω από το χιτώνα ή πάνω ένα καββάδιο και τέλος ένα κράνος της εποχής που για την περίοδο αυτή είναι και το πιο δύσκολο να ταυτοποιηθεί. Οι πηγές για τα Βυζαντινά κράνη της περιόδου του Φωκά, Τσιμισκή κτλ είναι ελάχιστες.
Τα μεταλλικά όπλα πρέπει να πούμε ότι είναι όλα εκπαιδευτικά, δηλαδή δεν κόβουν. Αυτό τους δίνει περισσότερο βάρος αλλα οι μαχητές είναι ασφαλείς σε συνάρτηση με τον προστατευτικό εξοπλισμό.
Υπάρχουν πολλά είδη μακριά σπαθιά, feders, rapiers, παραμήρια, σπάθες βυζαντινές, σπάθες ρωμαϊκές. Αυτές τις προμηθευόμαστε από κατασκευαστές του εξωτερικού που φτιάχνουν εκπαιδευτικά όπλα.
Η πανοπλία πόσο στοιχίζει;
Εξαρτάται το είδος της πανοπλίας και για ποια περίοδο. Για παράδειγμα μια πανοπλία πλήρων πλακών (full plate armour) μπορεί να κοστίσει μαζί με το καββαδιο, παντελόνια κτλ από 2000 έως 18.000 €. Αυτό έχει να κάνει με τον κατασκευαστή, τι υλικό βάζει , πόσο ιστορικά ακριβές είναι, αν θα είναι για ιππότη ή για αυτοκράτορα κτλ.
Δηλαδή αν για παράδειγμα κάποιος θέλει να φτιάξει την πανοπλία του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού της Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας θέλει μια παρουσία και πολύ καλούς τεχνίτες.
Αν κάποιος θέλει να φτιάξει μια τυπική πανοπλία ιππότη μπορεί να τη βρει σε ικανοποιητική τιμή που, ωστόσο, να είναι και ασφαλές για τον κάτοχο του σε περίπτωση μονομαχίας στα πλαίσια της ιστορικής αναβίωσης ή στα πλαίσια της ξιφασκίας.
Φυσικά άλλου είδους πανοπλίες μπορεί να είναι οικονομικές. Ένα κλιβανιο μπορεί να ξεκινήσει από 300€ και ανάλογα την ποιότητα και τον τύπο να ανέβει.
Υπάρχουν κάποιες τεχνικές που είναι καθολικές σε όλη αυτή τη μακρά περίοδο με την οποία ασχολείσαι; (πχ το να φαίνεται με τις κινήσεις του ο πολεμιστής πιο ογκώδης)
Ναι. Την τεχνική που την έχω συναντήσει σε όλες τις σχολές με όπλα κοπής ( μακριά σπαθιά, κατάνα, σπάθη, σπάθα κτλ ) είναι το κόψιμο από πάνω. Στην Γερμανική σχολή ονομάζεται κόψιμο στην χωρίστρα, οι Βυζαντινοί την ονομάζουν χτύπημα στο Δόξα Πατρί, αλλού το βλέπω ως άνω χτύπημα κτλ .
Οι περισσότερες μάλιστα σχολές διδάσκουν ένα χτύπημα που ταυτόχρονα εκτρέπει και το άνω χτύπημα του αντιπάλου. Στην περίπτωση των Βυζαντινών θα έλεγα ότι είναι το χαρακτηριστικότερο είδος επίθεσης, διότι το συναντούμε συνεχώς ανεξαρτήτως περιόδου.
Άλλη επίθεση είναι η διαγώνια άνω επίθεση από τον δεξιό ώμο καθώς και κάποιες νύξεις. Όποτε ναι υπάρχουν κάποιες επιθέσεις που είναι θα λέγαμε καθολικές.
Nα ρωτήσω και για τα φωτόσπαθα; Υπάρχουν και εκεί συγκεκριμένες τεχνικές; Θυμίζουν πιο πολύ ιαπωνική, κινεζική ή ευρωπαϊκή τεχνική;
Καταρχήν να πούμε ότι η ξιφασκία με Φωτόσπαθα ή ξιφασκία με λέιζερ, είναι μαχητικό άθλημα στην Γαλλία ως κλάδος της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ξιφασκίας. Στην Ελλάδα το κάνουμε πιλοτικά. Εκτός ότι είναι πολύ διασκεδαστικό, ναι έχει τεχνικές και φόρμες ανάλογα το στυλ μάχης.
Σύμφωνα με την Γαλλική Ομοσπονδία είναι μια μίξη ραβδομαχιας και σπάθης Ευρωπαϊκής μαχητικής νοοτροπίας.
Γιατί να έρθει κανείς στους Λέοντες;
Θα γνωρίσει τον όμορφο κόσμο της ξιφασκίας και θα γνωρίσει τον τρόπο Οπλομαχίας που έκαναν άσκηση τόσο οι πρόγονοι μας όσο και ιππότες της Δύσης. Παράλληλα θα μπορούν να ταξιδέψουν στο παρελθόν με την μεσαιωνική αναβίωση ενώ ταυτόχρονα θα μπορούν να αθληθουν για ευεξία και υγεία.
Κλείνοντας
Σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης καταλάβαινα πόσο ο Γιώργος, οι δύο Νίκοι, ο Οδυσσέας και η Ευαγγελία έχουν πάθος με αυτό με το οποίο ασχολούνται. Δεν το αφήνουν στην τύχη. Ήταν όλοι ευγενέστατοι, πρόθυμοι να απαντήσουν ακόμα και την πιο ηλίθια ερώτηση που σκεφτόμουν, ενώ πολύ συχνά αυτοσαρκάζονταν.
Στο τέλος της συζήτησής μας, ενώ έβγαζαν τις πανοπλίες γιατί «καταλαβαίνεις, δεν μπορούμε να οδηγήσουμε έτσι», ο Νίκος μου τόνισε ότι η πανοπλία του είναι από το εξωτερικό και πανάκριβη. «Τώρα, ξέρω, θα φαίνεται πολύ καμμένο να δίνεις τόσα λεφτά για μία πανοπλία αλλά τι να κάνουμε;».
Του ανταπαντώ ότι υπάρχουν ένα σωρό τσάντες ακριβών οίκων που κοστίζουν τα διπλάσια και τα τριπλάσια λεφτά αλλά φαίνεται απόλυτο λογικό και καθόλου παράξενο. «Ακριβώς», μου ανταπαντά, «και ξέρεις κάτι; Εμένα αυτό θα μου μείνει. Αν βαρεθώ κάποια στιγμή, θα πάρω την πανοπλία και θα τη βάλω δίπλα από το τζάκι μου να τη βλέπω».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
