Αν δει κανείς με προσοχή τα κωμικά videos του Αλέξανδρου Τσουβέλα, θα παρατηρήσει ότι οι περισσότερες αναφορές έχουν να κάνουν με δύο πολύ συγκεκριμένα μέρη: Το Περιστέρι, την περιοχή που μεγάλωσε, και τη Μεγαλόχαρη Άρτας, το χωριό των γονιών του. Εκεί όπου περνούσε κάθε καλοκαίρι μικρός τις διακοπές του.
Επειδή, όμως, η Άρτα δεν είναι ακριβώς δίπλα, αποφασίσαμε να τον συναντήσουμε εδώ στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στην Πλατεία Δημοκρατίας, έξω ακριβώς από τον σταθμό μετρό του Περιστερίου. Ελέω των ημερών, ο χώρος ήταν στολισμένος γιορτινά. Καρουζέλ, τρενάκια, ξύλινα περίπτερα γεμάτα με χριστουγεννιάτικα δώρα.
Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας έχει πολλές αναμνήσεις από τη συγκεκριμένη πλατεία. Εκεί βρίσκεται η εκκλησία που πήγαινε κατηχητικό, με σκοπό να παίζει μπάλα, εκεί έκανε τα πρώτα του μεθύσια ως έφηβος ακόμη, εκεί έζησε τους πρώτους του έρωτες. «Το Περιστέρι θα είναι πάντα ο τόπος που θα επιστρέφω» λέει και ξαφνικά εμφανίζεται ένας κύριος μαζί με την κόρη του μπροστά του και του ζητά να βγουν όλοι μαζί μια φωτογραφία. Άλλοι τον ξέρουν από το ραδιόφωνο, άλλοι από την τηλεόραση και άλλοι από τα βιντεάκια στο κανάλι της Novibet στο YouTube.
Δεν αρνείται σε κανέναν. «Έχει κάτι η φάτσα μου που μου μιλάνε όλοι. Και εγώ τους απαντάω. Αν βάλω τύπους και απόσταση, τελείωσε» λέει. Η περσόνα που βγάζει στα videos και τις παραστάσεις του δεν δείχνει να είναι ψεύτικη, θεατρική.
Κάνει τα ίδια αστεία, με τον ίδιο τρόπο, ακόμη κι αν δεν μπορεί να θυμηθεί πότε και πώς συνάντησε τον κάθε άνθρωπο που τον σταματά στον δρόμο και μοιράζεται μαζί του μια κοινή τους εμπειρία. Το πιο πιθανό είναι αυτή να συνέβη στο Περιστέρι. Εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Αυτή είναι η ιστορία του όπως την αφηγήθηκε στο Personas του Reader.
Το χωριό στην Άρτα, το Περιστέρι, το μπάσκετ και η νυχτερινή ζωή στο Μπουρνάζι
Γεννήθηκα για την καταστροφή που λέει και το τραγούδι. Στο Περιστέρι. Οι γονείς μου από ένα χωριό της Άρτας, τη Μεγαλόχαρη. Παντρεύτηκαν εδώ, έφτιαξαν τη ζωή τους. Δεν μεγάλωσα εκεί. Απλά επειδή και οι δύο γονείς μου είναι από εκείνο το χωριό, από τη στιγμή που τελείωναν τα σχολεία μέχρι τις Σεπτεμβρίου ήμουν εκεί. Κάπου 3-4 μήνες μαζί με τα Χριστούγεννα και το Πάσχα τους περνούσα στο χωριό.
Το χωριό συνέχιζε να υπάρχει και στην Αθήνα, μέσα από τα πανηγύρια, τις μαζώξεις. Έκανα κιόλας 15 χρόνια παραδοσιακούς χορούς με τον σύλλογο του χωριού εδώ. Όλα τα γλέντια ήταν με κλαρίνα. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν πάντοτε αρτινή.
Το Περιστέρι, όμως, είναι η περιοχή που μεγάλωσα. Εδώ γεννήθηκα, εδώ πήγα σχολείο. Λόφος Αξιωματικών, οδός Λυκόσουρας, ένδοξος δρόμος. Για μένα είναι δύο παράλληλα σύμπαντα η ζωή μου. Αλλά μη νομίζεις, και η Αθήνα ένα μεγάλο χωριό είναι.
Η πρώτη μου μεγάλη αγάπη ήταν το μπάσκετ. Ο Ηρακλής Περιστερίου ήταν ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Έπαιζα playmaker. Μπορεί να ήμασταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο, αλλά όπως και να έχει το μπάσκετ σού περνάει κάποιες αρχές. Για μένα κι αυτό που κάνω με την κωμωδία τώρα είναι κάτι σαν το μπάσκετ. Η σωστή πάσα, το σωστό play, το σωστό παιχνίδι που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έπαιξα μέχρι 20-21 ετών. Μετά γνώρισα το ουίσκι.
Το Πρεμιέρα Club εδώ στο Περιστέρι με διέλυσε γιατί κάθε Παρασκευή και Σάββατο 12 και μισή το βράδυ ως 6 το πρωί ήμουν εκεί. Είδα πολλά πράγματα. Ωμά, κυνικά, όλα μαζί απλόχερα. Εγώ τα έκανα όλα κωμωδία από παιδάκι. Διακωμωδούσα τα πάντα και δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο.
Κάποια στιγμή ένας έβγαλε ένα όπλο και όλοι πέσαμε κάτω και ένας συνέχισε να χορεύει χωρίς να τον ενδιαφέρει. Ούτε ο DJ δεν ήταν εκεί. Και σκέφτηκα πόσο ελεύθερος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Δεν θα τον πυροβολούσε κανείς. Η κωμωδία βρίσκεται στις τραγωδίες. Έχω δει άνθρωπο να του φεύγει το παπούτσι σε ζεϊμπέκικο έξω από το παράθυρο, ξύλο. Ένας πάρα πολύ κοντός κύριος να ισοπεδώνει έναν άλλο ύψους 2.05. Νόμιζες ότι είναι κωμωδία του Μελ Μπρουκς.
Φεύγαμε περπατώντας από τον Λόφο Αξιωματικών, δεν είχαμε όχημα τότε. Το Μπουρνάζι τότε στα πολύ high του, άβατο διασκέδασης. Domus, Τρε, Κόκαλο Club, Κόλαση. Ήταν το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς διασκέδασης στην πόλη. Έβρισκες τα πάντα.
Μου άρεσε και ακόμα μου αρέσει η νυχτερινή ζωή. Η κοινωνικοποίηση που σου προσφέρει. Δεν έχω τις ίδιες δυνάμεις, όμως, τώρα. Αν ξενυχτήσω θα είμαι μετά 3 μέρες άρρωστος. Θέλω να βγω να πιω ένα ποτό, να δω ένα live, αλλά λόγω γήρατος προτιμώ τα μπουζούκια γιατί κάθομαι.
Ο θαυμασμός στον Σωτήρη Μουστάκα και το κομπαρσιλίκι στους Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη
Η πρώτη φορά που ένιωσα ότι έχω κάτι να πω σε κοινό ήταν κάπως παράδοξη, σε μια βραδιά νεολαίας στο χωριό. Ένιωσα τη διάθεση ότι θέλω να εκφραστώ δημόσια, να πω κάτι. Φορούσα ζαχαρί παντελόνι, άσπρη κάλτσα, μαύρο βερνικωμένο παπούτσι, άσπρο πουκάμισο, κοιλιά, ξυρισμένος, με το μαλλί πίσω. Σαν τον Στέλιο Διονυσίου.
Οι μιμήσεις άρχισαν από τους καθηγητές εδώ στο Περιστέρι. Το έκανα σε μια γιορτή. Με χειροκρότησαν όλοι. Ακόμα θυμάμαι αυτό το χειροκρότημα. Δε φοβήθηκα.
Αυτός που με επηρέασε πολύ είναι ο Τζιμ Κάρεϊ. Οι εκφράσεις του, όλα. Ο κόσμος που αντιλαμβάνονταν τη ζωή και την κωμωδία. Οι γονείς έλειπαν πολύ, δούλευαν και έτσι έβλεπα πολλή τηλεόραση. Το Ace Ventura, το Truman Show, το Grinch. Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού ήταν ένα αριστούργημα.
Για μένα ο κορυφαίος κωμικός στην Ελλάδα είναι ο Σωτήρης Μουστάκας. Ήταν ένας απίστευτος κωμικός ηθοποιός, ένας χαμαιλέοντας της κωμωδίας. Πολλοί τον κατηγορούσαν για τις βιντεοκασέτες, αλλά ήταν μια εποχή που έπρεπε να ζήσουν και οι κωμικοί.
Οι κωμικοί νομίζουν πολλοί ότι μπορούν να κάτσουν σε ένα κάστρο και να κάνουν επιλογές. Δεν είναι έτσι. Θα κάνεις και επιδερμικά, και φθηνά και βαθιά. Όλη του η κωμική προσέγγιση είναι μοναδικό φαινόμενο και νιώθω ότι δεν του έχουν αποδοθεί οι τιμές που του πρέπουν. Έχω επηρεαστεί. Ο Πάπας, η μητέρα της 17 Νοέμβρη, τα σκετσάκια με τον Τσάκωνα, ο Ροζ Γάτος, οι παύσεις, το βαθύ βλέμμα, τον θεωρώ τον μεγαλύτερο Έλληνα όλων των εποχών.
Δεν έχω ασχοληθεί με την ηθοποιία αλλά βέβαια επειδή ήθελα να βγάζω ένα χαρτζιλίκι και να είμαι κοντά στις κάμερες, ήμουν στην ENA Productions του ΑΝΤ1, κομπάρσος. Στους Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη έχω πολλά περάσματα ως φρουρός. Φαίνομαι ελάχιστα. Στον Έρωτα του ΑΝΤ1 έχω έναν σοβαρό ρόλο μικρό που έκανα έναν χρήστη ουσιών σε μια απαγωγή με τον Χρήστο Βασιλόπουλο.
Το ραδιόφωνο προέκυψε λόγω μιμήσεων. Είδα μια αγγελία στο Champions 89.2, με τον Γιώργο Γεωργίου τότε. Ζητούσαν κόσμο για σποτάκια. Τους είπα: «γεια σας κάνω κάποιες φωνές διάσημων» και μου πρότειναν να έρθω να κάνω ένα πιλότο. Και κάπως έτσι ξεκίνησα 2 και 6 το πρωί εκπομπή. Οι Απροσάρμοστοι.
Η εκπομπή ήταν με τηλεφωνικές γραμμές. Με πέταξαν στα βαθιά απευθείας. Σε αθλητικό ραδιόφωνο, 23 ετών. Μας έπαιρναν από φυλακές, από λαχαναγορές, από στριπτιτζάδικα. Ήταν σχολείο.
Η παράσταση με τα 6 άτομα και η σταρ Ραμόνα
Το video με το μπάσκετ στο Netwix είναι ένα βασικό σημείο αναφοράς στην πορεία μου. Εγώ ως τότε, πέρα από το ραδιόφωνο, έκανα stand up σε πολύ λίγο κόσμο. Ξεκίνησα το 2015. Δεν τα ήξερα τα άλλα παιδιά. Η πρώτη μου παράσταση ήταν στην Aurora στον Κορυδαλλό. Είχα από 40 έως 100 άτομα.
Έχω παίξει μέχρι και σε έξι. Βασικά κάτσαμε σε ένα τραπέζι, ανοίξαμε ένα μπουκάλι κρασί και λέγαμε ιστορίες. Κατάλαβα μέσω του stand up ότι ανάλογα με το μέρος και τον κόσμο πρέπει να πάει και η δική σου ενέργεια.
Στην αρχή έκανα κυρίως μιμήσεις γνωστών προσωπικοτήτων. Μετά τις βαρέθηκα. Κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν ενδιαφερόταν μόνο για αυτό αλλά και για μένα. Και έθεσα τον εαυτό μου στη διάθεση του κοινού. Αυτή ήταν η μεγάλη μου αλλαγή. Κατάφερα δικοί μου χαρακτήρες να είναι πια διάσημη μίμηση. Ο Κυρ Αλέκος, η Ραμόνα, ο Πεσκέσης, ο Θείος Αριστείδης.
Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες υπάρχουν. Ο Θείος Αριστείδης βρίσκεται σε κάθε χωριό, ο Κυρ Αλέκος, έφορος σε κάθε γήπεδο μπάσκετ ή ποδοσφαίρου. Η Ραμόνα. Η τελευταία νομίζω ότι είναι η πιο ισχυρή μίμηση σήμερα. Να φανταστείς με σταμάτησαν κάτι ηλικιωμένοι στη Φλώρινα και μου φώναξαν: «μωρή Ραμόνα».
Η Ραμόνα είναι μια δυναμική γυναίκα που από το σκοτεινό της κεφάλι πετάει πράγματα που έχουν σκεφτεί πολλές γυναίκες στη σημερινή κοινωνία. Είναι πολύ δυναμική, είναι κυρία του εαυτού της. Είναι πολύ επιθετική, την ερωτεύονται οι άντρες για την επιθετικότητά της, είναι μοιραία γυναίκα. Και κοινωνικά δεν μπορεί να μπει σε καλούπια.
Πολλοί από τους ανθρώπους για τους οποίους μιλάω δεν είναι από την Ελλάδα. Η Ραμόνα, για παράδειγμα, είναι Αλβανή. Ο κόσμος καταλαβαίνει την πρόθεσή μου. Δε θα έκανα κάτι που θα είχε ρατσιστικό υπόβαθρο. Η πρόθεσή μου είναι να μπούμε σε μια διαδικασία να καταλάβουμε ότι σε αυτό το multi culti που ζούμε δημιουργούνται διάφορα ευτράπελα.
Και δεν είναι επιχείρημα το γεγονός ότι μου λένε άνθρωποι από την Αλβανία ότι γελάνε. Δεν πάει έτσι. Αντιλαμβάνονται την πρόθεσή μου. Γιατί το κωμικό θύμα είμαι εγώ πάντα. Εγώ είμαι ο μαλάκας.
Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω ιδέα τι θα κάνω στο μέλλον. Απολαμβάνω αυτό που ζω. Το γεγονός ότι μου μιλάει τόσος κόσμος έξω, μού δείχνει ότι αποδίδει. Όχι απαραίτητα οικονομικά. Να δει ένα βίντεο για να ξεχαστεί, να ξεπεράσει ένα πρόβλημα, μια κακή σκέψη. Νιώθω χρήσιμος.
Τα hate comments και η επιστροφή στο χωριό
Πολλά από τα βιντεάκια είναι αυτοσχεδιαστικά, αλλά πάντα υπάρχει ένα πλάνο που το χτίζω με τον συνεργάτη μου, τον Διομήδη Πιτουρά, που δουλεύουμε παρέα από το Netwix. Δεν έχω ζηλέψει μπιτάκια από άλλους κωμικούς όλα αυτά τα χρόνια. Τους θαυμάζω. Βασικά θαυμάζω όποιο παιδί έχει ένα μικρόφωνο και ανεβαίνει σε μια σκηνή. Ακόμη τα παιδιά που πάνε σε ένα Open Mic. Είσαι γυμνός με ένα μικρόφωνο. Δεν είναι απλό πράγμα.
Ακούω πολλά hate comments. Σήμερα στο ραδιόφωνο ένας μου ευχήθηκε «κακό ψόφο». Τι να κάνω, τα έχω αυτά κάθε μέρα. Με έχουν προσβάλει από κοντά. Κάποιος άλλος μου είπε «Μπράβο σου που κάνεις τον μαλάκα και πληρώνεσαι».
Γενικά, δεν έχω πρόβλημα με την κριτική. Αυτό που έγινε όμως με εκείνη του Ηλία Φραγκούλη για την ταινία μου ήταν κάτι πολύ σοβαρό. Κυρίως βγήκα μπροστά για να προστατέψω τους συνεργάτες, κι αυτό που δημιουργήσαμε. Ήταν μια μεγάλη επένδυση, δούλεψαν 60 με 70 άτομα. Ήθελα να δείξω, όμως, κυρίως, τι τραβάνε οι άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν κάτι μόνοι τους και ανεξάρτητα.
«Η Συμμορία της Συμφοράς» είναι μια cult ταινία. Το είπαμε από την πρώτη στιγμή. Οι αναφορές είναι κυρίως από την εποχή της ελληνικής βιντεοκασέτας. Και τώρα έχουμε βάλει μπρος για τη δεύτερη ταινία.
Δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο πια, αλλά όταν βρίσκω μου αρέσει να πηγαίνω για φαγητό με τη σύντροφό μου αλλά και μόνος μου. Και θέατρο και σινεμά πάω μόνος μου. Μου αρέσει αυτή η ησυχία, η ηρεμία. Δεν θα με δεις ποτέ σε κοσμικά μέρη. Δεν έχω πάει ποτέ στη ζωή μου στη Μύκονο.
Στο χωριό πηγαίνω φυσικά. Φέτος θα παρουσιάζω και το καρναβάλι της Άρτας. Το επέλεξα ανάμεσα σε άλλα για να πάω και δύο μέρες στους δικούς μου. Με ξέρουν αλλά δεν δίνουν σημασία και τι κάνω. Θα πάμε στο καφενείο, θα παίξουμε μπιρίμπα, θα ψήσουμε, θα γελάσουμε, θα κλάψουμε.
Με γνωρίζουν από παιδάκι. Δε νιώθουν κάτι διαφορετικό απέναντί μου. Απλά τώρα είμαι καλύτερα οικονομικά και μπορώ και τους κερνάω. Παλιότερα μπορεί να με κερνούσαν αυτοί γιατί δεν είχα φράγκο.
Έχουν περάσει μεγάλες αφραγκίες. Η ζωή τώρα είναι καλύτερη, αλλά όλα είναι στον αέρα. Δεν είμαι μια τεχνική εταιρία που κάνω γέφυρες. Όλα προέρχονται από μένα, οπότε θέλω να είμαι εγώ καλά και ήρεμος».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
