Στο περσινό ημίχρονο του Άρης - ΠΑΟΚ η κερκίδα ήταν τόσο σιωπηλή που μπορούσες να βάλεις μωρό για ύπνο. Ένα μικρό παιδί μπροστά μου βάζει τα κλάματα και με δάκρυα στα μάτια λέει στον πατέρα του ότι αύριο θα τον κοροϊδεύουν στο σχολείο.
Φίλοι του Άρη σπεύδουν να τον παρηγορήσουν και ο μεγάλος του αδερφός τον παίρνει αγκαλιά και του μιλάει για ιστορικές ήττες της ομάδας. Για τη Μόλντε, την Αστάνα και άλλες, στις οποίες ήταν αγέννητος. Ένας οπαδός παραδίπλα πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία, τον ακούει και γελάει.
Μετά το γκολ του Μορόν όλη η κερκίδα πέφτει πάνω στον μικρό και το χαμόγελο που σκιαγράφεται στο πρόσωπο του είναι μεγαλύτερο από το ποδόσφαιρο.
Κάπως έτσι θα περιέγραφα τη σύνδεση του κόσμου του Άρη με το έμβλημα της ομάδας. Ένας λαός που έχει μάθει να αντέχει και να απορροφά όσο κανένα άλλο σωματείο τις πικρές ήττες. Ένας λαός που υπάρχει και ζει για τον Άρη, κι αν έχει πληγωθεί, αδιαφορεί.
Το πρωί της Κυριακής ξεκινήσαμε με μια παρέα από Αθήνα για Λιβαδειά, για το εκτός έδρας παιχνίδι του Άρη κόντρα στην τοπική ομάδα. Η απόσταση φάνηκε να είναι αρκετά μικρή, γιατί δεν προλάβαμε καν συμπεριλάβουμε την εντεκάδα του Ουζουνίδη στο ποδοσφαιρικό μασλάτι που κάναμε στο αμάξι.
Εννέα λέξεις από τη θέση του οδηγού συνοψίζουν την πρωινή μας κουβέντα. «Αρειανός θα είσαι πολύ ή καθόλου, δεν γίνεται αλλιώς». Αυτή η ατάκα έμελλε να είναι και προφητική για να περιγράψει μια οπαδική εκδρομή χιλίων ατόμων στην οποία βλέπεις την ομάδα σου να τρώει τέσσερα γκολ από τον Λεβαδειακό.
Από νωρίς το πρωί η πόλη άρχισε να ντύνεται στα κίτρινα και τα σουβλατζίδικα προσπαθούσαν να βρουν τρόπο για να χωρέσουν όλους τους φίλους του Άρη. Κάναμε μια μικρή βόλτα αλλά ο καιρός δεν βοηθούσε πολύ και μας έστειλε μια ώρα νωρίτερα στα «Κοψίδια». Ήμασταν τυχεροί και καταφέραμε να κάτσουμε στο τελευταίο διαθέσιμο τραπέζι.
Το κλίμα στην ταβέρνα ήταν πανηγυρικό και δεν προμήνυε σε καμία περίπτωση όσα θα ακολουθούσαν σε λίγη ώρα. Οι πιο πιστοί φίλοι του Άρη ξέρουν όμως την ομάδα τους και προσπαθούν να κρατήσουν χαμηλά τη μπάλα. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού βάζει στα μεγάφωνα τον ύμνο, με τους φίλους του Άρη να τραγουδούν κρατώντας στο ένα χέρι τη μπύρα και στο άλλο το σουβλάκι.
Ανηφορίζουμε σιγά σιγά προς το Δημοτικό Στάδιο Λιβαδειάς. Στις πλατείες και τους δρόμους της πόλης, ακούγεται μόνο ο λαός του Άρη. Λίγο πριν μπούμε στο γήπεδο, ένας αστυνομικός κοιτάζει σαστισμένος την κάμερα μου σα να μην έχει ξαναδεί ποτέ και με πηγαίνει στον ανώτερο του για να πάρει έγκριση, μη τυχόν και βρει κανένα μπελά.
Σκέφτηκα να του υπενθυμίσω ότι δεν κουβαλάμε πλέον κινητό με κουμπάκια, αλλά θα χάναμε αρκετό χρόνο να ακούμε τα τζιτζίκια πάνω από το κεφάλι του.
Ο καιρός δεν ενοχλούσε ιδιαίτερα και ο κόσμος κέρναγε ατάκες κάτω από την βροχή. «Super3 πνευμονία». Οι οργανωτές δίνουν το σύνθημα λίγο πριν τη σέντρα και το δημοτικό στάδιο της Λιβαδειάς μετατρέπεται σε Χαριλάου, παρά την προσπάθεια των λίγων αλλά πολύ φιλότιμων οργανωμένων οπαδών του Λεβαδειακού, οι οποίοι χειροκρότησαν στο 19ο λεπτό την κερκίδα του Άρη που φώναζε ρυθμικά το όνομα του Άλκη Καμπανού.
Ανάπαυλα με το σκορ ισόπαλο, η βροχή δυναμώνει και ένας φίλος του Άρη ποντάρει στον Βέλεθ για επόμενο γκολ, μια πρόβλεψη που δεν γέρασε καθόλου καλά. Τα δύο γκολ της ομάδας της Λιβαδειάς μέσα σε πέντε λεπτά κρίνουν το ματς, με τις φωνές των γηπεδούχων να ξεπερνούν εκείνες των φίλων του Άρη για πρώτη φορά στον αγώνα.
Το παιχνίδι έχει στραβώσει αρκετά και ο παλμός στην εξέδρα έχει πέσει αισθητά, παγωμάρα. Οι οργανωτές δίνουν και πάλι το σύνθημα και οι φωνές επανέρχονται στα γνώριμα ντεσιμπέλ τους, δυνατά, πιο δυνατά, πιο δυνατά. Για τα επόμενα λεπτά δεν είχε καμία σημασία τι συνέβαινε εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Το μόνο που ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή τους φίλους του Άρη ήταν να εμψυχώσουν τον συνόπαδο δίπλα τους, κι ας φύγουν χωρίς βαθμό από την Λιβαδειά.
Το τέταρτο γκολ του Λεβαδειακού έδωσε διαστάσεις θριάμβους στους γηπεδούχους και υπέγραψε την κηδεία των φιλοξενούμενων. Οι μόνοι που κατέβηκαν στη Λιβαδειά το μεσημέρι της Κυριακής φορώντας κίτρινα, ήταν οι οπαδοί του Άρη στην κερκίδα. Μια σκληρή ήττα που ουσιαστικά σβήνει κάθε ελπίδα για συνέχεια στα πλέι-οφ, με τη χρονιά να τελειώνει από τα μέσα Φλεβάρη.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο κόσμος του Άρη έχει δει πολλά και έχει αποκτήσει ανοσία στις μεγάλες ήττες, αλλά θα το μείωνε πολύ. Για τον Άρη, ποτέ δεν ήταν σε πρώτο πλάνο οι επιτυχίες και τα μεγάλα αποτελέσματα, δεν γέμιζαν οι νίκες το Χαριλάου, ούτε ήταν αυτές που έκαναν τον κόσμο να γράφει ατελείωτα χιλιόμετρα σε πόλεις και χωριά της Ελλάδας και του εξωτερικού για να δει την αγαπημένη του ομάδα και να βάφει κίτρινα τα πέταλα.
Αν ο λαός του Άρη έχει ανοσία σε κάτι, είναι στο να τα παρατάει. Για αυτό και τα άτομα που βρέθηκαν την Κυριακή στη Λιβαδειά και έφυγαν με το κεφάλι κάτω, την επόμενη εβδομάδα θα είναι πιασμένοι ο ένας διπλά στον άλλον στο Βικελίδης, για να στηρίξουν την ομάδα τους, ακόμα κι αν αυτή δεν κυνηγάει τίποτα.
Γιατί Αρειανός θα είσαι ή πολύ ή καθόλου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
