Εφημερίες! Πολλά ακούγονται για τα όσα συμβαίνουν σε αυτές. Ασθενείς που μετά από πολύωρη αναμονή βγαίνουν εκτός εαυτού. Άλλοι που περιμένουν υπομονετικά καθισμένοι ή και όρθιοι. Άλλοι μόνοι κι άλλοι με συνοδό.
Οι συνοδοί....άλλο ιδιαίτερο κεφάλαιο. Συνήθως τους βρίσκεις να διαπληκτίζονται με τους σεκιούριτι για το αν μπορούν ή όχι να βρίσκονται μαζί με τον άνθρωπό τους ή έστω εντός του νοσοκομείου στο διάδρομο έξω από τα ιατρεία.
Τελικά μία εφημερία σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας είναι όντως τόσο τραγική όσο την περιγράφουμε συνήθως;
Πέρασα μία νύχτα στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της Αθήνας, τον Ευαγγελισμό.
Πέμπτη βράδυ, λίγο μετά τις 9. Φτάνω στην είσοδο. Δίπλα μου έφευγαν και έφταναν εναλλάξ ασθενοφόρα.
Μπαίνω μέσα. «Εσείς κυρία, τι θέλετε;», με ρωτάει ένας από τους δύο σεκιούριτι. Στο μεταξύ, δίπλα μου, περνούσαν ασθενείς σε φορεία που τους πήγαιναν νοσηλευτές.
«Κοιλιακό άλγος», τού απαντώ. «Πηγαίνετε δεξιά», μού λέει «να δώσετε ΑΜΚΑ».
Πηγαίνω στις εισαγωγές. Ένας κύριος που βρισκόταν πίσω από τον γκισέ χαμογελά και μου ζητά τον ΑΜΚΑ μου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά κατευθύνομαι στα επείγοντα και στον γιατρό που θα αξιολογούσε τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων μου.
«Πόσες ώρες πονάτε;»
Ο γιατρός με ρωτάει τι έχω. «Κοιλιακό άλγος», λέω για δεύτερη φορά εκείνο το βράδυ. «Ξέρετε, έχω περάσει τέσσερις φορές κολικό εντέρου και φοβήθηκα». «Πόσες ώρες πονάτε;», με ρωτάει. «Όχι πάνω από δύο», του λέω.
Δίπλα του είχε κάτι χαρτάκια με χρώμα. Κίτρινα, πορτοκαλί και κόκκινα. Μού κόλλησε πάνω στο χαρτί των επειγόντων ένα κίτρινο χαρτάκι και μου είπε να πάω στο Παθολογικό, ιατρείο 4.
Κάνω δύο βήματα και φτάνω έξω από το Παθολογικό. Ουρές και στις δύο πλευρές του διαδρόμου. Οι καρέκλες όλες πιασμένες. Για να σας δώσω να καταλάβετε, η εφημερία ξεκινούσε στις 2 το μεσημέρι και τελείωνε την άλλη μέρα στις 8 το πρωί. Ήταν ήδη 9 το βράδυ. Δεν ήθελα καν να σκεφτώ πόσες ώρες θα έπρεπε να μείνω εκεί ώστε να εξεταστώ.
Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο ήδη θα εξεταζόμουν. Άραγε μόνο οι οικονομικά ισχυροί ή έστω όσοι μπορούν και πληρώνουν κουτσά στραβά μια ασφάλεια έχουν δικαίωμα να αρρωστήσουν;
Δηλαδή αν πέσεις στα χέρια στου δημοσίου πεθαίνεις; Αρνούμαι να το πιστέψω διότι ομολογουμένως έχουμε καλούς γιατρούς. Δεν έχουμε μάλλον όμως σωστό, λειτουργικό σύστημα υγείας.
Με τα πολλά, έχει ήδη πάει 9 και μισή. Παρατηρώ γύρω μου. Ακούω.
Στέκομαι όρθια, σιγά σιγά αρχίζω να πηγαίνω πάνω κάτω τον διάδρομο. Στέκομαι στη μία άκρη, λίγο πριν το χειρουργικό. Δίπλα μου ένας άντρας ο οποίος φαίνεται να περιμένει αρκετή ώρα.
Γυρίζει στη νοσηλεύτρια και της λέει ότι ζαλίζεται. Έχει χτυπήσει το κεφάλι του. Εκείνη τον συμβουλεύει να ξαπλώσει σε ένα από τα φορεία που βρίσκονται προς την είσοδο. Αλλά εκείνος δεν θέλει. Βγάζει το κινητό του και σκοτώνει την ώρα αναμονής του εκεί.
Απέναντί μου, στις καρέκλες κάθεται μια κυρία, είναι αγχωμένη. Μιλάει στο τηλέφωνο σε έναν τόνο που ίσα ίσα μου επιτρέπει να ακούσω τι λέει. «Κατέβαινε να πάει στο μαγαζί, βιαζόταν μάλλον και έπεσε από τη σκάλα. Είδα αίματα όταν πήγα να τον βρω. Βλέπω να μένουμε εδώ για μέρες», λέει.
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα από το ιατρείο 5. Βγαίνει έξω μια γιατρός. Απευθύνεται εκνευρισμένα στον σεκιούριτι. «Εδώ ασφάλεια, άνοιγε δρόμο όσο μπορείς δεν χωράμε να περάσουμε», του λέει.
Εκ πρώτης όψεως θα έλεγε κανείς ότι αυτό ήταν αγένεια. Σκεφτείτε όμως....ένας γιατρός στα επείγοντα παλεύει με το θηρίο του χρόνου και όχι μόνο.
Να αξιολογήσει τα περιστατικά, να έχει καθαρότητα νου, κάθε απόφαση που θα πάρει επηρεάζει μια ζωή. Και φυσικά σε ένα νοσοκομείο που τελεί υπό καθεστώς εφημερίας υπάρχουν και οι ασθενείς που νοσηλεύονται ήδη εκεί.
Κι ενώ σκέφτομαι όλα αυτά, έξω από το ιατρείο 4, το ιατρείο για το οποίο προοριζόμουν και εγώ, ακούω φασαρία. Ένας άντρας, καλοντυμένος φωνάζει. Δίπλα του κάθεται μια κοπέλα η οποία μού τράβηξε την προσοχή ήδη από πριν. Μόλις την έβλεπες καταλάβαινες ότι πονάει.
«Περιμένουμε 2 ώρες»
«Ένας γιατρός δεν έχει φιλότιμο; Περιμένουμε 2 ώρες, είναι όλοι αναίσθητοι, στα τέτοια τους», φωνάζει ο άντρας.Όχι, είμαι σίγουρη ότι οι γιατροί μας έχουν φιλότιμο. Αλλά κανείς δεν είπε ότι το φιλότιμο είναι αρκετό για να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Οι ανθρώπινες ζωές σώζονται από χέρια γιατρών.
Κι αφού έγινε φασαρία, λίγο μετά, η κοπέλα πέρασε να εξεταστεί. Όσο πρόλαβα να δω την πόρτα που άνοιξε και έκλεισε σε κλάσματα του δευτερολέπτου, μέσα στο 4 γινόταν κυριολεκτικά χαμός.
Τη φασαρία που έκανε ο προηγούμενος ήρθε να συμπληρώσει ένας κύριος που φώναξε σκωπτικά «Ο Άδωνις λέει ότι όλα είναι καλά, γιατί διαμαρτύρεστε;». Κι ένας άλλος συμπλήρωσε «Κάποιοι είναι εδώ 10 ώρες, 8 ώρες μέσο όρο λέει ο Άδωνις» .
Πάω πάλι προς την άλλη μεριά του διαδρόμου. «Έχουν περάσει όλοι, μόνο εγώ δεν πέρασα είναι δυνατόν; Τόσες ώρες...», μουρμουράει ένας ηλικιωμένος που κάθεται σε μία δερμάτινη μαύρη καρέκλα με ροδάκια.
Παραμένω στο ίδιο σημείο. Μία γυναίκα, σταματάει μία νοσηλεύτρια και ακολουθεί ο εξής διάλογος
- Πότε θα τον δουν; Έχει πάθει έγκαυμα και πονάει
- Υπάρχουν πιο σοβαρά περιστατικά όμως θα τον δουν, θα μπει. Ας ρίξει λίγο νερό να αντιμετωπίσει τον πόνο προσωρινά.
Η γυναίκα ήταν συνοδός ενός άντρα που είχε κάψει τα δάχτυλά του.
Τι σας έλεγα παραπάνω; Οι συνοδοί...άλλοι είναι ψύχραιμοι και άλλοι είναι σαν τον κύριο που ακούω στο βάθος να τσακώνεται κυριολεκτικά με τον σεκιούριτι.
«Μη μου κάνεις μαγκιές, 5 ώρες είμαι εδώ», φωνάζει. Όπως θα έχετε ήδη σκεφτεί, ο σεκιούριτι ζήτησε στον νεαρό να μην περιμένει στο διάδρομο ώστε να μη δημιουργείται συνωστισμός.
Κοιτάζω το ρολόι μου, η ώρα έχει περάσει. Πιάνω κουβέντα με τον διπλανό μου. Όπως μου είπε, είχε φέρει τη μητέρα του στις 7μιση το απόγευμα με ασθενοφόρο, καθώς δεν είχε συναίσθηση. Κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω την ατμόσφαιρα στο διάδρομο αποπνικτική. Βγήκα έξω. Πέτυχα τη στιγμή που έφτανε ένα ασθενοφόρο που έφερε μία κυρία με σπασμένο ισχύο.
Με τα πολλά που άκουσα και είδα και αφού ορκιζόμουν ότι δεν θα εξεταστώ ούτε στις επόμενες 4 ώρες, ξέχασα και το κοιλιακό άλγος αλλά και το φόβο μην πάθω πάλι κολικό.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
