Την πρώτη φορά που είδα την Ευθαλία Παπακώστα ήταν το 2019, στην ταινία μικρού μήκους «Μίλα», του Ανδρέα Βακαλιού. Από τότε, έχει υποδυθεί πολλούς και διαφορετικούς ρόλους στο σινεμά και την τηλεόραση και έχει κερδίσει τη δική της θέση στους επιτυχημένους ηθοποιούς της γενιάς της. Οι περισσότεροι ξέρουν ελάχιστα πράγματα γι' αυτήν. Σπάνια, εξάλλου, θα την δεις να εμφανίζεται σε συνεντεύξεις.
Με αφορμή τον ρόλο της στη σειρά της ΕΡΤ Παραλία, η Ευθαλία μιλάει στο Personas για το πώς αποφάσισε να μπει στον κόσμο της υποκριτικής, για τότε που γράφτηκε σε μια θεατρική σχολή χωρίς να το πει σε κανέναν, για τα δύσκολα χρόνια και τη ζωή της στη Νέα Υόρκη. Για όλες τις φορές που έπεσε κάτω και σηκώθηκε ξανά, για τα σκοτάδια του χώρου, για τα στερεότυπα και για όλα όσα έχει να αντιμετωπίσει μια γυναίκα ηθοποιός στην Ελλάδα.
Μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, διαλέγουμε ένα καφέ στα Εξάρχεια. Επιμένει να αγαπά το κέντρο της Αθήνας, γι' αυτό και ζει μόνιμα εκεί. Τα πρώτα λόγια που θα μου πει για τον εαυτό της και θα καταγράψει το μαγνητόφωνο είναι τα εξής: «Είμαι σε μια φάση που θέλω να κάνω επιτέλους ό,τι μου έρθει».
Τα πρώτα βήματα και η ζωή στην Αμερική
«Μεγάλωσα σε ένα προάστιο της Αθήνας, την Αγία Παρασκευή. Το θέατρο άρχισε να μου μπαίνει σαν ιδέα γύρω στη B' λυκείου αλλά το προσέγγιζα τότε κάπως περιφερειακά. Στην αρχή σκεφτόμουν τη σκηνογραφία, επίσης επειδή διάβαζα από μικρή, οπότε έγραφα και πολύ. Ένας φίλος μου ήθελε να γίνει ηθοποιός και επειδή τον θαύμαζα, μου έβαλε την ιδέα. Τελικά δεν έγινε αυτός ηθοποιός, έγινα εγώ.
Έτσι ήδη από το Λύκειο γράφτηκα στο Θέατρο Αλλαγών, μου το πρότεινε ένας φίλος της αδερφής μου. Έπαιρνα το λεωφορείο θυμάμαι από το Κολλέγιο Ψυχικού για την Ομόνοια και ήταν τότε που άρχισε και η επαφή μου με το κέντρο, που ήταν ένας τελείως άλλος κόσμος από ό,τι είχα ζήσει εγώ μέχρι τότε. Δεν το είχα πει στους δικούς μου. Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη κατέβαινα κέντρο, έκανα το μάθημα περπατούσα λιγο ή καθόμουν για ένα ποτό με τους άλλους και γυρνούσα σπίτι.
Στα δεκαοχτώ μου αποφάσισα να φύγω μόνη για Αμερική, πήγα στο New York Film Academy. Θυμάμαι είχα πάει σε ένα μεσιτικό Κινέζων για να βρω δωμάτιο. Τελικά μου βρήκαν ένα loft στο Soho, η κοπέλα μέσα περίμενε μια κινέζα εν τω μεταξύ, ήταν όλο σουρεάλ. Το ζούσα λίγο και εγώ σαν ταινία εκεί, έβρισκα διαφορετικές δουλειές, δούλεψα σε ελληνική ταβέρνα, μέχρι και σε ένα μαγαζί με γραβάτες σε ένα υπόγειο στο μετρό…
Εκεί ερωτεύτηκα και την υποκριτική. Είχαμε μια υπέροχη δασκάλα, και σε ένα έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, κάπου έχασα τα λόγια μου, αρχίσαμε να μπαίνουμε σε μια λούπα στη σκηνή από την αρχή ως το τέλος και δεν μπορούσαμε να βγούμε. Και έτσι χάθηκα εκεί μέσα και καταλάβα πολύ σοβαρά μέσα μου τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Τότε η δασκάλα με πήγε λίγο στην άκρη μετά το μάθημα και μου είπε ότι θέλει να παρακαλουθεί τι κάνω και να το συνεχίσω. Συγχρονιστήκαμε δηλαδή.
Όταν τελείωσε όμως το πρόγραμμα στη Nέα Υόρκη έπρεπε να γυρίσω Αθήνα και εκεί βάρυνε πολύ η κατάσταση μέσα μου λόγω κατάθλιψης. Ήταν κάτι που συσσωρευόταν, καθώς είχα έντονη παιδική ηλικία. Οπότε με το που γύρισα από Αμερική υπήρχε χώρος να σκάσει όλο αυτό μέσα μου και άρχισα θεραπεία.
Τότε πήγα στην Νέλλη Καρρά για θέατρο και άρχισα να γνωρίζω κόσμο εδώ στην Αθήνα και ήμουν πολύ ευτυχισμένη ίσως για πρώτη φορά. Ήταν βέβαια εκείνα τα χρόνια που μας καθόρισαν, σκέψου ήταν η ταραγμένη εποχή της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Θυμάμαι καλά εκείνο το βράδυ, ήμουν στα Εξάρχεια γιόρταζε ένας φίλος, ο Νίκος και θα πηγαίναμε δυο μαγαζιά πιο δίπλα από το σημείο που τον πυροβόλησαν. Δεν μπόρεσα να φτάσω γιατί καιγόντουσαν κάδοι παντου. Και μετά έσκασε όλη η κατάσταση και μπήκαμε εμείς σε αυτήν.
Η πρώτη της δουλειά, ο έρωτας για το σινεμά και η τηλεόραση
«Έφυγα ξανά για Αμερική γιατί σκέφτηκα ότι θα με προχωρήσει περισσότερο καλλιτεχνικά και ας ρίσκαρα το πόσο καλά ένιωθα πια στην Αθήνα. Το μόνο που έκανα εκεί ήταν να δουλεύω και να μελετάω αλλά τελικά γύρισα και πάλι Αθήνα όπου είμαι μέχρι σήμερα. Είναι δύσκολο αν δεν έχεις δικτυωθεί στην Ελλάδα, να έρθεις μετά από ένα μεγάλο κενό για να προχωρήσεις στον χώρο.
Μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα, ξεκίνησα σκηνοθετώντας μια μαύρη κωμωδία, το Animals το 2015 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Μια παράσταση με την Τζένη Μπότση, τον Στάθη Σταμουλακάτο, τον Ερρίκο Λίτση, την Ιωάννα Κολλιοπούλου, τον Μάρκο Παπαδοκωνσταντάκη και τον Θανάση Χαλκιά.
Με το που γνώρισα τον Ανδρέα Βακαλιό και κάναμε την ταινία μικρού μήκους ΜΙΛΑ (2019), αποφάσισα ότι το σινεμά ήταν αυτό που ήθελα περισσότερο απ’ όλα. Βρίσκω από την άλλη το θέατρο σαν πεδίο εξερεύνησης και θα ήθελα να γυρίσω και εκεί ξανά. Θα ήθελα να ξανακάνω αλλά με έναν άλλον τρόπο.
«Στα κάστινγκ του εξωτερικού θα δεις χίλιες γυναίκες, χίλιες ξανθιές και κι αν δεν βρουν την ξανθιά που έχουν στο μυαλό τους θα στην φτιάξουν και θα την φτιάξει και η ηθοποιός μαζί».
Στην τηλεόραση συγκεντρώνεται κόσμος και από άλλες κατευθύνσεις, πολύς κόσμος, και δεν υπάρχει απαραίτητα η σύμπνοια ότι παλεύουμε για το ίδιο πράγμα.
Στο σινεμά ψάχνεις πιο λεπτές ποιότητες, ενώ στην τηλεόραση αυτά δεν γράφουν και πρέπει να θυσιάσεις κάποια πράγματα, για να έχεις μια κοινή γλώσσα με τους υπόλοιπους. Η τηλεόραση είναι περισσότερο προϊόν.
Τα στερεότυπα, η ταύτιση με συγκεκριμένους ρόλους και τα social media
«Για την Παραλία στην ΕΡΤ που παίζω τώρα, με πήραν τηλέφωνο για τον ρόλο και ξεκινήσαμε κατευθείαν. Εγώ ήξερα και τον Δημήτρη Κίτσο από πριν, από μια ταινία που κάναμε μαζί. Ο Δημήτρης με βοήθησε πάρα πολύ να φέρω τη δύναμή μου στο πλατό και στη σειρά. Αλλά είναι μια δουλειά που και ο Στέφανος Μπλάτσος ο σκηνοθέτης, αφήνει χώρο στους ηθοποιούς να αναπνέουν».
«Νιώθω ότι στον χώρο με ταυτίζουν με συγκεκριμένους ρόλους. Ξέρω ότι έχω χάσει ρόλους - μου το έχουν πει μετά τα καστ - επειδή οι σκηνοθέτες έχουν πει ότι είμαι «ωραία» για τον ρόλο. Αυτό είναι ένα καθαρά ελληνικό κόμπλεξ.
Μια γυναίκα ηθοποιός μπορεί να τσαλακωθεί άνετα. Στο εξωτερικό δεν είναι έτσι. Καταλαβαίνω το «γκομενέ» της υπόθεσης αλλά αυτό το στερεοτυπικό το έχω δει τόσο έντονα μόνο εδώ στην Ελλάδα. Εγώ την ομορφιά την βρίσκω παντού και σε τελείως διαφορετικά πρότυπα.
Στα κάστινγκ του εξωτερικού θα δεις χίλιες γυναίκες, χίλιες ξανθιές και κι αν δεν βρουν την ξανθιά που έχουν στο μυαλό του θα στην φτιάξουν και θα την φτιάξει και η ηθοποιός μαζί. Κοιτάνε περισσότερο τις ποιότητες. Στην Αμερική μου δίνανε ρόλους για άνδρες, για μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες... Εδώ στην Ελλάδα μου δίνουν να κάνω την γκόμενα τις περισσότερες φορές. Υπάρχει ακόμη μια ανδρική ματιά στις τέχνες αλλά σιγά σιγά σπάει αυτό.
Στο χώρο μας θαυμάζω την Αγλαΐα Παππά, την Σοφία Χιλλ, την Αλεξία Καλτσίκη. Έχουν κάτι απλό, μεγαλειώδες και έξυπνο μαζί. Μ’ άρεσε πολύ επίσης η δύναμη της Τζένα Ρόουλαντς. Από μικρή βέβαια με επηρέαζαν περισσότερο χαρακτήρες από βιβλία. Σήμερα παρατηρώ επίσης χαρακτήρες της καθημερινότητας. Δεν εμπνέομαι τόσο από άλλους ηθοποιούς στο παίξιμό μου όσο από την ίδια τη ζωή γύρω μου».
«Γενικά δεν δίνω πολλές συνεντεύξεις, δεν ένιωθα πολύ άνετα. Τώρα νιώθω πιο χαλαρή. Στην αρχή ήταν όλο πολύ έντονο και φοβόμουν ότι δεν θα ήμουν πολύ ειλικρινής και δεν θα μπορούσα να πω ακριβώς όσα σκέφτομαι.
Δεν δίνω πια σημασία στα αρνητικά σχόλια. Καλά, όταν έπαιζα στο Μαύρο Ρόδο, στο Twitter με βρίζανε όλη μέρα. Είχα μπει μια μέρα με την αδερφή μου θυμάμαι και διάβαζα σχόλια για μένα όπως "να αλλάξει δουλειά", "είναι ό,τι χειρότερο" κλπ. Εγώ εκεί υποδυόμουν έναν σκοτεινό χαρακτήρα, ήταν κάπως θα έλεγα κριντζ νέα κοπέλα αλλά μ’ άρεσε αυτή η αμηχανία και "απωθητικότητα" που έβγαζε κόντρα στην ωραία κοπέλα».
«Μέχρι και στις αρχές της Παραλίας με σχολίαζαν αρνητικά. Τους είχε μείνει από το προηγούμενο σίριαλ. Στα σχόλια στα social media βέβαια μόνο οι γυναίκες είναι ατάλαντες, σπάνια θα δεις αρνητικό σχόλιο για το ταλέντο ενός άνδρα ηθοποιού.
Το ξανθά μαλλιά τα είχα κάνει πριν παίξω στην Παραλία, γιατί ήθελα να είμαι διαφορετική για τον επόμενο, νέο ρόλο μου. Βέβαια στο παρελθόν μου είχαν ζητήσει να βάψω τα μαλλιά μου ξανθά για ταινίες, δεν ήθελα και έτσι δεν έπαιξα. Ήθελα να το κάνω όταν θέλω εγώ. Ήταν το γνωστό, μου λέγανε «θα κάνεις λίγο γυμνό και βάψε τα ξανθά». H στάνταρ πρόταση για να παίξω σε ταινίες. Μου την είχαν κάνει θυμάμαι για δύο ταινίες στη σειρά αυτήν την πρόταση και ήταν μάλιστα και για μεγάλες δουλειές».
Όσο μεγαλώνω έχει αλλάξει ο τρόπος που χειρίζομαι τις καταστάσεις που ξεφεύγουν από τα όρια. Σε μια ταινία στο παρελθόν θυμάμαι, είχα έναν πολύ ωραίο ρόλο, ωραίες σκηνές. Αφού έχουμε συμφωνήσει, έχουμε ξεκινήσει κλπ, ο σκηνοθέτης μπροστά σε όλους ανακοινώνει πως υπάρχει και γυμνό. Και γυρνάει στον άνδρα δίπλα μου αν έχει θέμα να γδυθεί από τη μέση και πάνω. Ρωτάει εκείνον και όχι εμένα. Εν τω μεταξύ το ρώτησε και μπροστά στους παραγωγούς και εγώ εκείνη την ώρα φοβήθηκα να πω όχι.
Σε συνδυασμό με κάποια άλλα σχόλια, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν ένιωθα καθόλου άνετα μέσα σε όλο αυτό και έφυγα. Η ταινία αυτή είχε πάει πολύ καλά και πιστεύω πως το γεγονός ότι αποφάσισα να φύγω μου έκλεισε πόρτες στη συνέχεια.
Σε μια άλλη ταινία πάλι, γυναίκα σκηνοθέτης δεν με είχε ενημερώσει πως σε σκηνή θα υπάρξει σεξ, ενώ το ήξερε όλο το συνεργείο. Εγώ μετά από αυτό ένιωθα σαν βιασμένη. Την επόμενη ημέρα της έστειλα ένα γράμμα για το πώς ένιωσα και η ίδια με πήρε τηλέφωνο για να με βρίσει και να μου πει "τι έχετε πάθει όλοι με το MeToo". Ξέρω ότι και μετά από αυτό έχασα ρόλους».
Αντί επιλόγου
«Έχω τα ραντάρ μου πια πολύ ανοιχτά. Μετά από όσα βίωσα ευτυχώς δεν έχω έρθει ξανά σε επαφή με τέτοια περιστατικά στον χώρο. Αν νιώσω ότι συμβαίνει αυτό σε κάποια άλλη, παρεμβαίνω αμέσως. Η νέα γενιά τουλάχιστον είναι πολύ ευαισθητοποιημένη σε τέτοια ζητήματα και η συνεργασία μαζί τους είναι εγγύηση. Είναι σημαντικό να υπάρχει ένα κλίμα αλληλεγγύης και να νιώθουμε όλη την ελευθερία και την άνεση να επικοινωνούμε γι’ αυτά.
Δεν θα ξανά έφευγα πάλι για το εξωτερικό, θέλω να έχω μια βάση. Θέλω να μείνω και να ανοιχτώ ακόμη παραπάνω, να τολμήσω. Και κατάλαβα ότι στην Αμερική μπόρεσα να κάνω κάποια πράγματα γιατί εκεί δεν με ήξερε κανείς, ήμουν ελεύθερη. Εδώ υπάρχουν περισσότερα βλέμματα.
Το challenge είναι να καταφέρω να κάνω εδώ ό,τι μου αρέσει χωρίς να νιώθω το βάρος του βλέμματος».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
