Το τελευταίο πράγμα που έμαθα για εκείνον πριν χτυπήσει το τηλέφωνο για να με ειδοποιήσουν ότι μόλις είχε φτάσει, βγήκε από μία συνέντευξη που είχε δώσει στην ΕΡΤ το 1995. Εκεί στο πλάι του Μάνου και του Μπάμπη, είχε αναλάβει τη δύσκολη αποστολή να απαντήσει σε μία κάπως αφηρημένη ερώτηση: Ποιος ήταν ο στόχος των Πυξ Λαξ για το μέλλον;
Όταν ο δημοσιογράφος τους έκανε εκείνη την ερώτηση, οι Πυξ Λαξ είχαν κάνει τις πρώτες μεγάλες τους επιτυχίες, οι στίχοι τους έμπαιναν στο στόμα νέων ανθρώπων που τους ακολουθούσαν όπου και αν έπαιζαν. Η συνεργασία τους με τον Βασίλη Καρρά στο «Άσ’τη Να Λέει» είχε φέρει δύο κόσμους ανάποδα. Οι ίδιοι όμως δεν ήταν ακόμα σε καμία περίπτωση αυτό που είναι σήμερα.
Σε εκείνη την ερώτηση, λοιπόν, ο Φίλιππος Πλιάτσικας απάντησε ότι δεν έχουν κάποιον συγκεκριμένο στόχο. Αν έπρεπε να έχουν όμως, αυτός θα ήταν να ακούγονται τα τραγούδια τους σε πολλά χρόνια από τότε σαν λαϊκά. Τα πολλά χρόνια πέρασαν, τα τραγούδια έμειναν και οι Πυξ Λαξ τα κατάφεραν.
*(Αφορμή για τη συζήτησή μας στο σημερινό Personas ήταν οι εμφανίσεις που κάνει μαζί με τον Μπάμπη Στόκα στο DEUS, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί οι Πυξ Λαξ θα υποδεχθούν μερικά από τα πιο σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής και θα να ξαναφέρουν στην επιφάνεια κάποια κομμάτια που είχαν μείνει αδικημένα, σε παραστάσεις που αν μη τι άλλο έχουν το δικό τους ενδιαφέρον)
Μεγαλώνοντας στο Μενίδι
Το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου ήταν το «Τα δυό σου χέρια». Ούτε εκείνον ούτε τον θείο μου τον Μήτσο, κρεοπώλη στη Βαρβάκειο, δεν θα τους έβλεπες να χορεύουν ποτέ σε γιορτές και γάμους. Όταν όμως έμπαιναν οι «Βεργούλες», αυτοί οι δύο τύποι πάντα σηκώνονταν και χόρευαν.
Μεγαλώσαμε και εγώ και ο Μπάμπης στο Μενίδι. Είμαστε και οι δυο παιδιά της λαϊκής-εργατικής τάξης. Ο πατέρας μου ξυπνούσε 6 η ώρα το πρωί. Δούλευε σε ένα εργοστάσιο πλαστικών στο Ρέντη. Πήγαινε-έλα με το μηχανάκι το Ρέντη-Μενίδι, γύρναγε στο σπίτι κατάκοπος. Πολλές φορές δούλευε και βράδυ. Ήταν δύσκολα αλλά και ωραία, γιατί μάθαμε πράγματα. Με έναν σκληρό τρόπο, μάθαμε να ξεχωρίζουμε τα ουσιώδη από τα περιττά. Όταν θυμόταν να φέρει μπανάνες, γιατί εμένα μου άρεσαν οι μπανάνες, ήταν σαν να ερχόταν ο Άγιος Βασίλης. Πολλές φορές δούλευε και βράδυ. Ήταν δύσκολα αλλά και ωραία, γιατί μάθαμε πράγματα.
Διαβάστε Επίσης: Η νέα ελληνική σειρά με τα επεισόδια που θα κοστίζουν 1 εκατ. ευρώ το ένα
Στο σπίτι έπαιζαν κυρίως λαϊκά και παραδοσιακά. Ακουγόταν Βαμβακάρης, Ζαγοραίος, Τσιτσάνης. Δεν υπήρχε αυτό που λέμε «μουσική παιδεία». Άκουγαν οι γονείς μου αυτό που άκουγαν οι απλοί λαϊκοί άνθρωποι εκείνη την εποχή. Τώρα βέβαια, κοιτώντας προς τα πίσω με ένα φίλτρο, νιώθω ότι κάπως διάλεγαν να ακούσουν από όλα τα λαϊκά τραγούδια, τα καλύτερα. Υπήρχε ένα ένστικτο.
Δεν υπήρχε γενικά πλάνο για μένα είτε να γίνω μουσικός είτε για οτιδήποτε άλλο. Το μόνο πλάνο στις δικές μας οικογένειες ήταν η επιβίωση, πάντοτε στο πλαίσιο της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης και της τιμιότητας. Αυτό είναι κάτι που το χρωστάω και στον συγχωρεμένο τον πατέρα μου και στη μάνα μου, μου το έμαθαν από νωρίς. Το κεφάλι μας δουλεύει με αυτόματο τρόπο σε αυτή την κατεύθυνση.
Η μάνα μου μένει ακόμα στο Μενίδι και την καταλαβαίνω γιατί δεν θέλει με τίποτα να φύγει. Εκεί είναι η οικογένειά της. Αν τύχει να μη βγει μία μέρα να ποτίσει τα λουλούδια, θα υπάρξει συναγερμός σε όλη τη γειτονιά. Δεν υπάρχει αυτό το «δεν με νοιάζει καν ποιος είναι δίπλα».
Οι Maiden, ο Στόκας και τα αστυνομικά μπλόκα
Με τον Μπάμπη γνωριστήκαμε 8 χρονών σε έναν πετροπόλεμο. Ήταν ένα από τα παιχνίδια που είχαμε εκεί στις γειτονιές του Μενιδίου. Πετάγαμε η μία παρέα, της πάνω γειτονιάς, πέτρες στην άλλη, της κάτω. Να τονίσω ότι ήταν παιχνίδι αβροφροσύνης, όχι εχθρικότητας. Σε ένα από αυτά τα παιχνίδια γνωριστήκαμε με τον Μπάμπη. Φαντάζομαι ο ένας θα άνοιξε το κεφάλι του άλλου.
Εγώ μπήκα στην εφηβεία ψάχνοντας τα πάντα. Άκουσα Michael Jackson, άκουσα Iron Maiden, μετά βρήκα τον Dylan, τους Beatles, τους Rolling Stones και τους Pink Floyd. Oι Floyd είναι το συγκρότημα που με κατακεραύνωσε. Τους έβαλα στη ζωή μου και τους κρατάω μέχρι και σήμερα.
Ήμουνα με το μακρύ μαλλί, το παλτό το μαύρο κι όλα αυτά τα ωραία. Όταν κατεβαίναμε με τη μηχανή εγώ και ο Μπάμπης να πιούμε καφέ ή ποτό στη Νέα Φιλαδέλφεια, ήταν πολύ πιο πιθανό το μπλόκο από την Αστυνομία παρά να φτάσουμε απευθείας εκεί που θέλαμε να φτάσουμε. Σκέψου τώρα δύο τύπους σαν εμάς να καβαλάνε μία μηχανή από το Μενίδι μέχρι τη Φιλαδέλφεια. Ο Μπάμπης ήταν και ξανθός, πιο γλυκιά φάτσα, πιο ομορφόπαιδο. Εγώ ήμουν…άσ’το. Στα μπλόκα, λοιπόν, ήμασταν κορυφαίοι.
Οι Πυξ Λαξ γεννήθηκαν όταν τελειώσαμε το Λύκειο, το 1985-1986, εκεί ήταν και η πρώτη φορά που με τον Μπάμπη φτιάξαμε μία μπάντα. Πήγαμε για δύο χρόνια φαντάροι και όταν πια το 1989 τελείωσε το στρατιωτικό μας, τότε άρχισαν και ουσιαστικά οι Πυξ Λαξ με τα πρώτα demo που στέλναμε σε εταιρείες. Το πρώτο single πρέπει να βγήκε στο τέλος του 1989. Ήταν το «Με Στέλνεις».
Ο Ξυδούς ήταν στέλεχος μίας εταιρείας, της EMI. Πίστευε πάρα πολύ σε εμάς. Ήταν ένας από τους λίγους παραγωγούς, μαζί με άλλους βέβαια δεν θέλω να είμαι άδικος, που ήξερε να κάνει καλά αυτή τη δουλειά.
Μας έλεγε για πλάκα αλητήριους. Είχε βγάλει και φήμη στον δημοσιογραφικό χώρο ότι ήμασταν αλήτες και κλεφτρόνια από το Μενίδι που θέλαμε να βγάλουμε δίσκο. Ξέρεις, έτσι, για να υπάρχει μία μυθολογία. Εμείς τον επιβραβεύσαμε γι' αυτό. Μία μέρα του κλέψαμε το εταιρικό αυτοκίνητο. Το πήρε ο Μπάμπης και πήγαμε για μία συναυλία στο Ξυλόκαστρο. Έψαχνε να το βρει. Όταν το κατάλαβε, μας έβρισε αλλά κατά βάθος γέλασε. «Αυτά είναι τα παιδιά, τα σωστά».
Ο Μπάμπης ήταν γενικά τρομερά θαρραλέος. Ευτυχώς που υπήρχε και αυτός. Το 1990 που βγήκε ο δίσκος πέθανε ο πατέρας μου και είχα εξαφανιστεί από παντού, είχα εξαφανιστεί και από τον εαυτό μου. Ήταν σαν να μην υπάρχω. Το τεράστιο πλήγμα, η μεγάλη λύπη από την απώλεια και ταυτόχρονα η μεγάλη χαρά για τον δίσκο. Ο Μπάμπης ήταν που μας τραβούσε μπροστά.
Οι Mano Negra και η εκτόξευση των Πυξ Λαξ
Ο Ξυδούς για τον πρώτο δίσκο ήθελε να βγάλει κάτι του στιλ Mano Negra. Με αυτή τη λογική ηχογραφήσαμε το «Με Στέλνεις» και άλλο ένα. Μετά όμως δεν μπορούσε να είναι στο στούντιο ο Μάνος, οπότε εμείς είχαμε 60 ώρες να γράψουμε μόνοι μας. Όλα τα άλλα τα κάναμε heavy metal, αυτό που ακούγαμε τότε δηλαδή. Όταν τελείωσε η ηχογράφηση, την άκουσε ο Ξυδούς και τρελάθηκε. Χτύπαγε πόρτες και παράθυρα. Τελικά όμως κυκλοφόρησε.
Δεν έγινε καμία επιτυχία ο δίσκος ούτε και ο επόμενος, οι «Ζόρικοι Καιροί» πήγε καλά εμπορικά. Αυτός σκέψου ήταν ο δίσκος που είχε μέσα το «Πούλα Με», που είναι σήμερα μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Πυξ Λαξ. Τότε όμως δεν είχε κάνει τίποτα. Απογοητευτήκαμε, σκεφτόμασταν να τα παρατήσουμε. Πιάσαμε άλλες δουλειές σε πιτσαρίες και τέτοια.
Το 1993 ο Ξυδούς έχει μία ιδέα. Έφερε τον Βασίλη Καρρά να συνεργαστούμε στο «Άσ’τη να λέει», είχα γράψει και εγώ το «Γιατί;», που το είπε τρομερά και ο Μπάμπης. Εκεί, στο «Ο Ήλιος του Χειμώνα με Μελαγχολεί» άρχισε κάτι να γίνεται. Δεν κάναμε ακόμα το μεγάλο μπαμ, αυτό έγινε αργότερα. Άρχισε όμως να έρχεται λίγος κόσμος και στις συναυλίες. Μέχρι τότε παίζαμε για 7 άτομα, για 12, για κανένα (σ.σ γέλια).
Για το «Άσ’τη να λέει» αυτός που πρέπει να πάρει τα περισσότερα credits είναι ο Αχιλλέας Θεοφίλου, ένας σπουδαίος μουσικός παραγωγός. Αυτός κατέβασε τον Καρρά από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Ο Αχιλλέας το άκουσε το τραγούδι που ούτως ή άλλως ο Μάνος το σκεφτόταν για μία φωνή σαν του Καρρά. Και οι δύο ήταν, λοιπόν, πεπεισμένοι ότι αυτό έπρεπε να το πει ο Βασίλης. Σαν να ήξεραν ότι θα ήταν τεράστια επιτυχία και για τους Πυξ Λαξ αλλά και για τον ίδιο τον Καρρά.
Ο Βασίλης βέβαια το άκουσε και ζορίστηκε πολύ. Σου λέει τι είναι αυτό; Δεν έχει μπουζούκι. Ήταν διστακτικός, να το πω έτσι με μία επιείκεια. Ο Αχιλλέας κατάφερε με τους τρόπους του και τον έπεισε. Έτσι, μπήκε ο Καρράς σε ένα αεροπλάνο, καπάκι μετά από το μαγαζί που τραγούδαγε. Εμείς είχαμε στούντιο 10 το πρωί. Του είχαμε βάλει το Chivas πάνω στο τραπέζι. Ήρθε, ήπιε δύο ποτηράκια, μπήκε στο στούντιο, το είπε δύο φορές και καθάρισε. Μετά στα προγράμματά του το έλεγε δέκα φορές.
Αυτό το τραγούδι γενικά έδειξε ότι όταν δεν είσαι περιχαρακωμένος και φοβικός και όταν σου αρέσει η συμπερίληψη και η οικουμενικότητα, τότε όλος ο κόσμος θα σε αγκαλιάσει. Συμβολίζει και λίγο το τι ήταν οι Πυξ Λαξ, μία μεγάλη μουσική αγκαλιά.
Το 1994 κάναμε το «Για τους Πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης», που ήταν ουσιαστικά για τους γονείς μας και για τους ανθρώπους που ήταν στις γειτονιές που μεγαλώσαμε. Για τους ανθρώπους που βλέπαμε να φεύγουν το ξημέρωμα, γύρναγαν και είχαν το κουράγιο να βγάλουν το μεγάφωνο και να ακούσουν δημοτικά.
Δεν πιστεύω σε περιχαρακώσεις ούτε όμως στην ασυδοσία. Στη μουσική μας έχει συμπεριληφθεί πάνω από όλα η ροκ μουσική αλλά και η λαϊκή και η παραδοσιακή μουσική με την οποία μεγαλώσαμε. Αν θέλει ο άλλος να το πει αυτό έντεχνο, ας το πει. Αν θέλει να το πει ροκ, ας το πει και ροκ. Η ταμπέλα του ποιοτικού και του εμπορικού δεν έχει επίσης πολύ νόημα. Εμείς πουλάγαμε πιο πολύ από τους λεγόμενους εμπορικούς.
Οι συναυλίες που αφιερώθηκαν στον Μάνο και τα memes
Το 2004 το αισθανθήκαμε ότι πρέπει να σταματήσουμε με τους Πυξ Λαξ. Δεν είναι κάτι που χρειάζεται καν να το ομολογήσεις. Είναι προφανές και κάποια στιγμή συνομολογείται ταυτόχρονα. Πολύ σωστά κάναμε τότε, είχαμε διαλυθεί τελείως, παίζαμε συνεχώς. Δεν μπορούσες με κανέναν τρόπο να ησυχάσεις. Περάσαμε 14 χρόνια μέχρι να το ξαναφτιάξουμε με τον Μπάμπη, αν εξαιρέσεις τις συναυλίες του 2011.
Στις συναυλίες για τον Μάνο μαζέψαμε 100.000 στο ΟΑΚΑ, 50.000 στο Καυτατζόγλειο, 30.000 στην Πάτρα, 25.000 στην Κρήτη. Τις επόμενες μέρες αυτό ήταν ένα θέμα ότι αισθανόμασταν ότι δεν έπρεπε να φανεί καθόλου, να μην κουβεντιαστεί. Πώς αυτό το πράγμα που δεν είναι εμπορικό έκοψε τόσες χιλιάδες εισιτήρια σε έναν μήνα;
Αυτό το meme ότι κάναμε συνέχεια τελευταία συναυλία δεν ξέρω πώς βγήκε. Ψάξ’το σε αυτούς που ζορίζονται. Η ανοησία είναι ανίκητη αλλά δεν μας επηρέασε και ποτέ. Όταν έρχονται τόσες χιλιάδες στις συναυλίες, παίρναμε τις απαντήσεις μας. Πάντως ότι και γενικά έχει πάψει να είναι αστείο. Νομίζω ότι αυτοί οι λίγοι που το λένε παίρνουν αντιδράσεις άσχημες, γιατί ο κόσμος έχει σιχαθεί να το ακούει συνέχεια.
Γιατί το hate που φάγαμε; Σκέψου λίγο αυτό το απρόβλεπτο το οποίο το πιστεύω πολύ εγώ. Ήταν δύο τύποι από το μηδέν που ήρθαν από το Μενίδι που ήταν τα μαύρα τους τα χάλια και γράφουν τραγουδάκια. Δεν είναι μουσικοί καλοί αλλά γράφουν με την ψυχή τους και για την αλήθεια τους. Δεν έρχονται σε συνεντεύξεις, δεν είναι επικοινωνιακοί, δεν πάνε στα κανάλια, δεν παίζουν με το σύστημα. Αυτοί οι τύποι μαζεύουν 100.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ. Πώς γίνεται αυτό; Μήπως δεν έπρεπε να γίνει;
Η νέα μουσική και κάτι που ξεχνάμε όταν μιλάμε για τους νέους
Ακούω πολύ καινούργια μουσική και από μόνος αλλά και πράγματα που μου βάζει η κόρη μου. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο Weeknd που τον θεωρώ πολύ καλό καλλιτέχνη. Είναι ωραία ποπ μουσική. Moυ βάζει και άλλα πολλά, αυτός είναι ένα παράδειγμα.
Διαβάστε Επίσης: Κώστας Σαμαράς: «Mε τις αποδράσεις μου, ίσως βοήθησα να αναβαθμιστούν οι κλούβες»
Πριν μιλήσουμε για τους νέους ας κοιτάξουμε λίγο τον καθρέφτη μας καλύτερα. Χωρίς μακιγιάζ και λοιπά φτιασίδια. Να δούμε λίγο τι έχουμε φτιάξει σε αυτούς τους νέους ανθρώπους. Θυμάμαι ότι μία μέρα είχαμε πάει με τον Βασίλη τον Καζούλη σε μία περιοχή που τα φουγάρα έβγαζαν μαύρο καπνό και έβρεχε στάχτη. Με πήραν τα κλάματα γιατί η κόρη μου ήταν τότε πολύ μικρή και σκέφτηκα ότι, όταν θα έφτανε στα χρόνια μου, όταν θα ήθελε να κάνει κάτι παραγωγικό τι σκατά κόσμο θα βρει να τις έχουμε αφήσει;
Όταν βομβαρδίσεις έναν νέο άνθρωπο με το αίσθημα της αδικίας γι’ αυτό που συμβαίνει στην καθημερινότητά σου. Όταν είτε σπουδάσει και πεθάνει στο διάβασμα είτε όχι, δεν είναι σίγουρο ότι θα βρει δουλειά αύριο, όταν θα πάει να κάνει μία συναλλαγή και θα μάθει ότι ταυτόχρονα οι τράπεζες κερδίζουν δισ. τον χρόνο, τι θα σκεφτεί. Ας τα δούμε όλα αυτά, και τότε να δούμε γιατί ο νέος άνθρωπος θα στραφεί σε ένα τραγούδι που λέει βλακείες, γιατί θα βρίζει, γιατί θα είναι επιθετικός. Ας τα συνυπολογίσουμε όλα αυτά μαζί πριν κάνουμε κριτική στον πιτσιρίκο που τα σπάει.
...και ένας σύντομος απολογισμός
Τα τραγούδια μας δεν βγήκαν από μία συνταγή, σε ένα στούντιο. Είναι τραγούδια που με αφορούν προσωπικά. Έχω το τετράδιο και όταν αισθάνομαι την ανάγκη να πω κάτι κάθομαι και το γράφω.
Μετά από 35 χρόνια, είναι μία καλή στιγμή να πούμε ότι, ναι, κάτι καταφέραμε. Είμαι πλήρης από τη μουσική. Αισθάνομαι ευγνώμων από όσα μου έχει χαρίσει. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να φανταστώ οτιδήποτε καλύτερο από αυτό που μου έχει τύχει. Τα όνειρά μου και οι προσδοκίες μου δεν ήταν τόσο μεγάλα.
Έχουμε γίνει οικογένεια με πάρα πολύ κόσμο και αυτό δεν είναι κάτι που αναπληρώνεται. Είναι ανεκτίμητης αξίας. Είναι το μεγαλύτερο μας δώρο και η μεγαλύτερή μας απολαβή.
-------------
Πυξ Λάξ, «Τι είναι αυτό που μας ενώνει»
>> Deus Music Experience, Θεσσαλονίκη
18-19/10 με τον Λάκη Παπαδόπουλο25-26/10 με τον Διονύση Τσακνή και τον Βαγγέλη Γερμανό1-2/11 με τον Γιάννη Ζουγανέλη
Φίλιππος Πλιάτσικας, γιορτή για τα 30 και πλέον χρόνια στο τραγούδι
>> Christmas Theatre
6/1 με τους Φοίβο Δεληβοριά, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Νατάσα Μποφίλου, Μίλτος Πασχαλίδης
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
