Την Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου την αγαπάς ή την μισείς. Μέση λύση δεν υπάρχει. Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο ακούω πως τελικά αρκετοί επιλέγουν να μείνουν στην Αθήνα στα μέσα του Αυγούστου, για να αποφύγουν το καλοκαιρινό χάος πέρα από τα όρια του λεκανοπεδίου.
Η πλειοψηφία βέβαια προτιμά να αποχαιρετά τα αστικά κέντρα αν και φέτος βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιότυπη συνθήκη καθώς ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που άλλοτε σχεδίαζε μεγάλα καλοκαίρια, είτε θα αποδράσει από την πόλη για μικρότερο διάστημα είτε δεν θα τα καταφέρει καθόλου. Παράλληλα, οι τελευταίες μέρες στην Αθήνα, μας δείχνουν το πιο σκληρό πρόσωπο της.
Μεταφερόμαστε νοερά σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια Αθήνα που δεν ήταν πύρινη κόλαση και εφιάλτης για τους ανθρώπους της. Μέσα σε ένα αστείρευτο κράμα ονείρου, μιζέριας, γοητείας και παραφροσύνης, όλοι πρωταγωνιστές σε ένα έργο τυχαίας σκηνοθεσίας με φόντο κάποια γωνιά της πόλης.
Τέσσερις ιστορίες που έχουν συμβεί και συμφωνούν σε ένα: Η Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο είναι μια διαφορετική πόλη. Όλα και τίποτα μπορούν να συμβούν.
Ευαγγελία Κ. 27 ετών.
«Ήταν 12 ή 13 Αυγούστου του 2021, περίμενα στον σταθμό μετρό Κεραμεικό για να γυρίσω σπίτι. Μπήκαμε στην μπλε γραμμή και ο συρμός ήταν άδειος, ενώ εμείς καθόμασταν δίπλα. Εγώ έπαιζα ένα παιχνίδι στο κινητό και εκείνος μου το σχολίασε.
Αρχίσαμε τη κουβέντα γιατί έτυχε να πηγαίνουμε και οι δυο προς τις τελευταίες στάσεις της μπλε γραμμής.. Συζητούσαμε για το πως άδειασε η Αθήνα και πως ψάχναμε γενικά παρέα για θερινό σινεμά, μιας και ξεμείναμε.
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα για να βγούμε άμεσα όπως είπαμε. Δεν ανταλλάξαμε καν social, ήταν πιο vintage το όλο σκηνικό. Βγήκαμε το επόμενο βράδυ και είδαμε θυμάμαι τη Διπλή Ζωή της Βερόνικα σε ένα θερινό στο κολωνάκι.
Συνεχίσαμε με μια μπύρα εκεί κοντά και μετά περπατήσαμε όλη την άδεια Αθήνα, φτάσαμε ως την Αρεοπαγίτου και αράξαμε για ώρες. Θυμάμαι όταν γύρισα σπίτι ήταν γύρω στις 4 το ξημέρωμα. Από τότε δεν έχουμε ξαναβρεθεί, ήταν μια γλυκιά και έντονη αθηναϊκή εμπειρία για εκείνη την μια μέρα που κράτησε».
Κατερίνα Μ. 26 ετών
«Το καλοκαίρι του 2023, επέστρεψα από τις καλοκαιρινές μου διακοπές στην Αθήνα στις 12 Αυγούστου για ένα βράδυ για να φύγω την επόμενη ημέρα για Εύβοια και το χωριό μου.
Περίμενα στην Ακαδημίας το λεωφορείο για να επιστρέψω σπίτι και παρατηρούσα την άδεια Αθήνα. Το σκηνικό θύμιζε μια έρημη πόλη και με έθλιβε αυτή η εικόνα και κυρίως το γεγονός ότι βρισκόμουν στην Αθήνα – έστω και για ένα βράδυ - ενώ κανένας από τους δικούς μου ανθρώπους δεν ήταν εκεί.
Επέστρεψα στο σπίτι μου και το ίδιο σκηνικό συνεχίζονταν, αφού τα ελάχιστα μαγαζιά στη γειτονιά μου είχαν κλείσει και αυτά για τις καλοκαιρινές διακοπές ενώ στην πολυκατοικία μου, όλα τα παντζούρια ήταν κλειστά και δεν υπήρχε ούτε ένα φως, κάτι που έδειχνε ότι μάλλον ήμουν μόνη μου σε ολόκληρη την πολυκατοικία.
Μπήκα στην πολυκατοικία και συνειδητοποίησα ότι η εξώπορτα ήταν κλειδωμένη, οπότε κλείδωσα και εγώ. Λίγο μετά, αποφάσισα να κατέβω και να πετάξω μια ξεχασμένη – πριν τις διακοπές – ανακύκλωση. Στην προσπάθεια μου να βγω έξω από την πολυκατοικία, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα με τίποτα να ξεκλειδώσω την εξώπορτα. Και κάπου εκεί άρχισα να πανικοβάλλομαι ότι θα καταλήξω να περάσω το υπόλοιπο το καλοκαιριού μου στην πολυκατοικία στου Ζωγράφου.
Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να ξεκλειδώσω, άκουσα μια φωνή απέξω. Ήταν ένας από τους γείτονες - δεν είχαμε γνωριστεί έως τότε - που είχε ξεμείνει στην Αθήνα. Μετά και από αρκετή ώρα κατάφερε να ξεκλειδώσει και με «απεγκλώβισε». Προφανώς και δεν ξανακλειδώσαμε(!).
Αφού τα λέγαμε αρκετή ώρα στην εξώπορτα με προσκάλεσε τελικά στο μπαλκόνι του για μια μπύρα. Αράξαμε εκεί και συζητούσαμε για ώρες και κάπως έτσι απροσδόκητα όμορφα, έκλεισε το επεισοδιακό αυτό αυγουστιάτικο βράδυ..»
Νίκος Σ. 34 ετών
«Κάποια στιγμή της ζωής μου μού φαινόταν πραγματικά γοητευτική η Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου. Τα καλοκαίρια εκείνης της στιγμής φροντίζαμε, εγώ και η παρέα μου να κανονίζουμε έτσι τις διακοπές μας, ώστε τουλάχιστον το βράδυ από τη 14η προς 15η ημέρα του Αυγούστου να το περνάμε στην Αθήνα.
Κάπως έτσι στήθηκε μία σύντομη παράδοση. Σύντομη τη λέω γιατί δεν κράτησε πάνω από 3-4 χρόνια.
Κάθε βράδυ της 14ης Αυγούστου, λοιπόν, βρισκόμασταν όλοι μαζί σε ένα από τα ελάχιστα μπαρ του κέντρου που έμεναν ανοιχτά. Βρισκόταν στην περιοχή της Ακρόπολης, όχι σε σημείο που να βλέπει τα μάρμαρα. Ήμασταν γύρω στα 4-5 άτομα (με προσθαφαιρέσεις ως προς τη σύνθεση) και παραγγέλναμε όλοι κοκτέιλ Zombie το οποίο -ελπίζω- να μη γεννήθηκε από κάποιο λογοπαίγνιο. Η μνήμη μου, ωστόσο, δεν μπορεί να με διαβεβαιώσει γι’ αυτό.
Μετά μπαίναμε στο αμάξι και οδηγούσαμε στην έρημη Αθήνα μέχρι να ξημερώσει. Είναι πολύ παράξενο να φτιάχνεις μνήμες γαλήνης και ηρεμίας στην Πατησίων, στο Σύνταγμα και στο Χίλτον. Με έναν μαγικό τρόπο το καταφέραμε.
Πλέον που η ρομαντικοποιήση του καυτού τσιμέντου της άδειας Αθήνας του Αυγούστου μου φαίνεται μία σάχλα του 25χρονου εαυτού μου. Εκείνες οι βόλτες όμως μου μοιάζουν ακόμα κάπως γλυκές και απόκοσμες. Κάπως σαν να τις έχω δει σε ένα μίζερο αλλά ταυτόχρονα συναρπαστικό όνειρο».
Άρης Κ. 29 ετών
«Στην Αθήνα έχω μείνει πολλές φορές τον Δεκαπενταύγουστο γιατί δούλευα. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι να περπατάω το βράδυ σε κεντρικούς δρόμους όπως η πολύβουη Σταδίου και να ακούω καθαρά το βήμα μου. Η Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου για μένα είναι εκείνες οι μοναχικές βόλτες στου Φιλοπάππου και η άδεια πλατεία Συντάγματος στο δρόμο για το σπίτι. Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν μ' αρέσει ή όχι αυτή η εκδοχή της.
Μια ιδιαίτερη στιγμή από εκείνα τα μοναχικά, όπως προείπα, καλοκαίρια στην πρωτεύουσα, συνέβη το περσινό καλοκαίρι. Τις ημέρες γύρω από τις 15 Αυγούστου είχαν φύγει όλοι οι δικοί μου και τα βράδια τα περνούσα στο μπαλκόνι με ταινίες και μουσική. Εν τω μεταξύ είχα χωρίσει λίγες εβδομάδες νωρίτερα, οπότε μέσα σε όλα είχα να διαχειριστώ και αυτό.
Λοιπόν, θυμάμαι ένα από εκείνα τα βράδια να είμαι στην κουζίνα και ενώ ετοίμαζα κάτι για φαγητό, άκουσα δυνατή μουσική. Ξαφνικά στην γειτονιά έπαιζε μουσική τύπου Μiles Davis και John Coltrane. Οι μελωδίες πραγματικά μου έφτιαξαν τη διάθεση και βγήκα να κάτσω στο μπαλκόνι για να φάω. Η μουσική έπαιζε από το διαμέρισμα του ρετιρέ της πολυκατοικίας απέναντι, οι οποίοι - από συζητήσεις που άκουσα στη συνέχεια - είχαν εκείνη την μέρα επιστρέψει από διακοπές.
Χωρίς να έχει τύχει να γνωριστούμε από τότε, εκείνοι οι γείτονες μου στη Δαμάρεως στο Παγκράτι μου κράτησαν συντροφιά σε ένα από τα πιο μοναχικά και ψυχοφθόρα καλοκαίρια της ζωής μου. Καμιά φορά αρκεί το πιο μικρό πράγμα για να σε κάνει να νιώσεις πως δεν είσαι μόνος και πως στη ζωή τα απλά είναι και τα πιο όμορφα».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
