Τα μεσημέρια στον Άγιο Ελευθέριο, όσο αδιάφορα κι αν μοιάζουν, κρύβουν καλά ένα ολόκληρο σύμπαν. Όσοι παρακολουθούν τον Μάκη Παπασημακόπουλο, ξέρουν πολύ καλά τους μύθους γύρω από το τι (δεν) μπορεί να συμβεί στη γειτονιά που μένει τα τελευταία είκοσι χρόνια και στο μέρος που δώσαμε το ραντεβού μας.
Η συζήτησή μας με τον Μάκη Παπασημακόπουλο μπορεί να κρατήσει ώρες ολόκληρες, αλλά κάπου πρέπει να σταματήσει, γιατί το εικοσιτετράωρό του κινείται σε 10 διαφορετικά πράγματα.
Τον ρωτήσαμε γιατί από όλον τον κόσμο έχει επιλέξει να ζει σήμερα στην Αθήνα και πώς κόντρα σε ό,τι είχε στο μυαλό του μικρός, βρέθηκε μπροστά από μια κάμερα. Η αναγνωρισιμότητα που ήρθε, οι φόβοι που αλλάζουν, η ζωή που παίρνει άγνωστες τροπές και τελικά οι χιλιάδες φωτογραφίες που του ζητάνε εκεί έξω, με τον ίδιο να έχει συχνά την ίδια «άβολη», όπως λέει γελώντας, έκφραση.
Μια συνέντευξη, από τα χρόνια της εφηβείας, όταν σίγουρα δεν φανταζόταν πού θα τον βγάλει η ζωή, μέχρι τις προβλέψεις για το πού θα ήθελε να βρίσκεται σε δέκα χρόνια. Ο Μάκης Παπασημακόπουλος ξεδιπλώνει τη ζωή του στο Personas.
Πώς ξεκίνησαν όλα και μια ιστορία stalking που δεν περίμενε κανείς
Δεν είχα ποτέ κάποιο όνειρο να ασχοληθώ με τα media ή να βρίσκομαι μπροστά σε κάποια κάμερα. Μ’ άρεσε όμως να γράφω, να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, σε οικογενειακά περιβάλλοντα, είχα έναν τέτοιο ρόλο. Από κάποιο σημείο και πέρα όμως ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω τα πράγματα που φοβόμουν να εκφράσω. Έτσι άρχισα να ασχολούμαι και με τη μουσική, σκεπτόμενος ότι κάποια πράγματα που έκανα ίσως να ενδιέφεραν περισσότερο κόσμο.
Θυμάμαι να συζητάω και για βίντεο στις πρώτες εποχές του YouTube και τότε να έχω μια εξωγήινη αντιμετώπιση τύπου «γιατί να θέλει να σε δει κάποιος εσένα, ποιος είσαι» που ήταν λογική για την εποχή φυσικά. Ένιωθα όμως από πολύ νέος ότι είχα μια ενέργεια που τραβούσε τα άτομα πάνω μου, με την έννοια του ότι ήθελαν να δουν πως θα σχολιάσω και θα κάνω κάποια πράγματα.
Σπούδασα κάτι τελείως άσχετο βέβαια: Nαυτιλιακά. Η σχέση μου με τον χώρο των media ξεκίνησε με ένα fanzine το Fractal όπου έγραφα κείμενα. Όταν αργότερα το μέσο απέκτησε και δική του εκπομπή στον Rock FM, ήρθε και η πρώτη μου επαφή με το ραδιόφωνο.
Το ραδιόφωνο είναι σπουδαία φάση, υπάρχει μια έντονη αίσθηση της κοινότητας. Βέβαια το ραδιόφωνο έχει και το εξής παράδοξο, να δημιουργεί stalkers. Το πρόσωπο που σε ακούει από το σπίτι του νιώθει σαν να παίζεις μουσική γι’ αυτόν. Μπορείς να ζήσεις πραγματικά απίστευτες καταστάσεις στο ραδιόφωνο...
Μια ιστορία ας πούμε που δεν έχω πει ξανά είναι πως, όταν έκανα εκπομπή στον RED, ήταν μια κοπέλα που με άκουγε, οπότε μου έστελνε μηνύματα «Μάκη σε ευχαριστούμε γι’ αυτά που παίζεις» κλπ. Μετά από κάποια τέτοια μηνύματα, μου στέλνει ξαφνικά «Θέλω να σου ζητήσω κάτι. Θέλω να σταματήσεις να έρχεσαι κάτω από το σπίτι μου». Της απαντάω φυσικά πως δεν έρχομαι κάτω από το σπίτι της για να πάρω την απάντηση «Όχι έρχεσαι και με κάνεις να αισθάνομαι πολύ άβολα».
Αφού το ξαναλέει άλλες 2-3 φορές, μου στέλνει μια μέρα «Θέλω να σταματήσεις να έρχεσαι κάτω από το σπίτι μου έχω καλέσει την αστυνομία». Την παίρνω και εγώ λοιπόν και της λέω «Τάδε μου να σε ρωτήσω κάτι; Είμαι αυτή τη στιγμή κάτω από το σπίτι σου; Αφού είμαι στο στούντιο και κάνω εκπομπή». Φυσικά πήρα μια απάντηση «δεν ξέρω πώς το κάνεις» και μου το κλείνει. Από τότε δεν μου ξαναέστειλε.
«Πρέπει να υπάρχουν άπειρες φωτογραφίες εκεί έξω με την ίδια άβολη φάτσα μου»
Η αναγνωρισιμότητά μου σε σημείο που να το καταλαβαίνω και όχι απλώς να νιώσω ότι με κοιτάει κάποιος στον δρόμο με βλέμμα «α κάπου τον έχω δει αυτόν», ξεκινάει στη δεύτερη καραντίνα με την εκπομπή “Χιούστον Το Λύσαμε” στον ΑΝΤ1.
«Όταν ο άλλος σε προσεγγίζει με ευγένεια είναι ΟΚ. Όταν ο άλλος έρχεται σαν μπουλντόζα πάνω σου, τι να του πεις».
Από τα σκετσάκια αυτά και από τον επαγγελματικό προσανατολισμό που έκανα στο YouTube, ξεκίνησε ένας κύκλος, καθώς αυτά τα βίντεο βρήκαν ξανά ζωή μέσα από το TikTok και ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν τον δεύτερο, τρίτο, τέταρτο κύκλο ζωής τους μέσα από τα repost. Μου λέει κόσμος μέχρι και σήμερα «ωραίο το βιντεάκι με τη διατροφολόγο καινούργιο, ε», ενώ είναι πολύ καιρό πριν.
Τώρα και με τη σειρά “Εχω Παιδιά” μου μιλάει και μεγαλύτερος σε ηλικία κόσμος, μου μιλάνε πολλοί ηλικιωμένοι. Στην πολυκατοικία μου μια κυρία μου λέει μια μέρα: «Φαίνεσαι πιο μεγάλος σε ηλικία στην τηλεόραση, σε έχεις δει;».
Γενικά, με φρίκαρε πάντα το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας αλλά πλέον το διαχειρίζομαι σίγουρα καλύτερα. Πρέπει να αποδεχτώ ότι είναι κομμάτι της ζωής μου και δεν μπορώ να το αντιμετωπίζω «επιθετικά», όπως έκανα ενδεχομένως όταν ήμουν νέος.
Όταν ο άλλος σε προσεγγίζει με ευγένεια και θέλει να διεκδικήσει κομμάτι του προσωπικού σου χώρου με ευγένεια είναι ΟΚ. Όταν ο άλλος έρχεται σαν μπουλντόζα πάνω σου, τι να του πεις.
Μου έχουν πει βέβαια ότι φαίνομαι αρκετά δύστροπος στον δρόμο, οπότε δεν έρχονται να με αγκαλιάσουν ας πούμε. Δεν ξέρω αν η φάτσα μου είναι τόσο σκληρή ή μου λένε ότι φαίνομαι θυμωμένος. Αλλά για φωτογραφία έρχονται πια αρκετά συχνά. Πρέπει να υπάρχουν άπειρες φωτογραφίες εκεί έξω με κάποιον, κάποια, κάποιο που έρχεται για selfie και εγώ είμαι πάντα με την ίδια άβολη φάτσα.
Κεφάλαιο: The Film Pit
Παλιά που βγαίναμε με τον Στέλιο Καρακάση συνέχεια έξω μαζί σαν δίδυμα, μετά καταλήγαμε στο σπίτι μου και συνεχίζαμε να πίνουμε βλέποντας ταινίες. Αυτό μεταλλάχθηκε στο περίφημο Κλαμπ Κινηματογραφικής Λέσχης του Αγίου Ελευθέριου.
Το 2019, όταν βρέθηκα μετά από καιρό με τον Αχιλλέα Χαρμπίλα, κάναμε μια κουβέντα για τα podcast που ακούγαμε και οι δυο, τότε στην Ελλάδα δεν το είχαν πάρει πρέφα ακόμη, δεν υπήρχαν τα podcast. Ξεκινήσαμε με το "Film Pit" ως τρόπο πειραματισμού με το podcast σαν είδος. Και από τότε μέχρι σήμερα, το γυρίζουμε στην Αγία Ζώνη.
Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της δουλειάς και της επιτυχίας να έχεις συνεργάτες με τα δικά τους ταλέντα που ξέρουν να προσφέρουν τη γνώμη τους και ξέρουν πότε να σου πουν ότι κάνεις μαλακίες. Σημασία έχει ο καθένας να έχει τη φωνή του και να ξέρει τη θέση του στην ομάδα.
«Είναι πάρα πολύ αστείο να συζητάμε για woke κουλτούρα στην Ελλάδα»
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, φέτος πρώτη φορά κάνω podcast που είναι τελείως δικά μου, όπως το "Κοινωνικά Ανέτοιμος" και το "Film Pit" με τα παιδιά. Οπότε παλαιότερα δεν ασχολιόμουν με τα σχόλια που γίνονταν γιατί δεν με ένοιαζε.
Στο podcast όμως που είναι 100% δικό μου και εκφράζει τη δική μου θέση, δεν είμαι διατεθειμένος να δεχτώ τον οχετό του καθενός που πιστεύει ότι μπορεί να έχει απαιτήσεις από ανθρώπους να προσαρμοστούν στα δικά του πιστεύω.
Όταν ο άλλος σε βρίζει και σε αντιμετωπίζει με βοθρικό τρόπο αλλά μπαίνει στο δικό μου podcast, θα ακούσει την δική μου θέση. Το είπα και σε ένα επεισόδιο του Κοινωνικά Ανέτοιμος, ήταν μια στιγμή να ξεκαθαρίσει το ποιοι είμαστε.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει και το αντεπιχείρημα του ότι δημιουργείς έτσι μικρόκοσμους που αντηχούν τα δικά σου μόνο πιστεύω και τις δικές σου απόψεις. Το να μιλήσεις με έναν άνθρωπο που λέει «νομίζω ότι δεν πιστεύω ότι αυτό είναι καλό», εκεί υπάρχει περιθώριο συζήτησης, ναι. Όταν ο άλλος όμως μου γράφει σχόλια ότι υποστηρίζω την ανωμαλία, τι να του πω;
Είναι πάρα πολύ αστείο να συζητάμε για woke κουλτούρα στην Ελλάδα. Tο να συζητάμε εδώ για τον κίνδυνο που διατρέχει η δομή της κοινωνίας από την woke κουλτούρα είναι κάτι τρομερά αστείο όταν το μεγαλύτερος μέρος της είναι καθαρά συντηρητικό.
Το να το συζητάνε σε άλλες χώρες, που ό,τι και να είναι αυτή η woke κουλτούρα ή για να το πούμε έτσι ο δικαιωματισμός, έχει κάνει βήματα προς τα εμπρός και διεκδικεί περισσότερα τετραγωνικά μέτρα στην κοινωνία ναι, να το συζητάμε.
Οι εύκολοι ήρωες και τα εύκολα τσιτάτα
Δεν χρειάζεται όλη η κωμωδία να κάνει κοινωνική κριτική. Για παράδειγμα δεν χρειαζόταν και ο Benny Hill παλαιότερα να κάνει κριτική για την αγγλική κοινωνία. Οι Monty Python ας πούμε το έκαναν. Και στο stand up το ίδιο. Υπάρχει και η καθαρή κωμωδία παρατήρησης. Υπάρχει χώρος για τα πάντα αρκεί να είναι καλοχτισμένο, όπως και σε όλα τα είδη τέχνης. Αρκεί να ξέρεις ποιο είναι το άλφα και το ωμέγα.
Υπάρχει και το κομμάτι του τι πουλάει σε συγκεκριμένο κοινό π.χ. το κοινωνικό χιούμορ αλλά ελλοχεύει και εκεί ένας σοβαρός κίνδυνος να σε παρασύρει η γλύκα του το «αυτός είναι δικός μας». Δεν σου κρύβω ότι με προβληματίζει και μένα αυτό και γι’ αυτό προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι από την αντίδραση του κόσμου. Όχι πως δεν τους μετράω, αλλά, όπως λογίζω τα άσχημα, λογίζω και τα καλά.
Καλώς ή κακώς η κωμωδία είναι ίσως από τις πιο εύπεπτες μορφές τέχνης στην αντίληψη του κόσμου, καταναλώνεται με ευκολία, αλλά περπατάει ένα πάρα πολύ επικίνδυνο σχοινί ισορροπίας. Πάντα ήταν και θα είναι ένα πολύ δύσκολο πεδίο. Είναι πράγματα που τα σκέφτομαι και εγώ κάθε μέρα.
Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο κομμάτι. Ψάχνουμε πάντα ήρωες και όσο πιο δύσκολη είναι η εποχή τόσο πιο εύκολους ήρωες ψάχνουμε. Όσο πιο πολύπλοκα είναι στην ερμηνεία και στην αντίληψή τους τα πράγματα, τόσο πιο εύκολο είναι να βρει ο κόσμος εύκολους ήρωες και εύκολα τσιτάτα. Αυτό ζητάμε γιατί αυτό καταναλώνεται και πιο εύκολα.
Φυσικά, υπάρχει και η ανάγκη να ακούσουμε κάποιο άτομο που να ξεστομίζει κάτι που να λέμε «Συμφωνώ με αυτό και θα πάω μαζί του», γιατί νιώθεις ότι σου δίνει την δυνατότητα να πάρεις μια ανάσα. Είναι μια μικρή χαρά που κάποιος άνθρωπος με δημόσιο βήμα λέει κάτι που σε αγγίζει.
Απόγευμα Ραδιόφωνο, το βράδυ Εχει Παιδιά
Τώρα που γύρισα στο Ραδιόφωνο μετά από κάποια χρόνια, το χαίρομαι πολύ. Τον En Lefko τον είχα στις πρώτες επιλογές μου στο ραδιόφωνο, αν και κυρίως ακούω podcast. Είναι ένας σταθμός που είναι κοντά στα ακούσματά μου και μου δίνει και την δυνατότητα να βάζω και δικά μου κομμάτια και περνάω πολύ καλά.
Η συνθήκη με τη σειρά στο Mega είναι πολύ ωραία γιατί δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου κάτι με σενάριο. Έχει πλάκα. Αρχικά έκανα κάστινγκ για άλλο ρόλο, για τον άνδρα της Οικονομάκου.
Τελικά έπεσε στο τραπέζι το όνομα του Τόνι Μπαλντή, μου εξήγησαν το ρόλο και λέω εντάξει το έχουμε, είμαι φτιαγμένος για αυτό το πράγμα. (σ.σ. γέλια)
Περνάμε πολύ ωραία είναι πολύ κουλ η ατμόσφαιρα, τα πράγματα γίνονται όπως πρέπει και το αποτέλεσμα βγαίνει εύκολα.
Γιατί τελικά Αθήνα;
Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό στην ερώτηση γιατί αποφάσισα τελικά να μείνω Αθήνα, είναι οι γονείς μου. Θέλω να είμαι εδώ για να ζήσω όσα περισσότερα μπορώ μαζί τους. Θα ήθελα αργότερα να φύγω για εξωτερικό και ενδέχεται να κάνω μια προσπάθεια στο μέλλον. Θέλω να είμαι σε μια χώρα και μια πόλη όπου θα εργάζομαι και ταυτόχρονα θα είμαι μακριά από πράγματα και καταστάσεις που με χαλάνε στην Αθήνα και στην Ελλάδα γενικότερα. Τώρα είμαι 48, στα mid 50s μου ίσως να είμαι κάπου αλλού.
Η όλη συνθήκη με την εγκατάσταση μου στον Άγιο Ελευθέριο, έχει να κάνει περισσότερο ότι τα πάντα στη ζωή μου έχουν κάτσει όπως το ζάρι. Όταν γύρισα από την Αγγλία και τελείωσα το στρατιωτικό, σε μια εποχή τότε που οι τιμές στο κέντρο ήταν εξωφρενικές για αγορά, έκανα μια τρέλα και πήρα στεγαστικό δάνειο και πήρα σπίτι.
Σε κάποια φάση μου λέει ο πατέρας μου «Δεν κοιτάς και στον Άγιο Ελευθέριο;». Ε και γύρω στο 2004 μπήκα σε αυτό το σπίτι. Ήταν και μια περιοχή που την ήξερα από μικρός γιατί είχαμε μείνει για μερικά χρόνια.
Έχουν περάσει 20 χρόνια και είμαι ακόμη εδώ. Δεν φεύγω, είμαι εδώ και στηρίζω την τοπική επιχειρηματικότητα, τους κακούς καφέδες, τα χαμηλής ποιότητας μπιστρό, τα μαγαζιά με ύμνο στο καλό γούστο, ενώ από εδώ φυσικά ξεκίνησε ο θρύλος της μυθολογίας μου “Ο Κόσμος των Πουλιών”.
Υπάρχουν πολλά πράγματα στις γύρω περιοχές, εμείς στον Άγιο Ελευθέριο είμαστε ένα απόλυτο, χαοτικό, in between. Όταν θα γίνουν gentrified τα πάντα, θα ανακαλύψει το gentrification ότι ο Αγιος Ελευθέριος είναι το μέρος που οτιδήποτε προοδευτικό στα χαρτιά, έρχεται να πεθάνει.
Κεφάλαιο Φόβοι
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, ο μικρός Μάκης σίγουρα δεν είχε σίγουρα ιδέα του τι θα ακολουθήσει. Θα του έλεγα να φοβάται και να διστάζει λιγότερο γιατί θα του στοιχίσει αυτό.
Η υγεία, η ηλικία και ο φόβος μην αποτύχω ήταν η δική μου κασέτα που έπαιζε στο μυαλό μου. Επειδή είχα και μια πάθηση πιτσιρικάς, μου είχε μεταλαμπαδεύσει και έναν τρόμο η μάνα μου για να μην πάθω κάτι.
Αυτό που σήμερα με φοβίζει, είναι η απώλεια των γονιών μου, το πέρασμα του χρόνου. Με τρομάζει επίσης η πιθανότητα ότι θα ζήσω πάρα πολύ άσχημα πράγματα από την περιβαλλοντική και κοινωνική κατάρρευση του πλανήτη πριν πεθάνω. Ελπίζω να μην ζήσουμε τα επόμενα χρόνια φρικτές εποχές αλλά θεωρώ δύσκολο να το γλιτώσουμε.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
