Όταν φτάνουμε μπροστά από τον πάγκο με τα βιβλία, έξω ακριβώς από τον σταθμό της Βικτώριας, ο κύριος Γιώργος δε μας δίνει και πολλή σημασία. Είναι σκυμμένος πάνω από ένα εξ αυτών. Δείχνει να το περιεργάζεται με μεγάλη φροντίδα. Καθαρίζει το εξώφυλλο, σμιλεύει τις γωνιές και με μια κόλλα επισκευάζει τις τραυματισμένες σελίδες. Η αδιαφορία του προς το πρόσωπό μας ήταν αναλόγως αντίστροφη με το ενδιαφέρον του για εκείνο το βιβλίο.
Εξάλλου, τα βιβλία ήταν και παραμένουν η μεγάλη του αγάπη. Μπορεί η αφετηρία του να ήταν διαφορετική -σπούδασε και αργότερα δίδαξε μαθηματικά-, η ζωή όμως τον έφερε κοντά στη λογοτεχνία, την ποίηση και την ιστορία. Η τελευταία είναι μέχρι και σήμερα η αδυναμία του. Καλύτερα, βέβαια, να μιλήσει εκείνος για τον εαυτό του. Σε πρώτο πρόσωπο. Αυτή είναι η ζωή μιας από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες της Αθήνας.
Τα μαθηματικά και οι βιβλιοθήκες που πήγαν για ανακύκλωση
«Μεγάλωσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια. Πολλά αδέρφια, μεγάλη φτώχεια. Σπούδασα, όμως. Μαθηματικά. Όταν ήμουν πάμφτωχος και ταλαίπωρος έπιασα τα βιβλία. Πριν δε διάβαζα καθόλου. Αν ξεκινήσεις, όμως, να τα αγαπάς, έχεις θέμα μετά.
Κάνω αυτή τη δουλειά περίπου 40 χρόνια. Τα βιβλία τα βρίσκω συνήθως σε παλιατζίδικα. Αυτοί που τα αγόρασαν, πέθαναν και οι νέοι δεν τα εκτίμησαν ποτέ και τα πέταξαν. Υπήρχαν άνθρωποι με φοβερές βιβλιοθήκες που δυστυχώς καταστράφηκαν γιατί δε φρόντισε κανείς να τις περισώσει. Πήγανε στον κάδο για ανακύκλωση.
Ξέρεις πόσα διαμάντια έχω βρει στα σκουπίδια; Βιβλία που αν τα αγοράσεις έξω θα δώσεις μέχρι και 100 ευρώ. Θα σου πω μια ιστορία. Κάποτε βρήκα ένα που μέσα είχε υπογραφή του Ελύτη στον Ρίτσο. Και το είχαν πεταμένο στο δρόμο. Αδειάζουν τα σπίτια, όταν πεθάνει κάποιος, τα κληρονομούν και πετάνε σπουδαίες βιβλιοθήκες στα σκοπούδια. Τους ενδιαφέρει μόνο να φτιάξουν το σπίτι, τον τοίχο. Δε νοιάζονται για το περιεχόμενο».
Ο φίλος του Βασίλης Ραφαηλίδης και ο κόσμος που αλλάζει γύρω του
«Μέσα από τα βιβλία αγάπησα την ιστορία. Την ελληνική, την ευρωπαϊκή, την παγκόσμια. Το αγαπημένο μου είναι η Κωμικοτραγική Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους του Βασίλη Ραφαηλίδη, που έκανε την ίδια δουλειά με σας, δημοσιογράφος. Να το διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Θα σας βοηθήσει και σε αυτά που γράφετε.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν και προσωπικός μου φίλος. Του πήγαινα συνέχεια βιβλία στο σπίτι του στην οδό Ιπποκράτους. Έβλεπε την Ακρόπολη. Αυτή ήταν η μεγάλη του αγάπη. Καθόταν όλη μέρα μέσα και διάβαζε. Είχε ράφια με βιβλία ακόμη και στην τουαλέτα. Πέθανε ξαφνικά και τα βιβλία δεν τα άφησε στα ανίψια του αλλά τα έκανε δωρεά στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πάτρας, μπας και σωθούν. Τόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν.
«Όλα αυτά τα χρόνια έχω κάνει αμέτρητους φίλους. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται από τη Θεσσαλονίκη, την Αλεξανδρούπολη, τη Ρόδο για να πάρουν βιβλία από μένα. Μόνιμοι πελάτες. Τα δίνω φθηνότερα, αυτός είναι ο λόγος. Είναι μερικοί φοιτητές της ΑΣΟΕΕ που πέρασαν τα χρόνια και δεν τους θυμάμαι. Ίσως φταίει και ότι γερνάω.
Ο κόσμος έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια. Είναι όλη την ώρα στο κινητό του. Δε βλέπουν μπροστά τους. Νοιάζονται μόνο για τη βιτρίνα, κανένα περιεχόμενο. Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω πόσο καιρό θα κάνω αυτή τη δουλειά. Για την ώρα βαστάω. Κάνω και χειρωνακτική εργασία κιόλας με το κουβάλημα των βιβλίων. Κάνει καλό και στην υγεία μου δηλαδή».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
