Απόγευμα 10ης Αυγούστου 2023. Ο συρμός φτάνει στον κεντρικό σταθμό του Συντάγματος. Δεν υπάρχει, όμως, καμία κοσμοσυρροή. Κανένα μποτιλιάρισμα, καμιά γκρίνια, τίποτα. Παρά μόνο μια ντουζίνα ανθρώπων που ανεβαίνουν τις κυλιόμενες σκάλες, με σκυφτά τα πρόσωπα, περιμένοντας να βγουν στο φως.
Ο καιρός στο κέντρο της Αθήνας είναι συννεφιασμένος. Ένα ελαφρύ αεράκι σπάει τη ζέστη που έχει ποτίσει τα τσιμέντα εδώ κι ένα μήνα. Ο Ιούλιος ήταν ένας πολύ δύσκολος μήνας. Καύσωνες ο ένας πίσω από τον άλλο, πύρινα μέτωπα σε όλη τη χώρα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ήταν ο θερμότερος που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία της Γης. Κι, δυστυχώς, όχι ο τελευταίος.
«Ρε το πάει για βροχή. Μήπως να αρχίσουμε να τα μαζεύουμε;» λέει ένας μικροπωλητής βιβλίων πάνω στην πλατεία. Πράγματι, ο ουρανός στο βάθος προς το όρος Αιγάλεω έχει σκοτεινιάσει. Σίγουρα κάπου θα βρέχει τώρα.
Το μικροκλίμα της Ερμού
Το δρομολόγιο είναι λίγο πολύ το γνωστό: κατεβαίνουμε την Ερμού, στρίβουμε προς την Αθηνάς, μπαίνουμε στο εμπορικό τρίγωνο, κατευθυνόμαστε προς το Πανεπιστήμιο, κι από εκεί στα Εξάρχεια. Μια διαδρομή γεμάτη διαφορές και συμπτώσεις.
Η Ερμού είναι όπως είναι πάντα η Ερμού. Με κόσμο και κυρίως πιτσιρικαρία που πηγαίνουν πάνω κάτω χωρίς κανένα ιδιαίτερο κόσμο. Μέσα σ’ όλα, φυσικά, τώρα έρχονται να προστεθούν και τα γκρουπ με τους τουρίστες που νιώθεις λες κι έχουν καταλάβει την πόλη. Φωνάζουν, γελάνε, τρώνε. Ζουν το ελληνικό όνειρο.
Οι μόνοι που μένουν ακίνητοι στα ποτάμια κόσμου που ρέουν πάνω στον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο της χώρας είναι μερικοί πλανόδιοι, οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους μπαλόνια με τις μορφές των μεγαλύτερων ηρώων του κινουμένων σχεδίων και αμερικανικών ταινιών. Δεν έχουν όρεξη για πολλή κουβέντα.
Λίγο πιο κάτω, ένας πωλητής ψήνει τις ρόκες του. Έχει κρεμάσει το ραδιόφωνο πάνω στα σίδερα και σιγοτραγουδάει ό,τι παίζει. Μόνο ελληνικά. Οι περισσότεροι περνούν και τον αγνοούν. Μόνο η μυρωδιά της ψημένης ρόκας μένει. Η μυρωδιά του ελληνικού καλοκαιριού. Τον προσεγγίζουμε. Παρά τη δουλειά, μας λέει δύο ατάκες.
«Πού να πάω εγώ. Η Ερμού έχει γίνει η φυλακή μου» λέει γελώντας, ενώ προσκαλεί μια παρέα τουριστών να έρθει να δοκιμάσει. «Δύσκολα βγαίνει μεροκάματο σήμερα. Αλλά, όλο και κάποιος ψωνίζει. Το βλέπουν τα μικρά παιδιά και έχουν περιέργεια» προσθέτει και πέφτει πάλι πάνω από τη σχάρα. Τον αφήνουμε να κάνει τη δουλειά του και στρίβουμε προς την Αιόλου.
Η Αιόλου είναι ένας από τους πιο όμορφους δρόμους της Αθήνας. Βασικά ήταν, γιατί πια έχει γίνει σαν ένα λούνα παρκ, αποκλειστικά και μόνο για τουρίστες. Μουσικές μπιτσόμπαρου, τραπέζια πάνω στα πεζοδρόμια, κράχτες βγαλμένοι από τις πιο ένδοξες μέρες των ελληνικών 00s.
Η εικόνα αλλάζει λίγο πριν από την Πλατεία Κοτζιά. Είναι εντυπωσιακό πως το 90% των ανθρώπων που βγαίνουν για βόλτα στην πόλη, περπατούν αποκλειστικά και μόνο σε δύο - τρεις δρόμους. Όλοι οι υπόλοιποι είναι σχεδόν πάντα ήσυχοι. Τώρα είναι πέρα για πέρα έρημοι.
Τα περισσότερα από τα μαγαζιά στο εμπορικό τρίγωνο έχουν κατεβάσει ρολά για καλοκαίρι. Μια ολόκληρη μπαίνει σε λήθαργο για μια εβδομάδα. Κι όταν ξυπνήσει θα είναι ακριβώς η ίδια.
Η κατάσκοπος στο Ρίο και η βροχή που δεν ήρθε
Τραβάμε προς τα Εξάρχεια. Το φως έχει πέσει για τα καλά. Οι λάμπες στους δρόμους είναι, όμως, ακόμη κλειστές. «Δεν έχουν σχεδιαστεί έτσι, ώστε να μπορούν να καταβάλλουν πότε θα πέσει συννεφιά καλοκαιριάτικα στην Αθήνα» μας λέει γελώντας ένας μαγαζάτορας στη Σόλωνος.
Προορισμός μας είναι το Εκράν, ένα από τα πιο ιστορικά θερινά σινεμά της Αθήνας. Λειτούργησε για πρώτη φορά το 1969 και έγινε δημοφιλές τη δεκαετία του ‘70 για τις ρωσικές και σκανδιναβικές ταινίες που πρόβαλε στο ελληνικό κοινό. Σήμερα, βέβαια, δεν πρόκειται να παρακολουθήσαμε κάποια από αυτές αλλά την Υπόθεση Νοτόριους.
Η πλοκή της αμερικάνικης ταινίας που κυκλοφόρησε το 1946 στους κινηματογράφους έχει ως εξής: Η Αλίσια Χούμπερμαν, κόρη ενός Γερμανού κατάδικου για εγκλήματα πολέμου, συνεργάζεται με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ προκειμένου να αποκαλύψει μια σπείρα ναζιστών φίλων που πια έχει βρει καταφύγιο στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Ο κόσμος που έχει συρρεύσει στο σινεμά είναι αρκετός. Όλοι μας, όμως, είμαστε μέσα στην ανησυχία. Δεν είναι, άλλωστε, και η πιο ευχάριστη συνθήκη να βλέπεις ταινία υπό καταρρακτώδη βροχή. Τελικά, οι φόβοι μας δεν επιβεβαιώνονται και ο καιρός παραμένει συννεφιασμένος αλλά όχι βροχερός.
Τα πλάνα από τους δρόμους του Ρίο Ντε Τζανέιρο και τη Κόπα Καμπάνα των 40s είναι μοναδικά. Οι περισσότεροι από τους θεατές αντιδρούν λες και τη βλέπουν για πρώτη φορά. Κανά δυο απογοητεύονται από το τέλος, αλλά πόσα να προσάψεις σε μια ταινία που γυρίστηκε πριν από 80 χρόνια.
Έχει πάει 11 παρά. Ο ταξιτζής που μας παραλαμβάνει μένει σ’ όλο το μήκος της διαδρομής σιωπηλός. Στο ραδιόφωνο παίζει Βανδή. Οι δρόμοι είναι έρημοι. Τα φανάρια άδεια. Είμαστε και επίσημα, οι τελευταίοι των Αθηνών.
Φωτογραφίες από την άδεια Αθήνα
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
