Σκεφτείτε την ώρα που η οικογένειά σας και οι φίλοι σας μετρούν αντίστροφα για να υποδεχτούν το νέο έτος, εσείς, να βρίσκεστε στη δουλειά. Κάποιοι όχι απλώς θα το σκεφτείτε, θα το κάνετε κιόλας.
Φανταστείτε κατά το «10, 9, 8, 7...» έναν γιατρό να χειρουργεί ένα έκτακτο περιστατικό, έναν διασώστη του ΕΚΑΒ να μεταβαίνει σε συμβάν, έναν σερβιτόρο να σας ρωτάει «τι θα πιείτε;», έναν δημοσιογράφο να σας εύχεται live από την Πλατεία Συντάγματος «ευτυχισμένο το νέο έτος» και έναν οδηγό ταξί να σας κοιτάζει από τον καθρέφτη ρωτώντας «που πάμε;».
Μπορείτε ακόμα να σκεφτείτε, το τραπέζι που έχετε κλείσει στα μπουζούκια. Γιατί και ο τραγουδιστής, κακά τα ψέματα, θα τραγουδήσει προς τέρψιν του κοινού εκείνο το βράδυ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς.
Θυμήθηκα μία δική μου Παραμονή. Σε μία αίθουσα σύνταξης, με μία ειδησεογραφία όχι και τόσο ζωηρή μια τέτοια μέρα, όπου ο τότε εκδότης μου, με κάλεσε στο τηλέφωνο στις 00:01 και μου είπε καλή χρονιά. Μέχρι βέβαια να φτάσουμε εκεί, είχα γκρινιάξει σε όποιον μιλούσε ελληνικά.
Κάποιοι πρέπει να δουλεύουν, να βρίσκονται εκείνη τη μέρα μακριά από τους δικούς τους για να είναι σε θέση να προσφέρουν κι ίσως για αυτούς αυτό να είναι πιο σημαντικό!
Ήμουν περίεργη να δω τι λένε οι άνθρωποι που θα αλλάξουν ή άλλαξαν κάποτε χρόνο στη δουλειά. Και πήγα και τους ρώτησα!
Σταυρούλα Δεκούλου (Νοσηλεύτρια στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών στο Παίδων Παναγιώτη και Αγλαΐας Κυριακού): «Η Μονάδα μας είναι η μοναδική στην Ελλάδα που ακόμα και την εποχή του κορονοϊού δεν έκλεισε ποτέ τις πόρτες της στους γονείς.
Πριν αλλάξει ο χρόνος, όσο βαριά κι αν είναι τα περιστατικά μας, οι πόρτες ανοίγουν και οι γονείς είναι κοντά στα παιδιά τους.
Είναι πολύ γλυκό και συγκινητικό γιατί εκείνη τη στιγμή που τα δικά μας τα παιδιά είναι μακριά, που οι δικοί μας άνθρωποι είναι μακριά, εμείς είμαστε η οικογένεια αυτών των παιδιών και των γονιών τους.
Οπότε όλη η Μονάδα γίνεται μια αγκαλιά και σκεπάζουμε όπου υπάρχει κενό. Κρατάμε αγκαλιά τα παιδιά που είναι μόνα τους, βοηθάμε τους γονείς που αντιμετωπίζουν δυσκολίες με τα παιδιά τους, χαμογελάμε σε αυτούς που είναι καλά και ετοιμάζονται να φύγουν. Είμαστε μια οικογένεια.
«Mετρήσαμε αντίστροφα τη στιγμή που διασωληνώναμε»
Αν είμαστε τυχεροί και είναι ήσυχη η βάρδια μετράμε αντίστροφα τα τελευταία δευτερόλεπτα. Έχει τύχει όμως να μετράμε αντίστροφα τη στιγμή που διασωληνώνουμε παιδί, τη στιγμή που ταΐζουμε ένα παιδί ή που παραλίγο να χάσουμε ένα άλλο.
Εκεί πραγματικά καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη σημασία έχει όχι ο χρόνος που περνά, αλλά ο χρόνος που σου χαρίζεται και κερδίζεις. Ο χρόνος στην υγεία είναι πόλεμος, κάθε μέρα είναι μάχη. Οπότε είμαστε τυχεροί αν έχουμε την πολυτέλεια να μετρήσουμε ανάποδα.
Οι γονείς που έχουν στη Μονάδα τα παιδιά τους, μια δυο μέρες πριν αλλά και την επόμενη της Πρωτοχρονιάς, φέρνουν βασιλόπιτες. Παίρνουμε και εμείς τη δικιά μας και αφού αλλάξει ο χρόνος και έχουμε ηρεμία κόβουμε την πρώτη του έτους σε αυτούς που δουλεύουν.
Αν τύχει να έχουμε στη Μονάδα και κάποιο παιδάκι που είναι χωρίς οικογένεια ή είναι με εισαγγελική εντολή σε εμάς κόβουμε κομμάτι και σε αυτό.
«Εκείνη την ώρα οικογένεια είναι αυτοί που είναι γύρω μου»
Όταν λείπω από το σπίτι αφήνω μαζί με τον άνδρα μου και 3 παιδιά. Όταν βλέπω το πρόγραμμα και δουλεύω εκείνη τη μέρα λέω "ωχ αλλάζω χρόνο στη δουλειά"».
Όταν όμως είμαι στη δουλειά, επειδή έχω ορκιστεί να αγαπάω τους ανθρώπους, εκείνη την ώρα οικογένειά μου είναι αυτοί που είναι γύρω μου. Οπότε όλα αυτά που δεν μπορώ να προσφέρω στο σπίτι εκείνη τη στιγμή, από την αγκαλιά μέχρι τη φροντίδα, το κάνω στους ανθρώπους που έχω δίπλα μου.
Η Νοσηλευτική δεν ήταν το όνειρό μου. Είχα αποφασίσει ότι δεν θα ασχοληθώ για να μην είμαι ποτέ τέτοιες γιορτινές μέρες στη δουλειά και μακριά από το σπίτι μου.
Έγινα δεκτή στο Παίδων πριν από 23 χρόνια, το καλοκαίρι. Εκείνο το καλοκαίρι, το Δεκαπενταύγουστο, βρέθηκα στα επείγοντα του Λαϊκού Νοσοκομείου γιατί ο μπαμπάς μου παραλίγο να πάθει έμφραγμα.
Εκεί πέρα, εκείνη τη μέρα υπήρχαν μάνες, αδερφές, κόρες που κάποιον είχαν στο σπίτι αλλά φρόντιζαν τον δικό μου τον πατέρα που έζησε από θαύμα.
Είπα λοιπόν πως εάν ζήσει θα δουλέψω στη Νοσηλευτική, θα πάω στο νοσοκομείο και δεν θα παραπονεθώ ποτέ για οτιδήποτε κι αν αντιμετωπίσω. Αγαπώ τους ανθρώπους και μέσα από αυτούς αγάπησα τη Νοσηλευτική.
Καμιά φορά η κόρη μου μού λέει "γιατί φεύγεις;". Της έχω εξηγήσει ότι κάποια παιδάκια είναι άρρωστα και οι μαμάδες τους είναι πολύ στενοχωρημένες και πρέπει να κάνουμε αυτά τα μωράκια καλά για να είναι και οι μαμάδες τους καλά.
Όταν το εξηγούσα έτσι δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα με τα παιδιά μου».
«Γλυκόπικρο συναίσθημα»
Σωκράτης Δούκας (Γιατρός, υπεύθυνος Τύπου ΕΚΑΒ): «Φέτος θα αλλάξω χρόνο στο τμήμα Αεροδιακομιδών όπου υπηρετώ. Είναι ένα γλυκόπικρο συναίσθημα.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πικρό από την άποψη ότι δεν είσαι κοντά στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Είναι πολύ συγκεκριμένες αυτές οι μέρες του χρόνου που περνάς μαζί τους και χαρακτηρίζονται ως οικογενειακές.
Από την άλλη, είναι γλυκό γιατί ο χώρος και οι άνθρωποι με τους οποίους εργάζεσαι αποτελούν μία δεύτερη οικογένεια.
Όταν ξέρεις ότι θα αλλάξεις χρόνο στη δουλειά σκέφτεσαι "δεν θα είμαι με τους αγαπημένους μου ανθρώπους αλλά θα είμαι με τη δεύτερη οικογένεια" .
Αίσθημα καθήκοντος
Υπάρχει και αυτό το αίσθημα καθήκοντος που σε γεμίζει νιώθοντας βέβαια μια νοσταλγία για τις οικογενειακές στιγμές που χάνεις. Μαζευόμαστε όλοι μαζί, ιπτάμενοι γιατροί, διασώστες, οι άνθρωποι του συντονιστικού κέντρου, αποθηκάριοι οδηγοί.
Αν δεν υπάρξει σήμα ή δεν έχουμε φύγει, γιατί πολλές φορές, έχει τύχει να αλλάξουμε τη χρονιά στον αέρα, θα μαζευτούμε, θα μετρήσουμε αντίστροφα και θα κόψουμε και τη βασιλόπιτά μας. Θυμάμαι μία έγκυο που γέννησε σχεδόν στην αλλαγή του χρόνου. Θυμάμαι επίσης ένα πολύ σοβαρό τροχαίο που έπρεπε να διακομιστεί στην Αθήνα.
Εκείνες τις στιγμές και λόγω των ημερών έχει μεγάλη σημασία αυτό που εισπράττεις από τους ανθρώπους που είναι γύρω σου.
Από τους ασθενείς ή τους συνοδούς που εκφράζουν αυτή την ευγνωμοσύνη που βρίσκεσαι εκεί προκειμένου να τους βοηθήσεις, αλλά και από τα μέλη της ομάδας σου που είναι δεύτερη οικογένεια. Λόγω των ημερών βγαίνουν πολύ συγκεκριμένα συναισθήματα, όπως αλληλεγγύη και αγάπη. Το πρώτο τηλέφωνο που κάνω είναι στα παιδιά μου, στους γονείς μου, στη σύντροφό μου, είναι πολύ συγκεκριμένη η σειρά των τηλεφώνων. Πάντα υπάρχει η νοσταλγία του γιατί δεν περνάμε όλοι μαζί αυτή την ημέρα».
«Προσφέρεις κάτι ανεκτίμητο»
Από την άλλη υπάρχει η κατανόηση ότι αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή προσφέρεις κάτι ανεκτίμητο σε άλλους ανθρώπους που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Το ένα ισορροπεί το άλλο.Εμείς παραλαμβάνουμε τον ασθενή στην πιο άμεση στιγμή του συμβάντος. Εμείς πρέπει αυτό το περιστατικό να το σταθεροποιήσουμε, να το κρατήσουμε στη ζωή και να το διακομίσουμε για περαιτέρω αντιμετώπιση και βοήθεια.
Εμείς στις αεροδιακομιδές κρατάμε τα περιστατικά στα χέρια μας την περισσότερη ώρα. Η προάσπιση και η διασφάλιση της ανθρώπινης ζωής είναι βασικός αξιακός κώδικας για όλους εμάς που υπηρετούμε στο ΕΚΑΒ».
«Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο»
Μίνα Ράλλη (Δημοσιογράφος): «Οι δημοσιογράφοι ανήκουμε στα επαγγέλματα που ξέρουμε ότι πολύ συχνά θα δουλεύουμε στις αργίες. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο.
Το 2009 προς το 2010 έκανα αλλαγή χρόνου στη δουλειά. Ήμουν στην Πλατεία Συντάγματος εκπροσωπώντας την ΕΡΤ. Δώδεκα παρά πέντε διακόπηκε η ροή του προγράμματος και συνδεθήκαμε ζωντανά.
Είπα κάτι μικρό που είχα ετοιμάσει μόνη μου στον κόσμο που παρακολουθούσε από το σημείο αλλά και από το σπίτι και στη συνέχεια έδωσα πάσα στη συναυλία που θα ακολουθούσε. Η κάμερα έφυγε από πάνω μου και πήγε στην αντίστροφη μέτρηση του τότε Δημάρχου.
«Φρόντισα να με περιμένουν για να μη νιώθω μόνη»
Όταν δουλεύεις τέτοια μέρα απλά το παίρνεις απόφαση ότι θα αλλάξεις χρόνο στη δουλειά με τους συναδέλφους. Ντύθηκα και πήγα στην ΕΡΤ να με ετοιμάσουν.
Φρόντισα να είναι δίπλα μου 2-3 δικοί μου άνθρωποι να με περιμένουν για να μη νιώθω μόνη. Αφού ολοκλήρωσα τη διαδικασία πήγαμε όλοι μαζί για ποτό.
Ήταν ωραία εμπειρία. Εκπροσωπώντας την ΕΡΤ ήταν σαν να ευχήθηκα καλή χρονιά και να αποχαιρέτισα τον χρόνο μαζί με τον κόσμο.
Μαζί με την οποιαδήποτε κούραση ή τη σκέψη ότι τώρα οι δικοί μου είναι σπίτι και τρώνε ή πίνουν ένιωσα χαρά και πληρότητα ότι έκανα κάτι διαφορετικό, εκ μέρους της δημόσιας τηλεόρασης. Μιλάς στον κόσμο απευθείας και μεταφέρεις κλίμα και ευχές από το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα.
«Μου αρέσει που έρχεται ο κόσμος και γιορτάζουμε μαζί»
Δαμιανός (Ιδιοκτήτης μπαρ): «Τα τελευταία 40 χρόνια αλλάζω χρόνο στη δουλειά. Το μαγαζί το έχω 14 χρόνια, τα υπόλοιπα δούλευα DJ σε μεγάλα μαγαζιά. Η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς είναι η ωραιότερη μέρα του χρόνου.
Μου αρέσει που έρχεται ο κόσμος και γιορτάζουμε μαζί. Το πιο ακραίο που μου έχει συμβεί τέτοια μέρα ήταν που είχε πολλή δουλειά και είχα να καπνίσω τέσσερις ώρες, είχα τρελαθεί.
Κάποια στιγμή που έφευγε ο κόσμος έκλεισα τα φώτα και τις πόρτες για να μην έρθουν άλλοι και να μπορέσω να ανάψω ένα τσιγάρο.
Ο γιος μου ερχόταν πάντα μαζί μου τέτοια μέρα. Έχει αλλάξει πολλές φορές χρόνο στα κλαμπ».
«Μου έφεραν ποτό και βασιλόπιτα»
Μάνος (οδηγός ταξί): Όταν τυχαίνει να αλλάξω χρόνο στο ταξί, συνήθως είμαι με κάποιο πελάτη μέσα ο οποίος έχει καθυστερήσει στο ρεβεγιόν.
Όταν συμβαίνει αυτό αλλάζουμε χρόνο μαζί. Κάποιοι μου λένε να σταματήσω στην άκρη του δρόμου για να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε και να πούμε καλή χρονιά.
Μια φορά θυμάμαι πήγα σε ένα σπίτι την ώρα που άλλαζε ο χρόνος να πάρω πελάτη και μου έφεραν ποτό και βασιλόπιτα. Όσο ζούσε η μητέρα μου ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τηλεφωνούσα για να της πω καλή χρονιά.
«Άλλαξε ρούχα μέσα στο ταξί»
Την πρώτη φορά που άλλαξα χρόνο στη δουλειά ένιωσα περίεργα. Δεν είχα πελάτη μέσα. Ήμουν μόνος μου. Από όσο θυμάμαι, διέσχιζα την Ακαδημίας και την ώρα που άλλαζε ο χρόνος περνούσα μπροστά από την κλούβα των ΜΑΤ, στην Ιπποκράτους. Με σταμάτησαν οι αστυνομικοί και μου ευχήθηκαν χρόνια πολλά.
Άλλη μια χρονιά, δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιο δρόμο ήμουν, άλλαζε ο χρόνος και ήμουν σταματημένος σε φανάρι. Δίπλα μου ήταν άλλα δύο αυτοκίνητα. Στο ένα ήταν νέα κορίτσια και στο άλλο μία μεγάλη κυρία. Σταματήσαμε και κατεβήκαμε όλοι, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον καλή χρονιά.
Ίσως από τα πιο αστεία που μου έχουν συμβεί, ήταν 12 παρά και είχα πάει στο Κουκάκι να πάρω μια κούρσα. Ήρθε μια γυναίκα η οποία από τη μέση και κάτω ήταν ντυμένη επίσημα και από πάνω φορούσε φούτερ.
Άλλαξε μέσα στο ταξί με την αλλαγή του χρόνου γιατί όπως μου είπε δεν προλάβαινε νωρίτερα».
«Η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι να ξέρεις ότι βοήθησες κάποιον»
Νίκος Μίχας (Γιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο Αθήνας – Γ. Γεννηματάς , τραγουδιστής): Υπάρχει μεγάλη έλλειψη προσωπικού στο ΕΣΥ και οι συνθήκες είναι δύσκολες. Το νοσηλευτικό και το ιατρικό προσωπικό είναι πολύ πιεσμένα.
Το ότι δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι στις γιορτές δεν λέει κάτι. Είναι τόσο πιεστικά τα πράγματα που το τελευταίο που σκέφτονται είναι ότι θα κάνουν βάρδια Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Σίγουρα είναι δύσκολο να αλλάζεις χρόνο στο νοσοκομείο, αλλά σε σχέση με το σύνολο των προβλημάτων είναι διαχειρίσιμο.
Εγώ έχω εργαστεί και στο καλλιτεχνικό κομμάτι και έλειπα συχνά από το σπίτι μου, οπότε δεν μου κάνει εντύπωση. Τώρα βέβαια που έχω παιδί θέλω να είμαι εκεί μαζί του.
Ωστόσο, ως γιατροί έχουμε στα χέρια μας ανθρώπινες ζωές και αν κάνουμε κάποια σωτήρια παρέμβαση αυτό είναι που δίνει την αξία. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση. Σκέφτεσαι πως έκανες κάτι και βοήθησες κάποιον.
«Μας καλεί το καθήκον»
Θοδωρής Γκούβας (Νεογνολόγος στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών στο Παίδων Παναγιώτη και Αγλαΐας Κυριακού): «Φέτος θα αλλάξω χρόνο μέσα στο νοσοκομείο.
Στην αρχή νιώθεις άσχημα γιατί θα είσαι μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους, αυτούς που αγαπάς, την οικογένεια και τους φίλους.
Όμως στην πορεία, επειδή έχει γίνει μέρος της δουλειάς και της ρουτίνας και πλέον τις γιορτές παρόλο που θέλουμε να τις αισθανόμαστε περισσότερο με την οικογένεια και τους φίλους, καταλαβαίνουμε ότι το καθήκον μάς καλεί. Γίνεται δεύτερη φύση.
Λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος αν τα πράγματα είναι ομαλά μαζευόμαστε και μπορεί να έχουμε οργανώσει και μια μικρή γιορτή ώστε να πούμε την καλή χρονιά με τους συναδέλφους.
Μπορεί όμως εκείνη την ώρα να είμαστε στο καθήκον και να μην προλάβουμε να κάνουμε ούτε αυτό. Το πρώτο τηλέφωνο που κάνω είναι στην οικογένειά μου.
«Προηγείται πάντα ο ασθενής»
Κατερίνα Κατσιέρη (Νεογνολόγος στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών στο Παίδων Παναγιώτη και Αγλαΐας Κυριακού): Δεν είναι πολύ ευχάριστο το ότι αλλάζουμε χρόνο στη δουλειά, αλλά το κάνουμε χρόνια και το συνηθίζουμε.
Μάς λείπουν οι οικογένειές μας και θα προτιμούσαμε να ήμασταν κοντά στους δικούς μας ανθρώπους.
Όμως με τα χρόνια έχουμε δημιουργήσει και μια δεύτερη οικογένεια, αυτήν της μονάδας. Έχουμε δύο οικογένειες. Μία μικρότερη και μία μεγαλύτερη. Όταν έρχεται η ώρα να αλλάξουμε χρόνο με τη μεγαλύτερη, ετοιμάζουμε τα πράγματα που θα πάρουμε μαζί μας, κάτι να φάμε ή ένα γλυκό. Μαζευόμαστε όλοι μαζί, κλείνουμε τα φώτα, μετράμε αντίστροφα και αλλάζουμε χρόνο.
Εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες ακολουθεί ένα μικρό δείπνο, ευχές από γονείς των βρεφών και συναδέλφους. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ευχάριστο και γιορτινό κλίμα.
Στην αρχή μας κακοφαίνεται, αλλά αυτή είναι η φύση της δουλειάς και το συνηθίζουμε. Εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί. Προηγείται πάντα ο ασθενής, πόσω μάλλον όταν αυτό είναι ένα μωράκι. Εκεί στη ΜΕΘ μπορεί ανά πάσα στιγμή κάποιο παιδί να μας χρειαστεί.Μια Παραμονή που είχα βάρδια κι ενώ άλλαζε ο χρόνος, ένα παιδάκι έκανε βραδυκαρδία από κορεσμό, οπότε χρειάστηκε να παρέμβουμε να του κάνουμε αναρρόφηση και να του χορηγήσουμε οξυγόνο».
Γιάννης (σερβιτόρος): «Τα τελευταία πέντε χρόνια αλλάζω χρόνο στη δουλειά. Η πρώτη φορά που σου συμβαίνει δεν είναι ωραία, αλλά το συνηθίζεις.
Δεν μαζευόμαστε με τους συναδέλφους να μετρήσουμε όλοι μαζί αντίστροφα, έχει live μουσική, γίνεται αντίστροφη μέτρηση αλλά είναι κυρίως για τους πελάτες.
Το πιο extreme που θυμάμαι από Παραμονή Πρωτοχρονιάς στη δουλειά ήταν ένας άντρας που μάλλον ήταν μεθυσμένος, μπήκε στο μαγαζί, κατέβηκε στις αποθήκες μας, άνοιξε το ψυγείο με τις σαμπάνιες, τις πήρε, τις έκρυψε κάτω από την καπαρντίνα του και όπως ανέβαινε τις σκάλες του έπεσαν όλες κάτω και έσπασαν».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
