Ήταν μια Τρίτη του Οκτωβρίου του 1988 όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο του δημοσιογράφου Μάνου Σταραμόπουλου στην Αθήνα. Στην απέναντι πλευρά της γραμμής ήταν ο διευθυντής του France Football, του γαλλικού περιοδικού που εδώ και επτά δεκαετίες απονέμει τη Χρυσή Μπάλα στον καλύτερο ποδοσφαιριστή της χρονιάς.
Δεν επρόκειτο για ένα από εκείνα τα συνηθισμένα τηλεφωνήματα που σχετίζονταν με κάποια δημοσιογραφική εξέλιξη στο διεθνές ποδόσφαιρο. Ο Γιάννης Διακογιάννης, που ως τότε είχε αναλάβει τα χρέη του Έλληνα ανταποκριτή στο γαλλικό περιοδικό, είχε αποφασίσει να αποσυρθεί για τους δικούς του λόγου. Η θέση ήταν κενή. «Μάνο, η διοίκηση του περιοδικού επιθυμεί, αν το θες και εσύ φυσικά, να μπεις εσύ στη θέση του» του είπε. «Του απάντησα ότι φυσικά και με τιμάει η πρόταση σας και φυσικά τη δέχτηκα». Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία του.
Διαβάστε ακόμη: Πόσο κοστίζει η Χρυσή Μπάλα
Από εκείνη τη χρονιά και έπειτα ο Μάνος Σταραμόπουλος είναι ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος που ψηφίζει για τη Ballon d'Or, ή Χρυσή Μπάλα, όπως έχουμε συνηθίσει να τη λέμε, στην κατηγορία των ανδρών ποδοσφαιριστών. Τον συναντώ στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο, εκεί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Φοράει ένα μπλε κουστούμι που στο πέτο του έχει μια καρφίτσα της UEFA. Έχουν περάσει μόλις λίγες ώρες από την επιστροφή του από το Παρίσι και την, επεισοδιακή όπως αποδείχθηκε, τελετή απονομής.
Η αδικία με τον Λεβαντόφσκι και ο Ζαγοράκης, 5ος καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο
Η μεγάλη αγάπη του από τα πρώτα κιόλας χρόνια ήταν το διεθνές ποδόσφαιρο. Για να βγάλει, όμως, είδηση εκείνη την εποχή έπρεπε να μιλήσει απευθείας με τα μεγάλα ευρωπαικά αθλητικά μέσα. Όπως και έκανε. Μόνο που στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα.
«Άρχισα να παίρνω 2 και 3 φορές τη μέρα τη L’Equipe, το France Football, τη Gazzetta dello Sport. Μου το έκλειναν όμως. Με την επιμονή μου, βέβαια,η τηλεφωνήτρια με έκανε τελικά πάσα σε κάποιον δημοσιογράφο. Του συστήθηκα αλλά μου είπε "πάρε με κάποια άλλη στιγμή, έχουμε δουλειά". Εγώ επέμεινα και κάποια στιγμή με αποδέχθηκαν. Πια μιλάγαμε σε καθημερινή βάση» σημειώνει.
Διαβάστε ακόμη: O μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιριστής που κόντεψε να πάρει τη Χρυσή Μπάλα
Μία από τις υποχρεώσεις του ήταν να ψηφίζει και για την ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή της χρονιάς. Στην αρχή δικαίωμα ψήφου είχαν τα μέλη κάθε χώρα - μέλους της FIFA. Έπειτα περιορίστηκαν στις πρώτες εκατό. Αυτή βέβαια δεν ήταν η μόνη αλλαγή μέσα στα χρόνια.
«Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Δικαίωμα ψήφου έχουν μόνο οι ανταποκριτές του France Football ανά τον κόσμο. Μην τα μπερδεύουμε με άλλα βραβεία, όπως τα The Best της FIFA, που συμμετέχουν οι ομοσπονδιακοί προπονητές, οι αρχηγοί των εθνικών ομάδων και το κοινό» λέει.
«Παλιότερα ο κάθε ανταποκριτής έδινε μια λίστα με τους ποδοσφαιριστές που ήθελε. Έτσι γινόταν όμως μπάχαλο. Πια υπάρχει μια ειδική επιτροπή, η οποία βγάζει 30 ποδοσφαιριστές και ο κάθε δημοσιογράφος ψηφίζει από αυτούς τους πέντε. Ο πρώτος παίρνει έξι βαθμούς, τέσσερις ο δεύτερος και μετά τρία, δυο, ένα. Φέτος όταν είδα τους 30, έστειλα ένα email στη διοίκηση του France Football, θεωρώντας ότι ανάμεσα σε αυτούς θα έπρεπε να είναι και ο Ελ Καμπί. Ήταν ήταν ο πρώτος σκόρερ των τριών ευρωπαϊκών διοργανώσεων πέρσι. Το αίτημα δεν εισακούστηκε», αποκαλυπτει.
Ως σήμερα έχει ψηφίσει όλες τις φορές. Εκτός από το 2020 όταν και το βραβείο δεν δόθηκε ποτέ ελέω του κορονοιού. Ο ίδιος θεωρεί ότι πρόκειται για μια αδικία που πρέπει να αποκατασταθεί. «Ο Λεβαντόφσκι το άξιζε και πρέπει να το απονεμηθεί έστω και εκ των υστέρων. Όπως έγινε στον Πελέ και στον Μαραντόνα. Τιμής ένεκεν» σημειώνει.
Κι όμως μπορεί να μοιάζει παράδοξο αλλά δύο από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία του αθλήματος δεν πήραν ποτέ τη Χρυσή Μπάλα στην ώρα τους. Κι αυτό γιατί για αρκετές δεκαετίες το βραβείο δίνονταν αποκλειστικά σε Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές. Όλα ξεκίνησαν στις αρχές των 50s, λίγο μετά την δημιουργία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Ήταν μια ιδέα του τότε διευθυντή του France Football, ο οποίος θεώρησε ότι θα έπρεπε να υπάρχει και ατομικό βραβείο. «Καλό το κύπελλο που πάει στα γραφεία της ομάδας. Αλλά γιατί να μην έχει ένα βραβείο και ο ποδοσφαιριστής για να το θυμάται όταν τελειώσει την καριέρα του;». Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Έκτοτε το έχουν κατακτήσει δεκάδες ποδοσφαιριστές. Ο πρώτος μη Ευρωπαίος που την πήρε στα χέρια του ήταν ο Ζορζ Γουεά από τη Λιβερία, το 1995. Όσον αφορά τις ελληνικές εκπροσωπήσεις, στη λίστα έχουν συμπεριληφθεί οι Σιδέρης, Δομάζος, Χατζηπαναγής, Σαραβάκος, Μανώλας, Μαχλάς, Χαριστέας, Δέλλας, Νικοπολίδης, ενώ την καλύτερη θέση έχει λάβει ο Θοδωρής Ζαγοράκης ο οποίος μπήκε μάλιστα στην πρώτη πεντάδα το 2004 με 44 πόντους. Μερικοί από αυτούς ήταν και του κυρίου Σταραμόπουλου.
«Ο Πέρεθ έκανε λάθος. Η αποστολή της Ρεάλ Μαδρίτης έπρεπε να είναι εκεί»
Ο Μάνος Σταραμόπουλος, ο οποίος εξειδικεύεται στο ρεπορτάζ UEFA και FIFA και πέρα από ανταποκριτής του France Football, συνδράμει με τη γραφή του σε διάφορα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά μέσα, έχει ξεκάθαρα τα κριτήρια στο μυαλό του.
«Εγώ λαμβάνω υπόψιν εκείνα του περιοδικού που είναι τα εξής: ψηφίζουμε για τη φετινή χρονιά όχι για τα προηγούμενα 15 χρόνια. Τι έκανε ο ποδοσφαιριστής ατομικά, πόσο βοήθησε την ομάδα του να πετύχει τους στόχους της...γιατί από αυτή ζει και πληρώνεται. Ευχαρίστησε τους οπαδούς της ομάδας που έδωσαν το υστέρημά τους για εκείνη; Ο φίλαθλος δεν πήρε τίποτα, ακόμη κι αν εσυ έβαλες 50 γκολ. Αυτό είναι το βασικό κριτήριο» εξηγεί και συμπληρώνει: «Έπειτα, θεωρώ πρέπει ο ποδοσφαιριστής να είναι παράδειγμα προς μίμηση. Aυτό πάει πακέτο. Όχι άλλος το πρωί κι άλλος το βράδυ».
Διαβάστε ακόμη: Οι δύο λόγοι που ο Βινίσιους δεν πήρε τη Χρυσή Μπάλα
Πολλές φορές έχει αγνοήσει το δίπολο Μέσι - Ρονάλντο και έχει δώσει άλλου τις ψήφους του. «Το 2010 ψήφισα τον Τσάβι και τον Ινιέστα, το 2012 τον Κασίγιας, το 2014 τον Νόιερ, το 2016 τον Ριμπερί. Δεν επηρεάζομαι. Σέβομαι τον εαυτό μου». Φέτος έδωσε την πρώτη ψήφο στον Βινίσιους. Ο ίδιος θεωρεί όμως ότι και ο Ρόδρι την άξιζε.
Την ίδια στιγμή, δεν μπορεί να καταλάβει τις αντιδράσεις και κυρίως την κίνηση της Ρεάλ να μποϊκοτάρει τα βραβεία. «Για μένα ήταν μεγάλο ατόπημα του Φλορεντίνο Πέρεθ. Δεν διευθύνει την ομάδα μιας συνοικίας αλλά τον κορυφαίο ποδοσφαιρικό οργανισμό που ακούει στο όνομα Ρεάλ Μαδρίτης.
«Η αποστολή έπρεπε να είναι εκεί. Ο Αντσελότι, ως καλύτερος προπονητής της χρονιάς, η Ρεάλ Μαδρίτης, ως η κορυφαία ομάδα του κόσμου, ο Εμπαπέ, που μοιράστηκε το βραβείο του πρώτου σκόρερ της σεζόν με τον Κέιν. Αυτά προσβάλουν τον σύλλογο. Τον μικραίνουν. Θα έπρεπε να του πει κάποιος να πατήσει φρένο».
«Διάβασα και κάτι αστείες θεωρίες ότι επειδή ο Πέρεθ ήταν υπέρ της Super League, η UEFA να τον έκοψε. Ο Ρόδρι για παράδειγμα δεν μίλησε για απεργία των ποδοσφαιριστών; Αυτό δε θα μπορούσε να είναι εναντίον του;» εξηγεί.
Πιστεύει ότι μετά το πέρας της άτυπης κόντρας Μέσι και Ρονάλντο, θα υπάρξουν κάποια χρόνια που θα είναι μεταβατικά και τα αποτελέσματα αμφίρροπα. Ως τη στιγμή που, σύμφωνα με τον ίδιο, ο Λαμίλ Γιαμάλ θα κυριαρχήσει θα γίνει το επόμενο μεγάλο αστέρι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Και τότε η ψήφος του Μάνου Σταραμόπουλου θα τον περιμένει.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
