Οι διακοπές είναι σοβαρή υπόθεση. Είναι μια διαφυγή από την ενήλικη ζωή, μια «μεγάλη» απόδραση από την καθημερινότητα, για πολλούς, μια μικρή κάθε φορά, σωτηρία.
Αυτές είναι μερικές εμπειρίες και ιστορίες ανθρώπων που επέλεξαν έναν αντισυμβατικό τρόπο διακοπών. Δοκίμασαν το solo travelling, βιώνοντας τελικά, κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.
Κάνοντας ταξίδια, γυρνάς και ανακαλύπτεις τον κόσμο, κι αν είσαι σε αυτά solo, εξερευνάς μαζί και τον εαυτό σου.
Θοδωρής, 27 ετών
«Καλοκαίρι 2024. Το πράγμα κυλάει ζόρικα εντός και εκτός γραφείου. Μικρές χαρές και ικανοποιήσεις έρχονται, αλλά μόλις παρέρχονται συνειδητοποιείς ότι είναι όντως «μικρές» και απογοητεύεσαι. Οι άδειες σου με εκείνες των φίλων δεν συγχρονίζονται. Για κάποιον λόγο δεν το πολυπαλεύεις να συγχρονιστούν κι όλας. Ενας χωρισμός ακόμα σε βασανίζει –αδικαιολόγητα αλλά σε βασανίζει- και επομένως θες να πας εκεί που δεν θα πέσεις ούτε πάνω στην πρώην με τον «έτσι» της, ούτε όμως και σε κάποιον νυν φίλο που φαντασιώνεται θορυβώδη και προγραμματισμένα μέχρι αηδίας πακέτα διακοπών. Η φάση γενικώς είναι «ενηλικίωση» και μάλιστα κακή και αργοπορημένη «ενηλικίωση».
Εφυγα, λοιπόν, για Σίκινο γιατί νόμιζα ότι έχει –και όντως έχει όπως αποδείχτηκε- όλο το εναλλακτικό πακέτο διαφυγής που είχα ανάγκη. Μόλις πάτησα στο νησί ένιωσα μια παράδοξη ασφάλεια. Ενώ συνήθως ξορκίζουμε το «μόνος» ως κάτι σκοτεινό και επώδυνο, στη Σίκινο το «μόνος» είναι εγγύηση. Είσαι αυτόνομος να αφουγκραστείς το νησί, να παρασυρθείς στην απεραντότητα των γκρεμών του, να διαβάσεις επιτέλους χωρίς ενοχές το κακομεταφρασμένο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που κουβαλάς στην τσάντα σου ολο τον χειμώνα και ντρέπεσαι να ανοίξεις στο μετρό, να γράψεις κάτι που θα σκίσεις γεμάτος αποτροπιασμό για τη συγγραφική ένδεια σου την επόμενη μέρα ή απλώς να σταθείς σε έναν βράχο και να αγναντεύεις.
Πόσο πολύτιμο πράγμα να μένεις ακίνητος, άπραγος, αλλά συνάμα τόσο ζωντανός και γεμάτος, μπροστά στη θάλασσα. Αισθάνθηκα ότι και όλο το υπόλοιπο νησί ήταν συγχρονισμένο σε αυτήν ακριβώς τη διάθεση. Ανθρωποι λίγο μελαγχολικοί, λίγο πονεμένοι, σίγουρα πολύ ρομαντικοί. Στην πόλη τρεχαντήρια και πολυάσχολοι. Στη Σίκινο στωικοί, διανοούμενοι, φιλόσοφοι. Στην Αθήνα αν πονάς συναισθηματικά είσαι «γραφικός» γιατί «στη ζωή υπάρχουν άλλα σοβαρά προβλήματα».
Στη Σίκινο η επούλωση του πόνου είναι το μοναδικό διακύβευμα για τους «μύστες» του νησιού. «Ερχόμαστε για να γιατρευτούμε». Και σε αυτή τη διαδικασία επούλωσης ακούς ιστορίες, εμπειρίες, αναλύσεις, εξυπνάδες και ανοησίες, θεωρίες μεγαλύτερων, όνειρα νεότερων, υπερβολές και μύθους. Σαν η ζωή και η αφήγησή της να επιτρέπεται να φλερτάρουν με τη μυθοπλασία, με την υπέρβαση, με το σινεμά. Κι εσύ –μεταξύ αρχικά αγνώστων, κατόπιν μεταξύ νέων φίλων- συστήνεσαι πιο ελεύθερα, πιο ακομπλεξάριστα ίσως και πιο μυθολογικά. Δεν θα σε κρίνει κανείς, δεν καλείσαι να διαχειριστείς την «ισορροπία» της παρέας, δεν θα παίξει μετά καζούρα ό,τι σάχλα κι αν αραδιάσεις.
Τελικά, όμως, δεν αραδιάζεις σάχλες. Είσαι περισσότερο αληθινός, απρόσμενα νοιαστικός και πιάνεις τον εαυτό σου, τον μονίμως τον χειμώνα κατακλυσμένο από φωνές, εντάσεις, κουβέντες, εντολές, επιπλήξεις και απογοητεύσεις εαυτό σου, να κατορθώνει επιτέλους να ακούσει. Οχι κάτι φοβερό. Μια εξομολόγηση, μια χαρούμενη στιγμή, ένα τραύμα, ένα ψέμα ή μια ανείπωτη αλήθεια• κάτι πιο όμορφο από το προγραμματισμένο • ίσως το ανοίκειο που ελάχιστες φορές μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε».
Μαρία, 38 ετών
«Το πρώτο σόλο ταξίδι εντός Ευρώπης ήταν στη Σεβίλλη της Ισπανίας όσο ήμουν φοιτήτρια Erasmus. Καθώς το budget ήταν ελάχιστο, επέλεξα να μείνω σε hostel κάτι που αυτομάτως σήμαινε ότι θα γνώριζα και άλλα άτομα που ταξίδευαν όπως και εγώ. Και έτσι έγινε. Μάλιστα από 1 άτομο έμαθα το καλύτερο tapas bar της πόλης και από μια άλλη παρέα έμαθα για το πιο ωραίο φοιτητικό party που έχω πάει μέχρι σήμερα.
Ήταν η σκέψη πως εφόσον έχω την τύχη και την ευκαιρία να ζω για ένα διάστημα σε μια χώρα μακριά από τη δική μου, είναι κρίμα να μην εκμεταλλευτώ την ευκολία του να μπορώ να δω νέα μέρη τόσο οδικώς όσο και με τις πολύ οικονομικές πτήσεις που υπήρχαν από τη Valencia στην οποία και έμενα εκείνο το διάστημα. Προτίμησα να μαζέψω κάποια χρήματα για να πιω τη σαγκρία μου σε κάποιο άλλο μέρος της Ισπανίας και αποφάσισα πως αν δε θέλει να με ακολουθήσει κανείς, θα τολμήσω να πάω και μόνη μου. Γιατί προτιμώ να μετανιώνω για πράγματα που έκανα παρά για πράγματα που δεν τόλμησα να κάνω ποτέ.
Θυμάμαι το πόσο φοβισμένη και αγχωμένη ήμουν ενώ παράλληλα κάθε ημέρα που περνούσε, η διαπίστωση ότι είμαι ικανή να κάνω πράγματα μόνη μου, να με προσέχω και να φτιάχνω παράλληλα το δικό μου ταξιδιωτικό πρόγραμμα, μου έδωσε μια ανέλπιστη χαρά, σιγουριά και περηφάνια. Ναι, ήμουν μόνη μου σε ένα ξένο μέρος και ναι, μπορούσα να δω, να γευστώ, να αφουγκραστώ και να περπατώ χωρίς να έχω ανάγκη κανέναν. Γυρίζοντας από εκείνο το ταξίδι, συνειδητοποίησα πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα, αρκεί να το θέλω και να τολμώ».
Νάζιγκεν, 28 ετών
«Το πρώτο μου «σόλο» ήταν στη Ρώμη τον φετινό Μάιο, παρόλο που στην αρχή υπήρχαν σκέψεις για Μασσαλία και Κωνσταντινούπολη. Λίγο ο αρχικός φόβος για το άγνωστο, λίγο οι προτάσεις από γνωστούς και φίλους και η προηγούμενη εμπειρία στην Ιταλία και στην πόλη βοήθησαν περισσότερο στο να την επιλέξω. Στόχος του ταξιδιού ήταν μεταξύ άλλων να γνωρίσω άλλα άτομα και γι' αυτόν τον λόγο, πέρα από τις αφραγκίες, επίλεξα να μείνω σε hostel όπου είναι ο ορισμός της κοινωνικοποίησης. Ενώ υπήρχαν προσδοκίες για μεικτούς κοιτώνες, κατέληξα να μοιράζομαι το δωμάτιο -με τα δύο κρεβάτια- με τρία διαφορετικά άτομα όσο έμεινα στην πόλη, έναν μεσήλικα Ιταλοκαναδό, έναν 20χρονο Ιταλό φοιτητή που είχε έρθει από τις ΗΠΑ και ένα 23χρονο παιδί από τη Βραζιλία, τον Κάρλος που έμενε προσωρινά στο Τρέντο στη βόρεια Ιταλία στο πλαίσιο προγράμματος για ανταλλαγή σπουδαστών.
Παρόλο που ήθελα να γνωρίσω άλλα άτομα, υποθέτω περισσότερο για να ξεχνιέμαι ότι έχω πάει κάπου μόνος με ό,τι συνεπάγεται αυτό και να υπάρχει η αίσθηση της παρέας, δεν έτυχε και στην τελική ήταν οκέι. Ως προς το γιατί σκέφτηκα να κάνω ένα ταξίδι μόνος, νομίζω πως ήταν αρκετά συγκυριακό. Ενώ δεν συνηθίζω και δυσκολεύομαι στο να θέτω στόχους, πόσο μάλλον ετήσιους, σκέφτηκα ότι ένα σόλο θα με βοηθούσε στο να καταλάβω πόσο καλά τα πάω με τον εαυτό μου και, στην τελική, εάν μου αρέσει η τωρινή του εκδοχή ή εάν μπορώ να συνυπάρξω με ανθρώπους οι οποίοι κινούνται με άλλα δεδομένα διαφορετικά από τα ελληνικά. Δεν με ένοιαζε τόσο το «πού θα βγω το βράδυ», το οποίο έχω ακούσει από αρκετούς όταν τους το περιγράφω, αλλά περισσότερο ότι δεν είχα άτομα που θα με έκαναν να ξεχαστώ από τις σκέψεις.
Ήταν ένα ταξίδι που η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Περισσότερο μία σύγκρουση ενός παρελθοντικού με έναν μελλοντικό εαυτό και, στη μέση, η απόλαυση του τοπίου, του φαγητού, των διακοπών που ήταν εξάλλου ο αρχικός στόχος. Η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετά ξεκούραστα, ευχάριστα, χωρίς πρόγραμμα και με πάρα πολλές συνειδητοποιήσεις, οι οποίες «μάχονταν» τις ανασφάλειες που είχαν γεννηθεί από προηγούμενα ταξίδια και ημέρες. Έκατσα πραγματικά με τον εαυτό, τις σκέψεις, τις ενοχές μου και κατάφερα παρά τις δυσκολίες να με αποδεχθώ ως όλο, δηλαδή ως άνθρωπο, ο οποίος θέλει τον χρόνο του μόνος, με την παρέα του κ.ο.κ. Για μένα, εάν είναι κάποιος/α έτοιμος/η, θα το πρότεινα ως εμπειρία, θα μπορέσει να καταλάβει ότι είναι καλό να νιώθει τρωτός, χαρούμενος, φοβισμένος, ενδυναμωμένος χωρίς να μπορεί να τον κρίνει κανείς».
Άλκηστις, 35 ετών
«Ήμουν 24, είχα γνωρίσει έναν Ισπανό στη Σαμοθράκη το καλοκαίρι και είχα τρελαθεί με αυτά που μου έλεγε για τη χώρα του κλπ. Οπότε τον χειμώνα, πήρα την απόφαση να πάω για ένα μήνα Ισπανία μόνη μου. Να δω τα μουσεία, τα πάρκα τους, να δω πως ζουν... Γενικά και στην Ελλάδα μου άρεσε να κάνω διακοπές μόνη μου. Δηλαδή να πηγαίνω σε μέρη που και θα μπορώ να απομονωθώ αλλά και όταν θα θέλω να επικοινωνήσω με ανθρώπους και να αλληλεπίδρασω, να μπορώ να το κάνω. Οπότε κάπως ήταν φυσικό επακόλουθο το ταξίδι στο εξωτερικό με αντίστοιχο τρόπο.
Το γιατί μόνη και όχι με παρέα, κάπως μερικές φορές είναι ωραίο να βλέπεις τα πραγματικά σου θέλω (τα δικά σου) και να μπορείς να τα πραγματοποιήσεις χωρίς αυτό να θέλει προγραμματισμό και επικοινωνία με κάποιο άλλο άτομο .Το ταξίδι αυτό το έχω στο μυαλό μου σαν πολύτιμη εμπειρία ζωής. Έκανα ακριβώς τα πράγματα που μου άρεσαν, κουράστηκα πάρα πολύ από την περιέργεια της εξερεύνησης. Περπατησα πάρα πολύ, έφαγα απίστευτο φαγητό. Μερικές φορές από τη χαρά μου ξεχνούσα να φάω. Χάθηκα, ζήτησα βοήθεια για να βρεθώ σε μέρη που ήθελα. Γνώρισα απίστευτο κόσμο και συγκεκριμένα κόσμο που έκανε σκέιτ και χόρευε κάτω από το μουσείο σύγχρονης τέχνης στη Βαρκελώνη . Κάθε βράδυ ήταν σαν γιορτή, έκαναν κύκλους και χόρευαν χιπ χοπ .
Όταν έφυγα για να γυρίσω στην Ελλάδα ένιωθα ένα κενό. Ένιωθα τοσο ελεύθερη, αυτόνομη ,ανεξάρτητη και πλήρης που κάπως η επαναφορά στην πραγματικότητα της Αθήνας μου φαινόταν κόλαση. Γενικά νιώθω κάπως ότι επειδή το να βρούμε τι θέλουμε μας φαίνεται βουνό μερικές φορές , όταν έχουμε έστω και λίγα ψήγματα επιθυμίας πρέπει να τα ακολουθούμε γιατί κάπου εκεί εμφανίζετε το νόημα . Για μένα τα ταξίδια είναι ζωή».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
