«Όταν κάνω έρωτα, δεν σκέπτομαι» είχε πει κάποτε το άλλοτε παγκόσμιο σύμβολο του σεξ και σταρ του διεθνούς κινηματογράφου, Μπριζίτ Μπαρντό.
Σαν να ήξερε. Σαν να αποτύπωνε σε μια φράση τη ζωή πολλών γυναικών. Σαν να «μιλούσε» για εκείνες. Σαν να είχε «σκαλίσει» για τα καλά στα βάθη των ψυχών τους. Όλων εκείνων που, είτε επειδή αναγκάζονταν να κάνουν αυτό το επάγγελμα προκειμένου να βγάλουν τα προς το ζην, είτε επειδή τους άρεσε, είτε απλά και μόνο επειδή το είχαν επιλέξει, «πουλούσαν» το κορμί τους και «άδειαζαν» για αυτά τα 30 λεπτά ή τη μία ώρα ή τις δύο ώρες όλο το μυαλό τους.
Είναι το επάγγελμά τους. Και το κάνουν δίχως να αναγκάζονται από κάποιους. Δίχως απαραίτητα να κρύβεται μια πονεμένη ιστορία πίσω από αυτό. Δίχως να πρέπει να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Έξω από τις κλειστές πόρτες ενός ξενοδοχείου, ενός οίκου ανοχής, ενός στούντιο, έχουν τις ζωές τους. Την καθημερινότητά τους. Τα σπίτια τους. Τις οικογένειές τους.
Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα και εύκολα και σίγουρα αντιμετωπίζονται διαφορετικά από την κοινωνία αλλά δεν παύουν να είναι άνθρωποι και να ζουν όπως όλοι. Η Σάντρα Μαρία Ντουλάι, πιο γνωστή στο ευρύ κοινό ως Sunny Wild έχοντας πρωταγωνιστήσει και σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου, αποτελεί τρανό παράδειγμα. Επέλεξε από μόνη της το συγκεκριμένο επάγγελμα όταν μετανάστευσε από την Ουγγαρία στην Ελλάδα πριν από 16 χρόνια.
Κανείς δεν της το επέβαλε. Και το αντιμετωπίζει ως ένα απλό επάγγελμα και τίποτε περισσότερο. Με κυνισμό. Από εκεί και πέρα έχει τη ζωή της. Την κόρη της. Και προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ της εργασίας της και της προσωπικής της ζωής. Όσο δύσκολο και αν είναι.
Σε μια εκ βαθέως συνέντευξη στο Reader η Sunny ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της, αποκαλύπτοντας κρυφές πτυχές του επαγγέλματός της. Για τις ερωτικές ταινίες και όσα μπορεί να κρύβονται πίσω από μια κλειδαρότρυπα. Για τις απαιτήσεις των πελατών. Για τα δικαιώματα που πρέπει να έχουν (και όπως λέει δεν έχουν) οι σεξεργάτριες. Για το «ανύπαρκτο ενδιαφέρον» από την εκπρόσωπο των ιερόδουλων. Για την ίδια της τη ζωή.
- Πώς αποφάσισες να έρθεις στην Ελλάδα;
«Α, αυτό έγινε έτσι, στο μπαμ».
- Δηλαδή;
«Από τη μία στιγμή στην άλλη. Τελείωσα το Λύκειο στην Ουγγαρία και για κάποιους λόγους αποφάσισα να φύγω από τη χώρα μου το καλοκαίρι του 2008. Είχα κάτι γνωστές στο Λουτράκι και στο Αγρίνιο, έβγαλα εισιτήρια και έφυγα».
- Και για ποιον λόγο ήρθες;
«Για strip tease. Για να χορεύω. Ήξερα για ποιον λόγο ήρθα από τη πρώτη στιγμή».
.- Αυτό είχες στο μυαλό σου;
«Ναι ακριβώς. Ήθελα να ξεσκάσω. Πίστευα ότι θα είχε πλάκα».
- Δεν είχες δηλαδή taboo, αναστολές ή ντροπές...
«Όχι, ήθελα να ξεφύγω, έπρεπε».
- Γιατί έπρεπε;
«Οικογενειακές ιστορίες, δεν χρειάζεται τα λέμε αναλυτικά...»
- Και είσαι στην Ελλάδα, πόσο; 16-17 χρόνια;
«Ναι, κάπου εκεί».
- Και τα ελληνικά σου είναι πολύ καλά. Έκανες κάποια μαθήματα;
«Τίποτα απολύτως. Αυτοδίδακτη, από την καθημερινότητα. Τα πρώτα χρόνια μιλούσα αγγλικά. Και ξέρεις, κάτι; Μπορούσα να διαβάσω και να γράψω ελληνικά, αλλά δεν μπορούσα τότε να τα μιλήσω. Τα ελληνικά γράμματα τα έμαθα στο σχολείο».
- Τι εννοείς;
«Στο Λύκειο, πήγαινα για ηλεκτρολόγος. Και στο μάθημα υπήρχαν ελληνικά γράμματα. Και τα είχα μάθει από εκεί. Βέβαια δεν δούλεψα ποτέ ως ηλεκτρολόγος. Και έκανα και πληροφορική και τυφλή δαχτυλογράφηση επίσης».
- Και στην Ελλάδα πώς τα ανέπτυξες;
«Ε, στην αρχή μόνο ελληνικά μιλούσαν, οπότε ήμουν αναγκασμένη να μάθω και να μιλάω ελληνικά. Τώρα τα μαθαίνω ξανά γιατί η κόρη μου πηγαίνει Α' Δημοτικού και τα διαβάζω και εγώ μαζί της. Μπορώ να σου γράψω τα πάντα με κεφαλαία γράμματα και μάλιστα άψογα. Με τα πεζά δυσκολεύομαι αλλά μαθαίνω τώρα μαζί της».
- Να επιστρέψω στις μέρες που ήρθες στην Ελλάδα. Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τον χώρο;
«Όπως σου είπα είχα γνωστές εδώ. Ουγγαρέζες και αυτές με τις οποίες είχαμε μια κοινή φίλη. Εγώ ήρθα μόνη μου. Ε, δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα. Παρόλα αυτά δεν το έχω μετανιώσει.
Στην ουσία, αν και είναι taboo μέχρι και σήμερα, ο αγοραίος έρωτας είναι κάτι που ο κόσμος το χρειάζεται. Είτε άνδρας, είτε γυναίκα, είτε ακόμα και ζευγάρι. Να πάει και να ξεσκάσει. Ένα καμπαρέ, ένα strip club, ένα μπαράκι. Είναι ανάγκη όλα αυτά».
- Πέρα από αυτό, έχεις κάνει άλλες δουλειές ή όχι;
«Ναι είχα δουλέψει σε ξενοδοχείο, σε ρεσεψιόν, σε εστιατόριο, γενικά σε τουριστικά επαγγέλματα. Σερβιτόρα σε club, barwoman... Όλα αυτά βέβαια σε πιο μικρή ηλικία. Επαγγέλματα τα οποία αφορούσαν πιο πολύ τον τουρισμό και το καλοκαίρι».
- Έχεις σκεφτεί να κάνεις κάτι ανάλογο;
«Βεβαίως, στην εστίαση. Χθες θα το έκανα! Και θα το έκανα και παράλληλα με την τωρινή μου εργασία. Ποτέ δεν ξέρεις».
- Τι είναι προτιμότερο για σένα να κάνεις μιλώντας για τον χώρο σου; Να είσαι σ' ένα strip club; Οι ερωτικές υπηρεσίες; Οι ερωτικές ταινίες; Τι είναι πιο κερδοφόρο και τι σε γεμίζει εσένα να κάνεις περισσότερο;
«Σίγουρα οι ερωτικές υπηρεσίες είναι το πιο κερδοφόρο, αλλά θέλει πολύ γερό στομάχι. Και είναι κάτι που πρέπει να συζητηθεί. Όλοι έχουν μια λάθος εικόνα για το συγκεκριμένο επάγγελμα.
Ο κόσμος δεν έρχεται σε αυτά τα μέρη μόνο να μπει και να βγει, αλλά υπάρχουν πολλά βίτσια. Και μιλάμε για βίτσια που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, λέω, τα έχω δει όλα και όλο και κάτι καινούργιο βλέπω. Πραγματικά χρειάζεται πολύ γερό στομάχι».
- Εσύ όμως; Τι προτιμάς;
«Μου αρέσει πάρα πολύ να χορεύω. Πάντα ήμουν της πίστας. Όμως με τα χρόνια και εγώ που δεν πρόσεχα, ήταν πολλές οι ώρες της ορθοστασίας και πλέον έχω πρόβλημα με τη μέση μου και με το πόδι μου. Οπότε δεν μπορώ να χορεύω όπως χόρευα. Και κάτι που δεν μπορώ να κάνω καλά όπως το έκανα, δεν το κάνω καθόλου».
- Έχεις κάνει και αρκετές ερωτικές ταινίες. Τις σταμάτησες;
«Δεν έχω ασχοληθεί για να ξανακάνω».
- Δεν σου χτυπάνε την πόρτα επειδή είναι κλειστή;
«Όχι η πόρτα είναι ανοιχτή. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορώ να πάω και να ξανακάνω. Δεν το έχω απορρίψει. Όμως δεν θα το προτιμούσα. Και ξέρεις γιατί; Επειδή έχει ξεφύγει η κατάσταση γενικά με όλα αυτά που γίνονται στο διαδίκτυο με τα 18χρονα και τα 19χρονα.
Δεν μπορώ να πάω εγώ να γυρίσω σοβαρά μια ερωτική ταινία, γιατί έρχονται για πλάκα οι 19χρονες. Ακόμα και αυτό έχει ξεφτιλιστεί».
- Θεωρείς ότι η αντίληψη είναι διαφορετική στο εξωτερικό σε σχέση με την Ελλάδα;
«Σίγουρα υπάρχουν ακόμη διαφορές. Για παράδειγμα, στο εξωτερικό απαιτείται να είσαι 21 ετών και πάνω για να συμμετάσχεις σε κάποιες δραστηριότητες, ενώ πρέπει να εξετάσεις τα πράγματα πιο προσεκτικά.
Πολλοί νέοι ενθουσιάζονται, κυνηγούν τη φήμη και τους followers, και συχνά κάνουν ό,τι τους ζητηθεί χωρίς να το σκεφτούν. Όμως ύστερα από 2-3 χρόνια πολλές μπορεί να το μετανιώσουν δεν το βλέπουν ως επάγγελμα, όπως το βλέπουμε εμείς που το κάνουμε χρόνια και συντηρούμε οικογένειες από αυτό.
Και όχι μόνο εμείς, αλλά υπάρχει πολύ κόσμος που δουλεύει πίσω από τις κάμερες, ολόκληρη παραγωγή».
- Στον δρόμο σε αναγνωρίζουν;
«Πλέον όχι πολύ».
- Πιο παλιά που έκανες τις ταινίες;
«Πιο παλιά ναι αλλά δεν τολμούσαν να μου μιλήσουν. Δηλαδή, είχε τύχει αρκετές φορές να περνούν δίπλα μου στον δρόμο και μετά να μου στέλνουν στα social media, τα παλιά πριν τα κλείσω και να στέλνουν μήνυμα και να λένε, μόλις πέρασες από δίπλα μου, είσαι θεά. Ε, ωραία, πείτε ένα γεια, δεν δαγκώνουμε!»
- Υπήρχαν ή υπάρχουν και κάποιοι που σε πλησίασαν και σου μίλησαν;
«Ναι, αλλά υπάρχουν και αυτοί που δεν το κάνουν και με τον πιο σωστό τρόπο. Το κάνουν απότομα. Θυμάμαι όμως ένα άλλο σκηνικό. Με είχε πλησιάσει μια γυναίκα διακριτικά καθώς περπατούσα στην Ερμού με μια φίλη μου και μου είχε δείξει φωτογραφία του άνδρα της. Και μου είπε 'με συγχωρείτε, μπορείς να μου πεις αν ήρθε ποτέ σε εσένα;
Ε, της είπα οτι δεν κρατάω πρόσωπα και ονόματα. Και μου απαντάει 'έχουμε δει ταινίες σου και επειδή έχει τρέλα είπα μήπως πήγε σ' εσένα'. Είχε πολλή πλάκα αυτό».
- Το γεγονός ότι έχεις πρωταγωνιστήσει σε ερωτικές ταινίες, αποτελεί και δέλεαρ για τους πελάτες σου; Να συνευρεθούν με μια πορνοστάρ;
«Ναι βέβαια, έχουν την περιέργεια. Και μου έτυχε και πρόσφατα. Και μάλιστα του πήρε και πολλά χρόνια να το πάρει απόφαση να με συναντήσει. Και του λέω, λίγο ακόμα και θα είχα αποσυρθεί! Και μάλιστα παρεξηγήθηκε».
- Μύθος ή αλήθεια; Υπάρχουν καλά χρήματα στις ερωτικές ταινίες;
«Μύθος. Δεν ισχύει. Μπορεί να είχε καλά χρήματα είχε πριν από 20-30 χρόνια. Ακόμα και πριν 15 χρόνια σχετικά καλά. Οι ταινίες αυτές απλώς σου δίνουν μεγαλύτερη προβολή και ανεβάζουν το ημερομίσθιό σου αν κάνεις live shows, περιοδείες ή ακόμα και ερωτικές υπηρεσίες. Δεν μπορείς να βασιστείς αποκλειστικά σε αυτό για σταθερό εισόδημα. Επιπλέον, τα χρήματα φορολογούνται και δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται».
- Οι συγγενείς σου γνώριζαν για τη δουλειά σου; Τι στάση κράτησαν;
«Ναι, γνώριζαν. Όσο τους συντηρούσα οικονομικά, όλα ήταν καλά. Δουλεύω από τα 14 μου χρόνια και συντηρούσα τους γύρω μου από μικρή ηλικία. Δεν είχα, όμως και την καλύτερη μητέρα. Εξακολουθώ και δεν έχω. Αν η παιδική μου ηλικία ήταν διαφορετική και είχα μεγαλώσει σωστά, ίσως να είχα επιλέξει άλλο δρόμο».
- Γενικά, όπως είπες πριν, το να επιλέξει κάποια γυναίκα να ασχοληθεί με αυτό το επάγγελμα θεωρείται taboo στην Ελλάδα. Εσύ, που κινείσαι στον χώρο, τι ακούς από τους έξω; Τι είναι αυτό που λένε περισσότερο για τις γυναίκες που εργάζονται σε αυτόν τον τομέα;
«Η αλήθεια είναι ότι οι αντιδράσεις από έξω είναι πολλές και συχνά αρνητικές. Οι αντιλήψεις που επικρατούν συνήθως είναι λάθος, λόγω της έλλειψης πληροφόρησης. Δεν γνωρίζουν πραγματικά τι συμβαίνει όταν είσαι σε αυτόν τον χώρο και πίσω από τις κλειστές πόρτες των δωματίων.
Πολλοί νομίζουν ότι εμείς ζούμε τέλεια ή ότι πρόκειται για κάτι για το οποίο έρχονται μόνο άτομα με συγκεκριμένη ηλικία. Δηλαδή οι πιο ηλικιωμένοι. Η πραγματικότητα είναι ότι έρχονται άτομα από όλες τις ηλικίες και από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Για παράδειγμα, υπάρχουν ζευγάρια όπου η γυναίκα στέλνει τον άνδρα της για να σώσει τον γάμο της.
Υπάρχουν ακόμα και περιπτώσεις ζευγαριών που επικοινωνούν με κάποιον τέτοιο τρόπο και συντονίζονται για μία φορά το μήνα. Είναι σημαντικό να καταλάβουν ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα στερεότυπα που έχουν. Οι αντιδράσεις από τους έξω είναι συχνά επικριτικές και αβάσιμες».
- Πιστεύεις ότι τα δικαιώματα των γυναικών στο συγκεκριμένο επαγγελματικό πεδίο υποστηρίζονται σωστά στην Ελλάδα;
«Όχι, δεν υποστηρίζονται σωστά τα δικαιώματά μας στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν ουσιαστικές υποστηρικτικές δομές».
- Δεν σας εκπροσωπεί η κύρια Κανελλοπούλου;
«Εγώ προσωπικά δεν την έχω συναντήσει ποτέ ούτε ξέρω κάποιον άλλον που να την έχει δει. Αν αυτή είναι η εκπροσώπηση, τότε κάτι δεν πάει καλά. Παρά το γεγονός ότι εγώ και πολλοί άλλοι από τον χώρο γνωρίζουμε αρκετά καλά την κατάσταση, η πρόεδρος αυτή δεν έχει καμία πραγματική σύνδεση με τα άτομα του κλάδου.
Για παράδειγμα έχω γυρίσει σχεδόν όλα τα μέρη της Αττικής, της επαρχίας και της Θεσσαλονίκης, και παρόλο που δεν ήμουν στον χώρο των στούντιο, έχω καλές γνώσεις και άποψη για το τι συμβαίνει. Όμως, ποτέ δεν είδα την Έλλη Κανελλοπούλου.
Δεν την έχω συναντήσει ποτέ, και αυτό δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα για το τι εκπροσωπεί αυτή η θέση και πώς είναι δυνατόν κάποιος να μας εκπροσωπεί χωρίς να έχει καμία επαφή με τον κόσμο του χώρου μας».
- Διάβασα πρόσφατα μία συνέντευξη που είχε κάνει η κυρία Κανελλοπούλου. Είπε ότι μόλις το 10% των κοριτσιών βγάζει χρήματα από αυτό το επάγγελμα, ενώ το 90% δεν καταφέρνει να αποκομίσει οικονομικό όφελος. Ισχύει αυτό;
«Ναι, αυτή είναι η αλήθεια. Το ποσοστό είναι πράγματι πολύ μικρό. Όμως ξαναλέω. Πού το γνωρίζει; Έχει μιλήσει; Έχει ενδιαφερθεί; Εγώ με όσες κοπέλες μιλάω και ειναι και πολλές στον χώρο, δεν την έχουν δει ποτέ. Πάντως τα πάντα σχετίζονται με την άδεια άσκησης επαγγέλματος. Για να μπορέσει κάποια να εργαστεί νόμιμα, χρειάζεται να εκδώσει αυτή την άδεια, αλλά η διαδικασία είναι εξαιρετικά δύσκολη και χρονοβόρα».
- Τι ακριβώς περιλαμβάνει αυτή η διαδικασία;
«Είναι πολύ απαιτητική. Για την έκδοση της άδειας χρειάζονται εξετάσεις που προέρχονται αποκλειστικά από δημόσιο νοσοκομείο. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να κάνεις όλες τις εξετάσεις σε κάποια ιδιωτική κλινική. Πρέπει να προσκομίσεις πολλές βεβαιώσεις: από ψυχολόγο, τοξικολογικές εξετάσεις, εξετάσεις για λοιμώδη νοσήματα, ακόμα και αφροδίσια νοσήματα. Η γραφειοκρατία είναι τεράστια. Αν μία κοπέλα δεν έχει χαρτιά παραμονής, είναι αδύνατον να εργαστεί νόμιμα».
- Αν είχες εσύ αυτήν τη θέση, τι θα έκανες;
«Αν ήμουν πρόεδρος ή σε θέση εξουσίας, θα φρόντιζα να αλλάξουν κάποια πράγματα. Πρέπει να γίνουν πιο εφικτές οι διαδικασίες και να θεσπιστούν μέτρα που να διευκολύνουν τη νόμιμη εργασία. Υπάρχουν περιορισμοί που δυσκολεύουν τη λειτουργία των μαγαζιών.
Για παράδειγμα, πρέπει να βρίσκονται σε συγκεκριμένη απόσταση από σχολεία, εκκλησίες ή κατοικίες. Ακόμα και αν ισχύουν αυτές οι προϋποθέσεις δεν δίνουν άδεια. Είναι άδικο. Πρέπει κάποιος να το κοιτάξει σοβαρά αυτό».
- Θεωρείς ότι υπάρχει παραπληροφόρηση για το συγκεκριμένο επάγγελμα;
«Φυσικά και υπάρχει. Τα τελευταία χρόνια ακούγονται διάφορα για κοπέλες που εργάζονται με το ζόρι ή υπό κακοποίηση. Η αλήθεια είναι πως καμία κοπέλα δεν δουλεύει αναγκασμένη σε αυτά τα μαγαζιά. Αν κάποια δέχεται πίεση, αυτό μπορεί να συμβαίνει από τον σύντροφό της στο σπίτι, όχι από τον εργοδότη της. Στα μαγαζιά πλέον κανείς δεν κρατάει κοπέλες με τη βία. Ο εργοδότης είναι αυτό που ζημιώνεται, όχι οι κοπέλες».
- Γιατί δημιουργείται αυτή η εικόνα;
«Συχνά ακούγονται καταγγελίες από κοπέλες που έρχονται και φεύγουν όποτε θέλουν, χωρίς να τηρούν βασικούς κανόνες του επαγγέλματος. Υπήρξαν και περιπτώσεις που κοπέλες ισχυρίζονται ότι είναι θύματα, ενώ στην πραγματικότητα συνεχίζουν να εργάζονται κανονικά. Η κατάσταση έχει ξεφύγει και χρειάζεται μεγαλύτερη οργάνωση».
- Επανέρχομαι και σε ρωτάω, τι θα έκανες για τη βελτίωση της κατάστασης;
«Πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία και να τεθούν ξεκάθαροι κανόνες. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη κατανόηση για το τι συμβαίνει πραγματικά. Σε πολλές χώρες του εξωτερικού, οι κοπέλες εργάζονται νόμιμα, με ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη και συντάξιμα δικαιώματα.
Εδώ, αντί να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, κυνηγάμε λάθος ανθρώπους. Οι πραγματικοί εγκληματίες, όπως βιαστές και παιδόφιλοι, κυκλοφορούν ελεύθεροι, ενώ ασκείται υπερβολική πίεση σε αυτόν τον χώρο.
Προσωπικά Θα ξεκινούσα με την επικοινωνία. Όπως ένας δήμαρχος κατεβαίνει στις πλατείες για να μιλήσει με τον κόσμο, έτσι και οι αρμόδιοι πρέπει να έχουν εικόνα της κατάστασης.
Να μιλήσουν με τις κοπέλες, να δουν τι πραγματικά συμβαίνει και να κατανοήσουν ότι δεν υπάρχουν γυναίκες που εργάζονται με το ζόρι στα μαγαζιά. Η κακοποίηση δεν υπάρχει στον χώρο εργασίας, υπάρχει αλλού, και εκεί πρέπει να εστιάσουμε».
- Οπότε; Τι πρέπει να γίνει για τον κόσμο ο οποίος δεν γνωρίζει ώστε να κατανοήσει τα του επαγγέλματός σας;
«Πρέπει να δίνεται περισσότερος χώρος ώστε να ακουγόμαστε. Φυσικά, δεν είναι εφικτό να μιλήσουν όλες οι εργαζόμενες, και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό. Υπάρχουν κοπέλες που, για δικούς τους λόγους, επιλέγουν να μην εμφανίζονται δημόσια.
Ωστόσο, πάντα θα υπάρχει κάποια ή κάποιος, ακόμα και ανώνυμα, που θα μπορέσει να μιλήσει για να ξεκαθαρίσει τις παρεξηγήσεις και να σπάσει τα ταμπού που περιβάλλουν το επάγγελμα. Είναι σημαντικό να ακουστεί η αλήθεια και να αναδειχθεί ο επαγγελματικός χαρακτήρας αυτής της δουλειάς».
- Έχοντας βιώσει τόσες πολλές καταστάσεις όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούσες γράψεις και βιβλίο, ε;
«Ναι, άνετα! Δεν σου κρύβω ότι το ετοιμάζω! Όμως θέλω να διευκρινίσω πως δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ ονόματα ή προσωπικά στοιχεία. Οι ιστορίες, βέβαια, θα ήταν αληθινές. Έχω δει τα πάντα, από το πιο αστείο έως το πιο τρομακτικό».
- Δηλαδή; Τι ήταν το πιο τρελό που σου έχει ζητηθεί από πελάτη;
«Μου έχει τύχει να μου ζητήσουν κάτι τόσο ακραίο που αναγκάστηκα να πω “όχι”. Θυμάμαι έναν πελάτη που επέμενε να τον πνίγω! Στην κυριολεξία! Να τον πνίγω μέχρι να αλλάξει χρώμα. Ε, σηκώθηκα και έφυγα.
Ήταν τρομακτικό! Μάλιστα με κατηγόρησε ότι ήμουν αντιεπαγγελματίας επειδή δεν του ικανοποίησα αυτή την επιθυμία. Ένας άλλος ήθελε να κάνει τη γατούλα και να του έχω λουρί. Ασε, πολλά σκηνικά αλλά αν στα πω τώρα όλα δεν μου μείνει και τίποτα για το βιβλίο»!
- Έχεις βιώσει επιθετικές συμπεριφορές κατά τη διάρκεια της δουλειάς;
«Ναι, ειδικά παλαιότερα, υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις. Πλέον, όμως, αυτές οι συμπεριφορές έχουν μειωθεί. Τα περισσότερα μαγαζιά διαθέτουν κάμερες στις εισόδους και τους κοινόχρηστους χώρους για την ασφάλεια όλων.
Αυτό λειτουργεί αποτρεπτικά για τέτοιες καταστάσεις. Να διευκρινίσω, ωστόσο, ότι κάμερες στα δωμάτια δεν υπήρξαν ποτέ και δεν πρόκειται να υπάρξουν.
- Πώς διαχειρίζεστε γενικά την πιθανότητα να σας επισκεφθεί κάποιος γνωστός ή συγγενής;
«Ένας από τους λόγους που υπάρχουν κάμερες στις εισόδους. Θέλουμε να προστατεύσουμε την ιδιωτικότητά μας. Μπορεί να εμφανιστεί κάποιος γνωστός ή ακόμα και πρώην σύντροφος, με σκοπό να δημιουργήσει πρόβλημα. Οι κάμερες μας προσφέρουν την απαραίτητη προστασία σε τέτοιες περιπτώσεις».
- Έρχονται πελάτες από γνωστούς χώρους, όπως καλλιτεχνικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς ή αθλητικούς;
«Ας μην να απαντήσω σε αυτό. Ας παραμείνει κρυφό. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι οι πελάτες μας ζητούν και επιθυμούν διακριτικότητα, και εμείς το σεβόμαστε απόλυτα. Είναι αμοιβαίο: Κι εγώ για παράδειγμα δεν θέλω να με χαιρετήσουν στο δρόμο, αν συναντηθούμε.
Υπάρχει ότι ζούμε διπλή ζωή. Αυτή είναι μια μεγάλη παρεξήγηση. Εμείς έχουμε ωράριο, όπως κάθε επαγγελματίας. Όταν σχολάμε, επιστρέφουμε στις προσωπικές μας ζωές. Δεν είμαστε που....ες, 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα. Εμείς κάνουμε τη δουλειά μας επαγγελματικά και ξεχωρίζουμε τον προσωπικό από τον επαγγελματικό μας χώρο. Οι που....ες είναι αλλού».
- Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις σχέση με άνθρωπο εκτός του χώρου;
«Πολύ δύσκολο. Μόνο αν είναι κάποιος του χώρου μπορεί να καταλάβει την φύση του επαγγέλματος. Ότι είναι μόνο επάγγελμα και τίποτε άλλο. Παρόλα αυτά μπορεί να είναι στον χώρο και πάλι να μην το καταλαβαίνει. Η πιο δύσκολη εμπειρία μου ήταν με κάποιον που ανήκε στο επαγγελματικό περιβάλλον, αλλά ήταν τοξικός.
Πολλή ανασφάλεια και κόμπλεξ. Αν και γνώριζε τη φύση της δουλειάς μου, είχε τεράστια ανασφάλεια και δεν μπορούσε να το αποδεχτεί. Αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα».
- Ήταν αυτός ο λόγος που αποφάσισες να αποστασιοποιηθείς από τον χώρο για κάποιο διάστημα;
«Ναι, αυτός ήταν ο λόγος. Είχα σταματήσει τα πάντα, άλλαξα αριθμούς, διέγραψα τα πάντα, ο κόσμος με έχει ξεχάσει. Δεν με αναγνωρίζουν πια όλοι, και αυτό είναι όμορφο».
- Το προτιμάς έτσι;
«Εννοείται! Η δουλειά είναι δουλειά. Είναι υπέροχο που δεν με ενοχλεί κανένας στα social media, στο διαδίκτυο, ή στις δύο η ώρα τη νύχτα που εγώ κοιμάμαι. Δεν έχω πλέον να αντιμετωπίσω άβολες καταστάσεις ή ανθρώπους που νομίζουν ότι μπορούν να έχουν απαιτήσεις χωρίς λόγο».
- Θεωρείς ότι το γεγονός ότι είσαι από τον χώρο σου δημιουργεί προκαταλήψεις; Σου δίνει την αίσθηση ότι κάποιοι σε προσεγγίζουν μόνο για το ερωτικό κομμάτι και δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να κάνουν σχέση σε κάποια γνωριμία;
«Δυστυχώς, πολλές φορές αυτό ισχύει. Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να σου λέει. θέλω να κάνω σχέση μαζί σου, αλλά στην πραγματικότητα σκέφτεται μόνο το ερωτικό. Και μπορώ να καταλάβω από τη πρώτη στιγμή τι σκέφτεται, δηλαδή εάν θέλει μόνο το ερωτικό ή αν σε αντιμετωπίζει και ως προσωπικότητα. Εξάλλου για εμένα δεν είναι καθόλου εύκολο γιατί έχω και ένα παιδί. Και αυτή είναι η προτεραιότητά μου».
- Οπότε γνωρίζεις από τη πρώτη φορά που θα έρθει και θα σου μιλήσει κάποιος.
«Φυσικά! Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα ή χάρισα αν θέλεις όλα αυτά τα χρόνια. Εμείς οι κοπέλες που κάνουμε αυτό το επάγγελμα, φτάνει μόνο μια κίνηση ή ένα βλέμμα για να καταλάβουμε τις προθέσεις τους. Μέχρι και τις προτιμήσεις τους στο κρεβάτι. Και δεν έχω πέσει ποτέ έξω...».
- Επίσης έχει τύχει να μην θέλεις να συνευρεθείς με κάποιον πελάτη;
«Ναι, τυχαίνει. Ένας ακόμα μύθος που επικρατεί. Κανένας και το τονίζω αυτό, κανένας δεν αναγκάζει καμία κοπέλα να κάνει αυτήν την δουλειά ή με ποιον πελάτη να πάει. Πουθενά. Σε κανένα μαγαζί. Μεγάλο και πολυτελείας μέχρι τα πιο μικρά. Πουθενά δεν θα μπει η κοπέλα στο δωμάτιο με το ζόρι. Αν πει ότι δεν θέλει να τον εξυπηρετήσει, δεν πρόκειται να τον εξυπηρετήσει».
- Αν κάποιος σου έλεγε να τα παρατήσεις όλα; Να μην έχεις καμία επαφή με τον χώρο; Θα το έκανες;
«Αν έπρεπε; Μα το έχω κάνει ήδη δύο φορές. Δεν πρόκειται να το κάνω και τρίτη φορά. Βγήκε λίγο ξινό...».
- Παρόλα αυτά, έχεις ερωτευτεί φουλ, έτσι δεν είναι;
«Εννοείται. Όταν λέω πως αφήνω τα πάντα, το εννοώ. Αλλά μόνο όταν αξίζει. Δεν πρόκειται να το κάνω για τίποτα λιγότερο από αυτό που ήδη προσφέρω».
- Δηλαδή, δεν μπορείς να είσαι με κάποιον που έχει τα πάντα έτοιμα;
«Ακριβώς. Δεν γίνεται να είσαι με έναν άντρα που τα έχει όλα έτοιμα. Η γυναίκα είναι εκεί για να στηρίξει και να βοηθήσει τον άντρα να πολλαπλασιάσει ό,τι έχει. Όποια κοπέλα τα βρίσκει όλα έτοιμα, συνήθως δεν μένει για πολύ».
- Έχει τύχει ποτέ να γνωρίσεις κάποιον που να σου αρέσει, χωρίς όμως να ξέρει ποια είσαι ή τι δουλειά κάνεις;
«Ναι, έχει τύχει».
- Και; Του το είπες από την αρχή ή φοβήθηκες μήπως το πάρει στραβά;
«Δεν φοβήθηκα ποτέ. Απλώς περίμεναν τη σωστή στιγμή. Αν αξίζει, το λέω. Αυτό έγινε και πρόσφατα. Μάλιστα, γελούσαμε γιατί εκείνος δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είμαι εγώ. Επέμενε ότι δεν είμαι η... γνωστή Σάνι».
- Σου είπε δηλαδή ότι μοιάζετε;
«Ακριβώς. Του έδειξα κάποια συγκεκριμένα τατουάζ μου, και πάλι δεν το πίστευε. Ε, τι να πω; Έχει τα καλά του το ότι έχω εξαφανιστεί».
- Με κάποιον από τον χώρο σου θα έκανες πάλι σχέση;
«Όχι. Για τον απλούστατο λόγο ότι αύριο μπορεί να μου το "χτυπήσει" και να μου πει: "Μην ξεχνάς ποια ήσουν"».
- Και πώς θα αντιδρούσες;
«Θα του έλεγα: "Μην ξεχνάς κι εσύ πού πήγαινες και πλήρωνες." (γέλια) Αλλά, εντάξει, τέτοιες κουβέντες καλό είναι να αποφεύγονται».
- Μου είπες ότι είσαι και μαμά, έτσι;
«Ναι, έχω μια κόρη 6 ετών».
- Σε περιπτώσεις σαν τη δική σου, συνηθίζεται η ερώτηση, 'τι θα πεις στο παιδί σου για τη δουλειά σου'. Πώς αντιμετωπίζεις αυτού του είδους τις ερωτήσεις;
«Αυτή η καραμέλα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Ας το κρατήσουμε αυτό για αργότερα, αλλά είναι μια απάντηση σε όλους εκείνους που λένε ότι αυτά τα πράγματα θα σε ακολουθούν μια ζωή».
- Φαντάζομαι ωστόσο ότι μέλλον θα σε ανησυχεί, γιατί αύριο-μεθαύριο που θα μεγαλώσει θα μπαίνει στο διαδίκτυο και ενδεχομένως να πέσει πάνω σου...
«Φυσικά, με αγχώνει. Δεν μπορείς να είσαι πλήρως προετοιμασμένος, γιατί δεν ξέρεις πότε και πώς θα προκύψουν οι προκλήσεις. Δουλεύω στο μυαλό μου πώς θα την προετοιμάσω για αυτά τα ζητήματα, αλλά προσπαθώ να κρατάω χαμηλό προφίλ και να είμαι διακριτική. Σημασία έχει να χτίσω μια σχέση εμπιστοσύνης από τώρα, ώστε αργότερα να μπορώ να της μιλήσω ανοιχτά».
- Έχεις βρεθεί σε δύσκολη θέση;
«Ναι, με μια φίλη που έκανα παρέα για 15 χρόνια αλλά έκοψα την καλημέρα μαζί της. Ξέρεις η ζωή της είναι ποτό, ξενύχτι, τέτοια πράγματα. Ε, υπήρξαν στιγμές που μπροστά στο παιδί μου δεν μπορούσε να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Είναι ορισμένα θέματα που δεν συζητάς μπροστά σε ένα παιδί – ούτε για προσωπικές σχέσεις, ούτε για προβλήματα δουλειάς. Της το είπα πολλές φορές, αλλά δεν άλλαξε. Έτσι, αποφάσισα να βάλω ένα τέλος».
- Μιας και είπα «δύσκολη θέση» σου έχει τύχει κάποια στιγμή αμηχανίας όσον αφορά συναντήσεις με άλλους ανθρώπους οι οποίοι ενδεχομένως να σε γνώριζαν;
«Ναι, σ' ένα παιδικό πάρτι! Καθόμασταν στο σαλόνι και τα παιδιά έπαιζαν μέσα. Και ήταν απέναντί μου ένα ζευγάρι με το οποίο μιλούσαμε ώσπου κάποια στιγμή μου λένε: “Συγγνώμη, και άνευ παρεξήγησης, να ρωτήσουμε κάτι; Είστε η Σάνι που παίζει στις ταινίες;”
Και λέω “ναι, εγώ είμαι” και μου απαντάνε μετά “τις έχουμε δει όλες και πραγματικά μας έσωσες”. Ήταν μια ωραία και διαφορετική στιγμή ωστόσο τα taboo υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν».
- Ποια είναι η καθημερινότητά σου εκτός δουλειάς;
«Ό,τι κάνω, το κάνω με την κόρη μου. Βόλτες, θέατρο, περπάτημα, δραστηριότητες. Αγαπάμε την όπερα και τα μουσεία. Ναι, σταματάμε μπροστά σε αγάλματα για φωτογραφίες και ρωτάει πάντα την ιστορία τους. Μαζί της μαθαίνω κι εγώ ελληνική ιστορία!».
- Φαντάζομαι ζεις μόνη σου με την κόρη σου. Πόσο δύσκολο είναι να ανταποκρίνεσαι σε όλα αυτά;
«Είναι πολύ δύσκολο, αλλά τα καταφέρνω. Δεν μιλάμε μόνο για οικονομικά, αλλά και για τον χρόνο που πρέπει να αφιερώνω σε όλα.
- Έχεις κάποιον να σε βοηθάει;
«Όχι, τα κάνω όλα μόνη μου. Αλλά όταν βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει ευτυχισμένο, όλα αξίζουν τον κόπο. Βασικά έχει τη γιαγιά της αλλά δεν είναι η λύση για τα πάντα. Αυτό είναι κάτι που βλέπω συχνά. Πολλοί γονείς θεωρούν δεδομένο ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι υποχρεωμένοι να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Ωστόσο, αυτό δεν είναι σωστό. Η γιαγιά και ο παππούς έχουν έναν συγκεκριμένο ρόλο στη ζωή του παιδιού, αλλά αυτός δεν είναι να αντικαταστήσουν τους γονείς. Αν τους επιβαρύνουμε συνεχώς, χάνεται η ισορροπία».
- Θέλεις να έχεις τον πλήρη και απόλυτο έλεγχο του παιδιού σου...
«Ακριβώς. Πρέπει να είμαστε παρόντες στη ζωή του παιδιού μας. Καλό είναι να περνάει χρόνο και με τη γιαγιά της αλλά όχι με τρόπο που η γιαγιά να αναλαμβάνει ρόλο «νταντάς». τα υπόλοιπα, όπως η καθημερινότητα και οι δραστηριότητές της, είναι δική μου ευθύνη».
- Είναι δύσκολο;
«Ναι. Είναι. Όπως θα γνωρίζεις οι γονείς συχνά θέλουν να διευκολύνουν τη ζωή τους. Όμως, αν δεν είμαστε παρόντες, χάνουμε τη στενή επαφή με τα παιδιά μας. Αργότερα, όταν θα γίνουν έφηβοι, θα υπάρξουν συνέπειες. Αν ένα παιδί μεγαλώσει έχοντας συνεχώς διαφορετικά πρόσωπα να το φροντίζουν, μπορεί να μην αναπτύξει την εμπιστοσύνη και την επικοινωνία που χρειάζεται με τους γονείς του.
Εσύ πρέπει να τρέχεις για το παιδί σου και κανείς άλλος. Χάνεται η μπάλα αν το αφήνεις σε παππούδες, γιαγιάδες, νταντά προκειμένου να βγαίνεις έξω. Εγώ έχω να βγω δύο χρόνια, δεν με ενδιαφέρει αυτό το πράγμα».
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζεις ως γυναίκα στη σύγχρονη κοινωνία;
«Η αδικία. Πολλές γυναίκες, ειδικά όσες ανήκουν σε συγκεκριμένους κλάδους, είναι αδικημένες. Υπάρχει πίεση να ανταποκριθείς σε πρότυπα, ενώ η κοινωνία συχνά σε καταδικάζει άδικα».
- Σκέφτεσαι να κάνεις και άλλο παιδί;
«Ναι το σκέφτομαι. Η κόρη μου ζητάει εδώ και τρία χρόνια αδερφάκι, αλλά πρέπει να είμαι σίγουρη για το ποιος θα είναι ο πατέρας του παιδιού. Αν δεν είμαι βέβαιη, ίσως στραφώ στην υιοθεσία ή την αναδοχή, αν και η νομοθεσία δεν διευκολύνει ιδιαίτερα».
- Κλείνοντας και ενόψει και του νέου έτους, τι εύχεσαι για το μέλλον;
«Θα ήθελα να δούμε δικαιοσύνη στον κόσμο, ειδικά για θέματα όπως η κακοποίηση παιδιών. Οι βιαστές και οι παιδόφιλοι δεν αξίζουν κανένα έλεος. Υπάρχουν πολλές ιδέες για το πώς πρέπει να τιμωρούνται, αλλά δεν υπάρχει ποτέ αρκετή δικαιοσύνη. Ελπίζω να αλλάξει αυτό.
Υπάρχουν πολλά δωμάτια BDSM, οπότε πριν τους βάλουν φυλακή ας τους στείλουν πρώτα σ' εμάς. Να περάσουν βασανιστήρια για να πάρουν το μάθημά τους! Οι Αρχές πρέπει να συνεργαστούν μαζί μας. Να τους τιμωρούμε πρώτα εμείς όπως τους αξίζει. Να μην μπορούν να περπατήσουν μετά. Και θα τους πω εγώ μετά εάν τολμήσουν να ξανακοιτάξουν παιδάκια».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
