Γεννήθηκε στο Παλαιό Φάληρο. Εκεί μεγάλωσε, εκεί συνεχίζει να μένει. Δεν θέλει να φύγει από εκεί. Αν έφευγε από εκεί θα πήγαινε το πολύ μέχρι τα... Πετράλωνα. Δε θα ήθελε να φύγει από την Ελλάδα. Θα εγκατέλειπε το Παλαιό Φάληρο και την Ελλάδα μόνο για τη Νέα Υόρκη και το Μπρόντγουεϊ. Θα έκανε την καρδιά της πέτρα, δηλαδή, και θα πήγαινε.
Όταν ήταν μικρή, η Τζένη Διαγούπη, ήθελε να γίνει δασκάλα. Νηπιαγωγός. Όχι καθηγήτρια. Νηπιαγωγός. Για να είναι μαζί με τα μικρά παιδιά. Δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός. Στο σχολείο δε διάβαζε ποιήματα, ούτε έπαιζε σε θεατρικές παραστάσεις.
Τυχαία έγινε ηθοποιός. Μια συμμαθήτρια της στα αγγλικά ήταν στο πρώτο έτος μιας δραματικής σχολής στο κέντρο της Αθήνας, της είπε να πάει από τη σχολή προκειμένου να δει τι κάνουν. Και πήγε. Και είδε. Και το βράδυ γύρισε σπίτι της και, πλέον, είχε αποφασίσει να πάει και αυτή σε δραματική σχολή.
Ο μπαμπάς της ήταν μάγειρας και η μαμά της καθάριζε σπίτια και το δεύτερο χρόνο της είπαν πως δεν μπορούν, πλέον, να καλύψουν τις 34.000 δραχμές που κόστιζε η σχολή το μήνα. Ήταν ένα «τσακ» πριν σταματήσει. Ο διευθυντής της σχολής, ο ηθοποιός Νίκος Βασταρδής, πήρε τη μητέρα τηλέφωνο και της είπε πως είναι κρίμα να μη συνεχίσει τη σχολή. Και έτσι συνέχισε. Με μια υποτροφία, για τα επόμενα δυο χρόνια, από την ίδια τη σχολή.
Τζένη Διαγούπη: «Χρωστάω περισσότερα σε αυτούς που δε με βοήθησαν»
Το 1998 τελείωσε τη σχολή και προσπαθούσε να βρει την άκρη της. Παράλληλα, δούλευε σε ένα καφέ στα Εξάρχεια. Εκείνη την εποχή πήγε σε μια ακρόαση στη Λυρική. Η Κάρμεν Ρουγγέρη θα ανέβαζε τη «Σταχτοπούτα», την όπερα του Τζοακίνο Ροσσίνι για παιδιά. Θα έπαιρνε τέσσερις ηθοποιούς. Η μια από αυτούς ήταν, τελικά, η Τζένη Διαγούπη. Έτσι ξεκίνησαν όλα! Μετά την κέρδισε το θέατρο και η ζωή της άλλαξε για πάντα.
«Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που με βοήθησαν. Υπήρξαν και άλλοι που δεν με βοήθησαν».
- Σε ποιους χρωστάς περισσότερα;
«Σε αυτούς που δε με βοήθησαν. Προσπαθώ να γίνω πιο σκληρή και πιο απαιτητική. Μετά τα 40 το κατάφερα. Τώρα τα ζυγίζω διαφορετικά τα πράγματα».
Μετά βρέθηκε στο δρόμο της η τηλεόραση. Αλλά σε αυτά τα πράγματα για την Τζένη Διαγούπη δε χωράνε συναισθηματισμοί. Στην ερώτηση «θέατρο ή τηλεόραση» η απάντηση είναι σοκαριστικά κυνική:
«Όπου έχω δουλειά. Δεν έχω καμία προτίμηση. Όπου μου πούνε να πάω για μεροκάματο. Μεροκάματο κάνουμε, δεν είμαστε ιδεαλιστές, δεν κάνουμε το κέφι μας. Εγώ δεν κάνω το κέφι μου, κάνω μεροκάματο. Αν δεν κάνω αυτή τη δουλειά θα πρέπει να κάνω κάτι άλλο. Και έχω κάνει και άλλες δουλειές αυτά τα χρόνια, ενώ ήμουν μέσα στο χώρο. Σου δίνει πολλές λύπες αυτή η δουλειά. Αλλά η μια χαρά που θα σου δώσει, ξεπληρώνει όλες τις λύπες. Ακούγεται τετριμμένο αλλά δεν είναι. Πρέπει να επιβιώσουμε. Δε θέλω να ξαναβρεθώ στη θέση να μην έχω ένα μεροκάματο για να συντηρήσω τον εαυτό μου».
- Άρα να φανταστώ πως στην πανδημία τα πράγματα ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολα.
«Ναι. Ήταν δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Βέβαια εγώ ήμουν τυχερή γιατί στην πανδημία είχα τη δουλειά στην ΕΡΤ, το ''Χαιρέτα μου τον Πλάτανο''. Δουλεύαμε με δυο τεστ την ημέρα, με sms και με φόβο αλλά δουλεύαμε. Και εμάς που ήμασταν έξω μας βοήθησε αυτό να μη φάμε όλη την καραντίνα κλεισμένοι μέσα στο σπίτι».
- Άρα εσύ στην καραντίνα δεν έμεινες χωρίς δουλειά
«Όχι. Έμεινα χωρίς θέατρο αναγκαστικά γιατί τότε ήταν κλειστά αλλά δεν έμεινα χωρίς δουλειά γιατί είχα την τηλεόραση. Τουλάχιστον βγαίναμε έξω. Φαντάσου πως εκεί που κάναμε γυρίσματα, στην Κάντζα, στον παλιό Alpha, πριν το αεροδρόμιο, υπήρχε ένα ταχυφαγείο γνωστής αλυσίδας, στο οποίο πηγαίναμε να πάρουμε ένα καφέ, ένα σάντουιτς, ένα κρασί! Χαμός, σου λέω. Σαν να βγαίναμε έξοδο κανονική. Δίναμε εκεί ραντεβού. Λες και υπήρχε κάτι άλλο ανοιχτό... Μεγάλη χαρά. Μετά ήρθαν τα εμβόλια, κάποιοι ήθελαν να εμβολιαστούν, κάποιοι δεν ήθελαν. Μανούρα».
- Υπήρχε και σε εσάς η κόντρα εμβολιαστών – αντιεμβολιαστών;
«Ναι! Υπήρχε».
- Ήταν αντιεμβολιαστές από άποψη;
«Κάποιοι ναι. Κάποιοι λόγω θρησκείας, κάποιοι λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, αστρολογικών πεποιθήσεων, δορυφορικών πεποιθήσεων...».
- Αν είσαι Λέων ας πούμε δεν κάνεις εμβόλιο; Τέτοιου τύπου;
«Ναι ναι. Αυτά. Νεφελίμ και Ελοχίμ».
- Ζούσαν ανάμεσά σας, δηλαδή;
«Ναι. Όλη μέρα! Και έπρεπε να συμβιώσεις μαζί με αυτούς τους ανθρώπους. Όπως έγινε και σε πολλές οικογένειες. Μην κοροϊδευόμαστε. Τώρα γελάμε, αλλά τότε δεν ήταν αστείο. Δεν ήταν αστείο γιατί εγώ τη μάνα μου και τον πατέρα μου τους έβλεπα από τη βεράντα. Μετά άνοιξε λίγο. Μας έδωσαν και τα επιδόματα. Ήμασταν καλλιτέχνες, δεν ήμασταν καλλιτέχνες...».
- Τελικά, ήσασταν καλλιτέχνες; Καταλήξατε;
«Βρεθήκαμε γραμμένοι. Ηθοποιοί. Ηθοποιοί θεάτρου. Ηθοποιοί τηλεόρασης. Ηθοποιοί κωμικοί... Τραγικό. Έπρεπε να δηλώσεις τον ΚΑΔ που ήσουν. Τα καταφέραμε. Πήραμε τα επιδόματά μας».
- Αν δε δούλευες θα μπορούσες να ζεις με αυτό το επίδομα;
«Ναι βέβαια. Αν με συντηρούσαν οι γονείς μου, θα μπορούσα!».
- Τότε ήσουν στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών;
«Ναι ήμουν. Στην πρώτη καραντίνα είχαμε τις πρώτες εκλογές. Ήμουν στο Διοικητικό Συμβούλιο».
- Είχατε περιπτώσεις συναδέλφων σας που ήταν πραγματικά άσχημα την περίοδο της πανδημίας;
«Πάρα πολλές. Είχαμε δημιουργήσει μια ομάδα κρούσης και παίρναμε τηλέφωνα για να δούμε ποιος έχει πραγματική ανάγκη ώστε να στέλνουμε βοήθεια. Ο Σπύρος Μπιμπίλας έκανε πολλά, ώστε να βοηθηθούν πολλοί συνάδελφοι. Μέσα από το Ταμείο Αλληλοβοήθειας, αγοράζαμε πράγματα (κρέατα, όσπρια κλπ) και έρχονταν αυτοί που είχαν πραγματική ανάγκη και έπαιρναν πράγματα. Κάποιοι δεν είχαν να πάρουν γάλα στα παιδιά τους. Δεν ξέρω αν όλο αυτό ήταν σημαντικό. Ξέρω, όμως, πως αυτό ήταν ένα μήνυμα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους: "Δε σας έχουμε ξεχάσει!"».
- Το συνδικαλιστικό πως σου προέκυψε;
«Δεν είμαι συνδικαλίστρια».
- Ήσουν σε συνδικαλιστικό όργανο αλλά δεν ήσουν συνδικαλίστρια;
«Τι είναι συνδικαλισμός;».
- Δεν ξέρω. Εγώ κάνω τις ερωτήσεις.
«Δεν αισθάνομαι ότι ανήκω κάπου κομματικά».
Ναι αλλά ο συνδικαλισμός δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα κόμματα. Μπορείς να συνδικαλίζεσαι χωρίς να ανήκεις σε κάποιο κόμμα. Έχει να κάνει με την πολιτική, όμως.
«Πολιτικά έχω και άποψη και θέση. Δε θα μπορούσα ποτέ να είμαι, ας πούμε, με κάτι... κυβερνητικά... προς τα δεξιά, από το κέντρο και πίσω ναι! (γέλια). Τυχαία μπήκα στο ΣΕΗ. Ο Σπύρος Μπιμπίλας με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ''θα έρθεις; Έλα''. Και είπα και εγώ ας πάω. "Να σε βάλω στο ψηφοδέλτιο", μου είπε. Να με βάλεις, του είπα. Ε, και βγήκα! Δεν είχα ατζέντα. Δεν ακολουθούσα κομματικές γραμμές. Σκεφτόμουν μόνη μου τι μπορούσα να κάνω».
- Ήσουν αυτόνομη, δηλαδή;
«Ναι. Αυτόνομη. Είμαι της αυτονομίας γενικά. Εγώ είδα ότι πρέπει να κάνουμε κοινωνικό έργο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι συνδικαλισμός. Δεν μου αρέσουν οι συνδικαλιστές. Κάποιοι από αυτούς με ενοχλούν. Νομίζω πως οι περισσότεροι το κάνουν για να βολευτούν. Εγώ δεν ήθελα. Μου έκαναν προτάσεις για να μπω σε κόμματα αλλά αρνήθηκα».
- Σου έκαναν πρόταση για να κατέβεις σε εκλογές;
«Ναι! Και για δημοτικές εκλογές αλλά και για βουλευτικές. Υποψήφια βουλεύτρια στο νότιο τομέα της Αθήνας. Άσε!».
- Και γιατί αρνήθηκες; Επειδή δεν είσαι πολιτικός ή επειδή θεωρείς ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις;
«Επειδή είμαι ηθοποιός. Δεν είμαι πολιτικός. Δε θέλω να μπλέξω με αυτά. Αυτοί που μπλέκονται έχουν βοηθήσει πολύ. Ο Σπύρος Μπιμπίλας για παράδειγμα έχει μια τεράστια φωνή. Αλλά ο Σπύρος είναι ο Σπύρος. Είναι μια άλλη περίπτωση ανθρώπου. Να σου πω, όμως, αυτό που σκέφτομαι. Είχα μια πρόταση από το ΠΑΣΟΚ να μπω στη Γενική Γραμματεία Ισότητας του ΠΑΣΟΚ. Το σκέφτηκα πολύ αυτό. Και ακόμα το σκέφτομαι».
«Το #MeToo απέδωσε καρπούς αλλά δεν υποστηρίχθηκε»
Και κάπως έτσι η συζήτηση έφτασε στο #MeToo, στην εξέλιξη του οποίου η Τζένη Διαγούπη διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο. Διατηρώντας μια ακέραιη στάση, φρόντισε να δηλώσει από την αρχή και με τρόπο ξεκάθαρο πως πιστεύει το θύμα. Πιστεύει αυτόν που ανοίγει την καρδιά του, το μέσα του, για να βγάλει προς τα έξω μια ιστορία που τον πόνεσε και τον σημάδεψε.
«Το #MeToo είναι κοινωνικό φαινόμενο αλλά είναι και πολιτικό. Αν σκεφτούμε ότι ο ένας άνθρωπος (ο οποίος αυτή τη στιγμή περιμένει το εφετείο και έχει πάρει ήδη μια αναβολή) ήταν πολιτικό πρόσωπο. Ήταν διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο. Είχε πολιτική στήριξη. Αυτό φαντάζομαι».
- Εκεί, δε θα μπορούσες να βοηθήσεις εσύ αν ήσουν ένα πολιτικό πρόσωπο;
«Βοήθησα. Με τη φωνή μου, βγήκα μπροστά, εκτέθηκα, ρίσκαρα το επάγγελμά μου. Ήμασταν αυτοί που πήγαμε στο δικαστήριο».
- Έχασες δουλειές εξαιτίας του #MeToo, δηλαδή;
«Δεν το ξέρω αυτό. Για την τηλεόραση, όχι. Δεν έχασα. Για το θέατρο, όμως, έχω κάποιες αμφιβολίες».
- Δε σε ενόχλησαν ποτέ; Δε σου έστειλαν «μηνυματάκια»;
«Όχι ποτέ. Μόνο οι δημοσιογράφοι τρελαίνονται με αυτή την ιστορία γιατί είναι πολύ gossip όλο αυτό. Είμαστε εμείς και οι άλλοι, αυτό ιντριγκάρει. Είμαστε πιο δυνατοί εμείς, όμως».
- Εμπιστεύεσαι τη Δικαιοσύνη;
«Ναι, την εμπιστεύομαι. Θα δεχθώ όποια απόφαση. Αν αθωωθεί είναι απόφαση του δικαστηρίου. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Για εμένα δεν είναι αθώος. Δες πόσοι "αθώοι" είναι έξω. Τι να κάνω για αυτό; Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄ αυτό. Τα Τέμπη, η δολοφονία του Φύσσα, η δολοφονία της Τοπαλούδη (μπορεί τώρα να είναι μέσα αυτοί, αλλά σε λίγα χρόνια θα βγουν), στη 12χρονη στον Κολωνό, τόσοι παιδεραστές, άνθρωποι που πουλάνε ναρκωτικά, για τόσα άλλα που δεν τα έχουμε μάθει ποτέ. Είναι απόφαση της Δικαιοσύνης. Εγώ μπορώ να βοηθήσω την κατάσταση με βάση αυτά που αισθάνομαι. Το πάω παρακάτω για εμένα. Αισθάνομαι πως κάποιοι θα έπρεπε να είναι στη φυλακή. Δεν είναι. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο».
- Ναι, αλλά να σου πω κάτι... Εσύ τώρα μιλάς πολιτικά. Εκφέρεις πολιτικότατο λόγο.
«Τι εννοείς; Να γίνω βουλευτής; Όχι. Είναι έξω από εμένα όλο αυτό. Μου αρέσει η κοινωνική δράση. Προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ για να βοηθάω τους ανθρώπους αλλά έξω από τα κόμματα. Μακριά από αυτά. Τον Φεβρουάριο του 2022 μαζέψαμε πολλά πράγματα, από καρότσια και παρκοκρέβατα μέχρι τα... πάντα και τα πήγαμε στις φυλακές Κορυδαλλού. Δεν το έμαθε ποτέ κανείς αυτό. Πρώτη φορά το λέω τώρα σε εσένα. Αυτή η δράση μου αρέσει εμένα. Γιατί πρέπει να βάλω ταμπέλα σε όλο αυτό; Όχι. Το κάνω εγώ. Το κάνω μόνη μου, όσο μπορώ».
- Τελικά, το κίνημα του #MeToo απέδωσε καρπούς;
«Ναι, απέδωσε. Στο επίπεδο που μπορούσε. Έσπασε ένας μεγάλος κρίκος. Αλλά δεν είναι μόνο το θέατρο. Συμβαίνει και αλλού. Και στην τηλεόραση, στο τραγούδι, σε ένα δικηγορικό γραφείο, στους γιατρούς, στα κορίτσια που δουλεύουν στο σούπερ μάρκετ, στα μπαρ και στα καφέ. Απλά δεν υποστηρίχθηκε. Και δε μίλησαν και όλοι όσοι θα έπρεπε».
- Ξέρεις ανθρώπους που δε μίλησαν;
«Όλοι μας ξέρουμε ανθρώπους που δε μίλησαν. Δεν ξέρω γιατί δε μίλησαν. Δεν ήθελαν να θυμηθούν; Και εγώ δεν ξέρω πως είχα αντιδράσει αν μου είχε συμβεί».
- Δε σου έχει συμβεί...
«Όχι, δε μου έχει συμβεί. Ούτε σε επαγγελματικό, ούτε σε προσωπικό επίπεδο».
- Θεωρείς πως με όλον εκείνον τον κακό χαμό που είχε συμβεί, οι κακοποιητικές ή/και παραβιαστικές συμπεριφορές σταμάτησαν;
«Όχι!».
- Ούτε για λίγο;
«Ίσως, κάποιοι το σκέφτονται λίγο παραπάνω, πλέον».
- Να κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου; Πώς είσαι τόσο σίγουρη πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάνει όλα αυτά για τα οποία κατηγορούνται;
«Είμαι. Τους έχω ικανούς. Είχαν δώσει δείγματα».
- Είχες ακούσει για αυτούς από πριν;
«Ναι. Γι αυτό μου ήταν τόσο εύκολο να πιστέψω τα θύματα».
«Η κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα»
Κάτι παραπάνω από 20 χρόνια μετά το επικό «Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο», οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου, ξαναχτυπούν με την «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα». Η νέα κωμική σειρά του Alpha έρχεται να μας χαρίσει μοναδικές στιγμές γέλιου και να δώσει, επιτέλους απάντηση στο αν τελικά το «Τζέλα Δ»… είχε φουγάρα ή όχι.
Κάπου ανάμεσα σε αδίστακτους επιχειρηματίες, διαπλοκή, οικογενειακή αλλοτρίωση, επαγγελματίες δολοφόνους, εκβιασμούς, απαγωγές και μια βεντέτα η Τζένη Διαγούπη, είναι η ηγουμένη ενός μοναστηριού εντελώς διαφορετικού απ' όλα τα άλλα.
- Τι φάση; Ηγουμένη με ροζ; Έχει κάποιο συμβολισμό όλο αυτό;
«Όχι. Κανέναν. Έτσι ήθελαν ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης».
- Δε σας άρεσε το μαύρο;
«Ναι! Δεν πήγαινε το μαύρο. Στην Παναγία τη Συγχωρέτρα οι καλόγριες φοράνε ροζ. Είναι ένα μοναστήρι που βρίσκεται στην Άνω Παπαριά».
- Υπάρχει και Κάτω Παπαριά;
«Ναι αλλά στην Κάτω Παπαριά είναι η πλέμπα. Στην Άνω Παπαριά γίνεται χαμός».
- Και το μοναστήρι;
«Το μοναστήρι είναι μέσα σε όλα αυτά! Αυτό φοβάμαι και εγώ. Μη μας βγάλουν στα κανάλια (γέλια) και μας κυνηγήσει η Ιερά Σύνοδος και η Εκκλησία».
- Δε φοβάστε πως όλο αυτό το ροζ, ίσως προκαλέσει λίγο...
«Θα δούμε!».
- Δεν είχατε μέχρι τώρα κάποια «κρούση»;
«Όχι, όχι. Τίποτα. Είναι κωμωδία η σειρά».
- Δε φοβάστε;
«Όχι. Δε δείχνει να φοβάται κανείς. Άλλωστε εμείς στηλιτεύουμε και κοινωνικά και οικονομικά τον βίο των μοναχών και της εκκλησίας. Αλλά εμείς κάνουμε κωμωδία. Είναι στην κωμική σφαίρα όλα αυτά. Δε συμβαίνουν. Δε θα ήθελα να έχουμε θέματα. Θα ήθελα η σειρά να έχει και δεύτερη σεζόν».
- Υπάρχει όντως η προοπτική για δεύτερη σεζόν;
«Θα μας πουν. Δεν το γνωρίζω αυτό».
- Την πρώτη θα την ολοκληρώσετε;
«Ναι! Θα τη δείξει ο Alpha, πιστεύω (γέλια). Εμείς έχουμε ολοκληρώσει τα γυρίσματα».
- Θες να μας δώσει μια γεύση; Να ξέρουμε τι είναι αυτό που θα μας βρει. Να είμαστε προετοιμασμένοι.
«Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι έχω ένα πολύ δύσκολο παρελθόν πριν γίνω καλόγρια, έχω περάσει πολλά και έχω κάνει πολλά».
- Ναι, αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία. Φαντάζομαι πως αυτό κάνεις μέσα στο μοναστήρι. Ψάχνεις τη δεύτερη ευκαιρία.
«Όχι! Δεν το κάνω αυτό. Εμπλέκομαι πολύ με όλα όσα γίνονται. Εμπλέκομαι στο... σύστημα. Εγώ περιμένω αντιδράσεις. Οι άλλοι δεν το περιμένουν αλλά οκ. Εμείς κάνουμε τέχνη».
- Έχει όρια η τέχνη; Μπορείς να παίξεις με το θρησκευτικό συναίσθημα κάποιου;
«Μπορείς! Στην Ελλάδα έχουμε ένα θέμα με τη θρησκεία μας και το συναίσθημα αλλά ναι. Μπορείς. Εγώ πιστεύω. Είμαι πιστή. Πιστεύω στην Παναγία. Νηστεύω. Έχω ένα θέμα, όμως, με αυτούς που υπηρετούν την Εκκλησία. Ζούμε σε δύσκολες εποχές και θεωρώ πως θα μπορούσαν να έχουν κάνει περισσότερα από αυτά που έχουν κάνει για τον λαό. Όταν, όμως, τους το λες αυτό τρελαίνονται. Τώρα το αν θα υπάρξει αντίδραση θα το δούμε, σύντομα».
- Και τι θα γίνει, λοιπόν, σε αυτά τα χωριά;
«Δυο είναι τα χωριά αλλά στην Άνω Παπαριά θα γίνει ο χαμός. Συμβαίνουν διάφορα δεινά. Θα δούμε μια βεντέτα για την κλοπή μιας κατσίκας. Ουσιαστικά το σήριαλ είναι μια παρωδία των δραματικών σειρών της τηλεόρασης: ''Σασμός'', ''Ψίθυροι καρδιάς'', ''Το μαύρο ρόδο'', ''Αυτή η νύχτα μένει'', ''Άγριες Μέλισσες'', τα τούρκικα σήριαλ κλπ. Τα υπόλοιπα επί της μικρής οθόνης».
- Είσαι της Εκκλησίας, είσαι της θρησκείας ή και τα δυο; Είναι κόντρα ρόλος αυτός για εσένα;
«Δε μου αρέσει αυτό το "είσαι της Εκκλησίας"...».
- Να το θέσω διαφορετικά τότε: Με αυτά που θα δούμε, εσύ συμφωνείς;
«Με τα περισσότερα, ναι. Συμφωνώ (γέλια). Αυτό. Άντε και καλή μας επιτυχία».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
