Ο Γιάννης Κακλέας μπήκε στο στούντιο. Κάθισε στο σκαμπό με τον καφέ του, απαραιτήτως κοντά του, και αφού σατίρισε το όλο σετ απ του Normal Πίπολ και την ιδέα του να μονολογεί κανείς μπροστά σε μια κάμερα, αποδεικνύοντας την σκηνοθετική του ματιά σε όλο το κόνσεπτ “ζωή”, μίλησε για τη φάση της ζωής του που ένιωσε να την “ψωνίζει” και για την “καταθλιψούλα” που τον “ίσιωσε”.
Μίλησε για το αν νιώθει διανοούμενος και το κατά πόσο οι καλλιτέχνες φαντάζουν κάπως σαν τρομακτικοί εξωγήινοι στα μάτια των ανθρώπων που ξεμένουν από λεφτά στη μέση του μήνα.
Μίλησε επίσης για τη μανία της Αθήνας σήμερα με τα sold out, τους αρκετούς μα μετρημένους θεατρόφιλους αυτής της πόλης, τους καλούς και κακούς θεατές και για τον “Ράφτη Κυριών” του Φεντώ που σκηνοθετεί στο Θέατρο Γκλόρια.
Ο Γιάννης Κακλέας στο Normal Πίπολ
«Κάνω χάρες σε ανθρώπους που αγαπάνε κάποιο ρόλο ή κάποιο έργο και τους σκηνοθετώ, γιατί είναι ωραίο να εκπληρώνεις τις επιθυμίες των άλλων. Δεν κάνω χάρες όταν αυτό που μού προτείνεται δεν συμβαδίζει με τα γούστα μου και τις ιδέες μου.»
«Ναι, υπήρχε μια φάση της ζωής μου που την ψώνισα. Όταν έκανα μια πολύ μεγάλη παραγωγή, τη “Μάλα” με την Άννα Βίσση στο Παλλάς και πια νόμιζα ότι εντάξει… Βέβαια την πλήρωσα, γιατί έπαθα μια ωραία καταθλιψούλα μετά και ήρθα στα ίσα μου.»
«Όταν πέρασα την κατάθλιψη ένιωσα ότι θέλω να πεθάνω. Ότι θέλω δηλαδή να φύγω από αυτό που λέγεται “καθημερινότητά μου”, γιατί δεν ευχαριστιόμουν τίποτα, δηλαδή όλα ήταν αρκετά μαύρα. Σιγά σιγά, όμως, ήρθε ξανά το φως και την πρώτη φορά που κατάλαβα ότι είμαι καλά ήταν όταν ήμουν στο βεσπάκι μου κι άρχισα να τραγουδάω και λέω “ώπα, ξαναζούμε”. Κράτησε αυτό κανά δυο-τρία χρόνια και πάντα η κατάθλιψη σε περιμένει στη γωνία, αλλά ξέρουμε πια τι μπορεί να φταίει και ως εκ τούτου προσέχουμε.»
«Το sold out και η μεγάλη επιτυχία μπορεί να είναι και ένα είδος κατάρας. Το sold out δεν ξέρουμε πόσο αληθινό ή ψεύτικο είναι, αλλά είναι και μια μανία πως ό,τι και να κάνω θα πρέπει το θέατρο να είναι πάντα γεμάτο, θα πρέπει να με επευφημούν, να με χειροκροτούν, που αρχίζει να γίνεται αρρώστια πια αυτό. Εγώ θα αντικαθιστούσα τη λέξη επιτυχία με τη λέξη δημιουργία και το sold out με την αγάπη που μπορεί να έχουν οι θεατρόφιλοι στις σκηνοθεσίες μου και την ευγνωμοσύνη που έχω εγώ για αυτούς. Δεν υπάρχει λόγος να είναι γεμάτη η αίθουσα. Τι τρέλα είναι αυτή;»
«Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι που το θέατρο ξαναμπήκε στην πρώτη γραμμή της νυχτερινής εξόδου, γιατί δεν ήταν έτσι πριν τον κορωνοϊό. Μετά τον κορωνοϊό δημιουργήθηκε μια ανάγκη να επικοινωνήσουμε με ένα θέαμα ζωντανό, με ηθοποιούς, και όχι με κινηματογράφους ή μουσικά. Είμαστε θεατρόφιλοι, αλλά για να μη βγαίνουμε από την πραγματικότητα, από τα 4-5 εκατομμύρια [κατοίκους] που έχει η Αθήνα, οι θεατρόφιλοι δεν είναι πάνω από τους 250.000.»
«Παράξενοι είμαστε [οι καλλιτέχνες] για πολύ κόσμο. Και ήμασταν πιο πολύ παράξενοι από ό,τι είμαστε τώρα. Τώρα τα πράγματα έχουν έρθει λίγο κάπως πιο καθωσπρέπει. Στη δική μου τη φάση, στο ξεκίνημα, ήμασταν τελείως underground. Τώρα προσπαθούμε κι εμείς να γίνουμε νορμάλ, προσπαθούμε κι εμείς να είμαστε κανονικοί άνθρωποι, αλλά η ζωή δεν βοηθάει, γιατί ξέρετε εμείς ζούμε στα σκοτάδια, δεν ζούμε τη νύχτα, δεν είμαστε άνθρωποι της νύχτας, αλλά ζούμε σε δωμάτια με τεχνητό φως, έχουμε μια ανάγκη να εξομολογούμαστε πολλά πράγματα στην πρόβα, είμαστε ευάλωτοι, ανασφαλείς. Τρομακτικοί δεν νομίζω ότι είμαστε. Και θα ‘θελα να είμαστε αγαπητοί. Γιατί εκφράζουμε βαθιά συναισθήματα του κόσμου κι αυτό καμιά φορά είναι επώδυνο.»
«Η εποχή που ζούμε είναι μια ακόμα εποχή ανασφάλειας και δεν είναι η μόνη βέβαια, γιατί πρέπει να ξέρουμε ότι οι εποχές έρχονται και ξανάρχονται. Έχουμε ζήσει τέτοιες ανασφαλείς εποχές όπως στο σήμερα. Εκείνο που έχω την εντύπωση ότι ζούμε, γιατί αυτό είναι πάρα πολύ προσωπικό, πάρα πολύ υποκειμενικό και δεν μπορώ εγώ να εκφράσω την εποχή που ζούμε, είναι ότι υπάρχει πολύς φόβος για το μέλλον, υπάρχει μια έλλειψη δράσης γιατί φοβάσαι την αντίδραση της δράσης σου και γενικά λουφάζουμε λίγο. Λουφάζει ο κόσμος φαντάζομαι περιμένοντας να έρθει η ώρα για αυτό που πολλοί από εμάς ονειρευόμαστε: για μια μεγάλη αλλαγή, για μια μεγάλη ρήξη.»
«Δεν αγαπάω τον αυτοπροσδιορισμό του διανοούμενου, γιατί για εμένα δεν έχει απόλυτα θετικά χαρακτηριστικά. Με την έννοια ότι αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα από την αντίληψη του μυαλού μου, μέσα από τις σκέψεις μου, γιατί σαν άνθρωπος εγώ είμαι αρκετά ζωικός για να είμαι μόνο διανοούμενος. Το σώμα μου λειτουργεί, τα ένστικτά μου λειτουργούν πολύ έντονα. Δεν θα με έβαζα στη χορεία των διανοουμένων. Του σκεπτόμενου ναι, του δρώντα, ναι. Το θέμα είναι πώς εισπράττεις τα κύματα της πραγματικότητας. Δηλαδή πώς αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξή σου μέσα σε όλο τον κόσμο. Και εγώ την αντιλαμβάνομαι με έναν πιο ολικό τρόπο: σωματικό, πνευματικό, συναισθηματικό.»
«Ο καλός θεατής είναι ο θεατής που έρχεται στο θέατρο συνειδητά, αφήνοντας έξω πολύ βασικά θέματα που τον σκοτίζουν, που τον βασανίζουν. Ελεύθερος να δεχτεί τα vibes της θεατρικής παράστασης για να μπορέσει να επικοινωνήσει με τον ηθοποιό. Ο ηθοποιός αμέσως το αισθάνεται αυτό. Αισθάνεται αν ένας καλός θεατής υπάρχει στην αίθουσα. Τα μάτια του, ο τρόπος του, το χαμόγελό του.»
«Ο κακός θεατής είναι ο θεατής που τον έχει φέρει η γυναίκα του και έχει καταραστεί την ώρα και τη στιγμή που μπήκε στο θέατρο. Είναι αυτός που πιστεύει ότι τα ξέρει όλα και ως εκ τούτου δεν έχει να μάθει και τίποτε, και αυτός ο οποίος δεν ησυχάζει. Μια το κινητό του, μια τους γύρω του, μια τι ώρα είναι αυτή, μια το ρολόι. Δεν θα έλεγα ότι είναι κακός θεατής, είναι ανυπόφορος.»
«Εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε μια έμφυτη περιέργεια και ανακατευόμαστε με όλα και η τεχνητή νοημοσύνη τώρα είναι το καινούργιο σπορ στις παρέες μας, στις κουβέντες μας, στον τρόπο που ρωτάμε ή φαντασιωνόμαστε ότι θα γράψει ένα σενάριο, θα γράψει ένα θεατρικό έργο, εκπαιδεύουμε την τεχνητή νοημοσύνη. Αυτά τα ακούω, δεν έχω μπει στο παιχνίδι αυτό, γιατί δεν με αφορά. Δεν είναι κάτι το οποίο με ελκύει ιδιαίτερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και για την ώρα το αντιμετωπίζουμε με μια περιέργεια. Γιατί όντως είναι κάτι καινούργιο και κάτι που μπορεί να αλλάξει πολύ τον τρόπο που υπάρχουμε.»
«Δεν με τρομάζει [η τεχνητή νοημοσύνη]. Τίποτα δεν με τρομάζει, γιατί αναγκαστικά είμαι της άποψης ότι η τεχνολογία είναι μέρος της ζωής μας, όπως πάντα ήτανε, και δεν θα πέσω τώρα στην παγίδα να με τρομάξει μια καινούργια ανακάλυψη τεχνολογική, γιατί θα νιώσω σαν άνθρωπος που τον τρόμαζαν τα τρένα όταν περνούσαν και δεν θα ήθελα να είμαι αυτής της κατηγορίας.»
«Φέτος στο Θέατρο Γκλόρια ανεβάζω τον Ράφτη Κυριών του Φεντώ. Είναι μια πρόσκληση για γέλιο. Είναι κωμωδία. Νομίζω ότι είναι δώρο η κωμωδία για τον κόσμο και αυτή ήταν και η λογική που ήθελα να το σκηνοθετήσω. Ένα έργο που έχει να κάνει με τις προσωπικές μας ζωές, με τις ερωτικές μας ζωές, με τα ένστικτά μας, μέσα από μια σατιρική ματιά, ενός μάστορα του θεάτρου, που σατιρίζει την υποκρισία μιας καθωσπρέπει κοινωνίας και ταυτόχρονα δεν φοβάται να σαρκάσει τους ίδιους μας τους εαυτούς και να γελάσουμε με τη σοβαροφάνειά μας. Είναι ένα έργο ελκυστικό και πιστεύω πολύ διασκεδαστικό.»
Ακολουθήστε το Reader στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις και τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
