«Έμαθα ότι είμαι θετική από τα κανάλια, ωστόσο μέχρι να μου το πει ο γιατρός δεν πίστευα ότι είμαι εγώ, νόμιζα ότι πρόκειται για λάθος», θυμάται η Δήμητρα Βουλγαρίδου, μιλώντας στο Reader για τη μέρα που διαγνώστηκε θετική στον κορονοϊό.
Σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια επιβεβαιώθηκε στη χώρα μας το πρώτο κρούσμα κορονοϊού. Η κυρία Βουλγαρίδου ήταν η «ασθενής μηδέν». Η ίδια θυμάται τις στιγμές φόβου αλλά και αγωνίας που έζησε τόσο εκείνη όσο και ο γιος της, την περίοδο που κανείς δεν ήξερε πόσο επικίνδυνος ήταν ο ιός. «Ένιωθα σαν μελλοθάνατη, κανείς δεν ήξερε τι θα γίνει», μού λέει.
Πέντε χρόνια μετά, όλοι μιλάμε για την εποχή πριν και μετά τον κορονοϊό. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την περιπέτεια, μου άλλαξε όλο τον τρόπο σκέψης και το αντιληπτικό μου πεδίο, ενώ συνειδητοποίησα πόση δύναμη έχω ως μητέρα», λέει η κυρία Βουλγαρίδου.
Θα μου περιγράψεις ακριβώς το πώς διαγνώστηκες θετική;
Εκείνες τις μέρες βρισκόμουν σε επαγγελματικό ταξίδι στην Ιταλία. Εκεί τότε είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν ειδήσεις σχετικά με έναν ιό που είχε έρθει από την Κίνα.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, δεν υπήρχε κάποια ενημέρωση. Πήγαμε όλοι σπίτια μας. Είδα στις ειδήσεις όλα όσα έλεγαν ότι γίνονται στο Μπέργκαμο και στο Μιλάνο. Ωστόσο κατά την παραμονή μου στην Ιταλία δεν αντιλήφθηκα κάτι, ό,τι εκδηλώσεις ήταν προγραμματισμένες, έγιναν κανονικά, όλα λειτουργούσαν κανονικά.
Δύο μέρες αφότου έφτασα στη Θεσσαλονίκη, ανέβασα δέκατα και επειδή το συνδύασα με τα συμπτώματα του κορονοϊού, πήρα τηλέφωνο στην ιδιωτική μου ασφάλεια για να μου πουν πώς να κινηθώ. Εκείνο με παρέπεμψαν στο ΑΧΕΠΑ που ήταν τότε το νοσοκομείο αναφοράς.
Πήγα μόνη μου στο ΑΧΕΠΑ, ο σύζυγός μου ήταν με τον γιο μας στο σπίτι. Εκεί ο γιατρός μου είπε ότι υπάρχει μια διαδικασία, έπρεπε να ακολουθήσουμε ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο επειδή ερχόμουν από χώρα που ήταν σε κόκκινη ζώνη. Μου έκαναν μοριακό τεστ, επειδή όμως ήταν απόγευμα και το μικροβιολογικό εργαστήριο ήταν κλειστό, έπρεπε να περιμένουμε την επόμενη μέρα το πρωί για να βγουν τα αποτέλεσμα.
Με έβαλαν στο θάλαμο αρνητικής πίεσης και περίμενα την επόμενη μέρα το πρωί να μου ανακοινώσουν τα αποτελέσματα.
Πώς σου ανακοινώθηκε ότι είσαι το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα στην Ελλάδα;
Έμαθα τα αποτελέσματα από τα κανάλια και το διαδίκτυο. Όλοι έλεγαν ότι μια 38χρονη στη Θεσσαλονίκη βρέθηκε θετική. Όλη η περιγραφή ήταν σαν να ακούω τον εαυτό μου.
Είχα τηλεφωνήσει στο γιατρό δύο φορές και μου είπε ότι θα έρθει στο δωμάτιο να τα πούμε. Μέχρι να μπει έλεγα ότι αποκλείεται να είμαι εγώ και πρόκειται για λάθος. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Ήρθε ο γιατρός το μεσημέρι και μου ανακοίνωσε ότι ήμουν το πρώτο επιβαβαιωμένο κρούσμα στην Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν τα μάτια του γιατρού και το άγνωστο. Ό,τι κι αν ρωτούσα υπήρχε μια αβεβαιότητα. Κανείς δεν γνώριζε την εξέλιξη του ιού.
Πώς ένιωσες; Ποια σε συναισθήματα σε κυρίευσαν; Φοβήθηκες;
Το πρώτο που με κυρίευσε ήταν ο φόβος, υπήρχε αυτό το άγνωστο. Οπότε ένιωθα και εγώ σαν μία μελλοθάνατη. Κανείς δεν ήξερε τι θα γίνει.
Νόσησες ωστόσο με ήπια συμπτώματα.
Ναι και σε σχέση με αυτά που ακολούθησαν αργότερα στα νοσοκομεία, εμένα τα συμπτώματα μου ηταν πάρα πολύ ήπια. Είχα δέκατα και πονοκέφαλο που δεν κράτησαν πολλές μέρες. Λόγω των ψυχοσωματικών όμως με πιάσανε μετά όλα τα υπόλοιπα. Είχα πάθει τα πάντα χωρίς να έχω τίποτα.
Μαζί με σένα νοσηλεύτηκε και ο εννιάχρονος τότε γιος σου.
Ήμουν 18 μέρες στο νοσοκομείο. Μαζί με μένα νοσηλεύτηκε μία μέρα αργότερα και ο γιος μου, γιατί τότε εξετάστηκαν 72 επαφές μου εκ των οποίων ο μόνος θετικός ήταν ο μικρός. Ήταν μαζι μου στο δωμάτιο και μετά κάναμε άλλες τόσες μέρες καραντίνα στο σπίτι οι δυο μας.
Εκείνος τι συμπτώματα είχε;
Ο μικρός είχε πολύ ήπια συμπτωματολογία, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να προσπαθήσω να πείσω ένα παιδί που στην ουσία δεν είχε τίποιτα να είναι σε ένα δωμάτιο κλεισμένο. Κάθε μέρα το μόνο που περιμέναμε ήταν αυτά τα λίγα λεπτά που θα έμπαιναν οι γιατροί να μας εξετάσουν.
Φοβήθηκε;
Τρόμαξε. Του εξήγησα ότι είμαστε εκεί κυρίως για μένα και όχι για αυτόν. Ήταν δύσκολο και για μένα να το διαχειριστώ. Το χειρότερο όμως ήταν αυτό πιυ ακολούθησε βγαίνοντας από το νοσοκομείο. Εκεί καταλάβαμε τι είχε γίνει. Ακολούθησαν δύσκολα πράγματα. Ευτυχώς για εμάς που έγινε το lockdown και έκλεισαν τα σχολεία.
Εκείνη την περίοδο ο κόσμος φοβόταν πολύ και είχε περίεργες αντιδράσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έως και ρατσιστικές απέναντι σε όποιον νοσούσε. Βίωσες κοινωνικό στιγματισμό ως η πρώτη ασθενής;
Υπήρχε ξεκάθαρα κοινωνικός ρατσισμός. Το λέω πολύ συνειδητοποιημένα πλέον. Όσο κι αν προσπαθούσα να δικαιολογήσω καταστάσεις, γιατί καταλάβαινα ότι ο κόσμος φοβάται, ήταν πολύ έντονο. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα συμπεριφερόντουσαν έτσι οι άνθρωποι.
Θυμάσαι να μου πεις κάποιο περιστατικό που να σε έφερε σε δύσκολη θέση;
Ένα από τα περιστατικά που δεν θα ξεχάσω ήταν που βγήκα από το σπίτι μου μετά από ενάμιση μήνα να πάω στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου και παρά το ότι βγήκα έξω με μάσκα, ξαφνικά ο διάδρομος του σούπερ μάρκετ άδειασε. Με έβέπαν και πήγαιναν πιο πέρα. Ήταν από τα χειρότερα που έχω νιώσει.
Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω πως ένιωθαν παλιότερα άνθρωποι που είχαν διάφορες ασθένειεςκαθώς και γιατί το έκρυβαν. Ωστόσο, υπήρχαν άνθρωποι που με στήριξαν με ένα μήνυμα ή μια κάρτα, ενώ δεν με ήξεραν και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη.
Διέρρευσαν τα στοιχεία σου και έτσι έμαθαν όλοι ποια είσαι. Έμαθες πώς έγινε αυτή διαρροή;
Δεν γνωρίζω και δεν μπήκα στη διαδικασία να ψάξω γιατί θα ερχόταν κι άλλη απογοήτευση.
Ήταν άσχημο γιατί δεν τηρήθηκε το ιατρικό απόρρητο. Ήταν άσχημο γιατί συνδυαζόταν με το γιό μου. Αν ήμουν μόνο εγώ ίσως να μη με ένοιαζε τόσο. Όμως προσπαθούσα να προστατεύσω το παιδί. Δεν έπρεπε να συμβεί.
Σε παλαιότερη συνέντευξή σου έχεις πει ότι ένα παιδάκι έκανε την εξής ερώτηση στο γιό σου στο σχολείο «Εσύ νόσησες από κορονοϊό και δεν πέθανες;».
Είχαν ειπωθεί πολλά, τα παιδιά δεν φιλτράρουν. Συνέβαιναν πράγματα που έλεγες δεν είναι δυνατόν. Γινόταν το ένα μετά το άλλο.
Πέρασαν πέντε χρόνια, τι γεύση σου άφησε αυτή η περιπέτεια; Πώς τη «βλέπεις» κοιτώντας πίσω στο χρόνο;
Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο διάστημα πέρασα πάρα πολύ δύσκολα και δεν ξέρω τι θα έκανα αν δε ζητούσα τη βοήθεια των ειδικών. Πήγα σε ψυχολόγο για να με βοηθήσει να διαχειριστώ τη συνανναστροφή μου με τους άλλους, αλλά και το πως ένιωθε ο γιος μου. Δεν ήθελε να πάει στο σχολείο. Σκεφτόμουν αν έπρεπε να τον αλλάξω σχολείο.
Πέντε χρόνια μετά το έχω αφήσει πίσω, αλλά έχει γραφτεί ανεξίτηλα στο μυαλό και στην καρδιά μου. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Μου άλλαξε όλο τον τρόπο σκέψης και το αντιληπτικό μου πεδίο σε σχέση με τις ανθρώπινες σχέσεις, με το πως είναι η κοινωνία, τη δύναμη που έχουμε ως άνθρωποι να ξεπερνάμε πολλά πράγματα και ότι καμιά φορά θεωρούμε την υγεία μας δεδομένη.
Συνειδητοποίησα επίσης και τη δύναμη που έχω ως μητέρα, δεν το είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα. Έχουμε μεγάλη δύναμη απέναντι στα παιδιά μας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
