Και στο τέλος κερδίζει ο Μπέος. Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις έχουμε μία τάση να στρέφουμε το ενδιαφέρον μας προς διάφορες πολύ συγκεκριμένες περιοχές περιμένοντας τις τοπικές κοινωνίες (τουλάχιστον αυτές) να εκδικηθούν για όλους μας. Πρώτα ήταν η Εύβοια, μετά ήταν οι Σέρρες, τώρα ήταν η Θεσσαλία και δη ο Βόλος.
Θεωρούμε ότι όλες αυτές οι περιοχές-εκλογικές ζώνες θα γίνουν ατάκα και επί τόπου «εθνικές εξαιρέσεις», η χώρα των Γαλατών σε μία ολόκληρη Ευρώπη που βουλιάζει. Μπορεί παντού οι Μπέοι να είναι trend αλλά εσείς Βολιώτες, εσείς που πνιγήκατε στη λάσπη και τα ποντίκια, εσείς που ακόμα δεν έχετε νερό να πιείτε, τουλάχιστον εσείς θα καταλάβετε.
Όταν δεν καταλαβαίνουν, στρέφουμε όλοι την οργή μας προς αυτούς. Τους φορτώνουμε όλες τις ευθύνες που εκείνοι δεν φόρτωσαν με τις επιλογές τους στην κάλπη. Τους θεωρούμε μιάσματα και ηθικολογούμε πάνω από το πτώμα των ελπίδων μας για εκείνους. Και ειλικρινά αυτό είναι συναισθηματικά απόλυτα φυσιολογικό. Εν μέρει είναι και πολιτικά.
«Ο Μπέος δήμαρχος, ρε Βολιώτες;»
Για την επόμενη πενταετία κάθε φορά που θα γίνεται κάτι στον Βόλο, εμείς θα μονολογούμε «τι ψηφίσατε, ρε μ@λ@κες;», θεωρώντας ότι αυτοί που τελικά ψήφισαν τον Μπέο ήταν τελείως διαφορετικοί από εκείνον και ότι για κάποιον λόγο είπαν να κάνουν την αλλαγή και να στηρίξουν έναν ομοφοβικό τραμπούκο, κόντρα στην ποιητική, διανοουμενίστικη και γεμάτη αλληλεγγύη καθημερινότητά τους.
Δεν ήταν. Μεταξύ πολλών άλλων, τον Μπέο τον ψήφισαν πράγματι άνθρωποι σαν και αυτόν. Αυτή η πάστα ανθρώπου που ακούει ήσυχος έναν ολόκληρο πολιτικό λόγο που αφορά αυτόν και τη ζωή του αλλά ενθουσιάζεται, όταν ο δήμαρχος που τον έπνιξε και του πέταξε ένα καρβέλι ψωμί, αναφερθεί υβριστικά σε κάποιον τρίτο για τη σεξουαλική του ζωή.
Δεν τον ψήφισαν όμως μόνο τέτοιοι ή τέλος πάντων δεν τον ψήφισαν μόνο γι’ αυτό. Αντιθέτως, τον ψήφισε μία κοινωνία πολύ χαμηλών προσδοκιών. Μία κοινωνία που της αρκεί να βλέπει έναν δήμαρχο, πρωταγωνιστή σε αρχαία τραγωδία, να φωνάζει ως μαινάδα μπροστά στην μπόρα «πού πάτε ρε άνθρωποι» και αργότερα να εμφανίζεται πάνω στο τρακτέρ στην άδεια πόλη φωνάζοντας «ελάτε, έφερα ψωμί».
Και οι Βολιώτες, αποκομμένοι και απογοητευμένοι από την κεντρική διοίκηση που φταίει για όλα και για τίποτα, μπροστά σε φυσικές καταστροφές που τους παρουσιάζονται ως θεομηνίες πάνω από τον άνθρωπο βλέπει τον Μπέο και λέει ότι «τουλάχιστον αυτός είναι εδώ». Γιατί πράγματι ήταν.
Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα μόνο γι’ αυτόν που θα το πει. Είναι πρόβλημα κυρίως αυτού που έχει φτιάξει όλο το πλαίσιο που θεωρεί ότι το να «είσαι δίπλα σε κάποιον» σημαίνει να κάνεις show. Είναι επίσης πρόβλημα και γι’ αυτόν που τελικά δεν είναι δίπλα θεωρώντας ότι η τοπική κοινωνία θα ψηφίσει μόνο και μόνο με βάση το κριτήριο που προαποφάσισαν άλλοι και αφορά την πόλη, μόνο όταν ασχολήθηκαν τα ΜΜΕ μαζί της.
Κοινωνίες έτοιμες να εκλέξουν Μπέους
Στη σχεδόν δεκαετή θητεία του, ο Μπέος έχει χτίσει ολόκληρα δίκτυα τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εξαρτώνται από εκείνον. Σε τελείως πρακτικό επίπεδο.
Απέναντι μία άλλη ομάδα ανθρώπων που πολυδιασπάται ή απέχει απογοητευμένη, αυτή που ξέρει ότι δεν έχει μερίδιο της πίτας και έχει βομβαρδιστεί από λόγους και ιδεολογίες που την έχουν πείσει ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να πλησιάσει την πίτα παρά μόνο να την κοιτάζει μακριά και να γκρινιάζει. Χωρίς φυσικά να οργανώνεται. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν νομίζω ότι έχει ονομασία προέλευσης.
Ο Μπέος τελικά δεν είναι το πρόβλημα, είναι το σύμπτωμα. Δεν βγήκε από μία κοινωνία αθλίων. Αναδείχθηκε από μία εποχή που οι ιδέες θεωρούνται ζήτημα αισθητικής και σίγουρα άσχετες με την καθημερινότητα των ανθρώπων. Από μία κοινωνία που οι συνδικαλισμοί και τα σωματεία είναι πασέ και που τα δικαιώματα και οι ελπίδες των ανθρώπων επαφίενται πρώτα και πάνω από όλα από το τα ίδια τα άτομα ή έστω στον βλαχοδήμαρχο που θα τις σώσει κι ας τους ρίξει και ένα χαστούκι αν αντιμιλήσουν.
Όταν, λοιπόν, μία τέτοια κοινωνία κοιτάξει στον καθρέφτη το πιο πιθανό είναι ότι απέναντί της δεν θα βρει τίποτα καλύτερο από έναν Αχιλλέα Μπέο. Το πιο εύκολο για όλους είναι να τους ρίξουμε και δεύτερο χαστούκι για να γυρίσουν πληγωμένοι στην αγκαλιά του προστάτη τους. Το δύσκολο είναι να τους δώσουμε μία προοπτική για μία άλλη κοινωνία στην οποία θα δικαιούνται περισσότερα και στην οποία οι Μπέοι θα βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της λάσπης που τους ανέδειξε.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
