O ΠΑΟΚ παίζει το βράδυ της Δευτέρας στη Νέα Φιλαδέλφεια κόντρα στην ΑΕΚ. Ο Αρης έπαιξε το βράδυ της Κυριακής με τον ΠΑΣ Γιάννινα στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Δεν το λες και ματς... υψηλού κινδύνου αυτό με τους Γιαννιώτες.
Μικρή σημασία έχει όμως όλος ο παραπάνω πρόλογος αφού το Κυριακάτικο report από την Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης ήταν γεμάτο. Οπαδικές συμπλοκές και μάλιστα μέρα μεσημέρι ανάμεσα σε «χουλιγκάνους» των δυο ομάδων.
Την ώρα δηλαδή που πολύς κόσμος, οικογένειες, παιδιά, ηλικιωμένοι μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την ηλιόλουστη αργία και να κάνουν την βόλτα τους.
Οι ανεγκέφαλοι όμως, η περιφερόμενη αλητεία δεν... συγκινείται από όλα αυτά και κάνει τη «δουλειά της». Τι πιο σύνηθες, που λέει και μια ψυχή. Καθημερινότητα έγινε πλέον. Τέτοια που την συνοδεύουμε με το μεσημεριανό φαγητό ή με τον καφέ μας. Δεν μας κάνει μεγάλη εντύπωση.
Μπορεί να είναι μια αποκρουστική κατάσταση, αλλά δεν είναι μια άγνωστη κατάσταση που να μας ρίχνει... από τα σύννεφα. Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα είναι σοκαριστικά αλλά παράλληλα και επαναλαμβανόμενα... Σιδερολοστοί, καδρόνια, αλυσίδες, πυροσβεστήρες κι ένας δρόμος γεμάτος από αίματα για να μαρτυρά πως «τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια» για άλλη μια φορά. Να μαρτυρά πως κάποια νέα παιδιά με «αφορμή» τις ομάδες στοχεύουν ο ένας στην εξόντωση του άλλου.
Είπαμε απλή πρόφαση είναι οι ομάδες, αφού όλοι αυτοί συχνά – πυκνά δείχνουν πως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τον αθλητισμό γενικότερα. Και τι έγινε που αυτή την φορά δεν υπήρξε Άλκης ή Μιχάλης; Τυχαίο θα ήταν. Δεν είναι να πανηγυρίζουμε. Προφανώς θα υπάρξει την επόμενη. Κι αν δεν υπάρξει την επόμενη, πάμε για την μεθεπόμενη.
Η τύχη δεν θα παίζει πάντα τον «καλό της ρόλο». Δεν θα σώζει πάντα από την... κακιά την ώρα. Όπως έχουμε μάθει χρόνια τώρα μα βαφτίζουμε τις καταστάσεις αυτές. Τα δάκρυα από νέα παιδιά δεν έχουν στεγνώσει ακόμη, τα μαύρα δεν έχουν βγει από τις μανάδες κι όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που με μαθηματική ακρίβεια θέλουν να γίνουν «πρωταγωνιστές» σε νέες τραγωδίες.
Το ξαναλέμε και το ξαναγράφουμε μήπως και το καταλάβουμε. Μέρα μεσημέρι όλα αυτά. Χωρίς φόβο, χωρίς αίσθηση κινδύνου. «Πάμε κι όποιον πάρει ο Χάρος». Η φράση που στην κυριολεξία παίρνει σάρκα και οστά. Και κάπου εδώ το ερώτημα είναι «Η πολιτεία τι κάνει;».
Τίποτα είναι η απάντηση. Ή για την ακρίβεια τίποτα που δεν έχει ξαναγίνει και που θα έχει ουσία. Γιατί το να ανακοινώνεται κάθε τρεις και λίγο ότι κλείνουν οι σύνδεσμοι είναι απλά κοροϊδία. Το γνωρίζουν όλοι αυτό.
Λίγο πριν πατήσω save στο συγκεκριμένο κείμενο, διαβάζω την είδηση πως «Μια αγγελία στα social media που έβαλε 17χρονος για να πουλήσει το κινητό του τον οδήγησε μαζί με έναν φίλο του σε ενέδρα, όπου εμφανίστηκαν τρεις νεαροί, οι οποίοι στη συνέχεια του επιτέθηκαν με μεγάλη αγριότητα».
Τι διάολο γίνεται ρε γαμώτο;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
