Κανένα Πάσχα δεν μοιάζει με εκείνο του 2020. Πέντε χρόνια μετά, που μοιάζουν ταυτόχρονα σαν πέντε μέρες ή αιώνες, δεν μάθαμε ποτέ αν τελικά επιστρέψαμε όντως σε αυτή την κανονικότητα που τόσο λαχταρούσαμε, σα να ήταν τέλεια η ζωή μας πριν έρθει ο Covid-19. Αφήσαμε πίσω την πανδημία και προχωρήσαμε, γιατί δεν είχαμε κι άλλη επιλογή. Πάντα θα υπάρχει η επόμενη μέρα.
Διαβάστε επίσης: Tommy The Butcher: Ο viral κρεοπώλης μάς δίνει την πιο σημαντική συμβουλή για το Πάσχα
Ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο, είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις την Μεγάλη Εβδομάδα ανάμεσα στις τάλε κουάλε μέρες εκείνης της άνοιξης. Το κινητό μπορεί να σε βοηθήσει να γυρίσεις στο αρχείο του 2020 μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα, αλλά ακόμα κι έτσι δυσκολεύεσαι να πιάσεις το κλίμα μόνο μέσα από εικόνες.
Για να πλησιάσω λίγο περισσότερο στην εποχή λοιπόν, επιστράτευσα τα μεγάλα μέσα και συγκεκριμένα εκείνο το chat έκτακτης ανάγκης που έφτιαξαν οι δικοί μου την Δευτέρα 23 Μαρτίου του 2020, ανήμερα της έναρξης του πρώτου lockdown στην Ελλάδα.
Μια ομαδική που γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη των gamers της παρέας να οργανώνουν τις εφόδους τους στο LOL, χωρίς ενοχές για το λιώσιμο μιας και ο χρόνος ήταν σχετικός. Τρυπώσαμε και εμείς οι παρείσακτοι ανάμεσα σε ορολογίες άγνωστες και το group έμενε ανενεργό για λιγότερες από 3 ώρες τη μέρα, εκεί γύρω στις 4 με 7 το πρωί μέχρι να αναλάβει η πρωινή βάρδια.
Προσγειώθηκα στο ιστορικό αυτό τσατ όταν το ημερολόγιο έδειχνε 18 Απριλίου, για να δω τι μπορεί να λέγαμε εκείνο το Μεγάλο Σάββατο. Βρισίδια για τα μποτάκια του LOL, memes με Τσιόδρα, φάδερ σέλφι με φόντο το πασχαλινό τραπέζι (στο οποίο οι περισσότεροι είχαμε μικρή ανάμειξη, κουβάλησαν οι μανάδες μας), starter pack καραντίνας με βιταμίνες, καπνό και θερμόμετρο κι άλλα τέτοια περίεργα κι ωραία.
Έξω από τον μικρόκοσμο των «Επικαλεστών», όπως ονομάστηκε αυτή η δική μας παρεΐστικη κοινότητα, ο κόσμος είχε κλειδωθεί στο σαλόνι του, έπαιρνε μικρές δόσεις οξυγόνου αφού πρώτα ενημερώσει το 13033 και ετοιμαζόταν για ένα Πάσχα σε ζωντανή μετάδοση από τα μπαλκόνια του.
Το αίσθημα ότι ο πλανήτης βρίσκεται σε αναστολή μπορεί στην αρχή να έφερε ενθουσιασμό για να σβηστούν από τη λίστα τηλεοπτικές σειρές και μαγειρικά πειράματα που ήταν εκτός προγράμματος, αλλά το τελετουργικό με το πλύσιμο στα προϊόντα του σούπερ μάρκετ μας επανέφερε σε μια αλλόκοτη πραγματικότητα που δεν λείπει σε κανέναν.
Η καθημερινή ενημέρωση αλά Hunger Games για τα νέα κρούσματα και τους συμπολίτες μας που δεν τα κατάφεραν, μου φαίνεται ακόμα σουρεάλ. Η ευκολία με την οποία ανθρώπινες ψυχές μετατρέπονταν σε αριθμοί κι άφηναν πίσω την καρέκλα τους κενή στο οικογενειακό τραπέζι.
Τρομολαγνεία των media για νέες παραλλάξεις του ιού, το STAR που πίστευε ότι το Contagion είναι καλή επιλογή σε prime-time ώρα σε μέρες που κόσμος φόραγε τριπλές μάσκες μέσα στο ίδιο του το σπίτι, πρόστιμα για παραβάσεις και τα όργανα προστασίας τους πολίτη να επιβάλλουν την τάξη σε εγκλωβισμένους πολίτες που νοσταλγούσαν την αταξία και δεν χωράγανε σε τέσσερις τοίχους.
Υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν το τελευταίο τους Πάσχα από την (αν)ασφάλεια του μπαλκονιού τους και δεν το γιόρτασαν σε ένα μεγάλο τραπέζι με την οικογένεια τους και διπλά τους ένα αόρατο κενό απουσιολόγιο.
Στην Βαρβάκειο αστυνομικοί ελέγχουν κινητά και ταυτότητες, χασάπηδες πνίγονται μέσα από τη μάσκα για τη χασούρα τους και οι μεγάλες λεωφόροι ερμητικά άδειες, μπορούσες να ξαπλώσεις σε αυτές.
Κυριακή του Πάσχα από ταράτσες, βιντεοκλήσεις με συγγενικά πρόσωπα που έκλειναν με ένα αόριστο «τα λέμε σύντομα» με την ελπίδα ότι κάποτε θα σταματήσουν οι αναβολές στις αναβολές. Όταν κοιτάς από μακριά αυτές τις μέρες, νιώθεις τον χρόνο που έφυγε παρά τις προτροπές των toxic positivity influencers για αερόβια στο σαλόνι και τέλειο banana bread. Στις εκκλησίες, ιερείς έψελναν χωρίς πιστούς.
Την ίδια ώρα που η Ευρώπη αποθέωνε την Ελλάδα για την διαχείριση της πανδημίας, το πολύμηνο lockdown 2020 και 2021 και οι ακατανόητες αποφάσεις που έφτασαν μέχρι και σε απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις έξι το απόγευμα, άλλαξαν πολλά, αν όχι τα πάντα.
Πέντε χρόνια μετά, η Ελλάδα συνεχίζει το ταξίδι της από πληγή σε πληγή. Φωτιές, πλημμύρες, Τέμπη. Καμιά φορά προσπαθούμε να εξηγήσουμε την απροθυμία του κόσμου να αντιδράσει για όσα συμβαίνουν δίπλα του, πλην εξαιρέσεων. Μια απάθεια που ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι μπορεί να βγήκαν εντέλει οι Έλληνες και οι Ελληνίδες και πάλι στους δρόμους, αλλά συνήθισαν για τα καλά να βλέπουν την ζωή να περνάει μέσα από τα μπαλκόνια τους.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
