Σε τροχιά ανοιχτής σύγκρουσης με τη Δύση συνολικά βρίσκεται ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επιχειρώντας να παρουσιάσει ένα ισχυρό ηγετικό προφίλ ικανό να συσπειρώσει την κομματική βάση του ενόψει των κρίσιμων εκλογών στις 14 Μαΐου. Από την άλλη πλευρά, στο πρόσωπο του ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν έχει βρει όχι μόνο ένα σύμμαχο, που του παρέχει πολύτιμες διευκολύνσεις την ώρα, που η θέση του έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη λόγω της έκβασης του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά έναν πραγματικό «δούρειο ίππο» στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ.
Η εμπλοκή δια χειρός Ερντογάν στη διαδικασία ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία με διάφορα προσχήματα αποτελεί αυτή τη στιγμή το βασικό πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με τη Στοκχόλμη να έχε «παγώσει» τις σχετικές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία μέχρι νεωτέρας και σίγουρα έως τη διενέργεια των προεδρικών εκλογών στη γείτονα.
Στάση αναμονής όμως για τις πολιτικές εξελίξεις, που θα προκύψουν από τις τουρκικές εκλογές, τηρούν και οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις. Είναι ξεκάθαρο στην Ουάσιγκτον αλλά και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ότι το Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει πάψει προ πολλού να είναι ένας αξιόπιστος εταίρος και συνομιλητής με την επεκτατική ατζέντα του να απειλεί την εθνική κυριαρχία της χώρας μας και να συγκρούεται με τα συμφέροντα πολλών άλλων χωρών.
Η φιλοδοξία της Δύσης και ο ρόλος του Πούτιν
Μία διάδοχη κατάσταση στην Άγκυρα με αλλαγή σκυτάλης στην τουρκική προεδρία μέσω εκλογών ενδεχομένως να είναι ένας πολύ φιλόδοξος στόχος για τη Δύση καθώς μία τέτοια προοπτική δε φαίνεται να υπολογίζει σοβαρά το γεγονός ότι η επανεκλογή Ερντογάν είναι ταυτόσημη το λιγότερο με την πολιτική επιβίωση του. Και αν οι δυτικοί αναμένουν την επανεκκίνηση των σχέσεων τους με την Τουρκία ύστερα από μία εκλογική ήττα του Τούρκου προέδρου, ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη, που θα επιθυμούσε να συμβεί κάτι τέτοιο καθώς θα σήμαινε αυτομάτως την απαγκίστρωση της χώρας με το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ από το εναγκαλισμό της με τη Μόσχα.
Για το λόγο αυτό, θεωρείται βέβαιο ότι το Κρεμλίνο είναι έτοιμο να παράσχει παρασκηνιακά στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν οποιαδήποτε βοήθεια του ζητηθεί προκειμένου να υπερισχύσει στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση. Αυτή άλλωστε είναι η αναγκαία συνθήκη για να συνεχιστεί το ειδικό καθεστώς, που διατηρεί η Ρωσία με την Τουρκία εξυπηρετώντας τους στρατηγικούς στόχους της.
Οι τουρκικές εκλογές στην κορυφή του ενδιαφέροντος
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, οι τουρκικές προεδρικές εκλογές βρίσκονται στην κορυφή του διεθνούς ενδιαφέροντος με Δύση και Ρωσία να έχουν διαφορετικές στοχεύσεις και την τουρκική αντιπολίτευση να είναι αυτή, που τελικά θα δώσει τη λύση με μία νίκη της τον προσεχή Μάιο ή δε θα καταφέρει να εκτοπίσει τον Τούρκο πρόεδρο από την εξουσία.
Πρόκειται για μία δύσκολη εξίσωση, αρχικά γιατί έως τώρα δεν έχει επιλεγεί ο προεδρικός υποψήφιος και αντίπαλος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αλλά και λόγω των εύθραυστων ισορροπιών στους κόλπους της συμμαχίας των 6 κομμάτων της αντιπολίτευσης. Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), Μεράλ Ακσενέρ του Καλού Κόμματος (İYİ), Τεμέλ Καραμολάογλου του Κόμματος Ευδαιμονίας (Saadet), Γκιουλτεκίν Ουισάλ του Δημοκρατικού Κόμματος (DP), Αλί Μπαμπατζάν του Κόμματος Δημοκρατίας και Προόδου (DEVA) και Αχμέτ Νταβούτογλου του Κόμματος του Μέλλοντος (Gelecek) δηλώνουν έτοιμοι για πρόωρες εκλογές τα τελευταία χρόνια και καλούνται τώρα, σχεδόν 3 μήνες πριν στηθούν οι κάλπες, να το αποδείξουν.
Κεμαλιστές και Ακσενέρ κατάφεραν να εντάξουν στο συνασπισμό της αντιπολίτευσης τον Αλί Μπαμπατζάν και τον Αχμέτ Νταβούτογλου σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουν ρήγμα στους Ισλαμιστές. Ο πρώτος αναπληρωτής πρωθυπουργός, υπουργός εξωτερικών και οικονομικών και ο δεύτερος μετά τη θητεία του ως υπουργός Εξωτερικών διετέλεσε πρωθυπουργός της Τουρκίας τη διετία 2014-2016. Και οι δύο εκ των στενότερων συνεργατών του Ερντογάν, πριν έρθουν σε ρήξη μαζί του και αποχωρήσουν από το κυβερνών κόμμα AKP και ακολουθήσουν αυτόνομη πολιτική διαδρομή.
Οι πολύωρες συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών του συνασπισμού συνεχίστηκαν εντατικά όλο αυτό το διάστημα με στόχο την παρουσίαση ενός κοινού πολιτικού προγράμματος με επίκεντρο την πρόταση για ενισχυμένο κοινοβουλευτικό σύστημα. Όμως ο χρόνος περνούσε και η ανακοίνωση του προεδρικού υποψηφίου καθυστερούσε. Τα μικρότερα κόμματα στο «Τραπέζι των 6» θεώρησαν ότι μία γρήγορη λήψη της απόφασης για τον αντίπαλο του Ερντογάν θα αποδυνάμωνε τη θέση τους στο συνασπισμό και συνεπώς την εκλογική επιρροή τους στη συνέχεια. Σε αυτή τη διαδρομή, Μπαμπατζάν και Νταβούτογλου ήταν αυτοί που κυρίως σήκωσαν το αντιπολιτευτικό βάρος με προσωπικές αναφορές κατά του Τούρκου προέδρου.
Η πρόταση Κιλιτσντάρογλου
Από την πλευρά του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επικεφαλής του CHP Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου συμφώνησε να υπάρχει εξίσωση των μικρών με τα μεγαλύτερα κόμματα στο συνασπισμό για να περιορίσει το ρόλο της Μεράλ Ακσενέρ. Από την πλευρά της, η πρόεδρος του Καλού Κόμματος αν και ανακοίνωσε νωρίς ότι δε θα είναι υποψήφια εστίασε τη συζήτηση στην επιλογή υποψηφίου προέδρου μεταξύ των δημάρχων Κωνσταντινούπολης και Αγκυρας κόντρα στην προσπάθεια του Κιλιτσντάρογλου να προωθήσει τη δική του υποψηφιότητα. Ο υπόγειος ανταγωνισμός ανάμεσα σε Κεμαλιστές και Ακσενέρ συνεχίζεται έως σήμερα δημιουργώντας μία αβέβαιη κατάσταση, την οποία σπεύδει να εκμεταλλευτεί ο Τούρκος πρόεδρος επαναλαμβάνοντας ότι δεν έχει αντίπαλο αλλά και όταν αυτός βρεθεί θα πρέπει να πείσει τους ψηφοφόρους όχι μόνο ότι μπορεί να κυβερνήσει αλλά και να επιβληθεί στους πολιτικούς, που απαρτίζουν το «Τραπέζι των 6».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
