Η ιστορία του Ίρβινγκ Λίνκ μοιάζει με ταινία. Έζησε τέσσερις δεκαετίες παραπλεύρως μιας πισίνας ξενοδοχείου, η οποία έγινε πόλος έλξης επιχειρηματιών, σελέμπριτις, περιζήτητων αγοριών και κοριτσιών του μόντελινγκ, της μικρής και της μεγάλης οθόνης (Οσκαρικούς και μη), της ποπ μουσικής. Δεν χρειάστηκε ποτέ να πληρώσει για τη διαμονή του. Στο πέρασμα των δεκαετιών, ο Λίνκ έγινε μύθος. Θα εξηγήσουμε τα πάντα, παρακάτω.
Στα ξεκινήματα του 1993, ο 87χρονος Λίνκ ξυπνούσε το πρωί, έφτανε στο lounge του ξενοδοχείου, παράγγελνε το αγαπημένο του πρωινό (πότε αυγά ποσέ, πότε, βρώμη και μπανάνα και φυστικοβούτυρο), χαιρετούσε την μαιτρ Μπερνίς Φιλπίν, και τον Σβεν, τον υπεύθυνο για την συντήρηση της πισίνας, και ύστερα απολάμβανε τον αιώνια «διορισμένο» πάνω από την γη του Λος Άντζελες, καλοκαιρινό ήλιο.
Ήξερε ότι ο Σουλτάνος του Μπρουνέι, στον οποίο είχε περιέλθει η ιδιοκτησία του ξενοδοχείου, θα του έδινε για πρώτη φορά μια «'έξωση». Δεν πτοούνταν όμως. Ήξερε πως υπάρχουν κι άλλα ξενοδοχεία πολυτελείας στο L.A, έτοιμα να τον υποδεχτούν. Λίγοι νοιάζονταν, λίγοι αισθάνονταν καχύποπτοι απέναντι του, και κανείς δεν ήθελε να φορέσει το προσωπείο της μικροψυχίας και να τον περιγράψει ως λαμόγιο.
Ο Ίρβινγκ Λίνκ ήταν ένας μύθος του Λος Άντζελες.
Το ξεκίνημα
Ο Λίνκ βρέθηκε το 1945 στο Λος Άντζελες, ερχόμενος από το Μπρούκλιν. Εκεί, είχε προσπαθήσει να κάνει καριέρα, πουλώντας ό,τι παράξενο βρισκόταν μπροστά του. Στο New Yorker, ο ίδιος είχε περιγράψει πως είχε προσπαθήσει να πουλήσει το Fortunescope, κάτι σαν «μαγική σφαίρα», που σου έδειχνε με ποιο τρόπο θα μπορούσες να γίνεις εκατομμυριούχος.
Η σφαίρα δεν έκανε καλή δουλειά, ο Λίνκ κοιμόταν ως και στο αυτοκίνητο της οικογένειας του, προσπαθώντας να εξοικονομήσει μερικά δολάρια. Δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να ταξιδεύει, προσπαθώντας να αποκτήσει γκάτζετ της εποχής, σε μια εποχή που όλος ο δυτικός κόσμος έσβηνε τις πληγές του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Κατάφερε να πουλήσει χιλιάδες συσκευές Fortunescope.
Μετά, του τράβηξε το ενδιαφέρον η ανδρική και η γυναικεία μόδα. Το 1949, ο Λίνκ είχε εγκατασταθεί στο Λος Άντζελες. Δεν είχε σταθερή δουλειά, ήταν όμως ένας ταλαντούχος πωλητής και είχε καταφέρει να βάλει στην άκρη 6.000 δολάρια για να αγοράσει ένα σπίτι στη λεωφόρο Σάνσετ, για να εγκαταστήσει την οικογένεια του, δηλαδή την σύντροφο, την κόρη και τον γιό του.
Ένα πρωί, που όλοι τους κοιμούνταν βαθιά, αποφάσισε να πάει μια βόλτα μέχρι το ξενοδοχείο Μπέβερλι Χιλς για να πιει τον πρωινό του καφέ. Εκεί συνάντησε έναν φίλο, ο οποίος του έκανε μια πρόταση.
Ίρβινγκ Λίνκ: Μια αφήγηση
Ο Ερνάντο Κόρτράητ, ο επιχειρηματίας που είχε αναλάβει και την ανακαίνιση του ξενοδοχείου, το 1953, το πούλησε σε δύο κυρίους από το Ντιτρόιτ, τον επιχειρηματία Μάνι Μπόρενσταιν και τον δικηγόρο Μπεν Σίλβερστάιν.
Ο Σιλβερστάιν ήθελε να κρατήσει τα χρήματα για τον εαυτό του, ο Μπόρενσταιν ήθελε να τα επενδύσει στο ξενοδοχείο. Οι δύο τους, κάτοχοι ίδιου ποσοστού ιδιοκτησίας του ξενοδοχείου (45%) μήνες διαφωνούσαν και δεν μπορούσαν να βρουν κάποιο συμβιβασμό. Η αδελφή του Σίλβερσταιν είχε ένα ποσοστό της τάξης του 2%, το ίδιο και μερικοί ακόμα συνεργάτες των Κόρτραητ-Σίλβερσταιν.
Αυτό αποδείχθηκε σημαντική πληροφορία. Αποφάσισε τελικά, ο Μπορενσταιν να πουλήσει το μερίδιο του στον Σίλβερσταιν, υπό έναν όρο: Να του παραχωρηθεί με δεκαετή πίστωση μια σουίτα και μια καμπάνα στο ξενοδοχείο.
Όμως η καμπάνα του ήταν δίπλα στο δωμάτιο του Σίλβερστάιν. Είχαν τόσο κακή σχέση μεταξύ τους, που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωσή να μένουν ο ένας δίπλα στον άλλον. Και έδωσε την καμπάνα του σε εμένα. Ήμασταν φίλοι εδώ και χρόνια. Μου είχε κάνει ένα δώρο που οι περισσότεροι άντρες εκείνης της εποχής στο Λος Άντζελες θα σκότωναν να αποκτήσουν.
Το να έχεις δικό σου δωμάτιο σε εκείνο το ξενοδοχείο ήταν ένδειξη ότι ήσουν δυνατός, ότι μέτραγε ο λόγος σου στην κοινωνία. Ακόμα και το να βρεις θέση πάρκινγκ στο ξενοδοχείο, ήταν ανταγωνιστικό.
Ακόμα περισσότεροι, οι άνθρωποι που βρίσκονταν στη βιομηχανία του κινηματογράφου, ήταν τρομακτικά ανταγωνιστικοί. Μετά από 43 χρόνια γνωριμίας με ανθρώπους του αμερικάνικου κινηματογράφου, ένα έχω να σας συμβουλέψω: Μείνετε μακριά από ανθρώπους του αμερικάνικου κινηματογράφου.
Ο ρόλος του Λίνκ
Δεν ήταν απλά κάποιος που έμενε δωρεάν σε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας. Ο Λίνκ γρήγορα εκμεταλλεύτηκε την παρουσία του στο ξενοδοχείο και επινόησε μια θέση εργασίας για τον ίδιο: Ήταν ο μεσάζοντας σε εμπορικές συμφωνίες, που κλείνονταν επί της πισίνας, ήταν ο μεσάζοντας ακόμα και σε εκείνους που ήθελαν να κάνουν κράτηση στα εστιατόρια του πολυτελούς ξενοδοχείου, ή και στις ξαπλώστρες γύρω από την καφετέρια, όπου σερβίρονταν το πρωινό.
Ο Κλαρκ Γκέημπλ, ο Τζον Γούειν, η Μάρλεν Ντίντριχ, ο Όρσον Γούελς και πολλοί ακόμα θρύλοι του Χόλιγουντ, έγιναν φίλοι του, αν και η μοναδική φορά που ανακατεύτηκε σε κινηματογραφικές δουλειές, ήταν όταν ο Χαλ Χόλμπρουκ, δημιουργός της ταινίας "‘The Kidnapping of the President", τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει για να βρεθούν χρηματοδότες και να γίνει η παραγωγή. Παλιά του τέχνη κόσκινο του Λινκ.
Το έκανε καθαρά και μόνο για τα παιδιά του, που απολάμβαναν το σινεμά της δεκαετίας του `50 και ήθελαν να δουν το όνομα του μπαμπά τους, στα credits μιας ταινίας.
Στο δρόμο για την έξωση
Τα χρόνια πέρασαν και στα τέλη της δεκαετίας του `80, ο Σίλβερστάιν πέθανε και το ξενοδοχείο μεταβιβάστηκε στις δύο κόρες του, που επίσης δεν τα πήγαιναν καλά μεταξύ τους. Η «κατάρα» του ξενοδοχείου Beverly Hills περιλάμβανε «κακό αίμα» μεταξύ φίλων και συγγενών. Μετά από ένα κυκεώνα διαπραγματεύσεων, ο σουλτάνος του Μπρουνέι και ο επιχειρηματίας Μάρβιν Ντέιβις αναμετρήθηκαν και ο δεύτερος νίκησε. Η «νίκη» του δεν κράτησε πολύ.
Το ξενοδοχείο είχε σοβαρά προβλήματα στα υδραυλικά και τα ηλεκτρολογικά του, και χρειαζόταν εργασίες κόστους τουλάχιστον έξι εκατομμυρίων, για να διορθωθούν. Ο Ντέιβις είχε αγοράσει το ξενοδοχείο με 135 εκατομμύρια δολάρια. Ο σουλτάνος πίεζε διαρκώς για να το πάρει, προσφέροντας ακόμα περισσότερα χρήματα. Νίκησε.
Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του `90, ο σουλτάνος, που δεν ήταν ακριβώς συμπαθής στην κοινότητα των επιχειρηματιών του Μπέβερλι Χιλς, έβαλε μπρος ένα πρόγραμμα ανακαίνισης του ξενοδοχείου, του οποίου η επισκεψιμότητα είχε μειωθεί πια, δραματικά, μόλις 6,5 στα 10 δωμάτια κλείνονταν κατά μέσο όρο κάθε μήνα. Θα έκλεινε το lounge και την πισίνα, ώστε να τα μετατρέψει σε χώρους που θα θύμιζαν σύγχρονο παλάτι.
Επίσης, θα τοποθετούσε υπολογιστές στην υποδοχή, και μηχανήματά fax σε κάθε δωμάτιο πολυτελείας, θα κατασκεύαζε υπόγειο πάρκινγκ, και θα έβαζε air-condition σε κάθε δωμάτιο. Είμαστε στο ξεκίνημα της δεκαετίας του `90 και όλα τα παραπάνω κάθε άλλο παρά δεδομένα είναι.
Προφανώς, ο Λινκ λίγο πριν αποχωρήσει από το ξενοδοχείο, το καλοκαίρι του 1993, βολιδοσκοπούσε άλλα ξενοδοχεία, στα οποιά θα μπορούσε να μετοικήσει, μαζί με τον μύθο του. Δοκίμασε το πρωινό και «έκοψε κίνηση» στην ανθρωπογεωγραφία ξενοδοχείων όπως το Century Plaza, το Hollywood Hilton, το Bel Air, το The Peninsula. Στο τελευταίο κατέληξε, και έζησε εκεί την έκρηξη της οικονομίας του dot.com, την εθνική συμφορά της 11ης Σεπτεμβρίου, την άνοδο ενός ιδιαίτερα φιλόδοξου αφροαμερικάνου πολιτικού στη Γερουσία των ΗΠΑ, του μετέπειτα προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
Στις 31 Δεκεμβρίου 2007, έχοντας ζήσει έναν ολόκληρο αιώνα, ο Ίρβινγκ Λινκ αποχαιρέτησε πισίνες, ανθρώπους και πόλεις γεμάτες αγγέλους και διαβόλους. Άφησε μια περιουσία από ακίνητα και επιχειρήσεις στα παιδιά του, και ένα ψευδώνυμο στα χείλη των ηλικιωμένων φασαίων του Λος Άντζελες, που ήταν ο βασιλιάς των ψευδώνυμων. Ήταν ο Mr Beverly Hills.
Με στοιχεία από: New Yorker
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
