Αν η ζωή του ήταν ταινία, θα ήταν ένα road movie. Στα πλάνα θα εναλλάσονταν πότε τοπία και πότε πρόσωπα στα οποία καθρεφτίζονται όλα όσα βλέπεις όταν κοιτάς μέσα από το παράθυρο του αμαξιού. Βουνά, θάλασσες, δρόμοι, φανάρια, φώτα, φύση, πόλεις. Αν άνοιγες τους ανθρώπους, θα έβρισκες μέσα τους τοπία άλλωστε, όπως έλεγε και η Βαρντά.
Ο Παύλος Παυλίδης έφτιαξε ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα από τους στίχους του. Εκεί, κάποιοι άνθρωποι συναντήθηκαν, ήρθαν κοντά, τόσο κοντά, ύστερα χάθηκαν και μπορεί να παρέμειναν χαμένοι ακόμα κι αν βρέθηκαν ξανά μετά. Για ένα διάστημα όμως, κατάφεραν να βάλουν σε σειρά κάποιες λέξεις, να ακούσουν και να ακουστούν, μέσα από την παυλιδική διάλεκτο.
Διαβάστε ακόμη: «Αναρωτιέμαι συχνά για τα δύο αυτά παιδιά»: Η ιστορία πίσω από το εξώφυλλο του θρυλικού άλμπουμ Ξεσσαλονίκη
Σε αυτά τα κινηματογραφικά κομμάτια μικρού μήκους ο Παυλίδης διηγείται ιστορίες που ίσως μας έχουν συμβεί, μικρά σενάρια με εμάς χαρακτήρες. Αυτό ήταν πάντα και το κίνητρό του, να γράφει τραγούδια που μπορούν να χρησιμεύσουν κάπου.
Στα τελευταία live, συνηθίζει ανάμεσα στα κομμάτια να λέει στο κοινό πως αυτή είναι η δική του εποχή. Όταν αναρωτήθηκε για το «τώρα ή ποτέ», ο μάγος Μπρανκαλεόνε μεταμορφώθηκε σε δίσκο και του έδωσε την απάντηση, που ήρθε σε χρόνο ενεστώτα. Η πραγματική μαγεία είναι πάντα στο παρόν. Και σε αυτό το παρόν, βρίσκεται ταυτόχρονα και η δική του εποχή.
Με τα μάτια του να κοιτάζουν στο τώρα και τον ίδιο να ανυπομονεί για ένα αύριο που είναι φωτεινό αλλά δεν τον τυφλώνει, ο Παύλος Παυλίδης αφηγήθηκε στο Reader κομμάτια από μια ζωή που με τον δικό του τρόπο την κάνει να κυλάει σαν ταινία. Και μαζί με αυτή, και τις δικές μας.
Η συνάντηση με τον Μάγο Μπρανκαλεόνε και το ραντεβού στα Μπόρα Μπόρα
«Τον Μάγο Μπρανκαλεόνε τον συνάντησα στο Παρίσι το 1989. Είναι ο αγαπημένος μου φίλος Νίκος Καντάρης. Μπρανκαλεόνε λέγαμε χαριτολογώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Ο Νίκος είναι σαφώς το πιο καθοριστικό άτομο που συνάντησα ποτέ σε σχέση με την διαμόρφωση της επαγγελματικής μου καριέρας στη μουσική.
Είναι ο άνθρωπος με τον οποίο φτιάξαμε ένα στούντιο στο Παρίσι, όπου εκεί πέρα ξεκίνησα να κάνω πιο σοβαρά την τραγουδοποιία. Ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε να σταθώ σε αυτή την πόλη και να πιστέψω ότι μου αξίζει να ζήσω από τη μουσική, γιατί καμιά φορά αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι.
Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να πιστέψεις ότι ναι, οκ, έχεις κάνει κάποια ωραία πράγματα, αλλά για να δούμε πώς τα προσγειώνει κανείς στην πραγματικότητα. Ως punk rock μουσικός τη δεκαετία του '80, τίποτα δεν ήταν πολύ ρόδινο. Ήταν μια καλή συγκυρία για μένα, γιατί οι Τρύπες είχαν βγάλει μόλις τα Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια και είχε αρχίσει να δημιουργείται ένα μεγάλο κοινό και κατάλαβα ότι υπήρχε κόσμος που ενδιαφέρεται για αυτή τη μουσική.
Ο Μπρανκαλεόνε σηματοδοτεί την εκκίνηση της μουσικής μου καριέρας. Είναι παρών στις σκέψεις μου συνέχεια, μια φιλία που διαρκεί 35 χρόνια τώρα. Εκτός από το ότι είναι εξαιρετικές οι αναμνήσεις από εκείνη την εποχή, υπάρχει και μια διαρκής αγάπη. Αστειευόμενος μου έλεγε: “Πήγαινε να κάνεις τη μουσική σου και θα συναντηθούμε στα Μπόρα Μπόρα όταν θα τα καταφέρεις”. Ήταν αρκετά κινηματογραφικό όλο αυτό. Ο Νίκος ζει εδώ και αρκετά χρόνια σε εκείνη την περιοχή. Το μυθιστόρημα που ζούσαμε, σε κάποιο βαθμό, έχει πραγματοποιηθεί.
Διαβάστε ακόμη: Δεν ήταν μόνο οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά: Οι μπάντες που γιγάντωσαν το ελληνικό ροκ των '90s
Όταν του έστειλα το κομμάτι, μου απάντησε από κάπου κοντά στο Λάος, πολύ συγκινημένος και έλεγε ότι τώρα που το είπες και στο τραγούδι, μάλλον πρέπει να συναντηθούμε σε λίγο καιρό. Αυτό είναι ίσως από τα πιο ωραία πράγματα που έχω ζήσει με τον Νίκο».
Η εκκίνηση του ονείρου στη Θεσσαλονίκη, ο ναός του Berlin και η νοοτροπία της πόλης
«Η Θεσσαλονίκη είναι σαφώς για μένα ο τόπος που αρχικά πήγα ως φοιτητής και κατευθείαν από την πρώτη χρονιά κατάλαβα ότι δεν ήθελα να σπουδάσω νομική. Μπήκα με φόρα στη μουσική και με μια πίστη. Στην ουσία, είναι η πόλη που έζησα το όνειρό μου, γιατί αρκετά γρήγορα τα Σπαθιά κατάφεραν να έχουν απήχηση και να κάνουμε περιοδείες και συναυλίες, οι δίσκοι έβγαιναν ο ένας μετά τον άλλον. Ζήσαμε μια δεκαετία αρκετά ιλιγγιώδη και ωραία, αναπάντεχα ωραία.
Η Θεσσαλονίκη ήταν και είναι ένας ζωντανός οργανισμός και έχει μεγάλη επίδραση στους κατοίκους της. Έχει έναν δικό της ρυθμό. Για μας ήταν σημαντικό, γιατί η μουσική που μας άρεσε υπήρχε σε στέκια, σε μια πόλη γεμάτη φοιτητές που με μεγάλη ορμή και όρεξη ήθελαν να ζήσουν το nightlife εκείνων των δεκαετιών.
Διαμόρφωνε πολύ την πόλη σε μεγάλο βαθμό. Αν αφαιρέσεις το κομμάτι της νεολαίας εκείνες τις δεκαετίες, η πόλη από εκεί και πέρα μπορεί να τρακάριζε πάνω σε μια αρκετά συντηρητική πλευρά, με εκκλησίες και παπάδες, σε μια νοοτροπία πολύ διαφορετική από τη δική μας. Ακόμα και τώρα είναι μια πόλη ολοζώντανη.
Το Berlin είναι ένας μικρός ναός του rock ‘n’ roll για αυτή την πόλη, για αυτή τη χώρα. Ένας μοναδικός χώρος, ίσως ο πιο καθαρόαιμα underground χώρος της Θεσσαλονίκης. Μέσα και έξω από το Berlin, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με εμάς. Έξω από το Berlin μαζεύονταν όλες οι φυλές. Το καλό με τη Θεσσαλονίκη είναι ότι, επειδή έχει ένα κέντρο, συναντιόμασταν όλοι σε αυτό. Υπήρχαν οι πάνκηδες, οι χίπηδες, τα φρικιά. Ακόμα και skinheads. Μια συνάντηση από διαφορετικά ρεύματα.
Η Θεσσαλονίκη ήξερε πάντα να συνδυάζει διαφορετικές θρησκείες. Είναι μια πόλη που βάζει τις φυλές να συνυπάρχουν. Όχι πάντα με επιτυχία, αλλά είναι ένα χαρακτηριστικό της πόλης. Δεν ήταν απαραίτητο να συγκρουστούμε με κάποιον που δεν είχε το ίδιο ντύσιμο ή το ίδιο γούστο με εμάς.
- Διαβάστε ακόμη: Η στιγμή που το ελληνικό rock των '90s τελείωσε για πάντα
Ακόμα και στην φάση της επιτυχίας μας, μπορούσαμε να κυκλοφορούμε στην πόλη και να μας ξέρουν μόνο οι άνθρωποι που ακούν αυτή τη μουσική. Δεν υπάρχει star system στην Θεσσαλονίκη. Δεν πήγαινες κάπου που ήσουν εσύ και οι δικοί σου. Ήμασταν όλοι σε όλους τους χώρους, εκτεθειμένοι σε όσους μας συμπαθούν ή δεν μας συμπαθούν. Είναι κάπως υγιές όλο αυτό γιατί σε κρατάει στην πραγματικότητα και δεν έπαιρνε το μυαλό σου αέρα».
Τα μικρά σενάρια στα κομμάτια, η Φωτιά στο Λιμάνι και η κινηματογραφική αφηγηματικότητα
«Οι άνθρωποι, κάποια στιγμή, ίσως να ταυτίζονταν με τους στίχους και με τα μικρά σενάρια που μπορεί κάποιος μέσα σε ένα τραγούδι να δει τον εαυτό του μέσα στην πόλη, και να ταυτίζεται με τις μηχανές που ξεκινάνε πριν ανάψει το φανάρι και όλα τα σημεία της πόλης που μπορεί να αναφέρονται.
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να πω ότι η σκηνή της Θεσσαλονίκης είναι το μεγάλο δημιούργημα της Αθήνας. Όταν κατεβαίναμε στην Αθήνα και κάναμε τρεις μέρες συνεχόμενα sold out στο Ρόδον, καταλαβαίνεις τη διαφορά του μεγέθους. Βλέπαμε πολύ κόσμο στην Αθήνα να ζει πολύ έντονα, ακόμα και πιο έντονα καμιά φορά κι από τους Θεσσαλονικείς φίλους μας, αυτή τη νέα πραγματικότητα. Είναι μια μεγάλη πόλη η Αθήνα και μπορούσε να στηρίξει σε μια άλλη κλίμακα αυτή τη σκηνή.
Σίγουρα, η Φωτιά στο Λιμάνι είναι το πρώτο κομμάτι που μου έρχεται στο μυαλό. Θυμάμαι πολύ καλά τον εαυτό μου να βρισκόμαστε κάπου ψηλά, στα κάστρα, με τον φίλο μου τον Δήμο Τουφεξή και την κοπέλα του, και να κοιτάμε τις φλόγες πιο πέρα από το λιμάνι, στα ντεπώ, στα ντεπόζιτα. Ήταν πολύ τρομακτικό και εντυπωσιακό. Ήταν απόκοσμο για εμάς.
Διαβάστε ακόμη: Πόσο καλά ξέρεις το ελληνικό ροκ των '90s; Το απόλυτο QUIZ!
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία. Υπάρχουν μικρές αφορμές, μια εικόνα που τραβάς το νήμα και μπερδεύεται πια με τη φαντασία, και είναι κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Πάρα πολλά τραγούδια δημιουργήθηκαν με σκηνικά και εικόνες από τις περιοδείες που κάναμε. Στο "Ατλαντίς", η εκκίνηση του είναι στα Χανιά, το "Ό,τι θες εσύ", σε ένα μικρό μπαρ στο Ηράκλειο, ο "Ναυαγός" είναι στο σπήλαιο του Διρού, το "Δεν έχει τέλος" είναι ένα παλιό Volvo, το οποίο οδηγούσε ο ηχολήπτης μας, ο Χρήστος ο Χαρμπίλας.
Ο κοινός παρονομαστής είναι η αφήγηση, στη λογική των μικρών σεναρίων. Αν κάπως έπρεπε να περιγράψω το ύφος των στίχων, θα έλεγα ότι πάντοτε εξυπηρετούν μια κινηματογραφική αφηγηματικότητα κι οι εικόνες εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες στους στίχους τους δικούς μου.
Δεν αισθάνομαι ότι όποτε πήγαινα σε μια κατεύθυνση, τράκαρα πάνω σε κάτι. Τα πιο δύσκολα είναι τα ερωτικά τραγούδια. Είναι το πιο δύσκολο να μην αισθανθείς μπουμπούνας περιγράφοντας κάτι πολύ προσωπικό. Εκεί πέρα νομίζω πως ήμουν προσεκτικότερος από όλα τα πεδία που έχω περιπλανηθεί στιχουργικά».
Τα τραγούδια του σαν soundtrack στις ζωές των ανθρώπων και η πραγματική επιτυχία
«Οι στίχοι μου μπορεί να είναι soundtrack για τις ζωές άλλων ανθρώπων; Είναι από τα πιο ευχάριστα πράγματα που μπορεί να σκεφτεί κανείς. Αυτή είναι και η αληθινή επιτυχία που μπορεί να ζήσει κάποιος. Να αισθανθείς ότι κάτι που έκανες έχει ταξιδέψει και δεν είναι απλώς ένα τραγούδι για να περάσεις καλά, σαν άλλο ένα σουξέ.
Μετά από τόσα χρόνια που κάνω αυτό που κάνω, να γράφω τραγούδια, δίσκους και να κάνω συναυλίες, αυτό είναι το ουσιαστικότερο κομμάτι της επιτυχίας, αυτό είναι το πιο μεγάλο μου κίνητρο: να κάνω μια ιστορία που να χρησιμεύσει σε κάποιον.
Γι’ αυτό, όταν μου λένε ότι με βοήθησε αυτό το κομμάτι σε εκείνη ή την άλλη στιγμή, λες “ναι, αξίζει τον κόπο”. Ξέρεις πώς είναι, γιατί έχεις βοηθηθεί κι εσύ ο ίδιος από κομμάτια άλλων ανθρώπων.
Μπορώ να πω ότι τα κομμάτια διαμορφώνουν τους ανθρώπους, άρα το να λέμε ότι δεν αλλάζει ο κόσμος με κανέναν τρόπο, σε αυτή την κενή σκέψη, αντίθετα, η τέχνη μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο σε μια στιγμή, αλλά βοηθάει στη διαμόρφωση συνειδήσεων, στο πώς βαδίζει μια κοινωνία».
Η ατέλειωτη περιπέτεια της Αθήνας και η Θεσσαλονίκη που δεν έχει τέλος
«Η μετάβαση από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα δεν έγινε επειδή υπήρχε μια Θεσσαλονίκη ανεπαρκής, έκλεισε απλώς ένας κύκλος κι άνοιξε ένας άλλος. Επειδή όντως όλο το μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας που είχαμε με τα Ξύλινα Σπαθιά είχε να κάνει με την Αθήνα, μου φαινόταν πολύ φυσιολογικό να ζήσω στην πόλη. Επίσης, κάπως έτσι ήταν και η ζωή μου, να πηγαίνω από το ένα περιβάλλον στο άλλο· δεν το θεωρούσα κακό ή δύσκολο.
Ήταν ένας νέος κύκλος που τον ήθελα, αλλά ποτέ δεν έχει φθαρεί η εικόνα της Θεσσαλονίκης. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχω ζήσει σε αυτή την πόλη με ένταση, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες. Είναι μια πόλη που την αγαπώ και τη λατρεύω. Μένω κάθε φορά έκπληκτος και με την ομορφιά της τοποθεσίας, το πώς είναι χτισμένη η πόλη, η ατμόσφαιρα. Καμιά φορά ξεχνάω ότι απέναντι από την Αριστοτέλους υπάρχει ολόκληρος Όλυμπος. Αυτή η αίσθηση της απλάς και της ανοιχτωσιάς που έχει κάτω, είναι πολύ πολύτιμη για μένα.
Δεν σχεδιάζω το τι θα αφηγηθώ. Αφήνω την πραγματικότητα να έρθει προς το μέρος μου. Εκ των υστέρων καταλαβαίνω πως μια άλλη πόλη με έβαλε να πω άλλες ιστορίες και να εξελίσσεται το ύφος, το στυλ και η ατμόσφαιρα που κάνουμε τα τραγούδια.
Στην Αμοργό ήταν πολύ βολικό να κινηθεί κάποιος σε μια ατμόσφαιρα σαν αυτή που έχει το Αφού λοιπόν ξεχάστηκα, μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς. Ούτε κι εκείνο είναι πάντα απόλυτο.
Μπορεί να αισθάνεσαι μοναξιά μέσα σε μια μεγαλούπολη, μπορείς να δεις εκατομμύρια ανθρώπους υποτίθεται κοντά και να συνειδητοποιήσεις ότι είναι όλοι απομονωμένοι σε διαμερίσματα και πολυκατοικίες. Όπως έλεγε και ένας φίλος μου σε ένα ήρεμο σπίτι, “εδώ ακούει κανείς την ησυχία και την ανησυχία”.
Έχω πάει σχολείο στη Νίκαια στα 8-9 μου. Είχα δουλέψει ως πιτσιρίκι, κάπου στα 17 μου, στο Λιμάνι πίσω από αυτό τον περιβόητο ουρανοξύστη, σε δουλειές του λιμανιού. Τροφοδοσίες πλοίων. Θυμάμαι τον εαυτό μου να βάφει μια τεράστια λάντζα κάπου στο Πέραμα.
Έχω εικόνες από την παιδική μου ηλικία και κάποιες από την εφηβεία μου στην Αθήνα. Είναι μια πόλη που εξακολουθώ να ανακαλύπτω με μεγάλη μου χαρά. Είναι μεγάλη και έχει πολλά κέντρα. Σαν να μη τελειώνει η περιπέτειά μου σε αυτή την πόλη και να μην έχω καταλάβει τα πάντα. Είναι ωραίο ταξίδι.
Με παραξενεύει ένα πράγμα: πώς είναι δυνατόν να έχει μια τεράστια ακτογραμμή και τα περισσότερα μαγαζιά που θα ήθελα να πάω για να ακούσω τη μουσική που μου αρέσει να είναι στο κέντρο, σε πολύ στριμωγμένους χώρους; Ονειρεύομαι ότι κάποια στιγμή θα μπορώ να πάω στη θάλασσα και να δω τον κόσμο του κέντρου να χαζεύει μια πανσέληνο και να ακούει μουσική στη θάλασσα».
Η FineRecords ως Μπρανκαλεόνε και το επόμενο λιμάνι που θα είναι πάντα το πιο ωραίο
«Η σύνδεση με αυτόν τον μύθο του Μάγου Μπρανκαλεόνε, που όπως είπαμε, τυχαίνει να είναι και υπαρκτό πρόσωπο, έχει να κάνει με την πίστη που μπορούμε να αποκτήσουμε στον εαυτό μας. Το πόσο πρέπει πρώτα μέσα μας να τα καταφέρουμε, ώστε όταν βγούμε προς τον κόσμο, να καταφέρουμε να συντονίσουμε και τον κόσμο με αυτή την πραγματικότητα που για εμάς είναι υπαρκτή.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια μαγική διαδικασία με την οποία κάποιος ανακαλύπτει τον δρόμο προς την επιτυχία· είναι όλα δουλειά και αφοσίωση, προσήλωση. Απλώς, κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας άνθρωπος που μας σπρώχνει και αρχίζουμε να πετάμε και να βγαίνουμε από το comfort zone μας.
Κατά αυτή την έννοια, ο νέος Μπρανκαλεόνε είναι η Fine Records, αυτή η νέα συνεργασία που δεν είναι απλώς επαγγελματική σχέση, αλλά είναι μια σχέση φιλίας, επικοινωνίας, κοινού γούστου και νοοτροπίας. Είναι μια παρέα από παιδιά – τα περισσότερα τα ήξερα, επειδή το κέντρο τους είναι το θρυλικό Stereodisc.
Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία στην πόλη, γιατί εκεί μαζεύεται ο κόσμος να αγοράσει βινύλια και CD – και κυρίως άνθρωποι που έχουν το Stereodisc σαν σημείο συνάντησης για να κουβεντιάσουν και πράγματα πέρα από τη μουσική. Ακριβώς όπως λειτουργούσαν τα δισκάδικα στη Βέροια της εφηβείας μου.
Με τεράστια χαρά πηγαινοέρχομαι στη Θεσσαλονίκη και αισθάνομαι ότι είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο επανασυνδέθηκα με αυτή την πόλη, με αυτό το vibe, με το διαφορετικό κλίμα που μπορείς να συναντήσεις εκεί. Είναι πολύ καθοριστικό για το παρόν. Καμιά φορά, μιλώντας για τόσο παλιές δεκαετίες, αισθάνομαι μουσειακό αντικείμενο. Μου αρέσει πολύ να μιλάω για το τώρα, γιατί ζω κάτι πολύ σπουδαίο και καθοριστικό για το πώς μπορώ να βλέπω το μέλλον από εδώ και πέρα.
Με πολλή φροντίδα ασχολήθηκε με τον δίσκο Μπρανκαλεόνε. Έζησα μια παραγωγή με μια ομάδα που μπαίνει στο στούντιο και δίνει χρόνο στον εαυτό της να ανακαλύψει τον ήχο και όχι να τρέξει βιαστικά.
Ήδη σχεδιάζουμε δύο παράλληλα πρότζεκτ. Το ένα είναι ο καινούργιος δίσκος, στον οποίο μου δίνεται χώρος και χρόνος για να τον κάνω χωρίς πίεση. Επίσης, ετοιμάζουμε ένα μεγάλο πρότζεκτ με ορχήστρα και έγχορδα· θα είναι ένα best of από όλες τις δεκαετίες, γνωστά και άλλα κομμάτια που αγαπώ πολύ και ήταν λίγο πιο b-side, κομμάτια που δεν έχουν τόσο προβολή και αναγνωρισιμότητα.
Χαίρομαι επειδή υπάρχει πολύ υλικό τα τελευταία 15 χρόνια που του ταιριάζει αυτό. Οι δίσκοι με τους B-Movies έχουν πολύ υλικό που θα αναδειχθεί μέσα από αυτό το πρότζεκτ.
Δεν υπάρχει πιο ενθαρρυντικό πράγμα από αυτό που συμβαίνει τώρα, που υπάρχει μια μεγάλη επιτυχία στις συναυλίες και γίνονται πολύ γρήγορα sold out, και με την προσθήκη της οθόνης με τα βίντεο του Βασίλη του Κεχαγιά. Σε σπρώχνει να κάνεις κι άλλα πράγματα. Μπορώ να ονειρεύομαι με τον ρυθμό που θέλω· έχει σημασία κι αυτό. Να μπορείς να πατήσεις κάπου σταθερά για να δουλέψεις.
Ονειρεύομαι το επόμενο τραγούδι. Ονειρεύομαι ότι θα κάνω κάτι που δεν έχω καταφέρει ακόμη. Ονειρεύομαι κι αυτό το υπέροχο συναίσθημα που έχεις όταν φτάνεις πολύ κοντά σε ένα τραγούδι που αισθάνεσαι ότι θα γίνει κάτι ωραίο. Είναι μια αίσθηση που δεν τη χάνω ποτέ ως επιθυμία.
Τα πραγματικά όνειρα εισβάλλουν στην καθημερινότητα μέσα από το υποσυνείδητο, και καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν πράγματα που έχουμε ονειρευτεί στον ύπνο μας και σπρώχνουν τα βήματά μας προς μια κατεύθυνση – που μπορεί να χρειαστεί κάποιο διάστημα για να αναρωτηθούμε "μα πώς πήγα προς τα εδώ;" και γιατί. Δεν πιστεύω στα πολύ περιχαρακωμένα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο. Όλα αυτά που μας έχουν συμβεί διαμορφώνουν τα όνειρά μας. Είναι ένα σύνολο και δεν έχει πολύ σαφή όρια».
***
Το Release Athens 2025 υποδέχεται τον Παύλο Παυλίδη, το Σάββατο 21 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού.
Εισιτήρια, εδώ.
Ο Παύλος Παυλίδης στη δεύτερη μέρα του UP FM Festival στην Πάτρα, στις 30 Μαΐου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
