Στις 19 Φεβρουαρίου το 1982 οι Ηνωμένες Πολιτείες αλλά κυρίως το Τέξας είχαν μπει στην τελική ευθεία προκειμένου να γιορτάσουν την 146η επέτειο από την έναρξη της Μάχης του Άλαμο. Οι εορταστικές εκδηλώσεις θα κορυφώνονταν τέσσερις ημέρες αργότερα. Εκείνη την περίοδο, ωστόσο, ο γνωστός και μη εξαιρετέος σούπερ σταρ της Heavy Metal, Ozzy Osbourne βρισκόταν στην πολιτεία προκειμένου να δώσει μια συναυλία.
Είναι η εποχή που ο Ozzy Osbourne γνωρίζει μεγάλη επιτυχία ως σόλο τραγουδιστής (δύο χρόνια νωρίτερα είχε φύγει από τους Black Sabbath). Αρχές του 1980 έχει κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Blizzard Of Ozz» και τον Νοέμβριο του 1981 το «Diary Of A Madman», έχοντας ως κιθαρίστα τον υπερταλαντούχο Randy Rhoads. Το συγκρότημα κάνει τη μια συναυλία μετά την άλλη γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία.
Παράλληλα, ωστόσο, είναι μια περίοδος που, ας το θέσουμε ευγενικά, ο Ozzy είναι εκτός ελέγχου. Παίρνει οποιοδήποτε ναρκωτικό κυκλοφορεί στην πιάτσα και πίνει οτιδήποτε μπορεί κάποιος να πιει. Σε εκείνη την περιοδεία είχε γίνει το θρυλικό, πλέον, σκηνικό με το δάγκωμα μιας ζωντανής νυχτερίδας επί σκηνής και τέλος πάντων ο Ozzy κάνει ότι τρέλα μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ξημερώματα της 19ης Φεβρουαρίου, λοιπόν, λίγες ώρες πριν τη συναυλία στο HemisFair Arena στο Σαν Αντόνιο του Τέξας, ο Ozzy Osbourne είναι ξανά (τι πιο σύνηθες, θα πει κανείς) «κομμάτια». Η μέλλουσα σύζυγός του Sharon είχε κουραστεί απ΄ όλη αυτή την κατάσταση και θεώρησε σκόπιμο να του κρύψει τα ρούχα και να τον αφήσει γυμνό ελπίζοντας πως έτσι θα τον εμποδίσει να βγει έξω. Εκείνος, ωστόσο, φόρεσε το φόρεμά της και βγήκε μια βόλτα στη διάρκεια της οποίας θέλησε να... κάνει την ανάγκη του. Βρήκε, λοιπόν, ένα σημείο με έναν παλιό τοίχο και άρχισε να ουρεί πάνω σε αυτόν. Λίγο αργότερα ο Ozzy Osbourne βρισκόταν σιδηροδέσμιος στο κρατητήριο του τοπικού αστυνομικού τμήματος.
Ο λόγος ήταν πως ο τοίχος στον οποίο ούρησε ήταν στην πραγματικότητα το κενοτάφιο του μνημείου της Μάχης του Άλαμο. Οι άνθρωποι του Ozzy εξηγούν τόσο στους αστυνομικούς όσο και στον δικαστή που οδηγήθηκε ο διάσημος χεβιμεταλάς πως δεν καταλάβαινε την έκανε. Ο δικαστής του επιβάλει ένα αστείο ποσό ως εγγύηση και τον αφήνει ελεύθερο. Όταν ο Ozzy συνέρχεται (λίγο) έρχεται αντιμέτωπος με έναν δημοσιογράφο ο οποίος τον ρωτάει γιατί το έκανε. Ο «Πρίγκηπας του σκότους» προφανώς και δεν ξέρει σε τι αναφέρεται ο δημοσιογράφος. Όταν του θυμίζουν τι είχε προηγηθεί μερικές ώρες νωρίτερα ο Ozzy κάνει και δεύτερο λάθος: «Ωραία! Τώρα έχει σειρά ο Λευκός Οίκος». Ακολουθεί ο κακός χαμός. Στη συναυλία σημειώνονται αιματηρά επεισόδια όπου τραυματίζονται περίπου 20 άνθρωποι. Όταν τελειώνουν ο Ozzy Osbourne φεύγει κακήν κακώς από το Τέξας για να συνεχίσει την περιοδεία. Μερικές ημέρες αργότερα, στις 19 Μαρτίου, ο Randy Rhoads θα σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα στη Φλόριντα όπου βρισκόταν με τον Ozzy για τη συνέχιση της περιοδείας η οποία, όπως ήταν φυσικό, ακυρώθηκε.
Πολλά χρόνια αργότερα ο Ozzy Osbourne ζήτησε δημόσια συγγνώμη για εκείνο το περιστατικό, απέδωσε τη συμπεριφορά του στην (υπέρ)κατανάλωση ναρκωτικών και αλκοόλ και έκανε μια μεγάλη δωρεά στην οργάνωση που συντηρεί το μνημείο. Κάπως έτσι οι αρχές της πόλης του επέτρεψαν να ξαναδώσει συναυλία εκεί.
Το παρασκήνιο που οδήγησε στη μάχη του Άλαμο
Στις Θερμοπύλες ο βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας με 300 άνδρες του έδωσαν μια άνιση μάχη. Στρατοπέδευσαν σε ένα μικρό στενό και εκεί έπεσαν μέχρι ενός, πολεμώντας την τεράστια στρατιά του Ξέρξη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έζησαν τις δικές τους «Θερμοπύλες» (τηρουμένων των αναλογιών, πάντα) στο Άλαμο. Εκεί που 145 στρατιώτες ταμπουρώθηκαν μέσα σε ένα φρούριο και δε σταμάτησαν να πολεμούν τις χιλιάδες των Μεξικανών στρατιωτών μέχρι που έχασαν τη ζωή τους όλοι, κερδίζοντας, ωστόσο, ταυτόχρονα, μια θέση στο πάνθεον της αμερικανικής ιστορίας.
Το Τέξας ήταν κάποτε ισπανική αποικία. Κάτι η αμερικανική επανάσταση, κάτι η γαλλική επανάσταση, ωστόσο, «φύτεψε» και εκεί τον «σπόρο» της διεκδίκησης ενός καλύτερου αύριο. Το 1824 στο Μεξικό ψηφίστηκε ένα νέο σύνταγμα το οποίο ένωνε τις διάφορες επαρχίες σε πολιτείες. Το Τέξας δεν ήταν μια από αυτές. Θα γινόταν πολιτεία, μόνο όταν έπιανε το επιτρεπόμενο πληθυσμιακό όριο.
Οι άποικοι άρχισαν να αυξάνονται με εντυπωσιακού ρυθμούς. Είναι ενδεικτικό πως το 1831 ο πληθυσμός τους ξεπέρασε τις 20.000, πολλοί περισσότεροι, δηλαδή, από τον μεξικανικό πληθυσμό. Στην κορύφωση αυτής της πληθυσμιακής διαφοράς οι άποικοι έφτασαν να είναι 4 προς 1 μεξικανό! Οι μεξικανικές αρχές, όπως ήταν φυσικό θορυβήθηκαν από αυτή την εξέλιξη και αρχικά απαγόρευσαν τη μετανάστευση από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη συνέχεια «κόπηκαν» οι φορολογικές ελαφρύνσεις. Επιπλέον, οι Αμερικανοί άποικοι αναγκάζονταν να δηλώνουν πίστη και υποταγή αλλά να πληρώνουν και φόρους στην Καθολική Εκκλησία.
Όσο πιο σκληρή και συγκεντρωτική γινόταν η Μεξικανική κυβέρνηση κατά των Τεξανών τόσο μεγάλωνε και η αντίδραση της άλλης πλευράς. Οι άποικοι άρχισαν να ζητούν ολοένα και πιο επιτακτικά κατάργηση όλων αυτών των νόμων αλλά και περισσότερη αυτονομία.
Ο μεξικανός στρατηγός Αντόνιο Λόπες δε Σάντα Άννα κατήργησε το σύνταγμα του 1824 που είχε σαφή ομοσπονδιακό προσανατολισμό, με εκείνο του 1935 που ήταν ακριβώς το αντίθετο. Όλα, πλέον, έδειχναν πως η ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα στις δυο πλευρές ήταν αναπόφευκτη. Την 1η Οκτωβρίου του 1835 ξέσπασε η Επανάσταση του Τέξας με τη Μάχη του Γκονζάλες.
Αρχικά οι Τεξανοί πέτυχαν κάποιες σημαντικές νίκες, ωστόσο, σύντομα η κατάσταση γύρισε «τούμπα» κυρίως εξαιτίας της αριθμητικής υπεροχής του στρατού του Σάντα Άννα. Οι νίκες αυτές, τον έκαναν να πιστεύει πως μπορεί να τελειώσει την υπόθεση «πόλεμος» μέσα σε ένα τετράμηνο. Πέρα από τους λόγους γοήτρου, ο Σάντα Άννα ήθελε να το πετύχει αυτό επειδή το καλοκαίρι οι θερμοκρασίες είναι υψηλές και μια μακροχρόνια εκστρατεία θα ταλαιπωρούσε ακόμα περισσότερο τον στρατό του και κυρίως θα έφτανε τα κρατικά ταμεία στα όρια της πτώχευσης.
Για τον λόγο αυτό, ο Μεξικανός στρατηγός σκληραίνει ακόμα περισσότερο τη στάση του και εγκρίνει ένα ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο, οι Τεξανοί που πολεμούσαν κατά του Μεξικού θεωρούνταν «πειρατές» και αντιμετωπίζονταν ως τέτοιοι. Σε περίπτωση σύλληψης, δηλαδή, δε θεωρούνταν αιχμάλωτοι και έτσι εκτελούνταν επιτόπου!
Τον Φεβρουάριο του 1836 ο στρατός του Σάντα Άννα πραγματοποιεί έφοδο και καταλαμβάνει με χαρακτηριστική ευκολία την πόλη Σαν Αντόνιο ντε Μπεχάρ αφού οι περισσότεροι από τους υπερασπιστές της είχαν καταφύγει στο φρούριο του Άλαμο, μιας παλιάς ιεραποστολής.
Η θρυλική μάχη του Άλαμο
Ο μεξικανός στρατηγός Αντόνιο Λόπες δε Σάντα Άννα, έστειλε τελεσίγραφο προκειμένου οι Τεξανοί να παραδώσουν το φρούριο καθώς θεωρούσε την ευρύτερη περιοχή στρατηγικής σημασίας για τον ανεφοδιασμό του στρατού του.
Το τελεσίγραφο απορρίφθηκε αλλά η κατάσταση μέσα στο φρούριο ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Ο διοικητής του, Τζέιμς Νιλ, είχε στη διάθεσή του λιγότερους από 100 άνδρες! Έτσι έστειλε αίτημα στον διοικητή του τεξικανικού στρατού, Σαμ Χιούστον να ενισχύσει την άμυνα του Άλαμο με πολεμοφόδια και προμήθειες. Η κίνηση αυτή, ωστόσο, είχε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα αφού ο Χιούστον θεώρησε πως η υπεράσπιση του Άλαμο δεν είχε κανένα νόημα. Έστειλε, μάλιστα, 30 άνδρες με επικεφαλής τον Τζιμ Μπόουι να πάρει από εκεί όσα πολεμοφόδια υπήρχαν και να καταστρέψει το φρούριο προκειμένου να μην πέσει στα χέρια του Σάντα Άννα! Όταν έφτασε εκεί, ωστόσο, ο Μπόουι αφενός δεν υπήρχαν ζώα για να μεταφέρουν τα ζώα και αφετέρου πείστηκε από τον Νίλ για την αναγκαιότητα να υπερασπιστούν το Άλαμο. Έτσι, με τη σειρά του ο Μπόουι ζήτησε προμήθειες και πολεμοφόδια! Η μόνη βοήθεια που έφτασε στους υπερασπιστές του Άλαμο ήταν 30 άνδρες υπό τον αντισυνταγματάρχη Γουίλιαμ Τράβις και λίγοι εθελοντές με μπροστάρη τον Ντέιβιντ Κρόκετ.
Οι δυο τελευταίοι, έχοντας ως συνολική δύναμη λιγότερους από 200 άνδρες (στην τελική μάχη πήραν μέρος μόλις 145 Αμερικανοί) αποφάσισαν να υπερασπιστούν μέχρι τέλους το Άλαμο. Μια ημέρα σαν σήμερα οι χιλιάδες (και καλύτερα οπλισμένοι) στρατιώτες του Σάντα Άννα ξεκίνησαν την πολιορκία. Τα μεξικανικά κανόνια δε σταματούσαν να χτυπάνε το Άλαμο, οι υπερασπιστές του οποίου έδωσαν μια πραγματικά άνιση μάχη προκειμένου να καταφέρουν να κρατήσουν τον εχθρό έξω από αυτό.
Οι Τεξανοί δεν είχαν καν την... πολυτέλεια του ύπνου. Ήταν τόσο λίγοι που δεν προλάβαιναν να ξεκουραστούν. Ο Σάντα Άννα το ήξερε αυτό και «χτυπούσε» ακριβώς εκεί. Θεωρούσε πως οι υπερασπιστές του Άλαμο θα λυγίσουν από την πείνα και την έλλειψη ύπνου και γι' αυτό έδινε διαταγές για αλλεπάλληλες επιθέσεις.
Οι πολιορκημένοι, ωστόσο, άντεξαν κάτι που προκάλεσε την οργή του Σάντα Άννα ο οποίος στις 4 Μαρτίου συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο και αποφάσισε γενική επίθεση το ξημέρωμα της 6ης Μαρτίου. Πολλοί επιτελείς του διαφώνησαν αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος. Έτσι στις 6 Μαρτίου, στις 5:30 το πρωί, ξεκίνησε η γενική επίθεση. Οι πολιορκημένοι άντεξαν για πολλές ώρες αλλά ήταν κάτι παραπάνω από ανέφικτο να κρατήσουν το οχυρό.
Από ένα σημείο και μετά κάθε αμυντικός σχεδιασμός πήγε «περίπατο» και επικράτησε το ένστικτο της επιβίωσης. Τελικά, το Άλαμο «έπεσε» και οι υπερασπιστές του σκοτώθηκαν μέχρι ενός. Από τη μανία του Σάντα Άννα δε γλίτωσε μέχρι και ένα ανήλικο αγόρι το οποίο εσφαλμένα θεωρήθηκε ενήλικας και εκτελέστηκε μετά την κατάληψη του οχυρού.
Η σφαγή του Άλαμο είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμενε ο Σάντα Άννα. Οι Τεξανοί συσπειρώθηκαν, κατατάχθηκαν κατά χιλιάδες στον στρατό και λίγο καιρό πέτυχαν μια σπουδαία νίκη στον ποταμό Σαν Χασίντο (στη σημερινή επαρχία Χάρις του Τέξας) όπου με το σύνθημα «δεν ξεχνάμε το Άλαμο» επιτέθηκαν εκεί που είχε στρατοπεδεύσει ο στρατός του Σάντα Άννα τον οποίο και αποδεκάτισαν. Ο Μεξικανός στρατηγός βαριά ηττημένος αναγκάστηκε να υπογράψει τις «συνθήκες του Βελάσκο» που ουσιαστικά άνοιξαν τον δρόμο προς την ανεξαρτησία του Τέξας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
