Κάποιες φορές, κάποιος, πετυχαίνει κάτι, ας το ονομάσουμε για την οικονομία της «κουβέντας» ανέλπιστο. Όταν το πετυχαίνει οι περισσότεροι λένε πως «τον ήθελε η τύχη». Αυτό ακριβώς έγινε και στην υπόθεση της «Μεγάλης ληστείας του τρένου». Οι άνθρωποι που την οργάνωσαν βασίστηκαν σε ένα σχέδιο που «έμπαζε» από παντού. Αλλά πέτυχαν.
Βέβαια, στη συνέχεια η τύχη τους εγκατέλειψε αλλά αυτό είναι μια άλλη «συζήτηση». Αυτό που κατάφεραν ήταν να μείνουν στην Ιστορία και για την περιπέτειά τους να γραφτούν βιβλία αλλά και σενάρια για ταινίες οι περισσότερες εκ των οποίων ήταν κωμωδίες και αυτό ακριβώς δείχνει τα όσα έγιναν μια ημέρα σαν σήμερα, στις 8 Αυγούστου του 1963.
Το πιο επιτυχημένο σχέδιο που δεν ήταν καν... σχέδιο
Για να φτάσουμε, όμως, στην 8η Αυγούστου 1963 θα πρέπει, πρώτα, να γυρίσουμε μερικά χρόνια πιο πίσω. Για την ακρίβεια θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο μακρινό 1903. Τότε κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία με πλοκή. Αυτή η ταινία ήταν η «Μεγάλη ληστεία του τρένου».
Το θέμα ήταν «πιασιάρικο» ήταν και η πρώτη ταινία με πλοκή και έτσι ο κόσμος την αγάπησε αμέσως. Στα χρόνια που ακολούθησαν πολλές ταινίες «αντέγραψαν» αυτή την πλοκή. Κυρίως ταινίες που είχαν σαν σημείο αναφοράς τα γουέστερν.
Οι ταινίες στην «άγρια δύση» είχαν πολλές φορές σαν βασικό στοιχείο της πλοκή τους μια ληστεία κάποιου τρένου. Οι λάτρεις αυτών των ταινιών είχαν δει πολλές ληστείες τρένων. Πολλοί της είχαν δει, ένας είχε τη φαεινή ιδέα να κάνει και ο ίδιος μια ληστεία τρένου.
Αυτός ο κάποιος είναι και πρωταγωνιστής της ιστορίας που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Το όνομά του ήταν ο Μπρους Ρέινολντς ένας μικροκακοποιός γεννημένος και μεγαλωμένος στο κεντρικό Λονδίνο.
Κάποια στιγμή ο Ρέινολντς, που μπαινοβγαίνει στις φυλακές, αποφασίζει πως ωραίες οι ταινίες αλλά θα ήταν ακόμα πιο ωραίο αν όλα αυτά που έβλεπε στον κινηματογράφο μπορούσε να τα μεταφέρει και στην πραγματικότητα.
Αρχίζει, λοιπόν, να καταστρώνει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο αυτός και οι συνεργοί του θα «άδειαζαν» ένα τρένο των Βασιλικών Ταχυδρομείων. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αυτό που έκανε σε πρώτη φάση ο Ρέινολντς ήταν να βρει τον στόχο.
Ο στόχος βρέθηκε εύκολα. Ήταν το τρένο των Βασιλικών Ταχυδρομείων το οποίο εκτελούσε το δρομολόγιο Γλασκόβη – Λονδίνο. Το συγκεκριμένο τρένο ήταν εύκολο στόχος αλλά κυρίως ήταν εύκολο για την ομάδα του Ρέινολντς να βρει καταφύγιο μετά το χτύπημα.
Με αυτά και με αυτά ο Ρέινολντς αρχίζει και συγκροτεί την ομάδα – κρούσης. Συνολικά γι αυτή στρατολόγησε 16 άτομα. Όλοι τους άνθρωποι που είχαν σαν δεύτερο σπίτι τους κάποιο σωφρονιστικό κατάστημα της Βρετανίας.
Βρήκε κάποιος μηχανικούς, κάποιους ηλεκτρολόγους, μερικούς καλούς και γρήγορους οδηγούς, έναν που του είχε πει ότι μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και τρένο και τσιλιαδόρους. Αυτοί αποτελούσαν τον βασικό πυρήνα. Υπήρχαν και αρκετοί ακόμα που είχαν περιφερειακό ρόλο στο όλο εγχείρημα.
Ανάμεσα στα μέλη του βασικού πυρήνα υπήρχε ο Ντάγκλας Γκούντι ο οποίος ήταν ο υπαρχηγός του Ρέινολντς, ο Τσάρλι Γουίλσον ο οποίος είχε αναλάβει τον ρόλο του λογιστή καθώς έπρεπε να υπάρχει και κάποιος που θα κάνει τη μοιρασιά της λείας και ο Ρόνι Μπιγκς ο οποίος ήταν συγκρατούμενους του Ρέινολντς.
Όλοι οι παραπάνω ήταν... έμπειροι κακοποιοί μεν αλλά κανείς τους δεν είχε ξαναχτυπήσει τρένο. Έτσι ζήτησαν τη βοήθεια τον Τόμι Γουίσμπι, Μπομπ Γουέλς, Τζιμ Χάσεϊ και Ρότζερ Κόρντρεϊ οι οποίοι είχαν μια ειδίκευση επί του θέματος.
Για να καταλήξει στην επιλογή του στόχου, ο Ρέινολντς, είχε και εσωτερική ενημέρωση. Ο πληροφοριοδότης ήταν ένας ανώτερους αξιωματικός των Βασιλικών Ταχυδρομείων ο οποίος ενημέρωσε τη σπείρα για όλα όσα έπρεπε να ξέρουν. Το δόθηκε ένα σεβαστό ποσό για τις υπηρεσίες του και ουδέποτε έμαθε κανείς το ποιος ήταν.
Ο σχεδιασμός του χτυπήματος πήρε μήνες μέχρι που όλα ήταν έτοιμα και οι «16» αποφάσισαν να χτυπήσουν το τρένο «Up Special» που στις 7 Αυγούστου θα ξεκινούσε από Γλασκόβη με τελικό προορισμό το Λονδίνο όπου θα έφτανε περίπου στις 4 τα ξημερώματα της 8ης Αυγούστου.
Το τρένο αποτελούταν από 12 βαγόνια, συ τη μηχανή. Στο εσωτερικό του υπήρχαν πάνω από 70 υπάλληλοι οι οποίοι εν κινήσει έκαναν την ταξινόμηση της αλληλογραφίας.
Στόχος των ληστών ήταν το πρώτο βαγόνι - μετά τη μηχανή – το οποίο ήταν γνωστό ως HVP (High Value Packages), ήταν το βαγόνι, δηλαδή, στο οποίο υπήρχαν χρήματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα.
Η «Μεγάλη ληστεία του τρένου»
Το σχέδιο της ομάδας τέθηκε λίγο μετά τις 3 τα ξημερώματα της 8ης Αυγούστου όταν το τρένο πλησίαζε, πλέον, το Λονδίνο. Αν και το τρένο είχε απόλυτη προτεραιότητα έναντι οποιουδήποτε άλλου ο μηχανοδηγός έκπληκτος είδε πως έπεσε σε κόκκινο φανάρι.
Ο Ρότζερ Κόρντρεϊ είχε φροντίσει να σκεπάσει με ένα κατάμαυρο ύφασμα το πράσινο φανάρι και ταυτόχρονα με τη χρήση μιας μπαταρίας είχε φροντίσει να ανάψει το κόκκινο! Ο μηχανοδηγός σταμάτησε το τρένο.
Λίγες στιγμές αργότερα οι πρώτοι της συμμορίας είχαν καταλάβει τη μηχανή και είχαν εξουδετερώσει τον μηχανοδηγό. Και από εκεί και πέρα αρχίζουν οι γκάφες. Ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε το τρένο εκτός γραμμής εκεί που θα τους περίμενε το φορτηγό για να φορτώσουν τη λεία τους, δήλωσε αδυναμία καθώς το τρένο ήταν σύγχρονο και δεν ήξερε πως να το θέσει σε λειτουργία. Έτσι οι ληστές έπρεπε να συνεφέρουν τον μηχανοδηγό προκειμένου να το οδηγήσει εκείνος στο προκαθορισμένο σημείο.
Επόμενο βήμα ήταν να αδειάσουν το HVP βαγόνι. Ακινητοποίησαν τους πέντε υπαλλήλους που βρήκαν σε αυτό και μέσα σε λιγότερο από 20 λεπτά είχαν αρπάξει 120 από τους 128 σάκους που περιείχαν 636 πακέτα με χαρτονομίσματα αξίας 2.631.684 λιρών. Πάνω από 50 εκατομμύρια σε σημερινές τιμές!
Στη συνέχεια οι δράστες πήγαν στο κρησφύγετο της ομάδας, μια φάρμα 43 χιλιόμετρα πιο μακριά. Εκεί έκαναν τη μοιρασιά. Έβγαλαν 18 μερίδια, τα οποία ήταν οι 16, συν δυο για τον πληροφοριοδότη και τον άνθρωπο που τους έφερε σε επαφή μαζί του. Οι «περιφερειακοί» πήραν «χαρτζιλίκια»!
Φεύγοντας από το τρένο ένας από τους ληστές είχε πει στους υπαλλήλους να μην κουνηθούν «για την επόμενη μισή ώρα». Μέγα λάθος. Όταν ο υπάλληλος ενημέρωσε τους αστυνομικούς, τους ανέφερε τη συγκεκριμένη ατάκα και έτσι οι αστυνομικοί (ορθά) εκτίμησαν πως το κρησφύγετο των ληστών βρίσκεται μέσα σε μια ακτίνα 50 χιλιομέτρων.
Έτσι άρχισαν τις έρευνες απ' έξω προς τα μέσα αυτού του νοητού κύκλου, εκτιμώντας (πάλι ορθά) πως οι δράστες θα βρίσκονται μέσα σε αυτόν.
Με τα χίλια ζόρια, οι δράστες, κατάφεραν, τελικά, και διέφυγαν αλλά τα λάθη δε σταμάτησαν εκεί. Ανέθεσαν σε έναν από τους συνεργούς να κάψει τη φάρμα προκειμένου να εξαφανίσει τα ίχνη τους αλλά εκείνος «ζαλισμένος» από την επιτυχία δεν το έκανε. Όταν το έμαθαν οι υπόλοιποι επιχείρησαν να πάνε να την κάψουν αλλά ήταν ήδη αργά. Η αστυνομία την είχε ανακαλύψει.
Οι αστυνομικοί που ερεύνησαν τη φάρμα βρήκαν δακτυλικά αποτυπώματα σε ένα μπουκάλι κέτσαπ και μια... μονόπολη που έπαιζαν τα μέλη της συμμορίας μέχρι να διαφύγουν. Μέσα στις επόμενες ημέρες είχαν αρχίσει οι πρώτες συλλήψεις. Μέχρι το τέλος του έτους, σχεδόν όλοι οι ληστές (μόνο τρεις κατάφεραν και διέφυγαν) είχαν πέσει στα χέρια της Σκότλαντ Γιαρντ.
Τσάρλι Γουίλσον και Ρόναλντ Μπιγκς συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν αλλά λίγους μήνες μετά αμφότεροι κατάφεραν και απέδρασαν από τις φυλακές που κρατούνταν, διέφυγαν στο εξωτερικό και εκεί έγιναν... διάσημοι.
Ειδικά ο Μπιγκς (η ληστεία του τρένου έγινε ανήμερα των γενεθλίων του) που η χάρη του έφτασε μέχρι τη Βραζιλία - η οποία δεν είχε υπογράψει συμφωνία εκδόσεως με τη Βρετανία - έκανε φωνητικά ακόμα και σε τραγούδι των Sex Pistols ενώ έγινε κάτι σαν λαϊκός ήρωας στη Βρετανία στην οποία τελικά εκδόθηκε το 2001 με σκοπό να εκτίσει την ποινή του αλλά τελικά αποφυλακίστηκε το 2009 εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων υγείας.
Ο Μπιγκς πέθανε τον Δεκέμβριο του 2013 και μέχρι την τελευταία στιγμή υπερασπιζόταν εκείνη τη θρυλική ληστεία. «Αν θέλετε να με ρωτήσετε αν μετάνιωσα που πήρα μέρος στη ληστεία, η απάντηση είναι όχι», είχε πει λίγους μήνες πριν πεθάνει.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
