Πρέπει να γυρίσω τον χρόνο πολύ πίσω για να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα σε ακαδημία ποδοσφαίρου, πριν να έχει δύσει ο ήλιος. Πρέπει να ήταν εκεί γύρω στα 11-12, όταν έπαιζα ταυτόχρονα ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αναποφάσιστος από μικρός, σκορπιός με δίδυμο.
Τελικά, με κέρδισε το μπάσκετ. Το μπάσκετ βέβαια, δεν πρέπει να κέρδισε κάτι. Έφτασα στην Thessaloniki Football Academy, γνωστή και ως Αινείας, μια ακαδημία που γεννήθηκε μέσα από την επιθυμία του Βαγγέλη Παυλίδη και του Δημήτρη Τσακμάκη να ανταποδώσουν στο ποδόσφαιρο, όλα όσα έχουν πάρει από το άθλημα.
«Παίζαμε και δεν ξέραμε πού θα φτάσουμε»: Ο Σάσα Βεζένκοφ και τα χρόνια της αθωότητας στη Θεσσαλονίκη
Επικεφαλής της ακαδημίας είναι ο Απόστολος Μαστρανέστης, προπονητής του Βαγγέλη από μικρό παιδί στους Μπέμπηδες. «Ο Βαγγέλης ξεκίνησε να παίζει μπάλα 4,5 ετών, γιατί έπρεπε να κάνει ένα είδος άσκησης για τα πόδια του. Μέχρι τα 13-14 δεν έβλεπε κανένας κάτι. Η οικογένεια είχε χαμηλό προφίλ, χωρίς να έχει προσδοκίες από το παιδί. Δεν ήταν το φοβερό ταλέντο. Άργησε να φανεί αυτό», εξηγεί στο Reader o κ. Μαστρανέστης και τονίζει την διάθεση που είχε ο Βαγγέλης Παυλίδης στο να δουλέψει και να δουλευτεί.
«Ο Βαγγέλης είναι προϊόν δουλειάς, το ξέρει και ο ίδιος και για αυτό τον λόγο δουλεύει πάρα πολύ. Άρχισε να δουλεύει από νωρίς εξειδικευμένα προγράμματα personal training και έτσι από τα 14 και μετά άρχισε να φαίνεται στο γήπεδο ότι μπορεί να κάνει πραγματάκια στο ποδόσφαιρο, το έβλεπαν όλοι.
Μέσα από αυτή την διαδικασία άρχισε να χτίζει χαρακτήρα και να πιστεύει στον εαυτό του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που ζητούσε επίμονα την μπάλα και μου έλεγε "κόουτς, πες στους συμπαίκτες να με βρουν και θα βάλω την μπάλα μέσα". Είχε φοβερή αυτοπεποίθηση. Μπορεί να μην φορούσε αυτός το περιβραχιόνιο αλλά εκείνος ήταν ο ηγέτης της ομάδας. Όταν τρώγαμε γκολ, έβαζε γρήγορα την μπάλα στη σέντρα, δεν ήθελε ποτέ να χάνει».
Από τη Θεσσαλονίκη στο Μπόχουμ
Το 2015 ο Βαγγέλης Παυλίδης αφήνει πίσω την Ελλάδα και ταξιδεύει στο Μπόχουμ της Γερμανίας. «Αναγκάστηκε από μικρός να ξενιτευτεί. Είναι δύσκολο για ένα παιδί δεκαέξι χρονών να φεύγει στο εξωτερικό. Παρά τις δυσκολίες έλεγε ότι θα το παλέψει και ότι θα μείνει δυνατός. Δεν ήθελε να σκέφτεται το τι του έλειπε στην Ελλάδα, ή ότι οι φίλοι του μπορεί να περνούσαν καλά, ήθελε να μείνει συγκεντρωμένος στην προπόνηση.
Όταν ένιωθε ότι δεν του έφτανε η προπόνηση ζητούσε από μόνος του να κάνει το κάτι παραπάνω, με έπαιρνε τηλέφωνο και με ρωτούσε τι άλλο να κάνει για να βελτιωθεί. Όταν έγινε επαγγελματίας, έγινε πολύ πιο εξειδικευμένη η διαδικασία, είχαμε τις μετρήσεις και προχωρούσαμε αναλόγως».
Η μεταγραφή στην Μπενφίκα και το ιδιωτικό αεροπλάνο
Το περσινό καλοκαίρι έρχεται η εκτόξευση. Η φοβερή χρονιά που κάνει στην Άλκμααρ τον στέλνει στη Μπενφίκα και το Champions League. Αν η ζωή ήταν video game, ο Βαγγέλης είχε μόλις ξεκλειδώσει το επόμενο επίπεδο και ο Απόστολος Μαστρανέστης το ζούσε δίπλα του, μαζί του.
«Μόλις τελείωσε το πορτογαλικό πρωτάθλημα με πήρε ο τεχνικός διευθυντής της Άλκμααρ και μου είπε "Αποστόλη, ενδιαφέρεται η Μπενφίκα έντονα και περιμένουμε να κινηθεί". Ο Βαγγέλης ενθουσιάστηκε, η Μπενφίκα είναι τοπ κλαμπ, από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Μπήκαν κι άλλες ομάδες στην κουβέντα που ήθελα να διαπραγματευτούν, αλλά είχε αποφασίσει ότι αν όλα πάνε καλά στις διαπραγματεύσεις, θέλει να πάει εκεί.
Δείτε Επίσης: «Hey Panos, είσαι γαμάτος ρε φίλε»: Το oral history του πρώτου ελληνικού viral video
Ήμασταν στη Θεσσαλονίκη και κάναμε καλοκαιρινή προετοιμασία. Ήρθε στην αρχή ο τεχνικός διευθυντής της Μπενφικά για να συζητήσουμε και μετά από μια εβδομάδα, ήρθαν και μας πήραν με ιδιωτικό αεροπλάνο της ομάδας. Πρώτη φορά τα ζούσαμε όλα αυτά. Πήγαμε στο Ντα Λουζ, μας περίμενε εκεί ο Ρούι Κόστα, ο πρόεδρος της Μπενφίκα. Πέρασε από ιατρικές εξετάσεις και περιμέναμε να έρθει η ώρα να υπογράψουμε. Ήταν μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή για τον Βαγγέλη.
Είχαν μάθει δημοσιογράφοι και φίλοι της ομάδας για την άφιξη και προσγειωθήκαμε σε άλλο αεροδρόμιο, στο οποίο είχαν ήδη προλάβει και εκεί να φτάσουν τα μέσα και ο κόσμος. Αυτά δεν υπήρχαν στην Ολλανδία. Ήμασταν σε ένα ξενοδοχείο μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταγραφή και είχαμε οδηγία να μην βγούμε έξω μέχρι να τελειώσουν και τα τυπικά», αναφέρει ο Απόστολος Μαστρανέστης και περιγράφει τις διαφορές στην φιλοσοφία του ποδοσφαίρου ανάμεσα σε Ολλανδία και Πορτογαλία.
«Στην Πορτογαλία τα πράγματα είναι διαφορετικά, μας πήρε 3-4 μήνες να προσαρμοστούμε. Σαν χώρα βλέπουν αλλιώς το ποδόσφαιρο και εκπαιδεύονται διαφορετικά οι αθλητές, μικροί και μεγάλοι. Υπάρχει γενικώς η πίεση του πρωταθλητισμού. Η ομάδα είναι σε άλλο επίπεδο, η Μπενφίκα είναι ένα τεράστιο κλαμπ.
Μετά από κάθε προπόνηση υπάρχουν 100 άτομα που περιμένουν τους παίκτες, ενώ μετά τους αγώνες ξαπλώνουν στον δρόμο οι φίλοι της ομάδας για να αναγκάσουν το αμάξι να σταματήσει για να βγουν φωτογραφίες και να υπογράψουν αυτόγραφα. Μια τρέλα.
Στην Ολλανδία υπήρχε πολύ το κομμάτι της βελτίωσης, στην Πορτογαλία υπάρχει το πρέπει στο αποτέλεσμα. Στη Μπενφίκα δεν ήρθατε για να βελτιώνεστε, αλλά για να παίζετε και να νικάτε».
Τα ιστορικά γκολ στο Ουέμπλει με την Αγγλία
Στις 10 Οκτωβρίου η Ελλάδα αγωνίζεται εναντίον της Αγγλίας στο πλαίσιο του Nations League. Το παιχνίδι είναι βαρύ, στη σκία του θανάτου του Τζωρτζ Μπάλντοκ. Ο Βαγγέλης Παυλίδης με γκολ στις καθυστερήσεις δίνει τη νίκη στην Εθνική και την αφιερώνει στον συμπαίκτη του. «Δεν μας ένοιαζε το σκορ, μόνο το ότι παίζαμε για εκείνον», δηλώνει στις κάμερες μετά το παιχνίδι.
«Μόλις τελείωσε το παιχνίδι του στέλνω ένα μήνυμα για συγχαρητήρια, με παίρνει αμέσως τηλέφωνο και με ρωτάει πώς είδα το παιχνίδι. Με την Εθνική ομάδα υπάρχει πάντα αμφισβήτηση, ειδικά με τους επιθετικούς. Δεν άλλαξαν τα δυο γκολ που έβαλε στην Αγγλία κάτι για εμένα, επειδή ζω την καθημερινότητα και ξέρω πόσο ικανός παίκτης είναι. Δεν είσαι κακός παίκτης αν αργείς να σκοράρεις, θέλεις απλώς τον χρόνο σου. Ήρθαν τα γκολ, κι όλα καλά», μου λέει ο Απόστολος.
Το χατ-τρικ με την Μπαρτσελόνα
Ο Βαγγέλης Παυλίδης δεν θα ξεχάσει ποτέ το βράδυ της 21ης Ιανουαρίου. Χρειάστηκε μόλις 28 λεπτά για να πετύχει τρία γκολ απέναντι στη Μπαρτσελόνα, στο τρίτο γρηγορότερο χατ-τρικ στην ιστορία του Champions League. Το παιδί από την Θεσσαλονίκη, είχε μόλις γράψει ιστορία.
«Δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος. Ήταν πολύ χαρούμενος. Ήταν πολύ σημαντικά και ανέβηκε πολύ η αυτοπεποίθηση του. Μιλήσαμε μετά το παιχνίδι και μου λέει "κόουτς τι έγινε, τι κάναμε; Είναι δυνατόν να ζούμε αυτά τα πράγματα;". Ήταν ένα παιχνίδι πολύ σημαντικό για την ψυχολογία του», αναφέρει ο Απόστολος.
Για τον Απόστολο Μαστρανέστη, ο Βαγγέλης Παυλίδης θα είναι πάντα o Βαγγέλης. «Την οικογένεια την γνωρίζω 22 χρόνια. Ο Βαγγέλης είναι το τέταρτο παιδί μου. Όταν πηγαίνω στην Πορτογαλία, πάντα μένω στο σπίτι του Βαγγέλη, ποτέ σε ξενοδοχείο. Του αρέσει να βλέπει παιδικές ταινίες, το βράδυ ή πριν τα παιχνίδια, τον χαλαρώνει. Κρατάει το παιδί μέσα του, τον χαλαρώνει. Είναι πολύ απλός, δεν την έχει δει σταρ.
Τώρα στη Μπενφίκα αντιλαμβάνομαι λίγο τι σημαίνει σταρ, εννοείται ο Βαγγέλης δεν το βλέπει έτσι, δεν έχει αλλάξει καθόλου έτσι. Όταν έρθει στην Ελλάδα θα κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Καταλαβαίνω όμως τι μπορεί να σκέφτεται ο κόσμος. Για μένα, είναι απλά ο Βαγγέλης, για άλλους είναι ο σταρ, ο καλύτερος Έλληνας επιθετικός αυτή την στιγμή».
Περπατάμε με τον Απόστολο στο γήπεδο και μου λέει ότι οι γονείς του Παυλίδη ήθελαν απλώς να αθλείται το παιδί τους. Όσο λιγότερο πιεστικοί και παρεμβατικοί είναι στο σπίτι, τόσο πιο ελεύθερο είναι το παιδί για να δουλέψει το μυαλό και την σκέψη του. Στο καφέ απέναντι κάθεται ο πατέρας του Βαγγέλη, Κώστας. Τον χαιρετάμε και τον καλούμε στην παρέα μας. Δεν θα μπορούσε να λείπει από την κουβέντα. Χαλαρός και προσγειωμένος, μου εξηγεί ότι η απογείωση του γιου του ήταν κάτι που έβλεπε να έρχεται.
«Δεν μου έκανε εντύπωση όταν τον είδα να παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όλα ήταν step by step που λέμε. Πήγαινε πολύ καλά στην Άλκμααρ και βλέπαμε ότι υπάρχει η προοπτική για Τσάμπιονς Λιγκ. Το πίστευε πολύ και ο Βαγγέλης, επειδή είχε κάνει καλή χρονιά στην Ολλανδία. Δεν μας έκανε έκπληξη», μου λέει ο Κώστας Παυλίδης και θυμάται την κουβέντα με τον Βαγγέλη μετά το ιστορικό για εκείνον, παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα.
«Θέλει την γνώμη μου για το πώς φαίνεται απ΄έξω. Τα καλά τα είδαμε όλοι. Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα για όσα δεν μας άρεσαν. Με την Μπαρτσελόνα στο τελευταίο παιχνίδι του λέω "χτυπάει άσχημα ότι βγήκες τρεις φορές οφσάιντ, ρε Βαγγέλη". Λέει παίζει ψήλα. Εντάξει, κανόνισε το, πήγαινε ένα βήμα πίσω, προσπάθησε να το καλύψεις. Χτυπάει άσχημα. Και έχασες και ένα γκολ, τι θα άλλαζε αν ήσουν ένα μέτρο πίσω; Πάλι είχες τον χώρο να την ανοίξεις και να μπει το γκολ. Αν το πρόσεχες το αποτέλεσμα θα ήταν ένα γκολ» (σ.σ. είχε κάνει χατ-τρικ σε 28 λεπτά)
Τον ρωτάω αν του άρεσε το σκαφτό του Βαγγέλη με την Μονακό. Με κοιτάει κάπως ψαρωτικά, γελάει και μου λέει κοφτά, «καλό ήταν».
«Δεν παίρνουν αέρα τα μυαλά του, είναι κατασταλαγμένος, ξέρει τι θέλει, δεν είναι εφετζής. Έφτασε 18 χρονών και του λέμε να πάρουμε ένα αυτοκίνητο να πηγαινοέρχεται στις προπονήσεις. Του λέω να πάρουμε ένα golf, δεν το ήξερε, νόμιζε ότι είναι μάρκα. Του λέω Wolkswagen ρε Βαγγέλη» λέει γελώντας ο κύριος Κώστας.
«Ήταν πάντα συγκεντρωμένος στη μπάλα και πολύ μεθοδικός με το πώς θα βελτιωθεί. Έχει πέσει και με φίλους του ποδοσφαιρικού κύκλου, καλά παιδιά. Ποτέ δεν ξεχνάει από που και με ποιους ξεκίνησε. Ένα συνηθισμένο παιδί με μεγάλο ζήλο να παίξει μπάλα. Μέσα από την δουλειά κατάφερε να φτάσει εκεί. Δεν γεννήθηκε Γιαμάλ, να κάνει παπάδες. Το έχτισε», μου λέει και με προσκαλεί στο καφέ για μπύρες και σουβλάκια.
Είχα κανονίσει κάτι για μετά αλλά το πήγα πίσω, δεν είχε σημασία. Καθόμασταν και πίναμε μπύρες, συζητούσαμε για ποδόσφαιρο και μου λέει ότι στόχος του Βαγγέλη είναι μέσα από την ακαδημία να δώσει την ευκαιρία στα νέα παιδιά να παίξουν μπάλα. «Να ακολουθήσουν κι άλλοι σαν τον Βαγγέλη», του λέω. «Και καλύτεροι. Εμπαπέ», μου απαντά.
Στο τέλος, δεν ήξερα πώς να τον ευχαριστήσω για τις μπύρες και τα σουβλάκια. «Από την Θεσσαλονίκη δεν είσαι; Ε, αφού ξέρεις». Όντως, τώρα ξέρω.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
