Η Δήμητρα Νικητέα δηλώνει βέρα Αθηναία. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Άγιο Ελευθέριο, επιλέγει, όμως, να μην κάνει αστεία με αυτό, γιατί φοβάται μη βρεθεί κάποιος και της πει ότι αντιγράφει τον Μάκη Παπασημακόπουλο. Όταν ήταν μικρή, σιχαινόταν να μιλάει. Έλειπε πολλές μέρες από το σχολείο, και όταν πήγαινε της άρεσε μαζί με τη φίλη της να σχολιάζει στα διαλείμματα τον τρόπο που μιλούν οι συμμαθητές της.
Αυτό το κορίτσι τελικά έγινε κωμικός και στις 6 Νοεμβρίου πρόκειται να βιντεοσκοπήσει την τελευταία της παράσταση που φέρει τον τίτλο Πνίγομαι. Μπορεί πια, όπως εξηγεί, να μη νιώθει τόσο χάλια, όσο την πρώτη φορά που ανέβηκε για να παίξει στο πρώτο της Open Mic σε ένα μαγαζί στο Γκάζι που δεν υπάρχει σήμερα, αλλά το άγχος δε σβήνεται. Έχει μάθει άλλωστε να ζει όλη της τη ζωή με αυτό. Αυτή είναι η 25χρονη ιστορία της.
Δήμητρα, πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με την κωμωδία;
Κοίτα, θα σου πω. Ξεκίνησα να γράφω πολλά αστεία στο Facebook όταν ήμουν 17 χρονών. Δεν είχα τη φάτσα μου και πολλοί θεωρούσαν ότι είμαι άντρας. Που αυτό, τώρα που το σκέφτομαι έχει έναν μικρό σεξισμούλη, μέσα του. Λες και οι άντρες μπορούν να κάνουν μόνο αστεία. Ένας κωμικός τότε με πρότεινε να μαζέψω το υλικό και να παίξω σε Open Mic.
Και πώς πήγε αυτό;
Έτρεμα πάρα πολύ. Εγώ ήμουν ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε ποτέ. Δεν μπορούσα να σηκώσω το χέρι μου στην τάξη, πονούσε. Είχα άπειρο άγχος στη σκηνή. Ένιωθα ότι έκανα κακό στον εαυτό μου. Και τώρα τρέμω. Φαίνεται αν κρατήσω χαρτί με εκείνο που δεν πιάνω το μικρόφωνο. Τι να σου πω, κανονικά δεν θα έπρεπε να φαίνομαι, να είμαι πίσω από τη σκηνή. Να είμαι μέλος ενός writing team, ghost writer, οτιδήποτε.
Θυμάσαι το πρώτο γέλιο που πήρες;
Ναι. Έκανα ένα αστείο που το έχω κόψει σήμερα. Έλεγα: «γεια σας, Δήμητρα λέγομαι. Είπα να ξεκινήσω με ένα αστείο με το οποίο αρχίζει κάθε μεγάλος κωμικός. Έχω μικρό πουλί». Και μετά άρχισα να κάνω κάποιους παραλληλισμούς με αυτό. «Έχω τόσο μικρό πουλί που…». Κάτι χαζομάρες. Ήθελα έτσι να ειρωνευτώ τον άνδρα κωμικό. Πήγα από την πρώτη φορά με έτοιμο χαρακτήρα. Κάποια στιγμή βέβαια ξέχασα τι είχα να πω στο πεντάλεπτο.
Οπότε καταλαβαίνω ότι από πάντα σου άρεσε να φτιάχνεις ρόλους.
Ναι, ναι. Στο σχολείο γέλαγα πολύ όταν με τη φίλη μου στο διάλειμμα παρατηρούσαμε διάφορα παιδιά που μιλούσαν μεταξύ τους. Έκανα παρωδία με τις φωνές τους. Έβαζα δικά μου λόγια πάνω στον τρόπο που εκφράζονταν. Greek parody, τύπου.
Και τώρα το κάνω αλλά αλλιώς. Το guilty pleasure μου είναι να βλέπω κάθε μέρα ένα κανάλι στο YouTube. Βγαίνει ένας τύπος και μιλάει πάντα με μια έπαρση. Και του ρίχνουν συνέχεια το κανάλι. Λέει συνέχεια τη λέξη «μπριζολοσφυρίδα». «Πάλι μπριζολοσφυρίδα σας πήγα μαλάκες». Τη λέω συνέχεια. Έχει κολλήσει στο μυαλό μου. Πολλές τις παίρνω, κάνω τις παρατηρήσεις μου.
Γελάς γενικά; Γιατί ακούγονται πολλά για τους κωμικούς. Ότι δε γελάνε με τίποτα, ότι ζηλεύουν αν ακούσουν ένα καλό αστείο από κάποιον άλλο;
Γελάω φουλ. Μου αρέσει πολύ όταν ο κόσμος δεν το κάνει και ο κωμικός προσπαθεί να το διαχειριστεί αυτό πάνω στη σκηνή. Είναι η στιγμή που μπαίνει στη ζώνη μη ασφάλειας. Οποιαδήποτε ατάκα και να ακούσω εκείνη τη στιγμή τρελαίνομαι. Μου αρέσει να φεύγει ο κωμικός από το κείμενό του. Και το καταλαβαίνεις: Αλλάζει το τέμπο, το βλέμμα είναι άλλο. Θέλει, όμως, την ανατροπή του. Αν το δω να έρχεται δε θα γελάσω, όχι.
Θεωρείς ότι οι Έλληνες ξέρουν να εκτιμήσουν ένα καλό αστείο;
Κοίτα, πιστεύω ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη στρέβλωση. Θεωρείται ότι το χιούμορ είναι κάτι πολύ εύκολο, υποκειμενικό και όλοι έχουν μια άποψη για αυτό. Κάτσε ρε φίλε, εγώ δεν μπορώ να έχω άποψη για το πώς θα κάνεις τη δουλειά σου και με ποιον τρόπο θα γράψεις το κείμενό σου.
Όλοι λένε ότι έχουν το δικό τους χιούμορ. Κανείς δεν παραδέχεται ότι δεν έχει. Νομίζουν ότι το αστείο είναι ένα και μόνο πράγμα. Αλλά το αστείο είναι πολλά περισσότερα. Για αυτό δεν μπορείς να μελετήσεις το stand up comedy, by the book. Υπάρχει το physical comedy, η πιο εσωτερική που κάνω εγώ.
Βλέπεις υπάρχουν κάποιοι άλλοι, όπως ο Τσουβέλας, που κάνουν κάτι πιο λαϊκό και μαζικό. Χωρίς να λέω φυσικά ότι είναι πιο καλό το δικό μου χιούμορ. Και ο Σεφερλής, για παράδειγμα, θεωρώ ότι είναι έξυπνος κωμικός. Είναι ένας πηγαία αστείος άνθρωπος. Η εκπομπή με το ταξί που έκανε ήταν απίθανη. Σε μια από τις τελευταίες παραστάσεις του, έχει ένα μπιτ με τους Θεούς του Ολύμπου. Αν εξαιρέσεις τον μονόλογο στο τέλος, το σκετς πριν το έπαιξε τέλεια. Και εκεί με τον κοντό ηθοποιό που τον ρωτούσε αν είναι θεός ή ημίθεος.
Θεωρείς ότι ένας κωμικός μπορεί σήμερα να κάνει αστεία για κάτι τέτοιο;
Εδώ είναι η στιγμή που τρώω cancel (γελάει). Θα απαντήσω. Αν πρόκειται για έναν άνθρωπο που πληρώνεται για αυτό και είναι συναινετικό, είμαι οκ και θα γελάσω. Στην περίπτωση του κειμένου του Σεφερλή, ο Δίας είναι το αφεντικό. Σύμφωνα με τη σκριπτομορφή, το αφεντικό μπορεί να προσβάλλει, να υποτιμά. Τον παίρνει στο θεατρικό πλαίσιο. Τώρα αν το έκανε αυτός, ή οποιοσδήποτε άλλος, με κάποιον από το κοινό, είναι άδικος όρος.
Και στην τελική, μιλάμε για κωμωδία. Δεν δίνει απαραίτητα μηνύματα για να ψαχτείς. Αν κάποιος θέλει να κάνει τον παιδαγωγό πάνω στη σκηνή, «είναι καλό να κάνουμε το ένα, το άλλο», κατά πάσα πιθανότητα θα είναι βαρετό.
Κάποτε μου άρεσε που μου είχες πει ότι το γέλιο είναι κάπως σαν ναρκωτικό για τους κωμικούς.
Είναι όντως. Είναι μια αποδοχή για ανθρώπους που ίσως δεν τη βρήκαν ποτέ γύρω τους. Για τους φίλους που δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν. Ανεβαίνεις στη σκηνή για να καλύψεις τις ανασφάλειές σου. Για αυτό έρχονται κοντά στο stand up comedy άνθρωποι πολύ κλειστοί. Παίρνουν την επιβεβαίωση που δεν πήραν ποτέ στη ζωή τους.
Περιμένεις δικούς σου ανθρώπους στην παράσταση;
Κάποιοι δικοί μου, ναι, θα έρθουν στην παράσταση.
Οι γονείς σου;
Οι γονείς μου δεν νομίζω να έρθουν. Δεν με πειράζει. Ξέρω ότι δεν με έχουν δει ποτέ. Διαφορετική απάντηση στο λόγο δίνει ο πατέρας και διαφορετική η μητέρα μου. Η μητέρα μου λέει ότι δεν καταλαβαίνει το χιούμορ μου και το πιστεύω. Μου φαίνεται πολύ γλυκό. Και εγώ δε θα ήθελα να είμαι παραδείγματος χάριν στο ΓΕΣ που δουλεύει ο πατέρας μου. Έχω ένα μπιτ με αυτόν. Δεν το έχει δει αλλά είμαι σίγουρη ότι η αδερφή μου του το έχει πει.
Για αυτό και δεν θέλω να έρθουν οι δικοί μου. Γιατί ξέρω ότι αυτό το κομμάτι μου δεν το έχουν αποδεχτεί.
Info: Η βιντεοσκόπηση της παράστασης της Δήμητρας Νικητέα θα πραγματοποιηθεί στις 6 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Τριανόν. Εισιτήρια μπορείτε να βρείτε εδώ.
Διαβάστε επίσης
Ρατσιστικό σχόλιο Τραμπ για τον Αντετοκούνμπο: «Ποιος είναι πιο Έλληνας; Αυτός ή εγώ;»
Τρίχες, σχέσεις και ουρλιαχτά: Κατάφερα να ακούσω 55 λεπτά από το podcast της Hawk Tuah
Νέο «ψαλίδισμα» στην εκπομπή της Γιάμαλη - Πού θα δοθούν τα 20 λεπτά που «κόβονται»
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
