Σε ορισμένες περιπτώσεις, η Ιστορία δεν είναι δίκαιη απέναντι στις γυναίκες. Όσες στάθηκαν δίπλα σε αυτούς που αποκαλούμε «μεγάλους», συνήθως ζούσαν στην σκιά. Απηχώντας τις αντιλήψεις της εποχής τους, όσοι κατέγραψαν την Ιστορία, φόρτωσαν στις γυναίκες αστεία χαρακτηριστικά. Και όσες από αυτές κατάφεραν να ασκήσουν εξουσία σε έναν κόσμο που είναι πάντα ανδροκρατούμενος, αυτά τα χαρακτηριστικά έγιναν από αστεία, τρομακτικά.
Θυμόμαστε την Κλεοπάτρα για τις σεξουαλικές της σχέσεις. Θυμόμαστε την Θεοδώρα για το ανήθικο παρελθόν της. Πότε πανούργες, πάντα πονηρές, ορισμένες φορές δολοφονικά βίαιες. Εμπόδια σε αυτούς που πρέπει…αληθινά να ασκούν εξουσία, τους άνδρες.
Είναι φοβερά αμφίβολο αν ο κόσμος σήμερα έχει πάψει να είναι ανδροκρατούμενος. Στο διεθνές στερέωμα όμως, υπάρχει μια προσωπικότητα που σιωπηλά, με μια γαλήνια αποφασιστικότητα, προκαλεί αυτό το αφήγημα. Κι εκτός από αγκάθι στο πλευρό της ρώσικης αρκούδας, μπορεί δυνητικά να σταθεί εμπόδιο στις αστείες φιλοδοξίες του Ντόναλντ Τραμπ για το Νόμπελ Ειρήνης. Την λένε Γιούλια Ναβάλναγια, το πρόσωπο της αντιπολίτευσης κατά του Πούτιν και χήρα του Αλεξέι Ναβάλνι.
«Ήμασταν τα παιδιά της περεστρόικα»
H Γιούλια (όπως και ο σύζυγος της) γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια απλή οικογένεια της σοβιετικής εποχής, στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Στην εφηβεία της γνώρισε τις πρώτες σοβαρές προσπάθειες για έναν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο από τον Γκορμπατσόφ αλλά και την διάλυση της σοβιετικής αυτοκρατορίας στις αρχές της δεκαετίας του ‘90.
Γνωρίστηκε με τον Αλεξέι Ναβάλνι όταν και οι δύο βρέθηκαν σε ένα λεωφορείο στην Τουρκία που είχαν πάει για διακοπές. Ένα από τα πράγματα που τους ένωσε ήταν το κοινό ενδιαφέρον για την πολιτική. Μετά την διάλυση της ένωσης, η προσπάθεια για τη θεμελίωση μιας λειτουργικής δημοκρατίας ξεκίνησε από τον Μπόρις Γιέλτσιν. Αλλά, δεν κράτησε πολύ. Ο Γιέλτσιν προετοίμασε το έδαφος για τον διάδοχο του που δεν ήταν άλλος από τον Πούτιν.
Τόσο η ίδια όσο και ο Ναβάλνι ξεκίνησαν την πολιτική τους δραστηριότητα σε ένα από τα φιλελεύθερα κόμματα που υπήρχαν στην Ρωσία εκείνη την περίοδο. Όπως λέει σε συνεντεύξεις της, ένιωθε ότι ο Πούτιν θα προσπαθούσε να επαναφέρει ένα σοβιετικό στυλ εξουσίας. Ήταν άλλωστε πράκτορας της KGB. Αυτό το στυλ εξουσίας ήταν απόλυτα ταιριαστό με τον χαρακτήρα του.
Η Γιούλια ποτέ δεν σκεφτόταν να ασχοληθεί επίσημα με την πολιτική. Ήταν απλώς η σύζυγος του Ναβάλνι για πολλούς. Αυτόματα, από το 2007 και ύστερα, βρέθηκε στα φώτα της δημοσιότητας. Από τότε, ο Αλεξέι Ναβάλνι είχε ξεκινήσει το blog του ασκώντας κριτική στο καθεστώς Πούτιν. Είχε μαζέψει χιλιάδες οπαδούς, ανθρώπους που συμφωνούσαν απόλυτα με αυτά που έγραφε και όταν στην συνέχεια ξεκίνησε το δικό του κόμμα, μπήκε στο μάτι του κυκλώνα.
Η δηλητηρίαση του και η μάχη που έδωσε για την ζωή έδειξαν σε όλο τον κόσμο αυτό που η Γιούλια και ο Αλεξέι ήξεραν για τον Πούτιν. «Εμείς προσπαθήσαμε να προειδοποιήσουμε τον κόσμο για το ποιος είναι πραγματικά ο Πούτιν»
«Στόχος μου η ανατροπή του καθεστώτος»
Όταν οι δημοσιογράφοι την ρωτούν ποια είναι τα σχέδιά της για το μέλλον, αρνείται να απαντήσει. Και λογικό. Στην πατρίδα της, εκκρεμεί εις βάρος της το ένταλμα σύλληψης. Παρόλα αυτά, οι γονείς της ζουν κι εργάζονται ακόμη. Μετά τον θάνατο του συζύγου της σε μια απόμερη φυλακή στον Αρκτικό κύκλο, ανέλαβε εκείνη να κρατήσει ζωντανή την κληρονομιά του.
«Αυτό που θέλω να γνωρίζουν οι άνθρωποι, είναι πως ο Πούτιν δεν είναι η Ρωσία και η Ρωσία δεν είναι ο Πούτιν». Απευθύνεται σε συνέδρια, μιλάει σε συνεντεύξεις, διοργανώνει διαμαρτυρίες ως εξόριστη και ως το νέο πρόσωπο της ρωσικής αντιπολίτευσης. Παλεύει όχι μόνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για την επιστροφή της δημοκρατίας στην Ρωσία.
Τις τελευταίες μέρες, οι πληροφορίες την δίνουν ως φαβορί για το Νόμπελ ειρήνης. Ο Τραμπ δηλώνει πως του αξίζει, αφού κατάφερε να τελειώσει…τόσους πολέμους. Ακόμη και φανταστικούς. Από την άλλη, μπροστά στις υπέρμετρες φιλοδοξίες του αμερικανού προέδρου, στέκεται όχι η φιλοδοξία, αλλά το πάθος μια γυναίκας να κρατήσει ζωντανή την κληρονομιά και τον αγώνα ενός ανθρώπου που αγάπησε.
Όπως προαναφέραμε, ξέρουμε πως η Ιστορία (ή ορισμένοι ιστορικοί πιο σωστά) έχει την τάση να αδικεί μια γυναίκα, να την αφήνει να ζει στην σκιά ενός άνδρα, σαν όλος ο προσδιορισμός της να εξαρτάται από αυτόν. Δεν ισχύει το ίδιο για την Γιούλια Ναβάλναγια. Μπροστά στο σκληρό πρόσωπο του καθεστώτος Πούτιν, στέκεται αγέρωχη, όχι με άγνοια κινδύνου, όχι με αναίδεια, όχι με μεμψιμοιρία. Αλλά, έστω από μακριά, κοιτώντας τον ίσια στα μάτια.
Στην ερώτηση αν πιστεύει πως θα υπάρξει ποτέ δημοκρατία στην Ρωσία απαντά με ευθύτητα. «Φυσικά το πιστεύω. Πώς θα μπορούσα να μην το πιστεύω; Γι’ αυτό θυσιάστηκε ο Αλεξέι». Αν η Ιστορία δεν μπορεί να αγνοήσει αυτή την γυναίκα, θα ήταν ευχής έργο να μην την αγνοήσει και η επιτροπή για τα Νόμπελ.
Ακολουθήστε το Reader στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις και τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
