Η δικαιοσύνη συχνά πέφτει σε λάθη και αντιφάσεις, ενίοτε γίνεται και «εργαλείο» στα χέρια εκείνων που γυρεύουν εκδίκηση. Τον Ιούλιο του 1991, μια παρέα εφήβων ηλικίας από 15 ως 19 ετών επέστρεφε με τα πόδια από δημοφιλές μπαρ στη Χαλκίδα. Η μουσική ήταν δυνατή, τα ποτά έρεαν άφθονα και η καλοκαιρινή διάθεση είχε παρασύρει όλη την παρέα σε επικό γλέντι. Το ξημέρωμα είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται.
Την παρέα αποτελούσαν ο 18χρονος Βίκτωρ Μάισης, ο 17χρονος Μιχάλης Μπαξεβανίδης και ο 15χρονος αδελφός του, Παναγιώτης, ο ξάδελφός τους Παναγιώτης Κατράκης, ο 16χρονος Κώστας Ντρούζος, ο 19χρονος Αλέξης Σαμψών και ο 18χρονος Βάγιας Κατσός.
Περπατούσαν σιγά-σιγά, στο δεξιό μέρος του δρόμου, με προορισμό την περιοχή της Γλύφας. Ξαφνικά, φάνηκε στον ορίζοντα ένα αυτοκίνητο που ερχόταν προς το μέρος τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σε αυτό βρισκόταν στη θέση του οδηγού ο ο 32χρονος τότε, υποσμηναγός της Αεροπορίας, Δημήτρης Κουρούπης, με συνοδηγό τον 26χρονο κουνιάδο του, Φώτη Σακελλαράκη. Ο οδηγός, υπό την επήρεια μέθης, έχασε τον έλεγχο του οχήματος κι έπεσε επάνω στην παρέα των νεαρών.
Σκοτώθηκαν οι πέντε από τους επτά νέους. Σώθηκαν μόνο οι Σαμψών και Κατσός, οι οποίοι περπατούσαν 10 μέτρα πιο μπροστά από την υπόλοιπη παρέα.
O Δημήτρης Κουρούπης σε πρώτο βαθμό καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης τεσσάρων ετών και οκτώ μηνών. Πέρασαν μόλις δύο μήνες και κατάφερε με αξιοσημείωτη άνεση να μετατρέψει την ποινή του σε εξαγοράσιμη προς 988 δραχμές (2,9 ευρώ) ημερησίως και αφέθηκε ελεύθερος.
Προέκυψαν αμέσως αντιδράσεις, φωνές για ευνοϊκή μεταχείριση του υποσμηναγού. Ο θόρυβος έφτασε μέχρι την Βουλή, μέχρι τα τηλέφωνα των υπουργών Δικαιοσύνης και Εθνικής Άμυνας. Η υπόθεση πήγε στο αναθεωρητικό δικαστήριο. Ήταν πρώτη μέρα του Απριλίου, 1993, όταν γράφτηκε στην αίθουσα του Στρατοδικείου η τελευταία πράξη του δράματος.
Εκεί έδωσαν το παρόν οι συγγενείς όλων των αδικοχαμένων παιδιών, χωρίς να περιμένουν κάτι σημαντικό. Η αδικία είχε ποτίσει, σαν δηλητήριο τις σκέψεις τους. Αναζητούσαν μια δικαιοσύνη που αρνούνταν να εμφανιστεί. Ανάμεσα τους ήταν και ο Θανάσης Ντρούζος, ο πατέρας του Κώστα. Κρατούσε ένα χαρτοφύλακα.
Όταν η ώρα έφτασε επτά το απόγευμα, άνοιξε τον χαρτοφύλακα κι έβγαλε ένα πιστόλι. Ό,τι ακολούθησε μοιάζει με κακό όνειρο.
Πήρε το όπλο του φρουρού της αίθουσας, παγίδεψε με χαρτοταινία τους συνηγόρους υπεράσπισης και έπειτα τον κατηγορούμενο και τον μάρτυρα υπεράσπισης και συνοδηγό του Κουρούπη το μοιραίο βράδυ, Φώτη Σακελαράκη. Ήταν εκτός εαυτού ο Θανάσης Ντρούζος. Ζητούσε επίμονα και υπό την απειλή του όπλου από τους ομήρους να ομολογήσουν ότι ο Κουρούπης είχε σκοτώσει τα παιδιά, οδηγώντας μεθυσμένος, ότι ήταν ο ένοχος.
Πυροβόλησε εξ' επαφής τους δικηγόρους, που έπεσαν αμέσως νεκροί. Πυροβόλησε ενάντια στους δικαστές και κατάφερε να τραυματίσει τρεις. Έστρεψε το όπλο του προς τους Σακελαράκη - Κουρούπη και πυροβόλησε στα τυφλά, βρίσκοντας τον Σακελαράκη. Την τελευταία σφαίρα την κράτησε για τον εαυτό του.
Τι προηγήθηκε
Στα ρεπορτάζ της εποχής, στην εφημερίδα Έθνος, διαβάζουμε ότι ο Ντρούζος πριν από την μοιραία δίκη, προσπαθούσε με κάθε τρόπο, μα δεν μπορούσε να «χωνέψει» την ατιμωρησία του υποσμηναγού, ο οποίος με την αμέλεια του είχε σκορπίσει τον θάνατο σε πέντε νέα παιδιά. Είχε πουλήσει το μαγαζί που διατηρούσε στα Κάτω Πατήσια, από τις τύψεις του. Πίστευε πως εξαιτίας αυτού, είχε παραμελήσει τον γιο του και είχε συμβεί το μοιραίο.
Είχε χωρίσει με τη γυναίκα του, όμως ο θάνατος του παιδιού τους, τους είχε κάνει να σμίξουν ξανά. Είχε πάρει 1.000.000 δραχμές από τον φίλο του, Σπύρο Κουλούση, για να φτιάξει το μνήμα του παιδιού του. Έλεγε στον Σπύρο πως αν δικαιωνόταν από την έκβαση της δίκης θα έφευγε για την Αμερική.
Δεν δικαιώθηκε ποτέ. Ο Κουρούπης μάλιστα, σύμφωνα με δημοσίευμα του Έθνους και με δήλωση του συνήγορου πολιτικής αγωγής, είχε καταφέρει να μην προφυλακιστεί ούτε για μια μέρα.
«Θα δικάσω εγώ τους φονιάδες. Θα το κάνω εγώ για τις αθώες ψυχές των πέντε παιδιών. Δεν είναι δικαιοσύνη αυτή. Τέτοια κοροϊδία για πέντε αθώες ψυχούλες. Δεν το αντέχω!» έγραφε ο Ντρούζος σε επιστολή που είχε αφήσει στη σύζυγο του λίγο πριν φύγει για το Στρατοδικείο, αφήνοντας στο άδειο κρεβάτι του γιου του, τα ματωμένα ρούχα που φορούσε το βράδυ του θανάτου του.
«Άρα δηλαδή στο δικό μου παιδί ρε κ@δικηγόροι ασελγείτε για να κονομήσετε τα εκατομμύρια σας. Αυτή είναι η δικαιοσύνη; Εντάξει; Κι όταν ένα όριο στην εθνική γράφει 100 χιλιόμετρα πρέπει να αλλάξεις ταχύτητα για να δεις το επόμενο σήμα» φώναζε ο Ντρούζος προς τους δικηγόρους.
Έπειτα ο Κουρούπης τον ρώτησε: «Κύριε Ντρούζο με έχετε ρωτήσει πώς αισθάνομαι σαν άνθρωπος»;
«Όχι, αν αισθανόσουν σαν άνθρωπος, δεν θα ήσουν εδώ. Αυτός που αισθάνεται, προσέχει την κάθε του κίνηση. Να αλλάξει η δικαιοσύνη γιατί σκοτώνουν τα παιδιά. Τους ώθησε όχι ο Κουρούπης, αλλά το κράτος... Θέλει κανείς άλλος να βγει έξω;» ήταν η τελευταία του ερώτηση, πριν ακουστούν οι σειρήνες των περιπολικών.
Ο β' αστυνομικός της αίθουσας είχε ειδοποιήσει την άμεσο δράση. Ο Ντρούζος δεν έχει κάτι άλλο να πει. Οπλίζει και πυροβολεί. Όσοι έχουν παραμείνει στην αίθουσα πέφτουν κάτω. Όταν σταματούν οι πυροβολισμοί, ο δημοσιογράφος του Ευβοϊκού Τύπου, Βάιος Κάτσος, τον ρωτάει. «Τι έχετε να πείτε γι' αυτά που κάνατε;»
Ο Ντρούζος απαντά: «Πρέπει να αλλάξει η δικαιοσύνη, ν' αλλάξουν οι νομοθεσίες. Όποιος αφήνεται να σκοτώνει, (πρέπει να) καταδικάζεται».
Ο Ντρούζος, ο οποίος σύμφωνα με τον Κουλούση, όσο ζούσε ο γιος του, «ήταν ο μεγάλος πλακατζής της παρέας», βρήκε μια κάποια λύτρωση στον πόνο του, όταν τράβηξε τη σκανδάλη και η τελευταία σφαίρα που βρισκόταν στη θαλάμη του όπλου του, τον βρήκε στο λαιμό. Τάφηκε δίπλα στο γιό του, στο χωριό Μπολάτι Κορινθίας.
Η ιστορία μεταφέρθηκε στη «Ανατομία Ενός Εγκλήματος», με πρωταγωνιστή τον Μηνά Χατζησάββα, σε μια σχεδόν πιστή απεικόνιση της αληθινής ιστορίας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
