Ποιος δεν θα ήθελε να χαθεί για λίγο από αυτή την πολύ σκληρή καθημερινότητα; Το σίγουρο είναι πως οι ροκ σταρ αγαπούν το «χάσιμο» σε κάθε του εκδοχή.
Κάποτε οι Radiohead μας ενημέρωναν πως «for a minute there, I lost myself», και οι Depeche Mode εξομολογούνταν «it's only when I lose myself with someone else, that I find myself».
Ο Πέτρος Θεοτοκάτος, σε μια δική του, πιο ρομαντική αποστροφή, μας αποκάλυπτε:
«Και θα χαθώ θα χαθώ θα χαθώ ένα πρωί σε μια ελεύθερη ιδέα αναρχική, εκεί που ο έρωτας θα είναι πάντα γιορτή θα χαθώ, θα χαθώ ένα πρωί»
Ο Πέτρος Θεοτοκάτος εμφανίστηκε μέσα από το «ηφαίστειο» των μουσικών εκφράσεων που ξεπετάχτηκαν στα τέλη των '90s, σε μια εποχή που το όνειρο της indie rock μπορούσε ακόμα να «αναπνεύσει», σε μια εποχή γεμάτη από rock, hip hop, metal, electronica, μεγάλες συναυλίες και φεστιβάλ, αλλά και ελαφρολαϊκό, ποπ, βραβεία Ποπ Κορν και «Μπράβο Ρούλα».
Το εναλλακτικό (ή έστω ο μύθος του) βρισκόταν σε beef με το εμπορικό, με το mainstream, και κάπως έτσι εμφανίζονταν μικροί και μεγάλοι ήρωες όπως ο Θεοτοκάτος. Το πέρασμα του από τα μουσικά πράγματα φλέρταρε και με το mainstream, ενώ τα τραγούδια του συνεπήραν χιλιάδες εφηβικές ψυχές και όσους ήθελαν να νιώσουν λίγο ακόμα έφηβοι.
Πρωί Σαββάτου, στο στούντιο «Π» στην Ηλιούπολη, κουρδίζει την ηλεκτρική του κιθάρα και ετοιμάζεται να παίξει κάτι.
Κυρίες και κύριοι, χωρίς πολλά λόγια, ο Πέτρος Θεοτοκάτος!
Δείτε ακόμη: Η δύναμη του ελληνικού Στρατού στον πόλεμο με την Ιταλία και το σχέδιο «ΙΒα»
Μουσικοί ήρωες, εμπνεύσεις και άλλα δεινά
«Πάντα είχα συγκροτήματα, από 14 ετών. Το πρώτο μου ήταν με τρεις κλασικές κιθάρες, παιδιά του Ωδείου όλοι. Αλλά είχαμε κάτι παράξενο, δεν παίζαμε διασκευές. Δηλαδή, μαζευόμασταν, γράφαμε όλοι στίχους και έβγαιναν κάποια κομμάτια, έτσι, ομαδικά.
Σιγά σιγά αρχίσαμε να ξεθαρρεύουμε, και να παίζουμε όλοι μαζί σε σπίτια, σε υπόγεια, σε καμιά γιορτή του σχολείου, άντε σε κανένα πνευματικό κέντρο. Και περνάγαμε πάρα πολύ ωραία!».
«Τότε, δεκαετία του '80, πηγαίναμε πολύ Γλυφάδα, και ψαχνόμασταν με ξένες μουσικές. Εμένα με είχαν τρελάνει οι Led Zeppelin, με αυτόν τον ήχο τον «τραβηχτό» (σ.σ. μας περιγράφει ημι-εκστασιασμένος τον ήχο των Zeppelin σε κιθάρα και μπάσο)».
Και γιατί Γλυφάδα;
«Γιατί ήταν πιο κοντά στην Ηλιούπολη! Έχω δει όμως και Σιδηρόπουλο στο Αν Club και έχω πάθει το σοκ της ζωής μου».
Τον έχεις διασκευάσει κιόλας...
«Ναι, τον έχω διασκευάσει. Και τα παιδιά από τον δίσκο «Φλου», τους Σπυριδούλα τους γνώρισα, και γίναμε φίλοι. Ο κιθαρίστας του Παύλου, ο Οδυσσέας Γαλανάκης, ήταν αυτός που μου έφερε στο στούντιο ενισχυτή. Θυμάμαι τις κουβέντες που κάναμε με τον Οδυσσέα, που είχα τότε μια κιθάρα ηλεκτρική κι έπαιζα, μια κιθαρούλα και ήθελα να πάρω μια καινούρια.
Μου άρεσε η Telecaster θυμάμαι, το νεότερο μοντέλο, δεν ήθελα τη Stratocaster, γιατί η Tele έβγαζε πιο μπλουζ ήχο, πιο aggressive. Και τον ρώταγα, ποια να πάρω, και κοιτούσα τις μεταχειρισμένες τότε. Και μου λέει μια φορά, άσε ρε τις φτιαγμένες και τις πειραγμένες, πάρε μια αυθεντική και θα την έχεις μια ζωή. Και όσο παλιώνει θα γίνεται καλύτερη!».
Ήταν πιο εύκολο τότε να μιλάς με τα ινδάλματα σου.
«Τον έβλεπα τότε να παίζει δίπλα στον Παύλο και έλεγα αυτό είναι, ό,τι μου πει ο Οδυσσέας θα κάνω. Εδώ την έχω αγοράσει, στην Ηλιούπολη. Είναι αυτή η κιθάρα (σ.σ. μου τη δείχνει) η μαύρη, και την έβλεπα να την κρατάει μια κοπέλα σε ένα άσπρο καναπέ, έκανε κι αντίθεση». (γελάει)
Φοβερό πρόμο!
«Ναι την τύπισσα που κρατούσε την κιθάρα δεν μπορούσα να την πάρω μαζί μου, αρκέστηκα στην κιθάρα! Και την πήρα στο σπίτι, ανοίγω τη συσκευασία, ακούρδιστη ήταν, αλλά με το που ξεκινάω να παίζω, λυποθυμάω, λέω αυτό είναι».
Το φανταζόσουν ότι θα γίνεις επαγγελματίας μουσικός;
«Κοίτα, το έκανα manifestation από πιτσιρικάς, εκεί γύρω στα 12-14 μου το ονειρευόμουν αυτό το πράγμα. Ήξερα όμως ότι θα έπρεπε να διανύσω μια απόσταση, να κάνω κάποια βήματα για να το πετύχω. Και ίσως και να μην το κατάφερνα, κι αυτό ήταν μια πιθανότητα».
Και άρχισες να στέλνεις ντέμο σε δισκογραφικές.
«Δεν έστελνα, τα πήγαινα μόνος μου στις εταιρείες! Πήγαινα αυτοπροσώπως και αναζητούσα παραγωγούς, τους έλεγα, γεια σας είμαι ο τάδε, και μου έκαναν ένα νεύμα 'άφησε το εκεί'. Το άφηνα κι εγώ εκεί το δισκάκι μου, σε μια διαδικασία που κράτησε τουλάχιστον 3 χρόνια. Σίγα-σιγά άρχισα να μιλάω με κάποιους.
Με φώναξε κάποια στιγμή ένας γνωστός παραγωγός από μια πασίγνωστη δισκογραφική, όταν είχα κάνει ένα ντέμο στο στούντιο του Τζόνι Βαβούρα στην Αγία Παρασκευή, μια αρκετά προσεγμένη παραγωγή, είχαμε βάλει λεφτά, το είχαμε δουλέψει αρκετά. Και μου λέει, τι γίνεται με 'σένα εδώ, το 'χεις, είσαι καλός, και άλλα τέτοια κολακευτικά.
Και μετά μου εξηγεί ότι θα πρέπει να κάνω εμφανίσεις σε κάποιες βραδινές εκπομπές lifestyle, κάποια γνωστά show».
Για να επικοινωνήσεις τη δουλειά σου;
«Ναι, αυτός ήταν ο δρόμος τότε. Εγώ διαφώνησα με όλο αυτό. Δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με όλα αυτά. Συνέχισα να ψάχνω για ευκαιρίες, μίλησα τότε με την Ano Kato Records από τη Θεσσαλονίκη, και μετά εμφανίστηκε η Legend, μια δισκογραφική που είχε στήσει ο Γιαννίκος, και με κάλεσαν να συζητήσουμε.
Πήγα σε μια συνάντηση με τον Γιαννίκο, έναν άνθρωπο με το κουστούμι του, έναν σοβαρό επιχειρηματία, εποχές ΠΑΣΟΚ τότε, και βλέπει εμένα, με τα ροκ κομμάτια μου. Τελικά βρήκαμε μια συνεννόηση, το «έπιασε» αυτό που ήθελα να κάνω.
Μου είπε, μας αρέσει το υλικό σου, το θεωρούμε μια καλή αφετηρία, και θέλουμε να κάνουμε ένα άλμπουμ, θα αναλάβουμε όλα τα έξοδα εμείς, την παραγωγή, την επικοινωνία, τα πάντα. Έγραψα κι άλλα τραγούδια, μπήκαμε στο στούντιο Praxis στη Νέα Σμύρνη και βγήκε ο δίσκος.
Το μετά δεν μπορούσα να το φανταστώ».
Δική μας η νύχτα, δικό μας το φως
Από τα προβάδικα της Ηλιούπολης και τις βόλτες στη Γλυφάδα και τα Εξάρχεια, ο Πέτρος Θεοτοκάτος στην πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση. Μα γιατί τον αναγνωρίζουν ΟΛΟΙ στο δρόμο;
Πόσο εύκολα βγήκε το άλμπουμ;
«Το Πιστόλι στο Πιάτο, το πρώτο μου άλμπουμ, πήρε μόλις 120 ώρες για να βγει. Αυτό γιατί η παραγωγή δεν μπορούσε να πληρώσει, άρα έπρεπε να το δουλέψουμε αρκετά από πριν.
Είχα δουλέψει μεγάλο κομμάτι του δίσκου στο σπίτι μου, και στη συνέχεια δεν μπορούσε να μη βγει κάτι καλό, αφού η μπάντα που έπαιξε ήταν εξαιρετική, με Βαγγέλη Καπηλίδη στα τύμπανα, με Γιώτη Κιουρτσόγλου στο μπάσο, με τόσους φοβερούς μουσικούς. Ήταν βέβαια κι ένα άλμπουμ που ας το πούμε κι αυτό, δεν είχε γίνει κάτι όμοιο από άλλες μπάντες.
Δηλαδή ΟΚ, είχαμε δει σπουδαίες δουλειές στο ελληνικό ροκ εκείνη την εποχή, αλλά αυτό που κάναμε με το «Πιστόλι» ήταν πάρα πολύ κοντά σε εκείνον τον brit pop ήχο των Oasis, που ακουγόταν παντού στα '90s, αλλά είχε και προσωπικές μου αναφορές, όπως οι Nirvana, όπως τα Διάφανα Κρίνα και άλλα πολλά.
Φίλοι από το εξωτερικό μου έλεγαν, ρε μαλάκα αυτό είναι για εδώ, έλα να το βγάλεις σε εμάς, τι κάθεσαι εκεί». (γελάει)
Είχες ιδέα για τον ενθουσιασμό του κόσμου με τα τραγούδια σου;
«Στην αρχή δεν ήξερα τίποτα! Δούλευα σε δισκάδικο θυμάμαι, και ερχόταν κόσμος, πελάτες, και έλεγαν, αααα είναι αυτός, ο Θεοτοκάτος, και εγώ αναρωτιόμουνα, γιατί τόσος ενθουσιασμός;
Μου λένε οι φίλοι μου, καλά, τηλεόραση δεν έχεις ανοίξει καθόλου;».
Έπαιζαν συνέχεια σποτάκια, όλη μέρα.
«Χαμός γινόταν! Και από τότε όμως ξεκίνησε κάτι που είχε δύο απόψεις. Από τη μία, αν σήμερα μπορώ να παίζω συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, οφείλεται κατά πολύ σε αυτή τη διαφήμιση, από την τηλεόραση.
Από την άλλη, η υπέρμετρη δημοσιότητα που αποκτάς με αυτό τον τρόπο, είναι κάτι που μπορεί να σε τρελάνει, δεν είναι κάτι που ο άνθρωπος μπορεί να το διαχειριστεί εύκολα. Με σταματούσανε στο δρόμο, έρχονταν στις συναυλίες, ανέβαιναν πάνω στο stage, έπεφταν κονσόλες, έπαιξα μια φορά μπροστά σε 7.000 ανθρώπους, απίστευτές καταστάσεις. Όταν έβλεπα αυτή τη λαοθάλασσα μπροστά μου, με έπιανε ίλιγγος».
Σου έχουν πει να παίξεις στα μπουζούκια; Έχεις ζήσει τρελά σκηνικά;
«Ναι αμέ. Έχω πάει σε ένα μαγαζί στο Πεδίον του Άρεως, που έλεγε ότι θέλει να κάνει φεστιβάλ ροκ. Βλέπω ταμπέλα «Μέλισσα», και με το που μπαίνω, λέω εντάξει, αυτό είναι μπουζουκάδικο, καμιά σχέση με ροκ.
Πάω στο γραφείο του τύπου που το είχε, ένας επιβλητικός άνθρωπος με πολλά δακτυλίδια στα χέρια, ψαρωτικός, με τσεκάρει, μου λέει ότι θέλει να παίξω στο μαγαζί του, φωνάζει ξαφνικά κι έναν παρατρεχάμενο του, τον βρίζει σκιαιότατα μπροστά μου, λέω ωχ, για να φύγω από 'δω, πρέπει να ζητήσω πολλά λεφτά, αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση.
Του ζητάω τρία εκατομμύρια. Με κοιτάει προβληματισμένος, το σκέφτεται, απαντάει λίγο ξενερωμένα, ε, κόψε κάτι...! Του λέω, θα το βρούμε, θα το βρούμε, και έφυγα τρέχοντας».
«Άλλο ευτράπελο ήταν επίσης σε μια συναυλία, όταν ένας τύπος από το κοινό με έβριζε συνέχεια. «Είσαι μαλάκας, είσαι μαλάκας», δεν σταμάταγε. Του λέω, εντάξει ρε άνθρωπε μου, είπες την άποψη σου, τη σέβομαι, πες κάτι άλλο τώρα. Όταν πήγα στα καμαρίνια, ήρθε κι αυτός μαζί. Και μου είπε, τελικά είσαι ωραίος, είσαι σωστός».
«Έχω ζήσει ένα σωρό τέτοια σκηνικά, πχ. έχω παίξει σε πέντε άτομα, άλλη φορά έχουμε πάει σε ένα μέρος που ήταν τελικά ταβέρνα, στην Κρήτη. Και πάμε εκεί, βλέπουμε τα τραπεζομάντιλα, ερημιά, δεν είχε ψυχή μέσα και λέμε, ήρθαμε για τη συναυλία.
Ποια συναυλία; Τίποτα δεν ήξεραν οι άνθρωποι!»
Έζησες και το καλύτερο ίσως Rockwave στην ιστορία του θεσμού.
«Ήμουν μέσα, την ίδια μέρα με Πυξ Λαξ και Νατάσα Άτλας, και είχα και δωρεάν πάσο να βλέπω όλα αυτά τα φοβερά σχήματα που είχαν έρθει τότε στη Φρεαττύδα, είδα τους Pulp στην ακμή τους, τις Τρύπες, απίστευτη εμπειρία. Ήταν όντως, ένα από τα καλύτερα μουσικά φεστιβάλ που έχουν γίνει στην Ελλάδα, τρομερό το ότι ήμουν μέρος του».
«Ήταν μια όμορφη εποχή, ο κόσμος το ζητούσε αυτό που παίζαμε, υπήρχε μια αγάπη για όλους εμάς. Και φαντάσου, να έχεις ονειρευτεί ότι θα κάνεις αυτό το πράγμα, και τελικά να το κάνεις, να τα καταφέρνεις».
Βουτιά από ψηλά (σε μολυβένια θάλασσα)
Στον δεύτερο δίσκο, σου ζήτησαν ένα «Θα Χαθώ νο.2»;
«Ναι και εγώ τους λέω ότι το κάναμε το τραγούδι αυτό, δεν έχει άλλο. Μετά μου λένε πάλι να βγαίνω στις τηλεοράσεις, όπως στον προηγούμενο δίσκο. Τους λέω πως δεν το θέλω αυτό. Ο δίσκος 'Η Ελευθερία Δεν Νικιέται' ήταν πιο εσωτερικός, πιο προσωπικός, αρκετά διαφορετικό άκουσμα. Και συνεχίσαμε έτσι.
Και στον τρίτο δίσκο τόλμησα με πιο σκοτεινά, πιο λυρικά πράγματα, έκανα και την πρώτη μου απόπειρα να γράψω άλμπουμ στο σπίτι, με PC, με δικό μου εξοπλισμό εν έτει 2000. Έπαιξα διαφορετικά πράγματα, ήθελα να συνεχίσω την πορεία μου, να εξελιχθώ, να μη μείνω στάσιμος».
Δεν φαινόταν το πρόσωπο σου καν στον δίσκο αυτό.
«Ναι, ήταν τελείως abstract. Και ήταν και το τέλος της συνεργασίας μου με τη Legend. Μετά έγραψα ένα κύκλο συνθέσεων με ορχηστρικό χαρακτήρα, και ξεκίνησα μια νέα εποχή στη σύνθεση, αφήνοντας προς ώρας, στην άκρη τα τραγούδια».
«Κοίτα, για μένα, το τραγούδι δεν είναι κάτι εύκολο, το να στήσεις μια ιστορία με στίχους, μπορεί να σου πάρει και μήνες για να βγει σωστά. Θυμάμαι το, 'και της Βοσνίας η μέρα, ματωμένη μπανιέρα', μου πήρε 3,5 μήνες να το γράψω.
Είχα το ρεφρέν, για να φτιάξω όμως τα δύο κουπλέ, έφαγα όλο το καλοκαίρι. Καθόμουν τώρα μες το κατακαλόκαιρο στο μπαλκόνι μου και σκεφτόμουν τι πάει μετά από αυτό. Ήταν το συγκεκριμένο ένα τραγούδι με μια πολύ ιδίατερη συνθήκη, είχε μια προτροπή σε κάθε στίχο, να βαφτίσεις νεκρούς, να ξορκίσεις το χτες, ν' αλλάξεις μορφή.
Ήταν δύσκολη ιδέα στην υλοποίηση της. Αλλά τελικά, τα δύσκολα είναι τα καλύτερα».
New Life
Eκεί που ο Πέτρος Θεοτοκάτος συστήνεται ξανά ως solo/self released καλλιτέχνης, γράφει μυθιστορήματα και ξεκινά ένα παράξενο ταξίδι, ως life coach.
«Δεν άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή και στη δημιουργία μου ως ανεξάρτητος πια, καλλιτέχνης. Αυτός που πάντα ήμουν, αυτός συνέχισα να είμαι. Άλλαξαν βέβαια, κάποιες δημιουργικές κινήσεις, πχ. έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα, και μετά κι ένα δεύτερο.
Ξαφνικά, εγώ που δεν μπορούσα να φτάσω μετά τη τριτη σελίδα καθε που έγραφα μια ιστορία, τελειώσα ένα βιβλίο. Δεν είχα σκεφτεί ότι ένα βιβλίο χρειάζεται μια οργάνωση. Μια μέρα έκανα ποδήλατο και σκέφτηκα ότι θέλω να έχει η ιστορία να έχει έναν ήρωα, που να του συμβαίνει κάτι, και να πρέπει να αντιδράσει, και κάπως έτσι ξεκινήσα να «ταϊζω» κάθε κεφάλαιο.
Όταν το μυαλό έχει στόχο, όταν ξέρει πού να πάει, δεν μπερδεύεσαι, δεν χάνεσαι. Αυτό λέμε και στο coaching, όταν έχεις σκοπό, ξέρεις πώς να φτιάξεις την πορεία σου, πώς να προχωρήσεις».
«Πάντα ήμουν κοντά στην ψυχολογία, πάντα ψαχνόμουν και ερευνούσα αρκετά πράγματα. Όταν φτάσαμε στο 2020, όταν έγινε η πανδημία, έπαθα σοκ. Τότε τελείωσαν όλα, οι συναυλίες, τα πάντα. Χώρισα και με τη δεύτερη γυναίκα μου, έπαθα ένα πατατράκ στη ζωή μου. Βρήκα κι ένα ασυντήρητο ακίνητο στο Κορωπί, ήταν το σπίτι που μου είχε παραχωρήσει ο πατέρας μου.
Έπρεπε να ξεκινήσω να ζω ξανά. Έκανα λοιπόν coaching στο ΕΚΠΑ. Αρχικά, έκανα στον εαυτό μου! Δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο από αυτό. Η πιο σημαντική ερώτηση στο coaching είναι 'τι είναι αυτό που σε πανικοβάλλει, τι είναι αυτό που σε κάνει να τα χάνεις και πώς μπορείς να το αντιμετωπίσεις'. Παθαίνεις πλάκα, δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς αυτό, μια ερώτηση που εξερευνά το τραύμα σου».
«Ψάχτηκα, ζορίστηκα με το coaching, το έκανα σε φίλους μου αρκετές φορές, μου έλεγαν, άσε μας ρε Πέτρο,ακόμα και ο γιος μου μου έκανε πλάκα. Αλλά μου άρεσε πάρα πολύ, και ξεκίνησα να το κάνω με συνεδρίες online».
Αντί επιλόγου
Ρώτησα τον Πέτρο Θεοτοκάτο πώς έγραψε το τραγούδι «Και θα χαθώ». Την απάντηση έδωσε μια ηλεκτρική κιθάρα, μια φωνή, και μια εικόνα φευγαλέα, από μια εφηβεία που παραμένει indie, σε πείσμα των καιρών.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
