Ο χρόνος διάρκειας της κλήσης με τον Μάκη Παπαδημητρίου για να κλείσουμε την συνέντευξη ήταν μικρότερος από εκείνον που χρειάζεσαι για να απορρίψεις άλλη μια προσφορά παροχής ρεύματος. Η πρόθεση ήταν θετική, το ίδιο και οι διαθέσεις του, με τη συζήτηση μας να μεταφέρεται στο Viber για τις λεπτομέρειες.
Στη δεξιά πλευρά του chat υπάρχουν μικρά σεντονάκια με περισσότερες λέξεις από όσες χρειάζονται. Στην αριστερή, μόνο λιτές και περιεκτικές απαντήσεις. «Μια χαρά», «οκ», «φτάνω». Η διαφορά στην έκταση των μηνυμάτων μαρτυρά και τη χαοτική διαφορά μας ως προς τη χρήση του κινητού.
Έχει διαγράψει τα σόσιαλ αλλά το τηλέφωνο του είναι πάντα ανοιχτό για ανθρώπους που τον έχουν φανταστεί στα έργα τους. Νιώθει κάθε φορά μεγάλη τιμή και αυτός είναι και ο τρόπος του να ευχαριστήσει το σινεμά για τις πόρτες που του άνοιξε, μέσα στις οποίες είδε άγνωστο κόσμο να γίνεται οικογένεια.
Εμφανίστηκε στα Τουρκοβούνια με μια κόκκινη μηχανή βγαλμένος από σεκάνς του Mad Max, ή έστω από διαφήμιση της Honda σε σκηνοθεσία Τζορτζ Μίλερ. Στήνει τη μοτοσικλέτα με θέα το βουνό και τραβάει μια οριζόντια εικόνα για να την στείλει σε φίλους, την οποία μπορεί να μην αναζητήσει και ποτέ ξανά. Είναι η 22η μηχανή στη συλλογή του, μου λέει και τη χαζεύει.
Το μεγάλο υψόμετρο στα βόρεια τρυπάει την σκέψη μας και δεν βοηθάει πολύ την κουβέντα για την ελευθερία που νιώθει πάνω στις δύο ρόδες. Τελειώνει η φωτογράφιση και κατηφορίζουμε προς ένα κοινό στέκι στα Εξάρχεια για να τα πούμε άνετα. Δυστυχώς δεν κατεβήκαμε δικάβαλο. Εγώ πήρα ταξί.
Στη πρώτη μας συνάντηση το 2021 φοράγαμε μάσκες και τώρα μιλάμε για το πώς το Chatgpt μπορεί να μας καταστρέψει ενώ περιμένουμε το τσάι μας. Είχαμε να τα πούμε καιρό και είχα διάφορες απορίες που ξεκίνησαν με το τι σκέφτεται τέσσερα χρόνια αργότερα.
Είναι καλύτερα ή χειρότερα;
«Προσωπικά ΟΚ, μεγάλωσα 4 χρόνια αλλά δεν άλλαξε κάτι. Χαίρομαι που βλέπω αρκετό κόσμο να πηγαίνει στο θέατρο και είναι πολύ ωραίο αλλά ταυτόχρονα δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο κλάδος μας έχει πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας. Υπάρχουν παραστάσεις που πηγαίνουν όλη τη χρονιά κι άλλες που δυσκολεύονται να βγάλουν δίμηνο, τρίμηνο».
Σε προσωπικό επίπεδο είδες αλλαγές;
«Θα σου πω τι με ενόχλησε και τι με ενοχλεί στο σύνολο της κοινωνίας. Αυτή η μεθόδευση που έγινε στα Τέμπη και που γίνεται ακόμα για να απαλλαχθούν οι κυβερνητικές ευθύνες. Το φέρνω σαν ένα μεγάλο γεγονός και σαν παράδειγμα ότι μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Είναι τόσο σάπιο αυτό το πράγμα.
Βλέπεις τη διαφθορά της αστυνομίας, κάθε μέρα και ένα περιστατικό διαπλοκής. Είμαστε τυχεροί και που περπατάμε. Αυτό το κομμάτι με στεναχωρεί γιατί φαίνεται να έχει μείνει το πράγμα στάσιμο ως προς την αφύπνιση του κόσμου.
Ακολουθώ τον Κοσμά Μαρινάκη, βγήκε ο άνθρωπος και είπε για το τρίγωνο της εξουσίας και του λένε κατέβασε το επειδή δεν θέλουμε να μιλάς για αυτό. Στεναχωριέμαι πολύ γιατί είναι μικρά τα βήματα που κάνουμε για να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε μια χώρα που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα, σα να είναι αλλού η ζωή.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τον κόσμο μόνο μέσα από τα σόσιαλ. Φαίνεται και λίγο από αυτά που ψηφίζουμε, δεν κρύβεται».
Η ανησυχία μεγαλώνει όταν υπάρχει και ένα παιδί στη ζωή σου;
«Ναι, εννοείται. Όχι μόνο για το τι θα πάθει το δικό μου το παιδί, αλλά γενικώς για τα παιδιά. Δεν ζητάμε πολλά, να υπάρχει κοινωνική πρόνοια, παιδεία, υγεία, ένα κράτος που λειτουργεί, να μπορείς να βρεις μια δουλειά και να ζεις αξιοπρεπώς, αυτό. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, υπάρχουν δύο ταχύτητες, μια γρήγορη και μια πάρα πολύ αργή».
Υπάρχει κόσμος που ζει για μια εβδομάδα άδεια το καλοκαίρι.
«Ναι, έτσι είναι. Ξέρω παραδείγματα ανθρώπων που φεύγουν διακοπές με καταναλωτικό δάνειο και πηγαίνουν σε all inclusive ξενοδοχεία, τρώνε σαν ζώα και βουτάνε στη πισίνα. Αυτές είναι οι διακοπές τους. Γυρνάει ο άλλος πίσω και είναι ήδη κατεστραμμένος έτσι και αλλιώς».
Και πώς τελικά ξεφεύγεις από το τρίγωνο της θλίψης; Τι σε κάνει να νιώθεις λιγότερο ανυπεράσπιστος;
«Είναι οι πάγιες σταθερές που έχεις, η οικογένεια, οι φίλοι. Πάντα αυτά ήταν. Ο προσωπικός χρόνος, να αποσυμπιέζεσαι. Αυτοί είναι οι πυλώνες της ζωής, κάποιοι άνθρωποι που θα κάνεις μια συζήτηση, να έχεις μια παρέα, να λέτε κάτι. Και πρόβλημα να μην έχεις, παίζει τρομακτικό ρόλο στο να είσαι καλά το να έχεις κάπου να πεις μια κουβέντα.
Υπήρχε μια εποχή που ήταν πολύ λιγότεροι οι άνθρωποι που συμβουλεύονταν ένα ψυχολόγο. Τώρα ένα πολύ μεγάλο μέρος το κάνει επειδή δεν υπάρχει τόσο το μοίρασμα. Ίσως και λόγω συστολής να μιλήσει ανοιχτά σε φίλους. Μήπως έχουμε γίνει πιο κλειστοί; Μήπως έχει γίνει διέξοδος η ενασχόληση με τα σόσιαλ και το κινητό; Ρωτάω, δεν ξέρω».
Αρκετός κόσμος εκφράζεται μέσα από μια φτιαχτή ψηφιακή ταυτότητα.
«Πολλές φορές στα σόσιαλ είσαι μια περσόνα, ένα άλλο πρόσωπο που πιστεύει ότι θα αρέσει περισσότερο. Θα έπρεπε να πλασάρεις μια άλλη προσωπικότητα; Ποιος χέστηκε; Σαν ένα παιχνίδι στο οποίο είναι πάντα Aπόκριες».
Σα να είναι τα likes το νόμισμα στο χρηματιστήριο του Instagram, όπως οι προβολές στο Youtube και όλοι κάπως τα κυνηγούν.
«Η ασθένεια αυτή, ναι. Αν πάρεις 70 αντί για 100 likes, καταστράφηκες. Δεν ασχολούμαι με τα σόσιαλ να σου πω την αλήθεια. Όταν χρησιμοποιείς ένα μέσο για να κάνεις ρηχή πολιτική κριτική χωρίς να προτείνεις κάτι, είναι σα να λες ότι το κάνεις μόνο για το content».
Λείπουν πολύ οι ουσιαστικές προτάσεις είναι η αλήθεια.
«Ζούμε σε μια χώρα που τα μέσα δεν τα πηγαίνουν πολύ καλά στο κομμάτι της ενημέρωσης. Υπάρχει πολλή προπαγάνδα και μεγάλος έλεγχος. Κυριαρχεί μια εξουσία της οποίας η δικαιολογία των παράπλευρων απωλειών για να παραμείνει στην καρέκλα δικαιολογεί την επιθυμία της για συγκάλυψη. "Γιατί να πέσω; Αν όχι εγώ, ποιος;"
Αναφέρομαι σε ένα τόξο παρατάξεων που τάσσονται υπέρ των ταξικών διαφορών, οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Το έλεγε ένας φίλος, έχουμε καταντήσει να είμαστε το φτηνό ριζότο των Ευρωπαίων, μια χώρα σερβιτόρων και ξενοδόχων. Δεν έχουμε επενδύσει σε τίποτα, κάτι φρούτα έχουμε, κάτι λάδια, αυτά».
Συζητάτε με τον γιο σου για αυτά τα θέματα;
«Τα παιδιά της ηλικίας του γιου μου, δεν το αντιλαμβάνονται. Χρειάζεται να μάθεις στο παιδί σου να ψάχνει και να μην αναπαράγει απλώς την γνώμη του μπαμπά ή της μαμάς. Στα πράγματα που σου κινούν το ενδιαφέρον, θα μάθει ο οργανισμός να ψάχνεται και να καταλαβαίνει όταν κάποιος λέει μαλακίες ή όχι».
Να διαμορφώνεις το φίλτρο.
«Υπάρχουν άνθρωποι που κολλάνε σε απόψεις και αγκιστρώνονται σε αυτές. Μου είχε πει κάποτε μια φίλη ότι αν συμβεί κάτι ακόμα και με τον καλύτερο σου φίλο και δεν τα βρίσκετε πια, ας πάψει να είναι. Υπάρχει μια απελευθέρωση, όταν σπας κάτι που σε κρατάει. Προφανώς και έχει κόστος. Υπάρχει όμως και ένα διάστημα επούλωσης και είναι καλύτερο από το να σέρνεις κάτι που σε βαραίνει».
Είχαμε τις προάλλες την κουβέντα σου με ένα φίλο που έχετε συνεργαστεί και μου έλεγε ότι κανείς δεν θα πει κακή κουβέντα για τον Μάκη. Τι σημαίνει αυτό για σένα; Άλλο να σου λένε ότι είσαι καλός ηθοποιός και άλλο να λένε ότι είσαι ωραίος τύπος.
«Για τους ανθρώπους που νιώθουν κάπως έτσι για σένα, μάλλον νιώθεις και εσύ αντίστοιχα για αυτούς. Όσοι δε με ξέρουν ίσως έχουν άλλη άποψη. Θα υπάρχουν και άνθρωποι που με μισούν, δεν πειράζει, θα υπάρχουν κι άλλοι που δεν τους αρέσει η δουλειά μου. Εννοείται.
Έχω πολλά χρόνια να διαβάσω κριτικές και σχόλια σε περιοδικά. Όταν κάναμε τη Μήδεια, είχα φωτογραφηθεί χωρίς μπλούζα, φαινόταν η τρίχα ξέρεις, και ένας τύπος στα σχόλια γράφει "σίχαμα". Το βρήκα εξαιρετικό (γέλια)».
Πώς κυλούσαν τα νεανικά καλοκαίρια, πριν αγκυροβολήσεις στη Σέριφο;
«Υπάρχει μια σειρά από έξι συνεχόμενα καλοκαίρια που πηγαίναμε στο εξοχικό του φίλου μου του Στέλιου στην Ερατεινή, στον Κορινθιακό κόλπο. Μαζευόμασταν διάφοροι και περνάγαμε φανταστικά. Είναι αυτή η ηλικία, από τα 15 μέχρι τα 22 μας».
Μεγάλη παρέα;
«Ο Στέλιος που είχε το σπίτι, 4-5 παιδιά που ήταν σχεδόν κάθε χρόνο και άλλοι που έρχονταν και φεύγουν. Ήμασταν μέσα στη μαλακία, περιστατικά που δεν λέγονται γιατί θα εκθέσω ανθρώπους».
Έρχονται κατευθείαν οι Απόντες στο μυαλό μου.
«Υπάρχουν κάποιοι από αυτούς που δεν τους έχω ξαναδεί από τότε, κάποιοι που τους βλέπω σπάνια, αλλά σίγουρα υπάρχουν τρεις από αυτούς που ακόμα και σήμερα θεωρώ ότι είναι από τους καλύτερους μου φίλους κι ας μη μιλάμε συχνά.
Είναι αυτό που θα σε πάρει ο άλλος μετά από τρία χρόνια τηλέφωνο και θα σου πει “έλα ρε που είσαι” και θα είναι σα να μη πέρασε μια μέρα».
Τι είναι αυτό που κάνει μια φιλία τόσο ξεχωριστή;
«Νομίζω ότι δημιουργήθηκε με πολύ αγνό τρόπο και αγνές προθέσεις. Μεγαλώσαμε μαζί, στην ίδια γειτονιά, κομμάτι της ευρύτερης οικογένειας. Είναι πολύ ισχυροί αυτοί οι δεσμοί, να είσαι 12 χρόνια με τον άλλον στο σχολείο».
Οι παιδικές αναμνήσεις πάντα είναι ένα safe place, κι ας έχει νοσταλγία.
«Είναι ναι. Παρόλα αυτά επειδή λέγαμε για παιδιά πριν, αν μου έλεγε ο γιος μου ότι θα πάει διακοπές τώρα με την παρέα του, θα έτρεμε το φυλλοκάρδι μου σκεπτόμενος αυτά που κάναμε εμείς. Ίσως έχω γίνει λίγο φοβικός αλλά νομίζω ότι τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα τώρα, δεν είναι τόσο αθώα όπως παλιά».
Δεν υπήρχαν και κινητά τότε.
«Παίρναμε αναλογικές κάμερες μιας χρήσης, αλλά κι από αυτές τις εικόνες δεν έχω κρατήσει καμία. Εγώ ακόμα και τώρα τραβάω φωτογραφίες που δεν τις βλέπω ποτέ. Θα τις στείλω σε δυο φίλους για να δουν το μηχανάκι, μέχρι εκεί. Βρήκα ένα σκληρό δίσκο με εικόνες από τις αρχές του 2000, αλλά και να μη τον έβρισκα δεν θα στεναχωριόμουν.
Να μη χάσω εικόνες του γιου μου όταν ήταν μικρός; Πες ότι τις χάνω. Και τι έγινε; Μας έχουν δημιουργήσει μια ανάγκη να πληρώνεις για χώρο στο Google, στο Cloud, να αγοράζεις εξωτερικούς σκληρούς δίσκους. Ας τα χάσω όλα σήμερα. Στεναχωρήθηκα όταν είχα χάσει κάποιες συζητήσεις στο Viber. Στεναχωρήθηκα για μια εβδομάδα, εντάξει. Αλλάζεις κινητό και φοβάσαι να μεταφέρεις αρχεία, μη χαθούν. Και τι έγινε;»
Κάποιες εικόνες βέβαια είναι κρίμα να χαθούν.
«Είχαμε στο πατρικό μου 3-4 άλμπουμ με τον γάμο των γονιών μου, τον πατέρα μου όταν ήταν φαντάρος και κάτι καλοκαίρια στο χωριό με εμένα, την αδερφή μου και κάτι ξαδέρφια. Όταν πήγαινα στο σπίτι, ξεφύλλιζα αυτές τις εικόνες περισσότερο από όσο έχω δει τις φωτογραφίες που τράβηξα πέρσι με το κινητό. Έχεις κινητό, άρα έχεις φωτογραφική, άρα πρέπει να φωτογραφίσεις. Κάτσε ρε φίλε, πας να δεις μια συναυλία και αντί να χειροκροτήσεις, σηκώνεσαι να βγάλεις φωτογραφία;»
Θυμάσαι μια συναυλία που σου έχει μείνει στο μυαλό;
«Είχα πάει σε μια από τις εκατό τελευταίες συναυλίες των Πυξ Λαξ, λίγο πριν κλείσει ο Λυκαβηττός και ανακάλυψα τους Tsopana Rave που έκαναν support. Νέος τότε, ήταν η πρώτη φορά που τους είχα δει και ήμουν ενθουσιασμένος».
Πηγαίνεις γενικά σε live;
«Όχι ιδιαίτερα, η αλήθεια είναι ότι έχω ένα θέμα με τον κόσμο. Στο σπίτι ακούω κάποια στάνταρ κανάλια στο Youtube και στο ραδιόφωνο RockFM. Μου αρέσουν κομμάτια από όλα τα είδη μουσικής αλλά δε μου αρέσουν όλα τα τραγούδια ενός καλλιτέχνη, ή ενός συγκροτήματος. Τσακώνομαι με φίλους που μου λένε "δεν σου αρέσουν οι Rolling Stones;", λέω μου αρέσουν, μετά μου λένε για το τάδε κομμάτι και λέω όχι αυτό δε μου αρέσει, μα είναι Rolling Stones λένε, εντάξει στα αρχ*δια μου τους λέω, δε μου αρέσει (γέλια)».
Αγαπημένες ταινίες;
«Αγαπημένη μου ταινία είναι το Life of Brian, μετά το Κουρδιστό Πορτοκαλί και η Λάμψη. Τώρα τελευταία ανακάλυψα 3-4 ταινίες από ιρανικό κινηματογράφο και έπαθα σοκ. Ο ήρωας του Ασγκάρ Φαραντί και το No Date No Signature. Έπαθα σοκ με αυτές τις ταινίες. Με εντυπωσιάζει το ότι γίνονται στο Ιράν τέτοιου είδους ταινίες, με θέματα εστιασμένα στην ανθρώπινη συμπεριφορά, ενώ ταυτόχρονα έχουν ένα σύστημα τόσο καταπιεστικό».
Ίσως βέβαια όταν σε εγκλωβίζουν να έχεις την ανάγκη να το γυρνάς σε τέχνη.
«Αυτό είναι μια αλήθεια. Μήπως έχει δίκιο ο Μητσοτάκης; (γέλια). Να τις δεις οπωσδήποτε τις ταινίες. Φανταστικό, υπέροχο σινεμά σαν του Κεν Λόουτς, με πραγματικούς ανθρώπους. Χωρίς καμία ωραιοποίηση, χωρίς ωραία πλάνα και ιδιαίτερους φωτισμούς. Καντάρια υποκριτικής, ηθοποιάρες παγκοσμίου κλάσης».
Είναι και έργο σκηνοθέτη αυτό;
«Υπάρχουν σκηνοθέτες που έχουν πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό τους τι θέλουν να κάνουν. Είναι κάπως προαποφασισμένα τα πράγματα».
Ένα πλαίσιο.
«Ναι, πολύ συγκεκριμένο. Έτσι περιορίζεται λίγο το εύρος για το που μπορεί να πάει το πράγμα. Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο είναι να υπάρχει κάτι ξεκάθαρο στο ύφος, την αισθητική, στο τι θέλεις να πεις με το έργο και πώς θέλεις να ακουμπήσεις την ταινία στον κόσμο, στο τι θα αισθανθεί, χωρίς να έχει προαποφασιστεί το πώς θα γίνει αυτό. Υπάρχει ένα σενάριο που μπορεί να αλλάξει, μια ιδέα που θα φέρουν οι ηθοποιοί. Έχω δουλέψει και με τους δύο τρόπους, ο δεύτερος είναι πολύ δύσκολος αλλά τον προτιμώ. Ασχέτως αν έγινε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μια καλή ταινία είναι μια καλή ταινία».
Υπάρχει ένας ρόλος που θα ήθελες να ξαναπαίξεις;
«Θα ήθελα να ξαναζήσω την εμπειρία στην ταινία Utopolis του Vladimir Subotic. Την γυρίσαμε σε τρεις μέρες επειδή η επιθυμία του σκηνοθέτη ήταν να αποτελείται από 3-4 μεγάλα μονοπλάνα. Η διαδικασία με την οποία γυρίστηκε αυτή η ταινία και γενικώς ο τρόπος με τον οποία δουλεύεις μια ταινία είναι ο λόγος που μου αρέσει λίγο περισσότερο το σινεμά από το θέατρο. Είναι φοβερή αυτή η αίσθηση του να συντονίζονται σε ένα μονοπλάνο όλα τα departments μαζί. Για να είναι η κάμερα εκεί που πρέπει και να είναι όλοι συντονισμένοι, πρέπει να λειτουργούν τα πάντα. Υπάρχει ένα φανταστικό μονοπλάνο στο True Detective στο τέταρτο επεισόδιο».
Στην καλή σεζόν.
«Ναι, δεν έχω δει καν την δεύτερη. Ένα φοβερό μονοπλάνο που το μπάτζετ του παίζει να είναι μεγαλύτερο από όλες τις ελληνικές ταινίες της τελευταίας πενταετίας».
Νιώθω ότι το τηλέφωνο σου είναι πάντα ανοιχτό ανεξαρτήτως ποιος θα σε καλέσει για μια ταινία.
«Με τιμάει πολύ να με παίρνει ένας νέος σκηνοθέτης και να μου πει ότι θέλει να παίξω στη ταινία του. Έχω κάνει και ταινίες που δεν πήγαν πουθενά, δεν τις είδε κανείς. Αυτός είναι ο τρόπος να πω ένα ευχαριστώ στο σινεμά. Με τιμάει πολύ αυτός που φαντάστηκε και είπε "μήπως να πούμε στο Μάκη". Είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση».
Το σινεμά τι σου έχει δώσει;
«Την απόλαυση του να εμπλέκομαι μέσα σε ένα κόσμο ανθρώπων που ασχολούνται με το σινεμά. Δίνω μεγάλη σημασία στις ανθρώπινες σχέσεις. Αν κάτι μου έχει γυρίσει πίσω από την εμπλοκή μου στο κινηματογράφο είναι να δημιουργώ σχέσεις με ανθρώπους του χώρου, που έγιναν μια ευρύτερη φιλική οικογένεια. Είναι άνθρωποι στο σινεμά που μπορεί να μην έχουμε ζήσει κάτι τρελό μαζί και να έχουμε κάνει 1-2 ταινίες, αλλά όταν βρεθούμε θα αγκαλιαστούμε σφιχτά».
Και μια τελευταία ερώτηση.
Για πες.
Ποιο είναι το σύνολο των πραγμάτων που σε βοήθησε να σταματήσεις να αποφεύγεις κάποιες συζητήσεις με τον εαυτό σου;
Ωραία ερώτηση είναι αυτή. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να είμαι αναβλητικός. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα στα οποία είμαι ο ορισμός του αναβλητικού, να το κάνω αργότερα. Ένας τομέας που δεν είμαι καθόλου αναβλητικός είναι στο ότι αν νιώσω πως υπάρχει μια παρεξήγηση μαζί σου, θα την λύσω τώρα. Κι αυτό είναι κάτι που σχεδόν απαιτώ από τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Έχω τσακωθεί πολύ όταν πηγαίνει η κουβέντα στο "ναι, αλλά τότε".
Δε με νοιάζει, να το έλεγες τότε, γιατί λειτουργώ τόσο καιρό σα να το έχουμε λύσει. Ή δεν το αναφέρω ποτέ, ή στο λέω για να λυθεί. Αν λυθεί και έχει αίσιο τέλος, όλα καλά, κι αν λυθεί και δεν έχει αίσιο τέλος, ακόμα καλύτερα.
Να το λες την στιγμή που συμβαίνει.
«Να λύνονται τα πράγματα εκεί που αξίζει να λυθούν, στις σχέσεις που επενδύουμε τον χρόνο μας. Δεν είναι κάτι να πεις "ρε συ αυτό που είχες πει τότε, με πείραξε, θέλεις να το συζητήσουμε;"».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
