Το βράδυ του Σαββάτου βρέθηκε στο Floyd ένα πολύ μικρό ποσοστό ατόμων συγκριτικά με τον τεράστιο αριθμό ανθρώπων που έψαχνε μέχρι τελευταία στιγμή να βρει τρόπο για να τρυπώσει στο κατάμεστο live του Παύλου Παυλίδη.
Η συναυλία ήταν φανταστική και το κλίμα εκστατικό, με τον Παύλο να εκμυστηρεύεται στο κοινό ότι ήταν το καλύτερο που έχει παίξει ποτέ. Κάπου εδώ, σταματάμε να μιλάμε για το live - επειδή το φόμο είναι σοβαρό και δεν παίζουμε με αυτό - και θα μιλήσουμε για τις συναυλίες, λίγο πιο γενικά.
Ο Παύλος Παυλίδης έχει πολλά κομμάτια τα οποία έχουν συνδυαστεί με τις πιο προσωπικές στιγμές μας και μοιάζουν με soundtrack σε φάσεις της ζωής μας. Σε κάθε live που «νομίζω πως ακούω τον ήχο της φωνής του», σχεδόν πάντα καταγράφω το σημείο όταν «ανατινάζεται το φως, τις Κυριακές τα μεσημέρια». Λατρεύω αυτό το κομμάτι και ιδιαίτερα αυτό τον στίχο.
Ανάλογα κολλήματα θα είχαν κι άλλοι άνθρωποι, από τους δύο χιλιάδες που βρέθηκαν στο Floyd. Με μια σύντομη πράξη, λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι αρκετά κινητά θα φωτίζουν την σκηνή σε κάθε τραγούδι για να το βιντεοσκοπήσουν. Το βλέμμα που έπεφτε για λίγο στις οθόνες και έκανα διάφορες σκόρπιες σκέψεις με διάρκεια ζωής μικρότερης του ένας κλάσματος του δευτερολέπτου και “επέστρεφα” στο συναυλιακό παρόν.
Ζούμε σε μια εποχή που υπάρχει αυτή η ανάγκη, να καταγράψεις αυτό που ζεις, να το στείλεις, να το ανεβάσεις. Μια ανάγκη που εξυπηρετείται πλήρως από τη συνθήκη της υψηλής ποιότητας κάμερας των κινητών, που σου επιτρέπει μέχρι και να γυρίσεις ταινία (cc Σον Μπέικερ). Μια ανάγκη που μπορεί να γίνει και εθισμός; Ή μήπως και φόβος; Αν δεν βγάλω βίντεο και δεν το μοιραστώ, δεν ήμουν και εκεί. Ρωτάω, δεν ξέρω.
Ο Jack White είχε δηλώσει σε συνέντευξη ότι «οι άνθρωποι δε μπορούν να χειροκροτήσουν πλέον γιατί στο ένα χέρι κρατάνε το κινητό και στο άλλο το ποτό», με την Chrissie Hynde των Pretenders να αναρωτιέται αν ο μόνος τρόπος για να νιώσεις την αληθινή ενέργεια του κοινού είναι να κλειδώνεις τα κινητά του κόσμου σε μια σακούλα.
Τον περασμένο Οκτώβριο κατά την διάρκεια μιας συναυλίας στην Κρακοβία, ο Nick Cave κουράστηκε να βλέπει άπειρα κινητά να σηκώνονται στον αέρα και ζήτησε ευγενικά από το κοινό να τα βάλει στην άκρη.
Ο Bob Dylan είχε απαγορεύσει την είσοδο όλων των smartphones σε συναυλίες, ενώ τον περασμένο Ιούνιο ο frontman των Ghost, Tobias Forge δήλωσε ότι τα live χωρίς τηλέφωνα στο Λος Άντζελες ήταν «τα καλύτερα που έγιναν ποτέ».
Σε κουβέντα σχετική με το θέμα, ένας φίλος μας έκανε αρκετά ξεκάθαρο ότι δεν έχει νόημα να βγάζεις βίντεο γιατί δεν πρόκειται να τα ξαναδείς και απλώς γεμίζεις τη μνήμη σου, προσθέτοντας επίσης ότι είναι κάπως εκνευριστικό να έχεις 1383838 κινητά μπροστά σου. Μια φίλη, μας λέει ότι δεν βγάζει βίντεο ποτέ, αλλά ζητάει μετά από την παρέα της να στείλουν τα δικά τους.
Η Χαρά Ζούμα, έχει προωθήσει αμέτρητες συναυλίες και έχει συνεργαστεί με πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Μου εξηγεί ότι μπορεί να μην ενοχλούνται από τις οθόνες των κινητών, αλλά σίγουρα σχολιάζουν το κατά πόσο μοναχική διαδικασία είναι τελικά το να βγάζεις ένα βίντεο που θα δεις(;) μετά μόνος/η αντί να το ζούμε όλοι μαζί την στιγμή που συμβαίνει.
Η ενέργεια μιας συναυλίας είναι μοναδική, σε μεταφέρει σε ένα μέρος που δεν έχεις ξαναβρεθεί και δεν θα μπορέσεις να επιστρέψεις ποτέ εκεί, μόνος/η ή με τους ίδιους ανθρώπους, εναρμονισμένοι όλοι και όλες στο ίδια τώρα, συντονισμένοι στην ίδια συχνότητα, κολυμπώντας στο τώρα, χωρίς παρεμβολές.
Ο καθένας και η κάθε μια έχει δικαίωμα να το ζήσει όπως θέλει. Είτε να αφήσει το κινητό στο αμάξι, είτε να βιντεοσκοπήσει όλο το live σα να είναι κομμάτι της παραγωγής. Το ερώτημα όμως είναι κατά πόσο οι συναυλίες γίνονται κι αυτές μια μηχανή παραγωγής περιεχομένου και το κοινό εν δυνάμει ψηφιακοί δημιουργοί που διψάει περισσότερο για content παρά για το επόμενο κομμάτι.
Ο Ηλίας Αναστασιάδης, διευθυντής του reader.gr, μοιράζεται συχνά τις απορίες του μέσα την ομώνυμη σειρά βίντεο. Στη δική μου απορία, απάντησε γυρνώντας τον χρόνο πίσω σε σκηνικά συναυλιακών εποχών προ smartphones.
«Αν ήθελες να μοιραστείς κάτι έστελνες μήνυμα στο κινητό και κάποιες φορές μάλιστα παίρναμε τηλέφωνο εκείνο το άτομο που μας απασχολούσε και ακούγαμε τη μουσική παρέα», εξηγεί ο Ηλίας, κάνοντας τον παραλληλισμό με το FaceTime στα live που αποτελεί κι αυτό άλλο ένα σημείο των καιρών.
Ίσως ζήσουμε σε περίεργους (και καθόλου ενδιαφέροντες) καιρούς που θα φοράς VR γυαλιά και θα ζεις το live με φόρμες από το σαλόνι σου παρέα με την δική σου Σαμάνθα από το HER. Δεν θα έχεις όμως την ευκαιρία να ακούς ζωντανά τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη πολλές φορές, κι αυτός μπορεί να είναι ένας λόγος να αφήσεις το κινητό στην τσέπη για λίγη περισσότερη ώρα την επόμενη φορά.
Αν θέλεις βέβαια να ανεβάσεις όλη την εμπειρία του live σου σε POV στο Youtube, κανένα πρόβλημα.
Για την ιστορία, η επόμενη σας ευκαιρία να βιντεοσκοπήσετε (ή και όχι) τον Παύλο Παυλίδη, θα είναι στις 21 Ιουνίου στο Release Athens.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
