O φετινός εορτασμός της Ημέρας της Γυναίκας, ίσως έχει λιγότερα κλισέ και περισσότερη δύναμη.
Ο χείμαρρος που ξεπήδησε από τη γενναιότητα της Σοφίας Μπεκατώρου μετατράπηκε σε ποτάμι από το οποίο ποτίστηκε το ελληνικό #metoo.
Ίσως το Women's Power να έγινε πραγματικότητα μετά τις γενναίες εξομολογήσεις αθλητριών και καλλιτεχνών που ταρακούνησαν ένα κατεστημένο σύστημα και απέδειξαν πόση δυναμική μπορεί να έχει η μαζικότητα.
Κι αν η Σοφία Μπεκατώρου έδειξε θάρρος, υπάρχουν ακόμα πολλές γυναίκες, λουσμένες στα φώτα της δημοσιότητας ή υποφωτισμένες μέσα στη δύσκολη καθημερινότητα, που όμως ξεχωρίζουν.
Για τους αγώνες τους, για τις επιλογές τους, τις καινοτομίες, την αφοσίωση σε στόχους.
Κάθε μία από αυτές είναι και μια λέξη, μια ιδιότητα, ένα χαρακτηριστικό, ένας όρος.
Οι συντάκτες του Reader.gr επέλεξαν για την Ημέρα της Γυναίκας 10 συν μία γυναίκες που αξίζουν να καταγραφούν για το αποτύπωμά τους και τη δράση τους.
Το θάρρος της Σοφίας Μπεκατώρου
Της Μυρτώς Αρετάκη
Τον περασμένο Ιανουάριο η Σοφία Μπεκατώρου βρήκε το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά για αυτό που χιλιάδες γυναίκες υποφέρουν σιωπηλά επί δεκαετίες.
Βρήκε το θάρρος χωρίς να γνωρίζει ή να μπορεί να φανταστεί όσα θα ακολουθούσαν στη συνέχεια.
Μια γυναίκα, που απασχόλησε μέχρι τότε τα φώτα της δημοσιότητας αποκλειστικά μέσα από τη λαμπρή καριέρα της στον χώρο του αθλητισμού και συγκεκριμένα της Ιστιοπλοΐας, αποκάλυψε το μεγαλύτερο της τραύμα μπροστά σε μια κοινωνία, που είχε συνηθίσει να σιωπά για τα σεξουαλικά εγκλήματα, να γυρίζει το βλέμμα της αλλού ή ακόμη και να στοχοποιεί τα θύματα.
Τις πρώτες ημέρες που ακολούθησαν τις αποκαλύψεις της, άλλωστε, δεν έλειψαν εκείνοι που καταφέρθηκαν εναντίον της, ρωτώντας επίμονα αυτό το «γιατί τώρα;», αλλά και το ακόμη πιο σκληρό «γιατί μπήκε στο δωμάτιο του βιαστή της;».
Η αμέριστη συμπαράσταση της ελληνικής κοινωνίας δεν άργησε να τους κλείσει τα στόματα, στέλνοντας ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας σε όλα τα ανώνυμα θύματα, που ταυτίστηκαν με την Ολυμπιονίκη.
Τα αντανακλαστικά έχουν αλλάξει και η συνεισφορά της Σοφίας Μπεκατώρου στην αλλαγή, που διαμορφώνεται, είναι αδιαμφισβήτητη.
Μπορεί η δικαίωση να μην ήρθε με θεσμικό τρόπο, μιας και το αποτρόπαιο αδίκημα του βιασμού που συντελέστηκε πριν 23 χρόνια έχει δυστυχώς παραγραφεί, ήρθε όμως ουσιαστικά, δημιουργικά και απελευθερωτικά.
Η Σοφία κατάφερε να ανοίξει τα στόματα, να ενώσει τις φωνές και να πείσει τους ιθύνοντες να αναλάβουν πρωτοβουλίες, ώστε το δικό της βίωμα να σώσει άλλες γυναίκες, αλλά και άνδρες, από τον εφιάλτη της σεξουαλικής κακοποίησης.
Το ελληνικό #MeToo είναι μια ακόμη νίκη δική της, αλλά και όλων μας.
Η Σοφία μας έμαθε πως η επούλωση των πληγών - που δεν τις γιατρεύει ο χρόνος - είναι η δημόσια αποκάλυψη και η τιμωρία του κάθε βιαστή. Μας έμαθε να μην φοβόμαστε, μας έμαθε να παλεύουμε μέχρι τη δικαίωσή μας.
Και την ευχαριστούμε από καρδιάς.
Η δύναμη της Μάγδας Φύσσα
Της Παρασκευής Βονάτσου
Δάκρυσε. Θύμωσε. Πόνεσε. Υπέμεινε. Η Μάγδα Φύσσα κουβάλησε το βάρος του αιτήματος μιας ολόκληρης κοινωνίας να αποδοθεί δικαιοσύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και να τιμωρηθεί το νεοναζιστικό μόρφωμα «Χρυσή Αυγή».
Λιτή, δωρική και γι' αυτό επιβλητική, αναμετρήθηκε με το φασισμό και τον νίκησε.
Για επτά ολόκληρα χρόνια έκανε το βαρύ πένθος κινητήρια δύναμη και επιμονή μέχρι το 2020 να βρεθούν στη φυλακή οι ναζιστές, αυτοί που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν στα έδρανα της Βουλής.
Από τη στιγμή που αντίκρισε τον Παύλο Φύσσα νεκρό μέχρι τη δικαίωση, ο δρόμος ήταν μακρύς και οδυνηρός.
Η Μάγδα Φύσσα συσπείρωσε και ένωσε. Απέκτησε χιλιάδες «παιδιά», μέλη κινημάτων, αντιφασίστες, όλους τους δημοκρατικούς πολίτες.
Έγινε σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, πρόσωπο της δημοκρατίας, έκφραση της αξιοπρέπειας.
Κάθε μέρα, επί 5,5 χρόνια, η μαυροντυμένη Μάγδα Φύσσα καθόταν υπομονετικά στο ακροατήριο του δικαστηρίου περιμένοντας τη στιγμή της απονομής δικαιοσύνης.
Ήταν η γυναίκα που άκουσε το δολοφόνο του παιδιού της να τη βρίζει σκαιά στο δικαστήριο.
Τους Χρυσαυγίτες να της φωνάζουν μέσα στο Εφετείο προκλητικά «Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;».
Να λένε ότι ο φόνος έγινε για οπαδικές διαφορές.
Δεν λύγισε όμως.
To χειροκρότημα προς την καθιστή, συγκινημένη Μάγδα Φύσσα από τους συνηγόρους της πολιτικής αγωγής, λίγα λεπτά μετά το άκουσμα της ετυμηγορίας του Τριμελούς Εφετείου, είναι σημειολογικά η υπόκλιση όσων πίστεψαν στη δύναμή της.
Η υπομονή της Κούλας Αρμουτίδου - Τοπαλούδη
Της Γιώτας Ρουγκάλα
«Θα ζω μια ζωή στο πόνο, στη φρίκη παιδεύοντας το μυαλό μου με χιλιάδες γιατί». Η Κούλα Αρμουτίδου είναι τα λόγια της.
Η Κούλα Αρμουτίδου είναι μία μάνα που πάλευε, παλεύει και θα παλεύει με τα αναπάντητα γιατί της.
Γιατί η κόρη της, η Ελένη Τοπαλούδη, δολοφονήθηκε; Γιατί με τέτοια πρωτοφανή αγριότητα; Έστειλε το παιδί της να σπουδάσει και το πήρε πίσω νεκρό. Η Κούλα Αρμουτίδου είναι μία μάνα που πάλευε κάθε μέρα με νύχια και με δόντια να κρατηθεί όρθια βάζοντας σκοπό της ζωής της τη δικαίωση της δολοφονημένης κόρης της. Με την υπομονή της και την πίστη της να δοκιμάζονται, η Κούλα Αρμουτίδου έπρεπε να αντέξει για τις όλες τις άλλες «Ελένες». Έγινε ασπίδα. Μια γυναίκα-ασπίδα.
Η Κούλα Αρμουτίδου δεν το επέλεξε, έγινε όμως ένα σύμβολο υπομονής.
Υπήρξαν φορές που λύγισε. Δεν άντεχε να βρίσκεται μέσα στο δικαστήριο και ν' ακούει ξανά και ξανά να «σταυρώνεται» η Ελένη. Ήταν μία γυναίκα ντυμένη στα μαύρα που υπέφερε. Μία γυναίκα, μία μάνα, που στο άκουσμα της καταδίκης των δολοφόνων της κόρης της σκέφτηκε και όλες τις άλλες κόρες του κόσμου και ξεσπώντας σε κλάματα φώναξε «καμία άλλη δολοφονημένη, ποτέ μην ξεχαστεί τι κάναν στην Ελένη». Γυναίκα-ασπίδα για όλες τις κόρες.
Η Κούλα Αρμουτίδου έκανε υπομονή.
Έσφιξε τα δόντια ακούγοντας να αναλύουν τι φορούσε η κόρη της και αν ξενυχτούσε, φώναξε κατά της πατριαρχίας και της υποκρισίας των βιαστών για δήθεν συναίνεση του θύματος. Μέσα στο πένθος της, άντεξε για να είναι σίγουρη ότι το παιδί της, η Ελένη Τοπαλούδη θα βρει τη δικαίωση που της άξιζε και για να μην περάσει καμία άλλη μάνα το δικό της μαρτύριο.
«Αγαπητή μου Μάγδα, μόνο ένα έχω να πω, μάνα κουράγιο, κράτα γερά» είχε πει στη Μάγδα Φύσσα όταν η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση. Της επιστρέφουμε την ευχή. Γιατί ο πόνος των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους από χέρια βάρβαρα δεν σβήνει ποτέ, μόνο ημερεύει όταν οι δολοφόνοι καταδικάζονται.
Η διορατικότητα της Τζασίντα Άρντερν
Του Γιώργου Φρουζάκη
Η διαχείριση της πανδημίας έχει αποτελέσει πρόβλημα για αρκετούς ηγέτες στον κόσμο και σε κάποιους όπως o Ντόναλντ Τραμπ είχε και σαν αποτέλεσμα την εκλογική τους ήττα.
Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για την Τζασίντα Άρντερν, η οποία στα 40 της χρόνια, στην εκλογική αναμέτρηση του περασμένου Οκτωβρίου κέρδισε τη δεύτερη θητεία της στην πρωθυπουργία της Νέας Ζηλανδίας με πολλούς να υποστηρίζουν ότι αυτή ήταν η επιβράβευσή της για τη διαχείριση του κορονοϊού.
Στo τέλoς Μαρτίου και όταν υπήρχαν περισσότερα από 100 κρούσματα, η Άρντερν πήρε την απόφαση για αυστηρό lockdown, έχοντας ως μότο «πάμε σκληρά για να βγούμε νωρίς», με τον φιλόδοξο στόχο να εξαλείψει τον ιό στην ενδοχώρα παρά να περιορίσει τη διάδοσή του.
Τελικά τα κατάφερε με τη χώρα να καταγράφει ελάχιστα έως μηδενικά κρούσματα.
Ενδεικτικό είναι ότι η Νέα Ζηλανδία είναι συνεχώς πρώτη στην κατάταξη της λίστας Covid Resilience του Bloomberg, που αναφέρεται στα καλύτερα και στα χειρότερα μέρη, στα οποία μπορεί να ζει κάποιος την εποχή του κορονοϊού.
Το 2017 στα 37 της έγινε η πιο νέα ηγέτης του Εργατικού Κόμματος λίγες μόλις εβδομάδες πριν τις εκλογές και η δεύτερη γυναίκα που τίθεται επικεφαλής του.
Τελικά μετά τις εκλογές έγινε πρωθυπουργός σ’ έναν συνασπισμό τριών κομμάτων.
Τον επόμενο χρόνο κατάφερε να γίνει και «σύμβολο» για τις εργαζόμενες μητέρες, αφού έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί και έτσι έγινε μόλις η δεύτερη ηγέτης που γέννησε κατά τη διάρκεια της θητείας της.
Το 2019 μετά τις δολοφονικές επιθέσεις σε δύο τζαμιά στην πόλη Christchurch, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο 51 άνθρωποι, η Άρντερν κέρδισε τον θαυμασμό της υφηλίου για την αντίδρασή της, ενώ πήρε και άμεσα μέτρα κατά της οπλοκατοχής στη χώρα.
Φέτος κατέλαβε την 7η στη λίστα του Forbes με τις πιο ισχυρές γυναίκες στον κόσμο και όπως σημειώνει και η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Όκλαντ, Τζένιφερ Κούρτιν, έχει ένα μοναδικό τρόπο ώστε να διατηρεί μία ξεχωριστή σχέση με τον λαό.
«Έχει αυτή την ιδιαίτερη έλξη που οι άνθρωποι μπορούν να τη φαντάζονται σαν τη γείτονά τους και να μην τη θεωρούν μέλος κάποιας ελίτ».
Η ιδιοφυία της Σι Ζένγκλι
Της Ελένης Ζώη - Τήλα
Ικανότητα λογικής, κατανόησης, συλλογισμού και επίλυσης προβλημάτων: έχει αποδειχτεί πως η ιολόγος Σι Ζένγκλι, τα διαθέτει όλα.
Πετυχημένη στον κλάδο της, έγινε ευρέως γνωστή ως η «γυναίκα νυχτερίδα» (σ.σ. bat woman) όταν ανακάλυψε μαζί με τους συνεργάτες της πως οι νυχτερίδες είναι η «δεξαμενή» των κορονοϊών SARS.
Τον Φεβρουάριο του 2020, η ομάδα με επικεφαλής τη Σι Ζένγκλι στο Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν, ανακάλυψε τη γενετική ακολουθία του νέου κορονοϊού που ήταν και το πρώτο βήμα για την ανάπτυξη των εμβολίων που αποτελούν και τη σωτηρία της ανθρωπότητας απέναντι στην πανδημία.
Μάλιστα, η ομάδα της ήταν και η πρώτη που υποστήριξε ότι η χρήση της ρεμδεσιβίρης και της χλωροκίνης μπορούν να καταπολεμήσουν τον κορονοϊό.
Για πάνω από δέκα χρόνια, η Ζένγκλι ηγείται της ομάδας που έχει ερευνήσει τις ζούγκλες και της σπηλιές της επαρχίας Γιουνάν, συλλέγοντας δείγματα από νυχτερίδες και μελετώντας τα στο εργαστήριο της Γουχάν, με αποτέλεσμα να ανακαλύψει εκατοντάδες είδη κορονοϊών.
Οι επιστημονικές μελέτες και η επιμονή της, είχαν σαν αποτέλεσμα να βρεθεί στο επίκεντρο θεωριών συνωμοσίας, με Κινέζους πολίτες να υποστηρίζουν πως ο SARS-CoV-2... διέρρευσε από το εργαστήριό της.
«Ορκίζομαι στη ζωή μου, ο ιός δεν διέρρευσε από το εργαστήριο», είχε δηλώσει.
Επέμεινε και υποστήριξε την επιστημονική προσφορά της στην ανθρωπότητα.
Υποδέχτηκε την ομάδα του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας στο Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν, επέτρεψε να ερευνηθεί το έργο της και τελικά αποδείχτηκε αυτό που η ίδια ήξερε προ πολλού: ο SARS-CoV-2 δεν διέρρευσε από το εργαστήριο.
Η αισιοδοξία της Ευσταθίας Καμπισιούλη
Του Χριστόδουλου Σκούντα
Όπως και να το κάνουμε από το 2020 η λέξη που έχει κυριαρχήσει στις ζωές μας είναι ο «κορονοϊός».
Στo τέλος Δεκεμβρίου όμως εμφανίστηκε κι άλλη μία λέξη που ήλθε να δώσει ελπίδα σε όσους υποφέρουν από την πανδημία και τα lockdown που έχει προκαλέσει.
Η εν λόγω λέξη δεν είναι άλλη από το «εμβόλιο».
Και «σημαιοφόρος» της ελπίδας στη χώρα μας δεν είναι άλλη από την Ευσταθία Καμπισιούλη, η οποία έγινε ο πρώτος άνθρωπος που εμβολιάστηκε στην Ελλάδα στις 27 Δεκεμβρίου.
Η υπεύθυνη τομεάρχης των ΜΕΘ στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» έκανε την αρχή στους εμβολιασμούς στη χώρα μας και με το σήμα της νίκης που έκανε ενώ εμβολιαζόταν άναψε και τη «δάδα» της ελπίδας για όλους όσοι η ζωή τους έχει γίνει δυσκολότερη ελέω του κορονοϊού.
Σε μία εποχή που έπεφταν (και ακόμα πέφτουν δυστυχώς) «βροχή» οι θεωρίες συνωμοσίας για το «τσιπάκι που έχουν κρύψει στις μάσκες» ή το «εμβόλιο που θα μας μετατρέψει σε πιθήκους» πέρα από τον συμβολισμό του πράγματος, μία γυναίκα δηλαδή να ανοίγει τον δρόμο για το πρόγραμμα «Ελευθερία», άνοιξε κι ένα νέο κεφάλαιο σε ένα βιβλίο που μέχρι τώρα μόνο πίκρες έχει δώσει.
Κι αυτό το κεφάλαιο (ναι, θα το ξαναγράψω) φέρει τον τίτλο «ελπίδα».
Ελπίδα πως με αυτό το εμβόλιο οι επόμενες σελίδες που θα γραφτούν στο μέλλον μας θα είναι αυτές της επιστροφής στην κανονικότητα και της μετατροπής των lockdown σε μακρινές αναμνήσεις.
Μέχρι τώρα μικρά βήματα προόδου έχουν γίνει.
Τα στοιχεία όμως και οι οιωνοί είναι με το μέρος μας. Χτίζοντας το «τείχος ανοσίας» που χρειάζεται σε λιγάκι η ζωή θα επιστρέψει στα χέρια μας. Και την αρχή θα έχει κάνει η νοσηλεύτρια από την Αρκαδία που με χαμόγελο δέχθηκε πρώτη το εμβόλιο, η Ευσταθία Καμπισιούλη.
Η δικαιοσύνη της Μαρίας Λεπενιώτη
Του Σπύρου Βασιλείου
Η υπόθεση της Χρυσής Αυγής με τη δίκη και καταδίκη της ηγετικής ομάδας και μελών της και η αναγνώρισή της ως εγκληματικής ομάδας, έφερε την υπογραφή γυναικών.
Από τις ανακρίτριες Ιωάννα Κλάπα και Μαρία Δημητροπούλου, την εισαγγελέα Ευτέρπη Κουτζαμάνη ως και τη Μαρία Λεπενιώτη που ήταν η πρόεδρος στο δικαστήριο της ιστορικής δίκης.
Η δράση των συγκεκριμένων γυναικών και η συνεισφορά τους στη Δικαιοσύνη, άλλωστε, ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας και έγινε θέμα στα μεγάλα ξένα Μέσα.
Η αρεοπαγίτης Μαρία Λεπενιώτη κατάφερε να χειριστεί με εξαιρετικό τρόπο όλη τη διαδικασία.
Διατήρησε τις ισορροπίες σε αυτά τα 5,5 χρόνια που ήταν σε εξέλιξη η διαδικασία, ήταν έτοιμη και προετοιμασμένη για κάθε στιγμή γνωρίζοντας τα πάντα από την τεράστια δικογραφία για την εγκληματική οργάνωση.
Αντιμετώπισε δίκαια και τις δύο πλευρές και φρόντισε να κρατήσει την όλη διαδικασία σε υψηλό επίπεδο.
Η Μαρία Λεπενιώτη μένει στην ιστορία ως η δικαστής που έβαλε τη σφραγίδα της σε ένα ιστορικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, αλλά στη συνείδηση του κόσμου ως η γυναίκα που τα έβαλε με την εγκληματική οργάνωση, δεν λύγισε σε κανένα σημείο και στο τέλος απέδωσε τον βασικότερο πυλώνα της Δημοκρατίας. Τη Δικαιοσύνη.
Συνολικά 37 καταδικασθέντες πήραν το δρόμο για τη φυλακή και την ίδια στιγμή τα θύματα των εγκληματικών ενεργειών της οργάνωσης γνώριζαν τη δική τους δικαίωση.
Οι ύβρεις και οι απειλές που δέχθηκε μετά από την ολοκλήρωση της διαδικασίας και την ανάγνωση των ποινών θα αποτελούν άλλον ένα παράσημο για την εμβληματική πρόεδρο της δίκης της Χρυσής Αυγής.
Και ήταν η κορωνίδα σε μια σπουδαία διαδρομή, καθώς σε όλη την θητεία της ως εφέτης - καθώς από τον περασμένο Ιούνιο έχει προαχθεί στο βαθμό του αρεοπαγίτη - χειρίστηκε κι άλλες δύσκολες υποθέσεις καταφέρνοντας να κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό όλων.
Ιδιαίτερες δίκες, όπως το αποκαλούμενο «συνδικάτο του εγκλήματος», δίκες εκβιαστών, τη δίκη για εξοπλιστικά με βασικό κατηγορούμενο πρώην υπουργό Εσωτερικών της Κύπρου κ.α.
Ο δυναμισμός της Μαρίας Κακαλή
Του Γιώργου Ευγενίδη
Η Μαρία Κακαλή ήταν μόλις 27 ετών όταν πρωτοεξελέγη δήμαρχος στον μικρό και μακρινό Άη Στράτη των 200 κατοίκων.
«Ήταν φυσική εξέλιξη της ζωής μας στον Άγιο Ευστράτιο. Ζούμε στο νησί, έχουμε δημιουργήσει οικογένεια, επιχειρήσεις και θα συνεχίσουμε να ζούμε εδώ για πολλά χρόνια ακόμη, ελπίζω» λέει στο Reader.gr.
Καθημερινά, σε αυτόν τον όμορφο τόπο, που κάποτε υπήρξε τόπος εξορίας, η Μαρία Κακαλή, δίνει μάχες: «Η έλλειψη υπηρεσιών και υπαλλήλων, κυρίως με τεχνικές γνώσεις, η αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που αφορά τους Δήμους, η γραφειοκρατία και φυσικά, τον τελευταίο χρόνο, η πανδημία, η οποία έχει επηρεάσει όλους τους τομείς της ζωής μας σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι προβλήματα που δυστυχώς μας κρατάνε πίσω. Έχουμε όρεξη και διάθεση για δουλειά, όραμα για τον τόπο μας, έργα ενταγμένα στο Τεχνικό Πρόγραμμα του Δήμου μας, χρηματοδοτικά εργαλεία στα οποία μας δίνεται η δυνατότητα να εντάξουμε προτάσεις που θα αναβαθμίσουν την περιοχή μας και θα δώσουν κίνητρα σε ανθρώπους να επενδύσουν» εξομολογείται στο Reader.gr.
Όμως, με μικρά βήματα γίνονται μεγάλες αλλαγές που μετασχηματίζουν και αλλάζουν τη ζωή των ακριτών: «Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει μεγάλα βήματα που έχουν σχέση με τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των νησιωτών μας και αυτό οφείλεται πρώτον, στο γεγονός ότι καταφέραμε να έχουμε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στο Πολυδύναμο Περιφερειακό μας Ιατρείο, δεύτερον φροντίσαμε σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας να τοποθετούνται οι εκπαιδευτικοί άμεσα στις θέσεις τους, καθώς τα σχολεία μας έχουν διακριτό κωδικό επιλογής, τρίτον έχουμε συνάψει συνεργασίες με μη κερδοσκοπικές εταιρείες και φιλοξενούμε στο νησί μας ανθρώπους οι οποίοι προσφέρουν πολλά στον τόπο μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μη κερδοσκοπική εταιρεία αναγέννηση και πρόοδος με αποκλειστική δωρεά από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος».
Το Women's Power έχει βρει την έκφρασή του στον ακριτικό Άη Στράτη, καθώς τα 8 από τα 13 μέλη του δημοτικού συμβούλιο είναι γυναίκες!
Η ανεξαρτησία της Ειρήνης Κατσοτούρχη
Του Χρήστου Τέλιου
Η Ειρήνη Κατσοτούρχη, η μοναδική κάτοικος της Κινάρου, αποτελεί μια γυναίκα-σύμβολο αυτάρκειας, γενναιότητας και ψυχικής δύναμης.
Από το 2013, χρονιά που έχασε τον σύζυγό της, ζει μόνη πάνω στην απομονωμένη νησίδα των Δωδεκανήσων, με μόνη συντροφιά τα ζώα της. Χρόνια τώρα, η 74χρονη Ρηνιώ της Κινάρου έχει μάθει να επιβιώνει με τα πλέον απαραίτητα. Είναι γενναία και αυτάρκης μαζί.
Διάγει έναν βίο σπαρτιάτικο, που ακόμη και πολλοί άντρες δεν θα μπορούσαν να αντέξουν.
Ψαρεύει συχνά, παίρνει το γάλα από τα αιγοπρόβατα που έχει στο νησί, και μια φορά την εβδομάδα, ένα καΐκι από την Αμοργό (ή την Κάλυμνο) της πηγαίνει συμπληρωματικές προμήθειες σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης.
Πολλές φορές όμως περνά και μήνας μέχρι να φανεί το καΐκι, κι άλλες φορές, στην καρδιά του χειμώνα, οι καιρικές συνθήκες είναι τόσο ακραίες που η ερημίτισσα του Αιγαίου μένει χωρίς εφόδια και χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο για μέρες.
«Για ένα φως θα φύγω; Όσο ζω εδώ θα είμαι», ήταν η αφοπλιστική απάντηση που είχε δώσει σε μια από τις πολλές φορές που της έχουν προτείνει να εγκαταλείψει τον «βράχο» μεγάλωσε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της.
Γεννήθηκε στην Αμοργό και σε ηλικία τριών ετών πήγε με τους γονείς της στην Κίναρο. Χρόνια μετά έκανε ένα μεγάλο ταξίδι με τον σύζυγό της και τα παιδιά της στην Αυστραλία αλλά το 2000 επέστρεψε με τον σύζυγό της στην Ελλάδα.
Μαζί αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα στην Κίναρο των 4,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Δεν φοβάται τη μοναξιά, δεν της λείπουν οι «ανέσεις», έχει επιλέξει να ζει με τα λίγα και να φροντίζει μόνη τον εαυτό της. Δεν την πτοούν ούτε οι ακραίες καιρικές συνθήκες που συχνά δοκιμάζουν τα ανθρώπινα όρια σε αυτό το μικρό κομμάτι γης στο Αιγαίο.
Όχι άδικα λοιπόν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια γυναίκα που συμβολίζει την αυτάρκεια, τη γενναιότητα και τη δύναμη ψυχής...
Η επιμονή της Μαρίας Πολύζου
Του Γιώργου Κυριακίδη
Για τη Μαρία Πολύζου, οι δρόμοι αντοχής είναι μέρος της καθημερινότητάς της.
Η γεννημένη στην Πάτρα μαραθωνοδρόμος, πανελληνιονίκης και βαλκανιονίκης, διευθύντρια του Μουσείου μαραθωνίου δρόμου, αποτελεί μια μοναδική περίπτωση στον ελληνικό αθλητισμό.
Όχι μόνο επειδή ήταν η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια μεγάλων αποστάσεων που συμμετείχε σε Ολυμπιακούς Αγώνες (στην Ατλάντα το 1996) ούτε επειδή παραμένει η κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ στην κλασική διαδρομή του Μαραθωνίου δρόμου εδώ και 23 χρόνια.
Η δυσκολότερη μάχη της ζωής της Μαρίας Πολύζου δεν δόθηκε στους στίβους ή στο οδόστρωμα, αλλά στα νοσοκομεία.
Ήταν ο αγώνας της εναντίον του καρκίνου του μαστού.
Η ζωντανή προσωποποίηση του αγωνίσματος στη χώρα μας έκανε τρόπο ζωής τον αγώνα, την προσπάθεια, αλλά και τη νίκη.
Επί σειρά μηνών το 2019, υποβαλλόταν σε χημειοθεραπείες, επεμβάσεις και ακτινοβολίες, μέχρι να καταφέρει να θέσει την κατάσταση της υγείας της υπό έλεγχο, ενώ θα συνεχίσει να παίρνει ένα χάπι για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η 52χρονη δρομέας βγήκε αλώβητη από την τελευταία της δοκιμασία απέναντι σε έναν ύπουλο «αντίπαλο», με απαραίτητο σύμμαχο την πρόληψη, αποτελώντας παράδειγμα και έμπνευση για πολλές γυναίκες που ανεβαίνουν τον ίδιο «Γολγοθά».
Έχοντας καλύψει πάνω από 280.000 χιλιόμετρα κατά τη διάρκεια της καριέρας της, που αντιστοιχούν στα 2/3 της απόστασης που χωρίζει τη γη από το φεγγάρι, η Ελληνίδα πρωταθλήτρια είναι έτοιμη για περισσότερες διαδρομές.
Το τρέξιμο και ο ανταγωνισμός σε υψηλό επίπεδο τής παρείχαν τα εφόδια για να αντεπεξέλθει στην πιο σημαντική από τις προκλήσεις που έτυχαν στον δρόμο της. Το γεγονός ότι, ακόμα και την επόμενη μιας χημειοθεραπείας, δεν σταμάτησε να γυμνάζεται και συνέχισε τη ρουτίνα της, δείχνει την πνευματική της ετοιμότητα.
Όσο κι αν ο συγκεκριμένος «Μαραθώνιος» περιλαμβάνει κι άλλες - ενδεχομένως, εξίσου επικίνδυνες- στροφές, η Μαρία Πολύζου δείχνει διατεθειμένη να τις διανύσει μέχρι το τελευταίο μέτρο.
Η δημιουργικότητα της Κλόι Ζάο
Της Λένας Γκόβαρη
Πριν αναρωτηθείς «ποια είναι αυτή» και «πώς στο καλό προφέρεται το όνομά της», επίτρεψέ μου να σου υπογραμμίσω πως το όνομα της Κλόι Ζάο που σκηνοθέτησε το αριστουργηματικό «Nomadland», θα το ακούσεις στην φετινή απονομή των Όσκαρ.
Σίγουρα.
Επίσης, πολύ πιθανό να παρακολουθήσεις την ταινία ονόματι «Eternals» που σκηνοθέτησε και θα κυκλοφορήσει -κορονοϊού επιτρέποντος- το Νοέμβριο γιατί είναι ένα blockbuster της Marvel με υπερήρωες στο οποίο πρωταγωνιστούν οι Αντζελίνα Τζολί, Σάλμα Χάγιεκ, Κιτ Χάρινγκτον και άλλοι.
Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που η κινεζικής καταγωγής σκηνοθέτης γράφει ήδη ιστορία και μάλιστα με έναν απολύτως δικό της αναπάντεχο τρόπο;
Θα τους βάλω σε λίστα γιατί οτιδήποτε σε λίστα διαβάζεται πιο εύκολα (όλοι το ξέρουν αυτό).
Είναι η δεύτερη - μόλις - γυναίκα που κερδίζει Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας, η πρώτη ασιατικής καταγωγής και ενόψει του οσκαρικού hype που αποκτά το «Nomadland», θα είναι και η πρώτη ασιάτισσα που θα προταθεί για το Οσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας.
Γιατί,εκτός από τους μαύρους, ούτε οι Ασιάτες χαίρουν ισότιμης αντιπροσώπευσης στο σινεμά...
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πεκίνο, αλλά αγάπησε από πολύ μικρή τη δυτική ποπ κουλτούρα οπότε και αποφάσισε να μετακομίσει στην Αμερική.
Σπούδασε αρχικά πολιτικές επιστήμες στη Μασαχουσέτη όμως κατάλαβε πως αυτός ο χώρος δεν της αρκούσε για να διοχετεύσει τη δημιουργικότητά της, οπότε βρέθηκε στο New York University Tisch School of the Arts για να σπουδάσει κινηματογραφική παραγωγή.
Το «Nomadland» γυρίστηκε μόνο σε τέσσερις εβδομάδες σε ένα τροχόσπιτο και είναι μόλις η τρίτη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί. Μέχρι στιγμής έχει κερδίσει το Χρυσό Λιοντάρι του Φεστιβάλ Βενετίας, την Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας και το βραβείο Ένωσης Κριτικών της Αμερικής.
Παρέλαβε την Χρυσή Σφαίρα, άβαφη, με τα μαλλιά πλεγμένα σε δύο κοτσίδες. φορώντας ένα T- shirt και υψώνοντας την κούπα με τον καφέ της είπε «το Nomadland είναι στην καρδιά του ένα ταξίδι στην θλίψη και την γιατρειά. Όλοι όσοι κάποια στιγμή στην ζωή σας έχετε κάνει αυτή την δύσκολη κι όμορφη διαδρομή, το φιλμ είναι για εσάς».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
