Ο Μανώλης Νανούρης είναι υποψήφιος διδάκτορας, ποιητής, μουσικός και ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου Σελίδα 17 στους Αμπελόκηπους. Ο Μανώλης μέσα στην καραντίνα άνοιξε ένα μανιακό επεισόδιο που είχε ως αποτέλεσμα να νοσηλευτεί σε μία ψυχιατρική κλινική της Αθήνας.
Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Ψυχική Υγείας, ο Μανώλης αφηγείται στο Normal Πίπoλ τη δική του ιστορία. Μέσα από αυτή διαφαίνεται ότι πολύ συχνά το στίγμα για την ψυχική ασθένεια είναι πολύ πιο επώδυνο από την ίδια την ασθένεια. Πρόσφατα το είδαμε και στην περίπτωση της νοσηλείας γνωστού και αγαπημένου τραγουδιστή.
Ταυτόχρονα διαφαίνεται και ο τραυματικός, συχνά και βίαιος τρόπος, με τον οποίο συνδέεται, κρυμμένο μέσα σε διάφορα ταμπού, το γεγονός της νοσηλείας σε ψυχιατρική κλινική.
«Διαγνώστηκα με διπολική συναισθηματική διαταραχή»
«Το βίωμά μου, για το οποίο είμαι εδώ σήμερα, είναι το μανιακό επεισόδιο το οποίο άνοιξα στην περίοδο της καραντίνας και η μετ’ έπειτα νοσηλεία μου σε ψυχιατρική κλινική.
Γενικώς, νομίζω πως για τη διπολική συναισθηματική διαταραχή με την οποία διαγνώστηκα υπάρχει μία προδιάθεση. Από εκεί και πέρα σίγουρα υπάρχει και το βιωματικό κομμάτι, δηλαδή ποια τραύματα έχουν πυροδοτηθεί. Συνήθως, παρατηρείται ότι είναι ένα μεγάλο τραύμα που ανοίγει ένα τέτοιου τύπου επεισόδιο. Στη δική μου περίπτωση νομίζω ότι ένα άθροισμα μικρών τραυμάτων.
Θυμάμαι ότι στην περίοδο της καραντίνας ζούσα μόνος και απομονωμένος στο σπίτι μου στο Παγκράτι, στον 6ο όροφο. Εκεί πέρα άκουγα πολλή μουσική. Επέλεγα κυρίως να ακούω συναυλίες και ζωντανά performance. Διάβαζα πολλή φιλοσοφία, κάπνιζα πολύ χόρτο, που ίσως ήταν καθοριστικός παράγοντας, λόγω του οποίου άνοιξα το μανιακό επεισόδιο»
Αυτό το επεισόδιο εκδηλώθηκε μέσα από αλλεπάλληλα ποστ που ανέβαζα στο Facebook. Ένιωθα μία πολύ έντονη ανάγκη να εκφράσω αυτά που πίεζαν το μυαλό μου και την καρδιά μου. Tα συναισθήματά μου ήταν πάρα πολύ ορμητικά, προσπαθούσα κάπως να τα ελέγξω και δεν τα κατάφερνα.
Από τη μία ένιωθα ένα αίσθημα παντοδυναμίας, από την άλλη ότι είμαι ένα τίποτα, ότι δεν έχω τίποτα να δώσω, να πω ή να αισθανθώ. Στην πορεία ανέπτυξα και ένα καταδιωκτικό σύνδρομο και ένιωθα ότι όλοι σχεδόν με κοιτάνε με περίεργο τρόπο, ότι ήταν δηκτικοί απέναντί μου. Όσο το ένιωθα αυτό, τόσο τα ποστ που ανέβαζα το προκαλούσαν αυτό.
Ήταν ένας φαύλος κύκλος και είχα νιώσει μία πολύ έντονη απειλή, που εκείνη τη στιγμή, η συμβολική απειλή μεταφραζόταν σε απολύτως πραγματική απειλή. Είχα φτάσει σε σημείο να νιώθω και να σκέφτομαι ότι είναι πιθανό ακόμα και να με σκοτώσουν, οπότε έχει ενδιαφέρον ότι το βίωσα ως επιθανάτια εμπειρία, παρότι στην αντικειμενική πραγματικότητα δεν ήταν κάτι τέτοιο».
«Τα highlights μου μέσα από την κλινική»
«Νοσηλεύτηκα έναν μήνα, είχα αρκετά βιώματα μέσα από την κλινική, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν πολύ έντονα. Αυτά που θυμάμαι, ας τα πούμε highlights, ήταν ο εμπρησμός. Ένας φίλος μέσα στην κλινική με ξύπνησε μέσα στη νύχτα και μου λέει “μας καίνε”. Αυτό ήταν κάτι πολύ έντονο και πολύ σοκαριστικό, παρότι εκείνη τη στιγμή το αντιμετώπισα σχετικά ψύχραιμα, γιατί ήταν τέτοιο το πλαίσιο και οι συνθήκες.
Ήταν πολύ έντονο και το κομμάτι ότι έφαγα μία φτυσιά στο πρόσωπο και παραλίγο να φάω ξύλο από έναν Χρυσαυγίτη ο οποίος θύμωσε πάρα πολύ γιατί τραγούδαγα ένα σατιρικό τραγούδι για τη Χρυσή Αυγή που είχα γράψει πιτσιρικάς, μεταξύ άλλων τουλάχιστον.
Όσο γινόταν, μέσα στην κλινική, είχα μία έντονη δράση. Μιλούσα με πολλούς ανθρώπους, έλεγα ακριβώς ο,τι σκεφτόμουν χωρίς να έχω κανένα φίλτρο. Για το κομμάτι της κλινικής, όσο ήμουν μέσα, κάποια πράγματα τα οποία συνέβησαν και με τάραξαν πολύ
Την ημέρα των γενεθλίων μου, 8 του Μάη, που ήμουν μέσα λίγες μέρες, άκουσα κάποια στιγμή από ένα κλειστό δωμάτιο, μία γυναίκα να φωνάζει “βοήθεια”. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πάω να δω τι συμβαίνει. Δεν μπορούσα να φανταστώ ακριβώς τι θα συναντήσω πίσω από την πόρτα.
‘Ήταν ένας νοσηλευτής, λοιπόν, που ισχυρίστηκε εκεί τη στιγμή ότι προσπαθεί να της δώσει το χάπι της. Δεν ξέρω τι συνέβαινε και ούτε μπορώ να εικάσω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αμέσως μετά, τέσσερις νοσηλευτές ήρθαν στο σαλονάκι που καθόμουν, με πήραν σηκωτό και με πέταξαν στο κρεβάτι στο δωμάτιο που έμεινα. Με έδεσαν με λουριά και με κράτησαν δεμένο 12 ώρες. Τιμωρητικά.
Αυτό που έχω ονομάσει ως “λόγο του τρελού” προκύπτει από ένα άλλο βίωμα που είχαν εκεί μέσα. Ένα βράδυ που κοιμόμουν ένιωσα μία μαχαιριά στην πλάτη ή τέλος πάντων κάποιος με χάραξε με ένα αιχμηρό αντικείμενο. Δεν είδα ποιος ήταν…Υποψιάζομαι αυτόν που μου είχε επιτεθεί και τον οποίο ανέφερα προ ολίγου.
Πήγα στο κουβούκλιο που ήταν οι νοσηλευτές για να τους μιλήσω γι’ αυτό που έγινε. H πρώτη αντίδραση από τους νοσηλευτές ήταν “και πώς ξέρουμε ότι δεν το έκανες εσύ στον εαυτό σου;”. Εκείνη τη στιγμή άρχισα να αμφισβητώ και εγώ ο ίδιος το τι συμβαίνει μέσα μου και το τι συμβαίνει στο εξωτερικό περιβάλλον. Ήξερα αλλά ήταν όλο το πλαίσιο τέτοιο που δεν μπορούσα να αισθάνομαι ασφαλής, έστω για τη λογική μου.
«Όταν βγήκα, είχα το αίσθημα ότι τα είχα καταστρέψει όλα»
«Όσο ήμουν μέσα ζούσα τα απόνερα της μανίας. Μετά που βγήκα έξω, κάποια πράγματα που τα είχα διογκώσει στο μυαλό μου, τα θεωρούσα πιθανά. Καθώς έβλεπα όμως ότι όλα αυτά δεν ίσχυαν, συνδυαστικά με τη βίαιη νοσηλεία αλλά και το αίσθημα ότι είχα εκτεθεί με τις τόσες δημοσιεύσεις στο facebook, ώστε κάθε κύκλος που είχα, είχε δει έναν Μανώλη που τρομάζει (ενεργητική και παθητική φωνή). Όλο αυτό δεν μπορούσα να το διαχειριστώ.
Θυμάμαι ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που είπα στον ψυχίατρό μου ήταν ότι τα κατέστρεψα όλα. Είχα σταθεί πολύ σε αυτό και εκείνος μου είχε πει κάτι απλό: “γιατί το βλέπεις τόσο μεγάλο όλο αυτό;”.
Στην αρχή είναι το στίγμα που βαραίνει τον νοσηλευόμενο, τον διπολικό και είναι πολύ έντονο. Πολλές φορές εκκινεί από το κοινωνικό κομμάτι και από τους άλλους αλλά το ενδοβάλλει και στο τέλος είναι ο ίδιος που στιγματίζει τον εαυτό του. Και αυτό είναι το πιο σκληρό.
Νιώθεις ενοχές, νιώθεις ντροπή, νιώθεις ότι δεν θες να υπάρχεις. Πολλές φορές ένιωσα ότι δεν θέλω να υπάρχω.
Άνθρωποι όπως η Μαργαρίτα Καραπάνου, ο Στέλιος Ανατολίτης, ο Στίβεν Φράι. Αυτοί οι άνθρωποι, όταν βγήκα από την κλινική, ήταν για μένα πάρα πολύ βοηθητικοί. Ήταν άνθρωποι που χωρίς να τους ξέρω τους είχα αγκαλιάσει και πίστεψα ότι μπορώ και εγώ να βγω, ότι ίσως μπορώ και εγώ να εμπνεύσω κάποιον που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και με το βλέμμα στο κενό.
Να του πω ότι ξέρεις τι, μπορεί να μην αξίζει να το φτάσεις μέχρι το τέρμα. Μπορεί να αξίζει να σηκωθείς και να το προσπαθήσεις από την αρχή, γιατί τίποτα δεν τελειώνει όσο ακόμα ανασαίνεις.
Το κομμάτι της ποίησης, ιδίως της σλαμ ποίησης, είχε επουλωτικό χαρακτήρα για εμένα. Σίγουρα το να γράφεις και να μιλάς για ένα βίωμά σου είναι βοηθητικό. Γι’ αυτό ξεκίνησα να γράφω ποίηση. Ήταν μία άτυπη αυτοφροντίδα για εμένα αλλά και για να πω σε όποιον με βλέπει από κάτω ότι δεν είναι μόνος, ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει ένα άτομο που μπορεί να βιώνει το τραύμα της ψυχικής υγείας.
Αυτή η πληγή δεν θεωρώ ότι είναι η νόσος καθεαυτή. Θεωρώ ότι ο τρόπος που νοσηλεύεται ένα άτομο είναι ακόμα πιο στιγματιστικός. Το ίδιο και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι γύρω του το άτομο αυτό είναι ακόμα πιο νοσηρός και πιο παθολογικός από τη νόσο. Το θέμα είναι να μιλάς ανοιχτά γι’ αυτό που σου συμβαίνει, να αγκαλιάζεις το τραύμα σου και να το επουλώσεις. Για να το επουλώσεις πρέπει να το αποδεχτείς. Χωρίς αποδοχή δεν πας βήμα. Και είναι πολύ δύσκολη η αποδοχή αν δεν το αποδέχεται κανείς άλλος.
Το θέμα είναι ότι μιλάω εγώ από μία θέση ασφαλείας, γιατί εγώ είχα ένα πολύ υποστηρικτικό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Ωστόσο, βλέπουμε τι γίνεται σε περιπτώσεις - και πολύ πρόσφατα - που ακούγεται για κάποιο άτομο ότι μπαίνει σε μία ψυχιατρική κλινική. Είτε θα τον σαρκάσεις είτε θα τον λυπηθείς που είναι και χειρότερο πολλές φορές. Αυτός ο οίκτος…τι σου συμβαίνει κακομοιρούλη μου. Όχι, δεν αξίζει σε κανέναν αυτό».
«Το βίωμά μου το έχω κάνει δύναμη»
«Εννοείται ότι μπορείς να το κάνεις δύναμη και εγώ, σε σχέση με το πώς το αντιμετωπίζω πια όλο αυτό, σκέφτομαι ότι αυτή είναι η δύναμή μου. Η δύναμή μου είναι η διπολική συναισθηματική διαταραχή, την οποία δεν θα άλλαζα με τίποτα. Πέρασα από ένα μεγάλο μετάνιωμα για το ότι έχω αυτη την ασθένεια αλλά τελικά τι είναι η διπολική διαταραχή;
Είναι μία νόσος που με φαρμακευτική αγωγή, με ψυχοθεραπεία, με υποστηρικτικό περιβάλλον, μπορείς να είσαι πλήρως λειτουργικός. Μπορείς μάλιστα να την αξιοποιήσεις και να τη χρησιμοποιήσεις και πέραν από το να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους που είναι το πιο σημαντικό, για να βιώσεις μία άλλη πραγματικότητα. Βρέθηκες στα τάρταρα και κατάφερες να σηκωθείς και να συνεχίσεις. Να προχωρήσεις.
Είμαι ο Μανώλης, έχω ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο πριν από 4-5 χρόνια στους Αμπελόκηπους. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή που εξέδωσα λέγεται "Φυγή Ιδεών"».
Ακολουθήστε το Reader στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις και τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
