Παρά τις θεσμικές προσπάθειες που έχουν γίνει τα τελευταία 2 χρόνια, η αλήθεια είναι ότι στα Ελληνικά Πανεπιστήμια η κατάσταση δεν φαίνεται να αλλάζει ουσιαστικά. Ναι καταργήθηκε το άσυλο και έσπασαν κάποια άβατα, πράγμα καθόλου αυτονόητο για την Ελλάδα του σήμερα. Όμως για να γίνει ένα Πανεπιστήμιο η κινητήριος δύναμη της κοινωνίας πρέπει να πάει πολύ πιο ψηλά από όσα θεωρούνται αυτονόητα.
Έχοντας χάσει ξανά την ευκαιρία της Συνταγματικής Αναθεώρησης και του Άρθρου 16, έχουμε δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να μην κάνουμε τίποτα, μέχρι την επόμενη και απλά να σπρώξουμε το πρόβλημα προς τα πίσω, με μικροδιορθώσεις και αστυνόμευση. Η δεύτερη επιλογή είναι να δημιουργήσουμε ένα Πρότυπο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, ακριβώς όπως αυτά που θαυμάζουμε στα προηγμένα κράτη του δυτικού κόσμου.
Τι θα σήμαινε αυτό πρακτικά;
Είτε ως νέο Ίδρυμα είτε ως Τμήμα Σπουδών υπάρχοντος Πανεπιστημίου, θα λειτουργούσε ξεχωριστά και αυτόνομα. Σε δικές του εγκαταστάσεις, μακρυά από αστικό κέντρο, με ελεγχόμενη είσοδο, φύλαξη και κάμερες. Χωρίς στέκια, χωρίς παρατάξεις, χωρίς αφίσες και συνθήματα σε τοίχους. Με διεθνώς αναγνωρισμένους καθηγητές, τεχνολογικό εξοπλισμό στις αίθουσες και τα εργαστήρια, χωρίς το φόβο κλοπών και ξυλοδαρμών. Με campus, αθλητικές και καλλιτεχνικές-πολιτιστικές δραστηριότητες που να συμπληρώνουν μια ολοκληρωμένη φοιτητική ζωή. Με προγράμματα σπουδών που θα σχεδιαστούν με βάση τις ανάγκες της αγοράς εργασίας της επόμενης δεκαετίας και τα περιζήτητα επαγγέλματα του 2030. Προγραμματιστές στην τεχνητή νοημοσύνη και τη ρομποτική, γενετιστές, στελέχη χρηματοοικονομικής τεχνολογίας (fintech), μηχανικοί ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι μόνο κάποια παραδείγματα.
Αυτές είναι δουλειές με γρήγορη απορρόφηση που θα πληρώνονται με υψηλούς μισθούς διότι θα έχουν υψηλή ζήτηση. Και θα τολμήσω να πω ότι ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο θα έπρεπε να επιλέγει αυτόνομα τους φοιτητές του, χωρίς Πανελλήνιες. Το μοντέλο της παπαγαλίας δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στα όνειρα ενός νέου. Δεν βελτιώνει τις δεξιότητές του, το μυαλό του, την προσωπικότητά του. Είναι καιρός να εφαρμόσουμε, έστω πιλοτικά, μια εναλλακτική σε αυτό το πρότυπο δημόσιο πανεπιστήμιο. Με εξετάσεις και συνέντευξη στα πρότυπα των κορυφαίων ιδρυμάτων του εξωτερικού. Σχεδιασμένες με βάση την πραγματική ικανότητα και το μυαλό ενός μαθητή και όχι τις σελίδες που μπορεί να θυμάται απ’έξω και να ξεχάσει αμέσως μόλις γίνει φοιτητής.
Μπορούν να συμβούν όλα αυτά; Ναι μπορούν. Αφαιρώντας χρηματοδότηση από σημερινά Τμήματα Πανεπιστημίων που παράγουν στρατιές ανέργων και αξιοποιώντας τους ίδιους πόρους για τον σκοπό που περιγράψαμε. Αν το σκεφτεί κανείς είναι εγκληματικό να ζητάει το κράτος δισεκατομμύρια σε φόρους από τους Έλληνες για να χρηματοδοτήσει Τμήματα Σπουδών που γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια ότι δεν εξασφαλίζουν επαγγελματική αποκατάσταση.
Διότι όταν αυτά τα νέα παιδιά αποφοιτούν και δεν βρίσκουν δουλειά, ζητάμε κι άλλα χρήματα από τους φορολογούμενους για να πληρωθεί το επίδομα ανεργίας τους. Και στη συνέχεια κι άλλα χρήματα, για προγράμματα κατάρτισης και επιδότησης εργασίας. Και μπορεί για τους φορολογούμενους να είναι απλά ζήτημα επιπλέον φορολόγησης, αλλά για ένα νέο παιδί είναι χαμένα χρόνια από τη ζωή του. Σε πολλές περιπτώσεις είναι μια χαμένη δεκαετία. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο εγκληματικό από το να χάνεις 10 χρόνια από τη νεανική ζωή σου επειδή το κράτος δεν φρόντισε να προβλέψει ποιές θέσεις εργασίας θα σου εξασφαλίσουν ένα μέλλον ενώ μπορούσε. Αν λοιπόν θέλουμε η γενιά του 2030 να τα καταφέρει καλύτερα από μας, πρέπει να ταρακουνηθούμε και να ξεκινήσουμε τη δουλειά από σήμερα.
* Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης είναι Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
