Φιάσκο τεραστίων διαστάσεων που όμοιό του δύσκολα θυμάται κανείς στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Τέτοια καθίζηση έχουμε ξαναδεί, πχ το ΠΑΣΟΚ του 43,92% το 2009, πήγε στο 13,18% το 2012, αλλά με τη μεγάλη διαφορά πως το ΠΑΣΟΚ υπέστη τη φθορά της εξουσίας και της εισόδου στα μνημόνια, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τον λαό να του γυρίζει εμφατικά την πλάτη όντας αντιπολίτευση σε μια 4ετία γεμάτη δυσκολίες και αστάθεια.
Τι πέτυχε αυτή την 4ετία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο Αλέξης Τσίπρας; Την απάντηση μας την έδωσε ο ελληνικός λαός:
- Έχασε 10 μονάδες σε σχέση με το 2019
- Είδε το ΠΑΣΟΚ να ανεβάζει κατά 40% τα ποσοστά του
- Το ΚΚΕ είχε το υψηλότερο ποσοστό τα τελευταία 30 χρόνια
- Η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου μπήκε στον πολιτικό χάρτη και μην σας κάνει εντύπωση, αν ξεπεράσει το 3% και μπει στη Βουλή στις 25 Ιουνίου.
Το καράβι έμπαζε νερά από παντού, με λίγα λόγια. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ (ναι διάσπασης, γιατί εκεί πάει το πράγμα), που προήλθε από μια σωρεία λαθών όλη την τετραετία.
Αρχικά, ουδείς έκατσε να κάνει απολογισμό της ήττας του 2019. Αντιθέτως, επαναπαύτηκαν στις δάφνες του 30%, το θεώρησαν ένα ασφαλές μαξιλαράκι και δεν αξιολόγησαν σωστά την κρίση του λαού, γι’ αυτό και το πλήρωσαν.
Επιπλέον, σε κανένα σημείο και παρά τις ευκαιρίες που είχαν για να ασκήσουν σκληρή αντιπολίτευση, δεν το έκαναν. Δεν το τόλμησαν. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Έμειναν στις υποκλοπές (που δυστυχώς περνούν αδιάφορες από μια σημαντική πλειοψηφία των πολιτών) και αδιαφόρησαν για τα καθημερινά ζητήματα και την ανασφάλεια του λαού για την επόμενη ημέρα. Με τις προτάσεις τους και το πρόγραμμά τους μάλιστα, που περιείχε αρκετό «θα» και ένα κατεβατό παροχές, αυξήθηκε περαιτέρω το κλίμα ανασφάλειας και αμφισβήτησης προς το πρόσωπό τους.
Δεν θα αναφερθώ στην αναστάτωση και την εσωστρέφεια που προκλήθηκε από υποθέσεις Πολάκη, Κατρούγκαλου κτλ, γιατί κακά τα ψέματα, ό,τι απασχολεί επί ημέρες τα ΜΜΕ συνήθως δεν απασχολεί και τόσο τους πολίτες. Λειτουργούν -όσο παράλογο κι αν μοιάζει αυτό- αντιστρόφως ανάλογα.
Την ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες για κάτι καλό έβαλε ο Αλέξης Τσίπρας και η «γραμμή» που ακολούθησε το κόμμα της Ριζοσπαστικής αριστεράς, καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.
Όταν η ΝΔ μιλούσε για σταθερότητα, κανονικότητα και αυτοδύναμη κυβέρνηση, στον ΣΥΡΙΖΑ απαντούσαν με προοδευτική διακυβέρνηση χωρίς να ονοματίζουν τους εταίρους και κυρίως να εξηγούν το τρόπο.
Ασφάλεια-Ανασφάλεια σημειώσατε 1. Ξεκάθαρα λόγια-Θολά νερά σημειώσατε 1.
Μ’ αυτό το επικό αυτογκόλ ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε διάπλατα την πόρτα σε μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του προς το ΠΑΣΟΚ, αφού πρώτα είχε διαμηνύσει πως δεν διαφέρουν και σε πολλά τα πρόγραμματά τους και το μήνυμα που πέρασε στην κοινωνία είναι «τι ΣΥΡΙΖΑ, τι ΠΑΣΟΚ». Όσοι δεν ήθελαν να ακούσουν για ΠΑΣΟΚ, σκεπτόμενοι μνημόνια, ΔΝΤ, κρίσεις, Χρηματιστήρια, Βενιζέλους, Λοβέρδους κτλ, πήγαν στην αγκαλιά της Ζωής ή θυμήθηκαν τα νιάτα τους επιστρέφοντας στο ΚΚΕ.
Πίσω απ’ όλα αυτά τα μεγάλα λάθη, ένας άνθρωπος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη: Αλέξης Τσίπρας. Όσο και να προσπαθούν από την περασμένη Κυριακή στα ραδιόφωνα, στα Social Media και στα κανάλια, σύντροφοι να μας πείσουν για το αντίθετο, ο λαός, εκείνος που στ’ όνομά του βασίζουν τα πιστεύω τους, τους έδωσε ένα μεγάλο «ΟΧΙ».Κανονικό «όχι», όχι σαν το δικό τους.
Και τι δεν ακούσαμε από το βράδυ της Κυριακής. Από την αμφισβήτηση των exit polls, πήγαμε στην ευρωπαϊκή τάση προς τα δεξιά που επηρέασε και την Ελλάδα (λες και είναι ψυχρές αέριες μάζες), ακολούθησε η εικασία περί χαλαρής ψήφου εξ αριστερών, μας έφταιξε η προπαγάνδα των ΜΜΕ περί απλής αναλογικής, αλλά ποτέ κουβέντα για την ταμπακέρα και για τον κύριο υπεύθυνο.
Τουναντίον, όπως είπε ο κύριος Ζαχαριάδης «αν δεν ήταν ο Τσίπρας, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός». Μόνο που το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι να ξέρει ο θυρωρός τον κάθε κύριο Ζαχαριάδη, αλλά να ξέρει ότι θα έχει μια κυβέρνηση που θα του λέει «ναι» και θα είναι «ναι», που θα του τάζει λίγα και θα μάχεται για τα πολλά. Και τότε ο θυρωρός όχι απλά θα τους ήξερε, αλλά θα τους ψήφιζε κιόλας.
Αποκορύφωμα σ’ αυτή την προσπάθεια καταστρατήγησης των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στο να διατηρήσουν την πίστη τους στην ηγεσία, ήταν και λόγια βαριά περί προδοσίας. Λες και ο Αλέξης Τσίπρας, είναι κάτι το ανώτερο, κάτι το ιερό, κάτι που κανείς δεν μπορεί να ακουμπά και να τολμά να ασκεί κριτικών εκ των έσω. Κάτι σαν… πατερούλης ένα πράγμα. Συγγνώμη, αλλά αυτό μόνο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, οπότε δεν το παίρνετε αλλιώς;
Και για να το κλείσουμε, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη χαρισματικότητα του Τσίπρα, την ηγετική του παρουσία, τα όσα μεγάλα έχει καταφέρει όσο είναι στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα όμως, κανείς δεν μπορεί να μην του καταλογίσει μεγάλες ευθύνες γι’ αυτή την ιστορική και ταπεινωτική ήττα, για το ολέθριο στρατηγικό λάθος και για τον κίνδυνο που υπάρχει στις εκλογές της 25ης Ιουνίου, να συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο ένα κόμμα που εκείνος το πήρε από το 4% και το έκανε κόμμα εξουσίας.
Όπως λέει και το λαϊκό (όχι έντεχνο σύντροφοι) άσμα: «ο ίδιος άνθρωπος που με γοήτευσε, ο ίδιος άνθρωπος με απογοήτευσε».
Το μόνο που προλαβαίνει να κάνει αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας και ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις επόμενες εκλογές, είναι να κοιτάξει την πραγματικότητα στα μάτια, να μην τα ρίξει στον κακό ελληνικό λαό που δεν καταλαβαίνει και να δει στον καθρέφτη, μήπως βρει τον φταίχτη…
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.