Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο (σ.σ. λίγο πριν τις 17.00 το απόγευμα της Παρασκευής), βρίσκεται ακόμα κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και διαδηλώνει ειρηνικά. Λίγα λεπτά πριν, δύο αύρες της Αστυνομίας τούς έδιωξαν με τρόπο που είναι η αλήθεια πως θύμισε παλιές δεκαετίες, ή επταετίες για να είμαι ακριβέστερος.
Η εξέλιξη αυτή ήρθε να κουμπώσει με τα -πιο οργανωμένα από ποτέ- καθιερωμένα μπάχαλα, που για τέσσερις ώρες είχαν πάρει με το ζόρι την κουβέντα από το πρωτοφανώς μεγάλο και ειρηνικό πλήθος που κατέβηκε στις πλατείες όλης της χώρας ζητώντας δικαίωση για τους 57 νεκρούς των Τεμπών και κάνοντας τους πάντες να σαστίσουν στο πέρασμά του.
Υπάρχει η εύλογη απορία για το ποιος πραγματικά κερδίζει από τα μπάχαλα που, όπως λέει και το δημοσιογραφικό κλισέ, «αμαυρώνουν» τέτοιες μεγαλειώδεις πορείες. Θα σκάει πάντα αυτό το error 404 στο μέσο μυαλό που προσπαθεί να συλλάβει πώς μια ομάδα ανθρώπων που μισεί το κράτος έχει καταφέρει τόσες φορές, να του δίνει την πολυπόθητη πάσα για να δραπετεύσει, διαλύοντας μια τεράστια συγκέντρωση. Με αύρες, με δακρυγόνα, με γκλομπ, και πάντα με την ίδια όρεξη.
Όσο πικρή κι αν είναι η γεύση στο τέλος της ημέρας, και με δεδομένο ότι θα μπορούσε να είναι τραγικά πικρότερη αν οι τραυματισμοί των περαστικών ήταν πιο σοβαροί, άλλο είναι αυτό που πρέπει να μείνει από την πρωινή ζώνη των γεγονότων.
Ο Έλληνας του «ωχ αδερφέ», ο Έλληνας του καναπέ, ο Έλληνας του «τι είμαι, κάνας άπλυτος για να κατέβω σε πορεία;» μπορεί και να είναι σε λίγα χρόνια, είδος προς εξαφάνιση. Ένα ανεπανάληπτο έγκλημα με 57 νεκρούς το οποίο επικοινωνιακά και επιχειρησιακά το κράτος χειρίστηκε επιεικώς κακά, μοιάζει, δύο χρόνια πια από τη μέρα που συνέβη, ικανό να ενώσει τον πιο διχαστικό λαό της Ευρώπης.
Και το καλύτερο; Όχι με κομματική ομπρέλα. Μη γελιόμαστε, όσοι ευαγγελίζονταν κομματικά καπελώματα και το μικρό τους όνομα ξεκινάει από Α και Μ, οφείλουν σήμερα και τις επόμενες μέρες να βρουν τρύπα να κρυφτούν, μέχρι έστω να ξεχαστεί λιγάκι το πόσο ανεπανόρθωτα εκτέθηκαν τις μέρες πριν την επέτειο.
Σήμερα, για πρώτη φορά στα χρονικά, είδαμε και νιώσαμε τον μέσο «μη επαναστατημένο» Έλληνα να πετάει από πάνω του την κομματική σύνδεση και αυτό το «αριστερός ή δεξιός» και να διαδηλώνει μαζί. Το ίδιο νευριασμένος με τις προαιώνιες αστοχίες του βαθύ κράτους, το ίδιο έξαλλος με το πόσο διαχρονικά χεσμένο τον έχει ακόμα και στα πιο βασικό αυτό το κράτος.
Άλλωστε, τι σημασία έχει πια η κομματική σου ταυτότητα όταν το τρένο σου πάει ντουγρού για μετωπική με ένα άλλο, που τρέχει ταυτόχρονα στην ίδια γραμμή;
Κάποια πράγματα είναι λίγο πιο σημαντικά. Αν οι Έλληνες καταλάβουν τι έκαναν σήμερα και τι είναι ικανοί να κάνουν στο μέλλον, στρέφοντας την οργή και την αμφισβήτησή τους εκεί που πληγώνονται εδώ και δεκαετίες και όχι αναμεταξύ τους, τότε το παιχνίδι θα αλλάξει ριζικά.
Δεν είμαστε μακριά. Ο λίγο πιο υποψιασμένος πολιτικός κόσμος της χώρας το έχει καταλάβει πολύ καλά. Κάποιοι κατάπιαν τη γλώσσα τους και κάποιοι αναθάρρησαν όταν άρχισαν τα μπάχαλα. Όλοι ξέρουν ότι αν ο Έλληνας αγαπήσει λίγο περισσότερο τον εαυτό του, κατά το γνωστό ψυχαναλυτικό μότο, τότε αυτοί θα πρέπει να τρέχουν πίσω του, για να τον εκπροσωπούν σωστά και να του κάνουν καλύτερη τη ζωή.
Να τηρήσουν δηλαδή τη βασική μηχανική πίσω από το πράγμα που εδώ και άπειρα χρόνια λέγεται εκλογές, αν δεν κάνω λάθος.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
