Τουρκία - ΝΑΤΟ: 70 χρόνια εκβιασμοί, παζάρια και casus belli κατά της Ελλάδας

«Σε εμάς θα βρείτε ένα σύμμαχο, που διέπεται από πνεύμα ολόψυχης συνεργασίας και είναι έτοιμος να συμμετάσχει πλήρως σε όλες τις προσπάθειες στην κατεύθυνση υλοποίησης των στόχων της Συνθήκης στην οποία προσχωρούμε τώρα». Με τα λόγια αυτά ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεχμέτ Φουάτ Κιοπρουλού δήλωνε την προσήλωση της χώρας του στο ΝΑΤΟ μιλώντας στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της Συμμαχίας στη Λισαβόνα στις 20 Φεβρουαρίου 1952.

Διαβάστε ακόμη: Πόλεμος στην Ουκρανία: Οι Ρώσοι προσπαθούν να κάνουν τη μεγαλύτερη πλαστογράφηση που έγινε ποτέ, λέει το Κίεβο

Εβδομήντα χρόνια μετά σε μία από τις πιο κρίσιμες συγκυρίες για την παγκόσμια ασφάλεια με τον πόλεμο στην Ουκρανία να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν να απειλεί ευθέως το ΝΑΤΟ με χρήση πυρηνικών όπλων, η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιλέγει με αφορμή το αίτημα ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας τα ανατολίτικα παζάρια και τους εκβιασμούς εντός της Συμμαχίας υποθηκεύοντας την ενότητα της και παίζοντας το παιχνίδι της Μόσχας για ακόμα μία φορά.

Συναγερμός από τον διφορούμενο ρόλο της Αγκυρας

Στους κόλπους του ΝΑΤΟ έχει σημάνει συναγερμός για τη στρατηγική του Τούρκου προέδρου, ο οποίος με την εξελισσόμενη συζήτηση γύρω από το «όχι» της Αγκυρας στην ένταξη των σκανδιναβικών χωρών επιχειρεί να εκβιάσει τόσο τις ΗΠΑ όσο και τη Γερμανία. Στόχος του να πιέσει την Ουάσινγκτον τόσο για την άρση των αμερικανικών κυρώσεων λόγω της αγοράς του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-400 όσο και για την αποδέσμευση των 40 F-16 Block 70 αλλά και την αναβάθμιση των 80 παλαιότερων F-16 της τουρκικής αεροπορίας. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο κάδρο των πιέσεων έχει τοποθετήσει και το Βερολίνο μετά το εμπάργκο των γερμανικών κινητήρων, που προορίζονταν για το τουρκικό εθνικό άρμα μάχης «Altay», ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα δις. δολαρίων, που κινδύνευσε κυριολεκτικά να τιναχτεί στον αέρα αναγκάζοντας το τουρκικό υπουργείο Αμυνας να απευθυνθεί στη Νότια Κορέα προς αναζήτηση κινητήρα.  

Ο διφορούμενος ρόλος της Αγκυρας στη ρωσική εισβολή και η μέχρι στιγμής στάση της στο μείζον θέμα επέκτασης του ΝΑΤΟ στη Σκανδιναβία έχουν προβληματίσει ιδιαίτερα τους συμμάχους και εξοργίσει τις ΗΠΑ. Βέβαια, η ευαισθησία αυτή είναι τουλάχιστον επιλεκτική αν όχι υποκριτική καθώς η Τουρκία από το 1995 απειλεί με απόφαση της εθνοσυνέλευσης της με πόλεμο τη χώρα μας. Πρόκειται για τον ορισμό του παραλογισμού καθώς μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, με το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στη Συμμαχία, διατηρεί ενεργή απειλή πολέμου εναντίον μιας άλλης σύμμαχης χώρας. Και όχι μόνο αυτό. Η Αγκυρα έχει κατοχικό στρατό από το 1974 στην Κύπρο, σε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κορυφώνοντας την επιθετικότητα της κατά της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. 

Ιστορική ευκαιρία από την ομιλία Μητσοτάκη

Στο πλαίσιο αυτό, η επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και η συνάντηση του με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν στις παρούσες συνθήκες αποκτά μείζονα σημασία, γεγονός που αποδεικνύεται από τον έκδηλο εκνευρισμό της τουρκικής πλευράς. Η ομιλία για πρώτη φορά Ελληνα πρωθυπουργού στο Κογκρέσο έχει ιστορική διάσταση καθώς αποτελεί μοναδική ευκαιρία να εκτεθεί ενώπιον των Αμερικανών νομοθετών, οι οποίοι και θα λάβουν την τελική απόφαση για την έγκριση ή όχι πώλησης νέων όπλων στην Τουρκία, η παράνομη και αντισυμμαχική διαχρονική στρατηγική της εις βάρος της χώρας μας.  

Η γείτονα κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων της παρουσίας της στο ΝΑΤΟ φρόντισε να εκμεταλλευτεί την κομβική θέση της μεταξύ Ευρώπης και Ασίας προσβλέποντας ότι η ένταξη της στη Συμμαχία θα αποτελούσε εγγύηση ασφάλειας αλλά και μέσο ενίσχυσης της δυτικής της ταυτότητας. Οι χερσαίες και θαλάσσιες βάσεις, οι ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις της και η στρατηγική γεωγραφική θέση της την κατέστησαν ακρογωνιαίο λίθο της δυτικής ασφάλειας στη νότια πλευρά της Συμμαχίας.

Η συνθήκη που υπογράφηκε στην Ουάσιγκτον το 1949

Παρά το γεγονός ότι η χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια παρουσιάζει στους συμμάχους της την παραβατική και επικίνδυνη συμπεριφορά της Τουρκίας δεν βρήκε έως σήμερα ουσιαστική ανταπόκριση  αν και το casus belli της Αγκυρας, εκτός των άλλων, ακυρώνει στην πράξη το άρθρο 5 της ίδιας της συνθήκης του ΝΑΤΟ, που υπογράφηκε στην Ουάσιγκτον στις 4 Απριλίου του 1949.  

«Τα Συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν ότι, ένοπλος επίθεσις εναντίον ενός ή πλειόνων εξ αυτών εν Ευρώπη ή Βορείω Αμερική θέλει θεωρηθεί επίθεσις εναντίον απάντων και, συνεπώς, συμφωνούν ότι, εν περιπτώσει τοιαύτης ενόπλου επιθέσεως, έκαστον εξ αυτών, εν τη ασκήσει του υπό του άρθρου 51 του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών αναγνωριζομένου δικαιώματος της ατομικής ή συλλογικής αυτοαμύνης, θα συνδράμη τα υφιστάμενα την επίθεσιν εν ή πλείονα Μέρη δια της αμέσου λήψεως, τόσον ατομικώς όσον και από συμφώνου μετά των ετέρων Μερών, των μέτρων άτινα θεωρεί αναγκαία περιλαμβανομένης της χρήσεως ενόπλου βίας προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της ασφαλείας της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού.

Πάσα τοιαύτη ένοπλος επίθεσις ως και παν μέτρον λαμβανόμενον συνεπεία ταύτης θα φέρωνται αμέσως εις γνώσιν του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τα μέτρα ταύτα θα λήξουν όταν το Συμβούλιον Ασφαλείας θα έχη λάβει τα αναγκαία μέτρα προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας».