Υπάρχει πάντα ένα δωμάτιο για κάθε παρέα, που δεν νοικιάζεται και δεν αγοράζεται, κόντρα σε μια εποχή που όλα έχουν την τιμή τους. Είναι φτιαγμένο από αναμνήσεις, και όταν η πραγματικότητα σε στριμώχνει, αυτό το δωμάτιο μετατρέπεται στο πιο safe μέρος.
Στις 28 Ιουνίου στο ΟΑΚΑ, ο ΛΕΞ θα το κάνει και πάλι, αυτή την φορά με ένα live που θα σπάσει κάθε ρεκόρ και θα ανοίξει μια φούσκα οξυγόνου σε μια πόλη που έχει ξεχάσει να αναπνέει.
Διαβάστε επίσης: ΛΕΞ: Όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα για το μεγαλύτερο live της χρονιάς στο ΟΑΚΑ
Πριν τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη γίναμε κομμάτι της ιστορίας στη μεγαλύτερη συναυλία της ραπ σκηνής στην χώρα, μια εμπειρία που πλάι στους φίλες και τις φίλες σου, γίνεται ακόμα πιο γλυκιά κι ωραία. Μπορεί η ζωή να μας έχει φέρει σε διαφορετικές βάσεις, αλλά στις 21 Οκτώβρη του ‘22 ήμασταν όλοι εκεί.
Η εντός έδρας συναυλία του ΛΕΞ στο Καυτανζόγλειο λίγους μήνες μετά το ιστορικό καμίνι της Νέας Σμύρνης, παραμένει εντυπωμένη στο μυαλό μου ως ένα από τα καλύτερα σκηνικά που έχουμε ζήσει με την παρέα μου, σε μια απαρτία που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο σπάνια μοιάζει και συνηθίζεις τους Απόντες.
Εκείνη τη νύχτα, «είχαμε ένα πολύ σοβαρό θέμα, εμείς κι άλλοι τριάντα χιλιάδες νέοι που ακούγαμε κάτι άθλιους στίχους από ένα υποτιθέμενο καλλιτέχνη που υποτίθεται ότι χτυπάει το σύστημα», όπως λέει και ο γνωστός δημοσιογράφος.
«Γενικά εκείνη τη μέρα μαλάκα δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Ποια μέρα, βδομάδα. Από την στιγμή που έκλεισα το εισιτήριο σκεφτόμουν ότι εκείνη τη μέρα θα γίνει μακελειό, θα γίνει πανικός, θα γίνει της πουτ@νας», θυμάται ο φίλος μου ο Νίκος και περιγράφει λεπτό προς λεπτό την εμπειρία του.
«Έφτασε η μέρα, προετοιμαστήκαμε καταλλήλως, τα καπελάκια μας, τα τσαντάκια μας, γιατί δεν πας χωρίς καπελάκι, χωρίς τσαντάκι σε συναυλία ΛΕΞ, ντάξει; Ντάξει. Φτάνουμε προς το live και βλέπω από παντού, σε όλους τους δρόμους να πηγαίνει κόσμος. Ποδοσφαιρικός αγώνας πολύ σημαντικός, σα να παίζει η Ελλάδα τελικό, από όλα τα στενά ανέβαιναν στο Καυταντζόγλειο.
Η ουρά για να μπεις ήταν γάμα τα. Λέμε θα ξεκινήσει το λάιβ και δεν θα έχουμε μπει, πάμε δεξιά αριστερά, βρίσκουμε λιγότερο κόσμο, τσουλούσε εκεί καλύτερα, μπαίνουμε, είχε σχεδόν ήδη γεμίσει και γέμιζε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο.
Αυτό που με έκανε τρελή περιέργεια ήταν ότι είχε κόσμο από όλες τις ηλικίες, από 15-16 μέχρι 55. Γυναίκες, άντρες, μωρά, παιδιά, έφηβοι. Ντάξει μετά τώρα τι να συζητάμε όταν βγήκε. Το μάτι μου ήταν μόνο στο stage και ούρλιαζα όλα τα τραγούδια από την καύλα, δηλαδή δεν κοιτούσα πουθενά αλλού», περιγράφει ο Νίκος, γέννημα θρέμμα παιδί της Μαρτίου. Οι επόμενες μέρες του live τον βρήκαν παρέα με ΛΕΞ, κλασικά.
«Όχι ότι δεν το κάνω και τον υπόλοιπο χρόνο αλλά δέκα μέρες πριν και δέκα μέρες μετά το λάιβ στο χιουντάι το λάντρα τα ηχεία βαρούσαν Λέξαρο κάθε φορά που έμπαινα και βόλταρα στην πόλη».
Ο Κωνσταντίνος, σπλάχνο της Μαρτίου και μεγαλωμένος με Βόρεια Αστέρια, κουβαλάει την πόλη μέσα του ακόμα κι αν η ζωή τον έφερε στην Αθήνα.
Δεν θα μπορούσε να λείπει από την μεγαλύτερη ραπ συναυλία που έχει γίνει στην πόλη. Λίγη ταλαιπωρία με το boarding pass, καθυστέρηση και όταν έφτασε με τα πολλά, ο πατέρας του το γύρισε σε ντριφτ, για να μη χάσει στιγμή.
«8 και κάτι έφτασα στη Θεσσαλονίκη. Ήρθαν και με μάζεψαν οι γονείς μου με το αμάξι και τρέχαμε σαν τρελοί στον δρόμο για να είμαι εγκαίρως. Μου είχε στείλει ο Κωνσταντίνος (σ.σ. Η αφεντιά μου) μια φώτο πού περίπου κάθονται. Στο γήπεδο δεν είχε σήμα οπότε με βάση την εικόνα κατατοπίστηκα.
Μέσα στον χαμό βλέπω την πλάτη του Σταμ και κατάφερα να βρω τα παιδιά. Στο τραγούδι πολυκατοικίες, στο δεύτερο ρεφρέν η λέξη αντηχούσε σε όλο το στάδιο και να κοιτιόμαστε και λίγο μεταξύ μας και να μένουμε μαλάκες, σα να λένε τα μάτια μας ότι το βλέπετε και εσείς ότι συμβαίνει κάτι μαγικό εδώ.
Διαβάστε επίσης: Όλες οι ποπ αναφορές που κάνει ο ΛΕΞ στο νέο του άλμπουμ
Φωνάζαμε τους στίχους και μετά τα μισά της συναυλίας έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι πώς μπορώ να μεγιστοποιήσω την εμπειρία; Κοίταγα δίπλα μου τις αντιδράσεις του κόσμου, το τι συνέβαινε εκεί.
Είχαμε δίπλα μας μια κοπέλα που είχε μια τσάντα γεμάτη πυρσούς. Άναβε τον έναν μετά τον άλλον. Λες στην αρχή α, η παρέα της; Στο τέλος συνειδητοποίησα ότι έφερε μια τσάντα γεμάτη πυρσούς τους οποίους άναβε μόνη της», θυμάται ο συνονόματος.
Support δεν είχε η συναυλία, αλλά οι απεργοί της «Μαλαματίνας» και οι αλληλέγγυοι για την υπόθεση του βιασμού της 19χρονης μέσα στο αμαρτωλό Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας, χρειάζονταν την υποστήριξη του κόσμου για να αυξήσουν τα ντεσιμπέλ τους.
Τρία χρόνια μετά συνεχίσουν να διακυβεύονται πολλά, σε άλλα μέτωπα. Εκείνη τη μέρα ήταν 30 χιλιάδες, σε δύο μήνες θα είναι υπερδιπλάσιοι. Ίσως αυτή η φούσκα να μεγαλώσει τόσο πολύ, που να αρχίσει να τρυπάει τελικά.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
