Στάθηκε ακριβώς στο κέντρο της Πλατείας Βαρνάβα, ανάμεσα σε παιδιά που έπαιζαν μπάλα και μεσήλικες που έπιναν τον καφέ τους. Έβγαλε ένα παλιό κινητό με κουμπιά και σκυμμένος έψαχνε, υποθέτω, το κινητό μου. Να με πάρει για να με ειδοποιήσει ότι είχε φτάσει. Τον πρόλαβα στο μέσο της βυθισμένης αναζήτησής του. Mε ένα «γεια σας» λίγο πιο δυνατό, τον επανέφερα έξω από τον κόσμο του κινητού του και πάλι στο αγαπημένο του Παγκράτι.
Με τον Μάνο Βακούση, πρώτη φορά μιλήσαμε γύρω στις δέκα ημέρες πριν, από το τηλέφωνο. Η ευγένεια του ήταν πιο διαπεραστική και από τη φωνή του. Ετοιμαζόταν τότε να πάει στη Μύκονο, πράγμα που δεν περίμενα ακριβώς να ακούσω ως προορισμό από εκείνον. Μου εξήγησε ότι θα πήγαινε εκεί για μία ταινία στην οποία συμμετείχε. Ελληνοαμερικανική «ενός νέου και πολύ ικανού σκηνοθέτη, του Cristopher Marks». "Μύκονος" είναι το όνομά της.
Κανονίσαμε να βρεθούμε σε μία εβδομάδα στο Παγκράτι, μεσημέρι Παρασκευής, για να κάνουμε μία βόλτα στο Πέταλο του Αρδηττού, αυτό που συνηθέστερα λέμε παρκάκι πίσω από το Καλλιμάρμαρο. Τον πήρα την Τετάρτη, απλά για να επιβεβαιώσω το ραντεβού. Με καθησύχασε ότι θυμόταν πολύ καλά και την ώρα και το μέρος.
Περπατώντας στο Παγκράτι μας μιλούσε για τη φάση της ζωής του, πόσο παραγωγικά πράγματα νιώθει ότι κάνει αλλά και για το Παγκράτι που το αγαπάει τόσο πολύ, για το χώμα του Αρδηττού. Όλα αυτά τα έλεγε με έναν τρομερό ενθουσιασμό τον οποίο προσπαθούσε σε στιγμές της συζήτησής μας να τον καταλαγιάζει. «Μη σας κουράζω τώρα». Δεν μας κούρασε ποτέ.
Το μόνο όμως που γύρναγε από το μυαλό μου όσο μιλούσαμε ήταν το εξής απλό: Πώς διάολο αυτή η τόσο ευγενική φυσιογνωμία που είχα απέναντί μου έχει παίξει όλους αυτούς τους ρόλους των φονιάδων, των διεστραμμένων και των καθαρμάτων;
Με αφορμή τη συμμετοχή του στις "17 Κλωστές", τη τελευταία μεγάλη επιτυχία του Σωτήρη Τσαφούλια που παίζει αυτές τις ημέρες στο MEGA, ο Μάνος Βακούσης μίλησε στο Personas του Reader για τους ρόλους του, για την Αθήνα αλλά και για όλες εκείνες τις ιστορίες που τον έφεραν μέχρι εδώ.
Από ηθοποιός έγινε Μάνος Βακούσης
«Στον δρόμο με αναγνώριζαν από παλιά. Ίσως γιατί είχαν δει κάποιον από τους τόσους ρόλους μου. Το θέμα είναι όμως ότι δεν έλεγαν “Να ο Μάνος ο Βακούσης”, έλεγαν “να ο ηθοποιός, ο ηθοποιός”. Γνώριζαν το πρόσωπο αλλά όχι το όνομα. Νομίζω αυτό ήταν από λάθος μου να σνομπάρω τις συνεντεύξεις. Πάντως τώρα έχει αλλάξει, χάρη και στις συνεργασίες μου με τον Σωτήρη Τσαφούλια».
Πήραμε από έναν καφέ και μία πορτοκαλάδα. Ο τρόπος που τα παρήγγειλε μου έδειξε ότι ήταν η συνηθισμένη του παραγγελία. «Όταν έπαιξα τον “Πλούτο” του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Κακλέα, ήρθαν κάποιοι και μου είπαν “την ώρα που παίζατε σας θυμηθήκαμε ότι ήσασταν και στο “‘Ετερος Εγώ”. Χειροκρότησαν, λοιπόν, διπλά και για εκείνον τον ρόλο. Τρομερό δεν είναι; Τότε, βέβαια, ήταν που αποφάσισα ότι πρέπει να ξέρουν το όνομά μας».
«Έχουμε μία σχέση συναρπαστική γιατί γνωριστήκαμε πολλά χρόνια πριν, όταν με είδε στα Φτηνά Τσιγάρα. Με προσέγγισε και εγώ μέσα στην έπαρσή μου δεν γύρισα να τον δω. Αυτόν τον άνθρωπο δεν έχω αρκετά λόγια για να τον περιγράψω για την ειλικρίνεια, τη δικαιοσύνη του και την εξυπνάδα του».
«Μετά από χρόνια με κάλεσε να παίξω στο "Έτερος Εγώ". Εκεί μιλήσαμε και μου πρότεινε να παίξω, επειδή δεν μπορούσε ο Αντωνίου, τον ρόλο του Μπαρασόπουλου. Στην πρώτη μας συζήτηση για τον ρόλο με ρώτησε απλά αν έχω δει το "Seven". Του είπα ναι. Εκείνος το είχε δει ήδη 7 φορές. Ο ρόλος του Μπαρασόπουλου είναι ο Morgan Freeman. Είναι ο άθικτος άνθρωπος».
Αυτές τις ημέρες, στο MEGA οι τηλεθεατές θα βλέπουν τον Μάνο στις “17 Κλωστές”, τη σειρά του Σωτήρη Τσαφούλια ο οποίος για ακόμα μία φορά τον εμπιστεύτηκε για έναν πολύ σημαντικό ρόλο. «Ο Τσαφούλιας δεν δείχνει ποτέ, δεν είναι ξερόλας. Μιλάει με τον ηθοποιό για τον ρόλο και πιστεύει ότι από εκεί και πέρα ο καθένας πρέπει να βρει το δικό του όραμα μέσα από το όραμα του Σωτήρη. Εκεί μου έδωσε να κάνω έναν ιερέα που πάλι ήταν ένας άθικτος ιερέας που όμως είχε φόβους και μετά ενοχές. Πολύ σπαρακτικός ρόλος».
Η συνεργασία με τον Κούνδουρο
Χάρη και σε αυτές τις συνεργασίες, ο ηθοποιός απέκτησε όνομα. Έγινε ο Μάνος Βακούσης. Το όνομα δεν είναι βέβαια δικό του ή τέλος πάντων δεν είναι αυτό που γράφει η ταυτότητα. «Το δικό μου το όνομα κανονικά είναι Βαμβακούσης αλλά με ξαναβάφτισε ο Κούνδουρος, επειδή δεν μπορούσαν να το προφέρουν οι Εγγλέζοι». Δεν το ρώτησα αλλά υποθέτω ότι αυτό αφορούσε την ταινία "Μπάιρον" στην οποία πρωταγωνίστησε και την οποία ο ίδιος ο Νίκος ο Κούνδουρος θεωρούσε τη σημαντικότερη δουλειά του.
Πριν φτάσουμε στον Κούνδουρο μου είχε αναφέρει ήδη το όνομά του 2-3 φορές. Η πρώτη για να μου πει πόσο κοντά ήταν το σπίτι του. Πώς, λοιπόν, γνωρίστηκαν;«Κάποια στιγμή έκανα τη “Βιοτεχνία Ονείρων” από ζήλια μου για έναν αγαπημένο μου φίλο, τον Γιώργο τον Κώνστα. Ζήλεψα που θα έπαιζε στην ταινία. Περνάω τότε ένα δοκιμαστικό, το μόνο που έχω περάσει στη ζωή μου, και έπαιξα δύο ρόλους. Εκεί ήταν που με είδε ο Κούνδουρος αλλά μετά με ξέχασε».
«Μία μέρα, μία φίλη με βλέπει με ένα σκουφάκι και λέει στον φίλο μας τον Ζάννη, “Θεοδόση, Θεοδόση, να τος ο Μπάιρον”. Μιλάει τότε στον Νίκο και εκείνος με καλεί στον “Βρούτο”, ένα μαγαζί καταπληκτικό, με βλέπει και εκείνος με τον σκούφο και μου λέει ότι ίσως έχει έναν μικρό ρόλο για εμένα». Όσο μίλαγε για τον Κούνδουρο κατά στιγμές τον μιμούνταν.
«Με ρώτησε απλά αν μιλάω αγγλικά. Εγώ του απαντώ “τέλεια” και άρχισα να μιλάω αγγλικά, χωρίς όμως να ξέρω λέξη. Έλεγα κάτι δικά μου με προφορά. Ούτε ο Κούνδουρος ήξερε αγγλικά αλλά φαίνεται τον κέρδισα με τον τρόπο που τα έλεγα. Είχα και το πλεονέκτημα ότι από τότε δεν είχα μαλλιά και ο Μπαίρον δεν είχε. Τα έφερνε από πίσω, μπρος».
Οι Άγγλοι παραγωγοί δεν τον πολυήθελαν, ίσως λόγω των αγγλικών. Ο Κούνδουρος επέμενε ότι εκείνος θα ήταν ο κατάλληλος Μπάιρον. Έτσι, τον πήρε και τον πήγε στους Ρώσους. «Με πήρε και κάναμε την ταινία στο Ζαμπρούτναγια, έξω από τη Γιάλτα. Σε ένα υψόμετρο όπου δεν υπήρχε δρόμος. Πηγαίναμε με τα πόδια και παραλίγο να πέσουμε στους γκρεμνούς. Εκεί στήθηκε το καφκικό Μεσολόγγι».
Μιλάει με τον Κούνδουρο με έναν πολύ μεγάλο θαυμασμό. «Ήταν ένας άνθρωπος χωρίς ενοχές, ένα φυσικό φαινόμενο». Δεν το εννοούσε με τον κακό τρόπο που το λέμε οι υπόλοιποι: «Έχω εμμονή με τη λέξη “ενοχή”. Είμαι ένας άνθρωπος με πολλές ενοχές. Πιστεύω ότι άνθρωποι με ενοχές δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα στη ζωή τους. Εκτός και αν τους ξεπερνάει το ταλέντο και η γνώση τους. Από την άλλη, αυτός που δεν έχει ενοχή, όπως ο Κούνδουρος, κάνει πράγματα πολύ δημιουργικά».
Η Σαντορίνη, το Μπραχάμι και ο βοηθός στο νεκροτομείο
«Ο Μπάιρον ήταν μία εμπειρία για τη ζωή μου συναρπαστική. Ήταν ένα δώρο που δεν το περίμενε ποτέ το παιδί από το Μπραχάμι που απλά λάτρευε το θέατρο και το σινεμά». Κάπου εκεί πάμε στη παιδική του ηλικία, στο Μπραχάμι και στη Σαντορίνη. «Είμαι Σαντορινιός από μία πάμφτωχη οικογένεια. Μία μάνα θεσπέσια που όμως μας έλεγε συνέχεια “εμείς οι Βλάχοι ό,τι λάχει” και εγώ τη μάλωνα, γιατί είχα όνειρα. Από την άλλη, ένας πατέρα στον κόσμο του».
«Ο πατέρας μου ήταν σοβατζής και η μητέρα έκανε διάφορες δουλειές για να επιβιώσουμε. Τη λάτρευα τη μητέρα μου χωρίς όμως να είμαι μαμάκιας. Έφηβος ακόμα εγώ έφυγα από το σπίτι». Το θέατρο το είχε μέσα του από μικρός. Σηκώθηκε και πήγε έφηβος στη Δραματική Σχολή της Μαίρης Γιαννούλας Μοσχονά. Από το Μπραχάμι στην Αχαρνών και πάλι πίσω. Κάποιες φορές με τα πόδια.
«Κάνοντας οτοστόπ μία νύχτα γυρνώντας από τη σχολή βρήκα έναν φύλακα-άγγελό μου που με στήριξε όσο δεν πάει. Ήταν σεφ σε ένα πλοίο ενός πολύ σημαντικού επιχειρηματία. Με ένα τρόπο, με υιοθέτησε. Αυτός ο άνθρωπος μου γνώρισε τον Χορν, τη Λαμπέτη, τη Βουγιουκλάκη, την Καρέζη. Αυτόν τον κόσμο τον μαγικό». Στη συνέχεια συνεργάστηκε με ένα σωρό μεγάλα ονόματα του θεάτρου και του κινηματογράφου. Θεωρεί εαυτόν πολύ τυχερό. «Ελπίζω να μη μου γυρίσει» λέει μονολογώντας χαμηλόφωνα και λίγο αφηρημένα όσο έβαζε λίγο παραπάνω μέλι στον καφέ του.
Πριν βέβαια μπει σε αυτόν τον κόσμο, χρειάστηκε να κάνει κάθε είδους δουλειά. Για κάποιους μήνες μάλιστα βρέθηκε στα νεκροτομεία ως βοηθός ιατροδικαστή. «Επειδή ήθελα να βγάλω λεφτά είχα γίνει βοηθός, ο 18ος βοηθός ενός ιατροδικαστή. Εκεί απλά έκανα τις βρόμικες δουλειές. Μάζευα αυτά που ήταν να πετάξω από τα όργανα, να πετάξω την καρδιά, τα συκώτια, τους καρκίνους και να έρθει ο άλλος να τον ράψει, να φτιάξουμε τα χείλη. Ήταν μία εμπειρία που την έκανα για κάποιους μήνες. Έβγαζα λεφτά από αυτά και μετά πήγαινα να βλέπω ταινίες. Ήταν μία εργασία πολύ σπουδαία και πολύ αληθινή».
Τον ρωτάω για το πώς τον επηρέασε αυτό ως προς τη σχέση του με τον θάνατο. Μου απαντάει με μία ιστορία η οποία ξεκίνησε με το να σιγοτραγουδάει τη μελωδία από ένα πολύ γνωστό τραγούδι. «Μία μέρα με παίρνει τηλέφωνο η αδερφή μου η Πετρούλα και μου λέει “Μάνο, η μαμά πεθαίνει”. Ήταν στον Ευαγγελισμό. Υπήρχε ένα τραγούδι καταπληκτικό του Κότσιρα, το "Θα Σπάσω Επτά Ποτήρια". Τρέχω σαν τρελός σε ένα ταξί, τού λέω, "πήγαινε στον Ευαγγελισμό, σου δίνω διπλή ταρίφα. Χάνω τη μάνα μου". Έπαιζε αυτό το τραγούδι».
«Ανεβαίνω, τις σκάλες και τρέχω, σχεδόν πετάω. Την προλαβαίνω και μου λέει “Μάνο σου έχω φαγητό, γεμιστά. Έλα να φάμε”. Τρελάθηκαν τα αδέρφια μου αλλά μου είχε τέτοια αγάπη που τις ξύπνησαν οι μνήμες. Όταν πέθαινε, πήγα και βρήκα τους γιατρούς. Τους είπα ότι ήθελα να την περιποιηθώ εγώ. Να την καθαρίσω, να τη φροντίσω. Το σώμα το νεκρό δεν σημαίνει τίποτα. Σημαίνει μόνο αγάπη και φροντίδα είτε το θάψουμε είτε το κάψουμε. Όλα θα πεθάνουν και η Γη μας θα εξαφανιστεί. Άρα, αυτό που υπάρχει μόνο είναι η μνήμη».
Παίζοντας καθάρματα και φονιάδες
Πώς το κάνει αυτό όμως όταν παριστάνει φονιάδες, λωποδύτες και κακούς; «Για αρκετό καιρό έκανα μόνο κακούς, διεστραμμένους, φονιάδες. Ψάχνοντας γιατί έγινε ο ήρωάς μου φονιάς, έβρισκα πολλά ελαφρυντικά: Ότι η ζωή τον πήγε εκεί και αντί να κάνει δεξιά ή αριστερά, πήγε πίσω και έσφαξε. Για όλα αυτά τα πρόσωπα και όλη αυτή τη σύγχυση του ανθρώπου».
Μου το εξηγεί λίγο καλύτερα. «Θα σου πω μία γνώμη που έχω. Ως ηθοποιός μού απαγορεύεται να κρίνω τον ρόλο μου. Ως άνθρωπος μπορώ να τον κρίνω και να τον κατακρίνω. Ως ηθοποιός όμως πώς μπορώ να κρίνω κάποιον και μετά να τον υποδυθώ. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με τον ρόλο μου».
«Εγώ αν κάποτε παίξω τον Χίτλερ δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά από το να τον δω με άλλο τρόπο. Να ψάξω το παιδί που το κυνηγούσανε και δεν είχε να φάει και πληγώθηκε και τελικά οδηγήθηκε σε αυτό το εθνικοσοσιαλιστικό πρότυπο. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, είμαι ο μεγαλύτερος αντιφασίστας. Για να αποδώσω όμως έναν τέτοιο ρόλο, πρέπει να στάξουν μέσα μου δάκρυα για την ανθρώπινη τραγωδία».
Καταλαβαίνω ότι αυτή η θεώρηση του ρόλου του ηθοποιού είναι το κλειδί για να λύσω την απορία του πώς ένας τόσο ευγενικός άνθρωπος παίζει τέτοιους ρόλους.«Είμαι ευγενικός, ναι. Ταπεινά το λέω. Είναι η φύση μου τέτοια. Μέσα μου, εσωτερικά, είμαι ένας άνθρωπος που νομίζω ότι δεν έχω βλάψει κάποιον συνειδητά. Έχω κάνει όμως λάθη μέσα στη λαχτάρα μου. Γι’ αυτό και δεν κατηγορώ εύκολα κάποιον παρά μόνο αν τον έχω πρώτα μελετήσει καλά». Τον ρωτάω αν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μην τον έχει συγχωρήσει.
Είναι μία λέξη πολύ σημαντική για εκείνον. «Αν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που δεν μπορώ να συγχωρήσω, αυτός είναι ο εαυτός μου. Ενώ είμαι ευγενικός άνθρωπος, όπως λες, κάποιες φορές χάνω το μέτρο και όταν αγαπήσω κάποιον με τον δικό μου τρόπο είτε είναι άντρας είτε γυναίκα και γίνει μέσα μου αυτονόητος, το έχω χάσει το παιχνίδι και έχω χάσει και τον φίλο μου».
«Αυτό συνέβη με έναν άνθρωπο που τον θεώρησα, μετά από μία σχέση χρόνων, αυτονόητο. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε και αυτός αλλά με έναν τρόπο διαφορετικό. Νόμιζα ότι με όλα θα με δικαιολογήσει. Κάποια στιγμή όμως δεν με δικαιολόγησε και κατέβασε ρολά. Γι’ αυτό έχω μεγάλη πίκρα μέσα μου. Γιατί αυτόν τον άνθρωπο που τον αγαπάω, ευεργέτης μου σπουδαίος, αυτόν τον άνθρωπο τον έχασα. Όλη η πικρή ιστορία μού έδωσε την ευκαιρία να καταλάβω ότι τίποτα δεν πρέπει να το θεωρώ αυτονόητο».
Το παρακάτω κομμάτι με προέτρεψε, αν θέλω να το βάλω. Φαίνεται ότι είναι κάτι που τον τρώει πολύ μέσα του αλλά δεν ρώτησα σχετικά με τα ποιος και τα γιατί. «Όσοι είναι στον χώρο μας, ξέρουν σε τι αναφέρομαι».
Μία μικρή ιστορία με τον Λάνθιμο
Εκτός από τον Κούνδουρο συνεργάστηκε με πολλούς ακόμα μεγάλους δημιουργούς. Έχει μία ιστορία και για τον Λάνθιμο. «Με τον Λάνθιμο ήταν τελείως κουφό αυτό που είχε συμβεί. Είχα πάει σε μία διαφήμιση της Cosmote, φανταστική. Έκανα έναν παλαβιάρη που είχε ένα τσίρκο και προσπαθούσε να εκπαιδεύσει έναν άνθρωπο να μην έχει ενοχή και να κάνει σωστά το νούμερο. Τη διαφήμιση αυτή την είχε κάνει ο Λάνθιμος».
«Εγώ δεν είχα δει ποτέ μου μέσα στο πλατό που γινόταν το γύρισμα τον σκηνοθέτη μου. Σε κάποια φάση φωνάζω “ρε παιδιά, ποιος είναι ο σκηνοθέτης μου;”. Δεν απαντάει κανείς. Μετά σε κάποια φάση πάμε να αγοράσουμε τα ρούχα και ρωτάω ξανά “ρε φίλε μου, ξέρεις ποιος είναι ο σκηνοθέτης;”. “Εγώ”, μού λεει. “Γιατί δεν σε έχω δει ποτέ;” τον ρωτάω. “Δεν πειράζει”, μού λέει, “δεν χρειάζεται να τους βλέπουμε όλους”. Τρομερός άνθρωπος».
Εκείνος ο μικρός ρόλος στο διαφημιστικό της Cosmote ήταν ένας από τους δεκάδες ρόλους του στους οποίους έδωσε και την ψυχή του. Είτε έπαιζε σε ένα διαφημιστικό είτε σε μία ταινία του Κούνδουρου είτε στη Λάμψη του Φώσκολου, πάντα φροντίζει να μελετάει βαθιά τους ήρωές του, προσπαθεί να φτιάξει τους χαρακτήρες του. Αν ψάχνεις μία λέξη που να συνοψίζει την καριέρα μου, αυτή είναι η λέξη «ενθουσιασμός». Μου μίλαγε με τόσον ενθουσιασμό στα 93 λεπτά της ηχογράφησης αυτής που δεν μπορώ παρά να τον πιστέψω.
Ο φόβος και το εσωτερικό χάος
Τον ρωτάω όμως πάνω στην κουβέντα αυτή αν γενικά είναι ένας άνθρωπος που φοβάται. «Όταν ερμηνεύω έναν ρόλο, όταν βρίσκομαι σε μία παρέα αγαπησιάρικη δεν φοβάμαι. Όταν όμως νιώθω ότι δεν σέβομαι την ψυχή μου, τότε φοβάμαι. Ο άνθρωπος που δεν σέβεται το εσωτερικό του χάος, χάνει τον εαυτό του. Δεν θα σου πω ψέματα, βέβαια, φοβάμαι. Μικρός πήγαινα στη Σαντορινή κολυμπώντας προς το νησί απέναντι, με τα σκυλόψαρα από κάτω. Τώρα μπήκε μέσα μου ο φόβος και δεν θα το έκανα ούτε που να με πληρώνανε».
Πάω να του κάνω μία ερώτηση λέγοντας για να τη στηρίξω ότι φαίνεται ένας άνθρωπος που διαβάζει αλλά με διακόπτει. « Όχι, δεν διαβάζω πολύ, είμαι ένας κλέφτης.Τα βιβλία που έχω διαβάσει εγώ είναι ο κινηματογράφος. Από πιτσιρικάς έβλεπα Αντονιόνι. Δεν ξέρω τι με οδηγούσε εκεί. Τι δουλειά είχα εγώ ένα παιδί σχεδόν αγράμματο να πηγαίνει να βλέπει Αντονιόνι; Τρελά πράγματα. Πώς βρισκόμουν εκεί δεν γνωρίζω και ακόμα δεν το έχω βρει».
Αποχαιρετιόμαστε μετά από κάμποση ώρα που κράτησε η κουβέντα μας. Μου ζητάει να κάνω έναν απολογισμό της κουβέντας. Του λέω πόσο φαινόταν αυτός ο ενθουσιασμός για την τέχνη του και κάπως τον ρωτάω αν νιώθει πλήρης με αυτό. «Το όνειρό μου ήταν να γίνω ηθοποιός και λύσσαξα γι’ αυτό. Ποτέ δεν πίστευα ότι το όνειρο είναι κάτι που το βλέπουμε στον ύπνο μας. Είναι κάτι που το βλέπουμε στον ξύπνιο μας».
******
Συμμετοχές
- Ταινία "Μύκονος" του Christopher Marks, δίπλα σε σπουδαίους Έλληνες ηθοποιούς όπου θα υποδυθεί έναν αρχαιολόγο.
- Διασκευή του "Αγαμέμνονα" του Αισχύλου όπου θα υποδυθεί τον Αγαμέμνονα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ραφίκα Σαουίς.
- Στα σκαριά είναι και μία συνεργασία με τη Robin4Arts η οποία θα δημοσιευτεί σύντομα
- Φυσικά και οι "17 Κλωστές" που οι τηλεθεατές μπορούν να βλέπουν κάθε Κυριακή στο MEGA.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
