Ζωή σε λόγου σας, όσοι πάτε στις επόμενες εκλογές για την ηθική ψήφο ή για να το ρίξετε στον πιο δυναμικό αντίζηλο του γαλάζιου μπλοκ για εκείνη τη βδομάδα.
Τώρα, αντί να γράφω ξινίλες για την παγίδα του ινκρεμενταλισμού, ή καυτηριάζοντας επιλογές, θα ξεκινήσω διερωτώμενος γιατί η Πλεύση της Ζωής έχει γίνει πτήση της αγριόπαπιας, σε ένα διάστημα εβδομάδων.
Γιατί είμαι σίγουρος πως αν εξετάσουμε τους λόγους, όσους οφείλονται στην ίδιά της πολιτική χάραξη, θα ξεθάψουμε εκείνο το μονοπάτι που οδηγεί από διαφορετικές στροφές στο ίδιο τέλμα που ζούμε τώρα.
Αν και, ως θέμα αρχής, ρίχνω χολή σε οποιαδήποτε απολογητική που στην παρούσα συγκυρία, νετάρει στο θέμα της κεφαλαιοποίησης των Τεμπών από επίδοξους ανερχόμενος, στοχοποιώντας βέβαια συγγενείς θυμάτων, δεν γίνεται να μιλήσουμε για την Κωνσταντοπούλου ξέχωρα από την εμπλοκή της στην υπόθεση.
Από κόμμα που παράβγαινε το Μέρα 25 για το ποιος θα μπει στη Βουλή από τη μικρότερη χαραμάδα, σε αντιπολίτευση -δικαιωματικά αν όχι αξιωματικά- που φλερτάρει με το 20%.
Η Ζωή, να μην το κουράζουμε, έχει ωφεληθεί απίστευτα από τον ρόλο της ως συνήγορος συγγενών και από την πολεμική της για το εγκληματικό δυστύχημα, σε δυσαρμονία με έναν πολιτικά μουδιασμένο και δυσκοίλιο αντίλογο.
Αρκεί να δούμε όσα ειπώθηκαν από κάθε πτέρυγα στη συζήτηση περί σύστασης Προανακριτικής για τον Τριαντόπουλο, τον φετινό Μάρτιο, για να καταλάβουμε πώς ο λόγος της πηγάζει και προπορεύεται αυτής της θέσης.
Στα έδρανα και στις δημόσιες τοποθετήσεις για τα Τέμπη, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ακροβατούν πάνω στο σκοινί της γενικολογίας, δίνουν δυσανάλογο βάρος σε εγκληματικές ευθύνες και όχι στους εγκληματίες.
Καταλαβαίνουμε ότι, κυρίως για τις μεν, αλλά και για τις δε, πρώην διακυβερνήσεις, το κουτί της Πανδώρας που λέγεται «ευθύνες υπουργών», ε δεν είναι και πολιτικά πρόσφορο να ανοίξει διάπλατα, ίσως λιγουλάκι, αρκετά για να διαβρώσει το κυβερνητικό αφήγημα.
Το ΚΚΕ από τη άλλη, εύστοχα αλλά με φτωχή επικοινωνία, εμμένει στην πιο ασφαλή γραμμή των συστημικών και συστηματικών πολιτικών ευθυνών. Όταν τοποθετείσαι αιώνιο αουτσάιντερ ενός μηχανισμού, είναι και πιο εύκολο να διαχωριστείς από τις νοσηρότητές του.
Η Κωνσταντοπούλου από την άλλη, έκανε το ανάλογο του να μπαίνεις στο αμφιθέατρο με επαναληπτικό τουφέκι μεγάλου βεληνεκούς, και να βαράς ευθεία στο δόξα πατρί.
Με ονόματα, ημερομηνίες, επί λέξει δηλώσεις, ανασύροντας αντιφάσεις για πρόσωπα υπό το φως των προβολέων στην υπόθεση των Τεμπών, αλλά και όποιον «τόλμαγε» να αντιμιλήσει, έφερε την αντιπαράθεση σε ένα επίπεδο με το οποίο ταυτίζεται ο μέσος άνθρωπος -για τις ανάγκες μας, ο μέσος ψηφοφόρος-, το προσωπικό.
Μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας δεν θέλει απλά απόδοση δικαιοσύνης, πόσο μάλλον της φυματικής, εξαρτημένης ελληνικής ποικιλίας, αλλά δικαίωση και εκδίκηση για μία ζωή φτωχοποίησης, ματαιώσεων, απολύσεων, συγγενών που αυτοκτόνησαν και πολλών άλλων.
Όσο camp και αν είναι το βαθιά προσωπικό και λερωμένο μποξ της Πλεύσης, είναι σεμιναριακό στο επίπεδο που εκμεταλλεύεται άκρως το πολιτικό της κεφάλαιο. Όλο επιμελώς συγκεντρωμένο γύρω από το Εγώ της Ζωής.
Και πώς το συμπαθεί αυτό το Εγώ, χωρίς να μιλάω μόνο για το δικό της. Κάτι άλλο που είπε σε εκείνη τη συζήτηση, εύκολο να περάσει απαρατήρητο, μου έφερε στο μυαλό μία άλλη επάρατη προσωπικότητα.
Με αδρές γραμμές, η Κωνσταντοπούλου είπε πως, αν και «καλή είναι» η κριτική στο σύστημα, η ίδια πιστεύει στην «προσωπική ευθύνη», και για αυτό τον λόγο βάζει στο κάδρο τόσα ονόματα και πρόσωπα.
Κάτι που ευθυγραμμίζει ακόμα με τη δικηγορική της ιδιότητα, ως θιασώτης του σωφρονισμού και της προσωποποίησης του εγκλήματος, σε αντιδιαστολή με την κοινωνιογένεση της παρανομίας.
Με αυτή την τοποθέτηση, διαφοροποιήθηκε γλαφυρά από την ομοιογενή λοιπή αντιπολίτευση -βέβαια οι ακροδεξιοί καβαλούν στην άκρη της σέλας της-, υιοθετώντας όμως, ειρωνικά, τη βαθιά συστημική στάση που υπολανθάνει ο νεοφιλελευθερισμός.
Τελικά, το φάντασμα της Άυν Ραντ ως πρότυπο σκεπτόμενης, χειραφετημένης γυναίκας, που σπρώχνει την έννοια της "ανεξαρτησίας" μέχρι το άλλο άκρο, του ατομικισμού που μηδενίζει τον ρόλο και την ευθύνη των θεσμών, συνεχίζει να μας στοιχειώνει μέσα από τις μετενσαρκώσεις του.
Τη Ζωή εν προκειμένω, που θέλει να πρυτανεύσει η προσωπική ευθύνη, κάμερα σε αυτή παρακαλώ, και όχι στην καμένη γη τριγύρω, που δήλωσε πρόσφατα έτοιμη να αναλάβει και πρωθυπουργός.
Αν έστω, τι αλλαγές ακριβώς θα φέρει στο κατεστημένο, με την εκπεφρασμένη της αντιπάθεια στον διαλεκτικό υλισμό, πέρα από την παντελή απώλεια σφαιρικού προγράμματος;
Σίγουρα δεν θα αρκεστεί στην εκταμίευση της επένδυσης στην ποινική και πολιτική διάσταση ενός μεμονωμένου εγκλήματος, αυτό θα ήταν άβολο.
Θα βάλει κάποιο φρένο στο venture capital; Θα μας απογαλακτίσει από το πενιχρό πλεόνασμα των υπηρεσιών, των εκχωρήσεων και των χαρατσιών; Θα θεσμοθετήσει δικλείδες κατά των ιδιωτικοποιήσεων που οδήγησαν στο έγκλημα; Θα προστατέψει το διαμέρισμα της γιαγιάς στην Κυψέλη από τον γιάπη της Silicon Valley που σκάει 12 νοίκια προκαταβολή;
Το γοργόν, να σταματήσουμε να χειροκροτάμε και να αρχίσουμε να ρωτάμε.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
