Η κακή Κρήτη, τα καπετανιλίκια και οι μαφίες που τα «ταΐζουν»

Στο άρθρο που θα διαβάσετε θα βρείτε τη λέξη Βορίζια μόνο μία φορά. Αυτή που μόλις τώρα διαβάσατε. Δε θα την ξαναγράψω όχι γιατί δεν αντιλαμβάνομαι τι έχει συμβεί αλλά γιατί αυτό που έχει συμβεί έχει παρελθόν και (δυστυχώς) έχει και μέλλον. Είναι οι ρίζες της κακής Κρήτης που εξαπλώνονται σαν μικρόβιο. 

Πριν μιλήσω, όμως, για την κακή Κρήτη θέλω να μιλήσω για την καλή Κρήτη. Αυτή που μας κάνει περήφανους και για αυτή που καμαρώνουμε να λέμε ότι καταγόμαστε από εκεί. Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές, κάθε φορά που επιχειρώ να αρθρώσω δημόσιο λόγο και θα το κάνω ξανά σήμερα:

Η Κρήτη που αγαπάμε και νιώθουμε πατρογονική γη και σπίτι μας είναι το νησί του Νίκου Καζαντζάκη, του Βιτσέντζου Κορνάρου, του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, του Νίκου Ξυλούρη, του Μανώλη Πασπαράκη.

Είναι το νησί των ανθρώπων που με το χαμόγελο στα χείλη σου ανοίγουν το σπίτι τους και σε βάζουν μέσα στρώνοντας μπροστά σου, στο τραπέζι τους, όλα τα καλά που έχουν.

Είναι το να κάθεσαι μαζί τους στο τραπέζι, να πίνεις ρακές, να τρως αγαπημένα φαγητά και όλοι μαζί να λέτε μαντινάδες υπό τους ήχους της λύρας και του μαντολίνου. Αυτή είναι η Κρήτη που αγαπάμε. Αυτή είναι το φως.

Το φως που πολεμάει το σκοτάδι που έχουν φυτέψει στα άγια χώματά της η πολιτική και η οικονομική μαφία. Ένα φως που διαρκώς χάνει και ένα σκοτάδι που διαρκώς απλώνεται.

Ο λανθάνων ρομαντισμός για τα όπλα

Υπάρχει η αρχή του προβλήματος: Κάθε φορά που βρίσκομαι σε παρέες και η συζήτηση φτάνει στην Κρήτη λέω διάφορες ιστορίες που μου έχουν συμβεί στο νησί και έχουν σχέση με όπλα. Κάθε, μα κάθε, φορά οι ιστορίες αυτές τελειώνουν μέσα σε βροντερά γέλια.

Οι ιστορίες αυτές, όμως, δεν είναι για γέλια. Και δεν είναι για γέλια γιατί πάνω σε αυτή τη σχεδόν ρομαντική οπτική για την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία στην Κρήτη «πατάνε» οι μαφίες για να στήσουν τα παραμάγαζά τους.

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει στην Κρήτη είναι ένα τεράστιο τρίγωνο το οποίο δεκαετίες τώρα (αλλά πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια) αυτοτροφοδοτείται και ανατροφοδοτείται διαρκώς. Η μία γωνία του είναι αυτή που μόλις περιέγραψα: Η λανθάνουσα – ρομαντική οπτική περί οπλοχρησίας και οπλοφορίας.

Για όσους δεν είστε «από κάτω» πρέπει να ξέρετε ότι αυτό έχει και τη γραφική του πλευρά. Σύμφωνα με αυτή οι Κρήτες «έχτισαν» αυτή την παράδοση γιατί θεωρούσαν πως επειδή το νησί είναι απομακρυσμένο από την ηπειρωτική Ελλάδα, οι κάτοικοί του θα πρέπει να έχουν όπλα στο σπίτι τους, προκειμένου να το υπερασπιστούν όταν θα επιτεθούν ξανά οι Τούρκοι για να το καταλάβουν.

Μη γελάτε. Δεν είναι αστείο. Το είχε πει ένας εκνευρισμένος ιερέας στον Μίκη Θεοδωράκη όταν το 2005, πριν από ακριβώς 20 χρόνια, ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης είχε μπει μπροστάρης σε μία προσπάθεια για να αφοπλιστεί η Κρήτη.

Η πολιτική και οικονομική μαφία

Η Κρήτη, όμως, δεν αφοπλίστηκε και εκεί βρισκόμαστε μπροστά στη δεύτερη γωνία του τριγώνου στο οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα: Την πολιτική μαφία.

Οι μεγάλες πολιτικές οικογένειες του νησιού προκειμένου να συντηρούν την «εκλογική τους πελατεία» έχουν προσεγγίσει τις μεγάλες φαμίλιες του κάθε τόπου και κάνουν κάτι απλό: Υπόσχονται ασυλία προκειμένου να εξασφαλίζουν ψήφους. Τόσο απλό, όσο μία συντεκνιά που συνήθως χρησιμοποιείται για να επισημοποιηθεί το πολιτικό deal.

Τι σημαίνει ασυλία; Ασυλία σημαίνει πως «εσένα δε θα σε πειράξει κανείς όσο είμαι εγώ εδώ». Αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως ο αποδέκτης αυτής της ασυλίας νιώθει άτρωτος και στήνει το καπετανιλίκι του, έχοντας την αίσθηση πως διαφεντεύει τον τόπο του.

Αυτή, τώρα, η αίσθηση ανοίγει νέες «επιχειρηματικές δυνατότητες». Αφού νιώθει άτρωτος και ξέρει πως δε θα τον πειράξει κανείς γιατί να μην αφήσει τα χωράφια και τη σκληρή δουλειά για να ασχοληθεί με απάτες (βλέπε ΟΠΕΚΕΠΕ), εμπόριο ναρκωτικών και όπλων; Το εύκολο χρήμα είναι πάντα πιο γλυκό.

Και αφού υπάρχει πρόσφορο έδαφος, για παράδειγμα, για εμπόριο ναρκωτικών εισβάλει στη ζωή του τόπου και η οικονομική μαφία που στήνει το δικό της παραμάγαζο. Και πώς στήνει το δικό της παραμάγαζο; Μα φυσικά δίνοντας τρομακτική εξουσία στον «πελάτη» του πολιτικού ο οποίος βλέπει το καπετανάτο του να ισχυροποιείται. Και αυτή είναι η τρίτη πλευρά του τριγώνου.

Αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει για έναν άνθρωπο να έχει ξαφνικά στα χέρια του τόση δύναμη;

Όχι απλά θεωρεί πως μπορεί να διαφεντεύει σαν άλλος τσιφλικάς ή πασάς τον τόπο του και να επιβάλει με τη δύναμη των όπλων τα θέλω του, αλλά έχει τη βεβαιότητα πως αν φορέσει το μαύρο του πουκάμισο, ζωστεί με δύο Glock, πιει 2-3 μπουκάλια ουίσκι και μαρσάρει το 4Χ4, θα κάνει ό,τι γουστάρει, όπου γουστάρει.

Και αν εντελώς συμπτωματικά πέσει σε κανέναν αστυνομικό έλεγχο, θα γελάσει με τον... μπατσάκο που τον έπιασε γιατί δύο ώρες αργότερα θα είναι έξω αφού θα έχουν πέσει τα απαραίτητα τηλέφωνα από πολιτικούς και ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες.

Και επειδή αυτό δε θα γίνει μία και δύο φορές ο... μπατσάκος θα προτιμήσει την τρίτη φορά να κάνει τα στραβά μάτια και να αγνοεί τους υπόλοιπους που θέλουν να ζήσουν μία κανονική ζωή στον τόπο τους. Θα προτιμήσει να είναι επίορκος από το να βάλει εμπόδια στην καριέρα του ή να κινδυνεύσει να βρεθεί με καμία μετάθεση στον Έβρο.

«Άμα λευτερωθεί η Κρήτη θα γελάσω»

Αυτή είναι η αλήθεια για τα όσα συμβαίνουν στην Κρήτη. Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι. Και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν εστιάσουμε εκεί. Αν κάθε τόσο απλά καταριόμαστε ένα συγκεκριμένο χωριό και το δείχνουμε με το δάχτυλο απλά θα ενισχύουμε και εμείς αυτό το διαολεμένο τρίγωνο που κρατάει σκλαβωμένη την Κρήτη. Γιατί κάποια άλλη στιγμή, νομοτελειακά, θα συμβεί κάτι ανάλογο σε κάποιο άλλο χωριό.

Και να σκεφτεί κανείς πως αν κάτσεις και μιλήσεις με αυτούς τους κουμπουροφόρους που ενδιαφέρονται μόνο για μπίζνες, θα επικαλεστούν τον Καζαντζακικό «Καπετάν Μιχάλη» για να σου μιλήσουν για την... αδούλωτη ψυχή του Κρητικού.

Φυσικά και δεν τον έχουν διαβάσει, όμως. Αν το είχαν διαβάσει θα ήξεραν πως ο συγγραφέας έγραφε πως: «άμα λευτερωθεί η Κρήτη θα γελάσω». Και μία Κρήτη δέσμια πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, μόνο ελεύθερη δεν είναι.

ΥΓ1: Όταν την περασμένη εβδομάδα έγινε η επίθεση στον Μάκη Βορίδη στο κέντρο του Ηρακλείου οι δηλώσεις καταδίκης έπεφταν σαν βροχή. Μετά από μία βόμβα, δύο νεκρούς, αρκετούς τραυματίες και περίπου 3.000 σφαίρες η (ουσιαστική) σιωπή από όλους τους πολιτικούς παράγοντες της Κρήτης είναι ανατριχιαστική. Αλλά και άκρως αποκαλυπτική.

ΥΓ2: Εμαγαρίσατε μπρε σεις και τη μαντινάδα που λέει «Η Κρήτη έχει διαφορά από τσι άλλους τόπους γιατί έχει αντάρτικη ψυχή και κουζουλούς ανθρώπους». Ε, φτάνει μπλιό. Τούτα τα πράματα 'ναι ξεγιβεντίσματα! 

Ακολουθήστε το Reader στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις και τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.